Ο Κώστας δεν με πήγε ποτέ στα χίλια φώτα… γιατί τα χίλια φώτα δεν υπήρχαν. Μα η μαγεία έμεινε για μένα ως το τέλος. Ένα τέλος που δόθηκε ένα χρόνο μετά. Και ως την τελευταία στιγμή η μαγεία ήταν παντού. Γύρω και μέσα μου.
Θυμάμαι με λεπτομέρειες, απίστευτες μικρές λεπτομέρειες, αυτή την πρώτη σχέση. Θυμάμαι εικόνες, μυρωδιές, αισθήσεις, αγγίγματα, βλέμματα. Θυμάμαι ακόμα όνειρα που ’χα δει γι’ αυτή τη σχέση κι αποδείχτηκαν σημαδιακά. Είναι απίστευτο αλλά θυμάμαι και τα αρνητικά. Τα αγαπάω και αυτά… είναι τρελό, παράλογο αλλά δε θα άλλαζα τίποτα. Όσο κι αν είχα πονέσει τότε.
Στη πορεία αισθάνθηκα (κι είχα δίκιο) ότι δεν ταιριάζαμε σαν άνθρωποι. Παρ’ όλη τη χημεία που ποτέ δε σταμάτησε να υπάρχει και για τους δυο μας ως τη τελευταία στιγμή. Αλλά τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι μου χάρισε μαγικές στιγμές, ανεπανάληπτες. Και μου ’λεγε συχνά ειδικά προς το τέλος “θα δεις, θα γνωρίσεις κάποιον άλλο, καλύτερο από μένα”.
Κώστα γνώρισα. Ναι. Είχες δίκιο. Και αγάπησα ξανά. Αλλά Κώστα, δεν είχε ξανά ποτέ τίποτα αυτή τη μαγεία.
Κι έχω κρατήσει ένα σύμβολο για μένα από αυτή την εποχή, κι ας μην το ’χω ξαναδεί από τότε. Το “Καπνεργοστάσιο” με τα ψηλά ταβάνια, με τις λεύκες απ’ έξω, με τους χοντρούς, λερωμένους τοίχους και τα μεγάλα πανύψηλα παράθυρα. Το “Καπνεργοστάσιο” που έβλεπα κάθε πρωί όταν έφευγα από κοντά σου. Και κάθε βράδυ όταν ερχόμουν να σε βρω.
Να ’σαι καλά Κώστα.
Tι γλυκό αυτό που έγραψες Δωροθέα.Σίγουρα ο Κώστας ήταν πολύ τυχερός άτυχος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ είμαι τυχερή που το έζησα όλο αυτό :)
ΑπάντησηΔιαγραφή