Ακροβάτης

Τι είναι η ζωή; Μια σειρά ασκήσεων σε τεντωμένο σχοινί.. μερικές φορές και σε σπασμένο γυαλί.

Ξεκινώντας ισορροπείς πιο εύκολα. Οι διαδρομές γίνονται με τη διαίσθηση οδηγό.. κάποτε με τα μάτια κλειστά, γελώντας, ουρλιάζοντας, με κλάματα στα μάτια.

Όσο περνά ο καιρός.. προσπαθείς να κάνεις ασκήσεις ακριβείας.. ή να πέσεις απ’ το σχοινί να τσακιστείς.. βλέπεις όλες τις πιθανότητες ανοικτές μπροστά σου. Δε ξέρεις τι να διαλέξεις. Τα θες όλα. Δε θες τίποτα απολύτως. Θες να υπάρχεις. Θες να χαθείς, να αφεθείς. Χάνεις την ισορροπία σου, παραπατάς.. μα συνεχίζεις..

Μεγαλώνοντας αρχίζουν οι διαδρομές σε σπασμένο γυαλί. Κόβεσαι.. ματώνεις.. πονάς.. αλλά συνεχίζεις. Παλεύεις. Και κάποια στιγμή.. αργά ή γρήγορα. Βρίσκεις πάλι κάποιου είδους ισορροπία. Σκέφτεσαι "που θα πάει θα ισορροπήσω κάποια στιγμή και θα κάνω τις διαδρομές όπως παλιά, σχεδόν με τα μάτια κλειστά".

Όσο περνούν τα χρόνια όμως, όσο οι πληγές, οι πτώσεις, πληθαίνουν.. σιγά-σιγά αρχίζεις να κατανοείς.. ότι οι ασκήσεις ισορροπίας εκεί θα’ναι.. μια ζωή.

Κι ας λες ότι αγαπάς τα άκρα. Κι ας είσαι άτομο των άκρων. Πάντα κρύο ή ζέστη. Πάντα άσπρο ή μαύρο. Πάντα τέλος ή αρχή. Πάντα όλα ή τίποτα. Ποτέ το χλιαρό, το γκρίζο, το μέσο, το κάτι.

Θεΐκή χαρά, αγαλίαση, ηρεμία. Ή.. Απελπισία, τρικυμία, καταστροφή.

Σε κουράζουν οι ακραίες μεταπτώσεις, σε γεμίζουν πληγές, ουλές. Σε φτάνουν στα όρια σου. Τα ξεπερνάς. Φτάνεις στα νέα. Τα ξεπερνάς κι αυτά. Τα πάνω είναι πολύ ψηλά, ως τα ουράνια. Τα κάτω είναι μαύρα, σκοτεινά. Σε πετάνε σε βάθη που δεν ήξερες πως υπάρχουν, σε γκρεμοτσακίζουν στα τάρταρα. Χάνεις τον εαυτό σου.

Οι ισορροπίες λες έχουν χαθεί..; Ή μήπως δεν υπήρξαν ποτέ; Μήπως τις είχες φανταστεί;

Κουράζουν τα άκρα σου κι αυτούς που σ’αγαπούν.. τους δοκιμάζουν.. ξανά και ξανά και πάλι κι άλλη μια φορά και ξανά και ούτω καθεξής. Πόσο θα αντέξουν;

Πόσο θα αντέξεις; Μπορείς; Θέλεις;

Κι ακροβατείς.. Ακροβατείς σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί, σε σπασμένο γυαλί. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ακροβατείς.