Κάποια στιγμή, όταν τα φώτα χαμηλώσουν και η μουσική πλησιάζει στο τέλος της, εκεί που θα προσεγγίζει η ανάγκη για ένα απολογισμό (ζωής, επιλογών)...
Τότε. Τότε δε θα ’χεις καμιά σημασία εσύ. Δεν υπήρξες καν κεφάλαιο, ούτε μια παράγραφος μικρή. Ίσως μόνο μια λεξούλα, που ΄μεινε μισή, που σαν πήγαινες να την ξεστομίσεις σου ’κατσε στο λαιμό... και την κατάπιες.
Τότε δε θα ’χεις σημασία.
Τώρα όμως; Τώρα μου λείπει η επαφή. Η επικοινωνία. Τρεις μικρές κουβεντούλες. "Καλημέρα, τι κάνεις;" Απλές, αλλά αναγκαίες. Από κάποιον που νοιάζεται, όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί έτσι είναι, αλλά γιατί θέλει, γιατί του λείπεις.
Τώρα πια μπορώ να κλάψω, να γελάσω και το βασικότερο να ξεχαστώ. Κι όλο και ξεχνιέμαι. Κι όλο και πιο συχνά λέω στον εαυτό μου "σιγά μωρέ, τι ήταν; ένα τίποτα, που τέλειωσε". Αλλά είναι στιγμές, σαν τούτη εδώ τώρα, που δακρύζω. Που έχω τον χαζό αλλά τόσο πραγματικό κόμπο στο λαιμό.
Αυτά.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ναι η Γιουροβιζιον 2025
Θα μπορούσα να γράψω για τη νέα χρονιά αν ήταν Γενάρης, αλλά είναι κιόλας αρχές Μαΐου, σχεδόν ο μισός χρόνος έφυγε, ή φεύγει κι έτσι δεν έχε...

-
Λοιπόν επειδή όπως έχω πει στο παρελθόν εδώ, κυνηγώ τα Ισπανικά κάτι χρόνια τώρα χωρίς επιτυχία θέλω να δηλώσω δημόσια ότι έχω γραφτεί σε μα...
-
Δεν ξέρω για σας αλλά για μένα ο ομορφότερος έλληνας ηθοποιός του παλιού ελληνικού κινηματογράφου είναι με διαφορά ο Άλκης Γιαννάκας . Είνα...
μαγικό
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώ
είναι από αυτά που θέλω να μπορούσα να έχω γράψει
g r