Η Λία κι ο Θωμάς

Γνώρισα τη Λία μέσω ενός πρώην συναδέλφου του άντρα μου. Ήταν κοντούλα και στρουμπουλή κι ο Θωμάς, ψηλός και μελαχρινός την είχε γνωρίσει μέσω ροζ αγγελίας σε εφημερίδα. Πριν τη γνωρίσει είχε προτίμηση στο ανδρικό φύλο και η αγγελία ήταν η προσπάθεια του να γνωρίσει μια γυναίκα, να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Όνειρο της μάνας του που είχε έρθει κάποιο καιρό πριν να τον επισκεφτεί.

Όπως και να'χει εκείνη είδε την αγγελία του (ιδέα δεν έχω τι έγραφε) τόλμησε και τον πήρε τηλ και τα έφτιαξαν.

Κατάλαβα ότι είχε μεγάλη φαντασία όταν (λόγω του ότι δεν ήξερε πως ξέραμε εμείς για την αγγελία) μας περιέγραψε με λεπτομέρια πως γνωρίστηκαν. Είχανε λέει πάει κι οι δύο στην παραλία με διαφορετική παρέα, κι έτρωγε εκείνη παγωτό. Εκείνος πηγαινοερχόταν πάνω στην άμμο και την κοιτούσε μέχρι που αποφάσισε να την πλησιάσει και της είπε κάτι (μας είχε πει τι αλλά δε θυμάμαι τώρα) και τελικά πήγαν για ποτό σε ένα μπαράκι της παραλίας και τα έφτιαξαν.

Εμείς όταν έλεγε την ιστορία την ακούγαμε έχοντας υπόψη την αλήθεια, αλλά προσωπικά σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελε να είχαν συμβεί τόσο απλά κι αβίαστα τα πράγματα μεταξύ τους, παρά να χρειαστεί μια ροζ αγγελία για να γνωριστούν.

Ο Θωμάς είχε σε μεγάλη υπόληψη τον άντρα μου και του ζήτησε να μπούμε κουμπάροι στο γάμο του. Όσα χρόνια δούλευαν μαζί τον είχα συμπαθήσει πάρα πολύ και αν και ο Β. είχε ενδιασμούς εγώ τον έπεισα να δεχτεί. Τον θεωρούσα και τον θεωρώ πολύ καλό παιδί, πληγωμένο και μόνο όπως ήταν. Δε θα ξεχάσω ποτέ μια κουβέντα που μας είχε πει παλία, πριν αποφασίσει να προσπαθήσει να γνωρίσει κοπέλα για να παντρευτεί. Μας είχε πει "μόνος μου θα πεθάνω εγώ και θα με βρουν πεταμένο στα σκουπίδια ένα πρωί". Δεν το είπε μελοδραματικά ή με αυτολύπηση, αλλά σαν να δήλωνε ένα γεγονός. Θυμάμαι πόσο με στεναχώρησαν τα λόγια του και όσος καιρός περάσει δεν θα τα ξεχάσω. Γενικά έλεγε φοβερές ατάκες, άλλες αστείες άλλες ακριβώς τ'αντίθετο και μου'χουν μείνει πολλές απ'αυτές στο μυαλό.

Μας κάλεσαν λοιπόν στην πόλη της κοπέλας για να μας κάνουν το τραπέζι μαζί με άλλο ένα ζευγάρι που θα ήταν κι αυτοί κουμπάροι στο γάμο. Το εστιατόριο ήταν σε ένα κεντρικό δρόμο της πόλης της κοπέλας και τα τραπέζια κοντά το ένα στο άλλο, όλα κάτω απ'το αγίοκλημα. Το φαγητό καλό, η κουβέντα γεμάτη ανεμελιά και χαμόγελα. Ως που σε μια φάση άρχισαν να μας λένε πόσο καλά περνάνε στο κρεβάτι, με λεπτομέριες. Νιώσαμε άβολα κι εμείς και οι άλλοι όμως δε φάνηκε να το πέρνουν χαμπάρι η Λία κι ο Θωμάς με αποτέλεσμα να γίνονται όλο και πιο αναλυτικοί.

Ο άντρας μου θύμωσε τόσο που δε μείναμε μέχρι το τέλος της βραδιάς αλλά με μια δικαιολογία φύγαμε νωρίς.

Δε θυμάμαι τι τους είχε πει μετά τη μοιραία εκείνη βραδιά αλλά πάντως απέφυγε να μπούμε κουμπάροι στο γάμο τους. Εκείνοι πάντως μας κάλεσαν στο γάμο και εγώ που τους συμπαθούσα και τους δυο τον έπεισα να πάμε να τους ευχηθούμε ανεξαρτήτως του τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ. Περασμένα-ξεχασμένα του είπα και στα πολλά το δέχτηκε.

Τη μέρα του γάμου η Λία έφτιαξε τα μαλλιά της ένα πενταόροφο κότσο στο κεφάλι της για να φαίνεται κάπως πιο ψηλή και έλαμπε στο κατάλευκο νυφικό της. Λίγες μέρες μετά το γάμο είχαν μετακομίσει στη γειτονιά που είναι το πατρικό μου, γιατί η Λία είχε πρόβλημα με τα πόδια της και δεν μπορούσε να ανεβαίνει σκάλες κι εκεί ήταν το μόνο ισόγειο σπίτι που μπορούσαν να βρουν με προσιτό ενοίκιο. Ξαφνιάστηκα όταν τους είδα να μετακομίζουν τόσο κοντά στο πατρικό μου αλλά από μέσα μου και χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε παρέα μαζί τους.

Δυστυχώς ο άντρας μου δε συμφωνούσε κι έτσι αρκέστηκα να πιάνω κουβέντα με τη Λία κάποιες φορές που περνούσα απ'το σπίτι της για να επισκεφτώ το πατρικό μου. Μου έλεγε για τα βάσανα της, για τις χαρές της και πάντα με καλούσε με τον άντρα μου να τους επισκεφτούμε.

Με τα χρόνια η Λία έγινε σήμα κατατεθέν στη γειτονιά. Ανέβαινε σε ένα μικρό μηχανάκι με μίνι φορεματάκια αν και είχε πολλά παραπανίσια κιλά κι όλοι οι γείτονες την κακοχαρακτήριζαν κι έλεγαν τι αστείο θέαμα ήταν να τη βλέπουν να ανεβαίνει την ανηφόρα στο μικρό μηχανάκι που αγκομαχούσε κάτω απ'το βάρος της.

Στο φούρνο πήγαινε κι έπερνε ψωμί δωρέαν για τα σκυλάκια της. Στο περίπτερο έπερνε τηλέφωνο και ζητούσε ντελίβερι σοκολάτες για κείνη και τσιγάρα για το Θωμά. Ήταν στη μόνη που ο περιπτεράς έκανε παράδοση στο σπίτι.

Τελευταία φορά που την είδα είχα βγει να πάρω βόλτα το σκυλάκι μας και με έπιασε κουβέντα για κάνενα μισάωρο. Μου έλεγε πως έκανε δίαιτα και έχασε ήδη καμιά δεκαριά κιλά (δεν της φαινόταν καθόλου κάτι τέτοιο) και μου πρότεινε να πάρω κι εγώ το προιόν που έπερνε για να αδυνατίσει. Της ευχήθηκα να πετύχει η δίαιτα της κι έφυγα.

Κάποιοι μήνες πέρασαν κι όποτε περνούσα απ'το σπίτι τους τα παντζούρια ήταν κλειστά κι αυτοί άφαντοι. Είχαν δικαστικές διαμάχες με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοίκιαζαν γιατί είχαν καμιά δεκαριά σκυλιά στο γκαράζ και κάποια απ'αυτά ήταν άγρια κι επιθετικά. Ο ιδιοκτήτης ήθελε να τους βγάλει απ'το σπίτι αλλά αυτοί δεν έφευγαν με τίποτα. Αντίθετα κλεινόντουσαν από νωρίς μέσα και είχαν κόψει επαφές με τη γειτονιά. Έβαλαν και κάτι παράξενα, ψηλά κάγκελα και έκαναν το σπίτι σαν οχυρό.

Ο καιρός περνούσε και ο ιδιοκτήτης δεν πετύχαινε τίποτα όμως η Λία κι ο Θωμάς εξακολουθούσαν να'ναι άφαντοι. Νούμερα τηλεφώνων άλλαζαν συχνά και δεν είχα τα τελευταία τους έτσι είχα χάσει κι εγώ τα ίχνη τους εντελώς. Δεν είχα το θάρρος το ομολογώ να πάω να τους κτυπήσω την πόρτα.

Μεσολάβησαν οι καλοκαιρινές διακοπές κι όταν ξαναπήγα στο πατρικό μου είδα ότι τα παράξενα κάγκελα που είχαν ορθώσει στο σπίτι τους είχαν κατεβεί. Τα αυτοκίνητα τους δεν ήταν πια εκεί.

Όταν ρώτησα έμαθα ότι ο ιδιοκτήτης είχε κερδίσει τη δίκη και τους έβγαλε απ'το σπίτι. Κανένας δεν ήξερε που είχαν μετακομίσει.

Μετάνιωνα που δεν είχα κρατήσει επαφή μαζί τους ώστε να ξέρω τι γίνονται αλλά πλέον δεν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω. Δεν είχα πια νέα τους κι ευχόμουν να είναι καλά.

Μέχρι ένα απόγευμα που πήγα στο περίπτερο της γειτονίας και ο περιπτεράς μου λέει "Έμαθες τα νέα; Πέθανε η Λία." Δεν πίστευα τι άκουγαν τα αυτιά μου. Ήξερα ότι είχε προβλήματα υγείας με τα πόδια της και με διαβήτη αλλά ήταν κάτω των 40, το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να ακούσω κάτι τέτοιο. Για το πως πέθανε δεν ήξερε κανένας να μου πει αν και υπήρχαν ένα σωρό φήμες.

Μια βδομάδα μετά συνάντησε ο άντρας μου το Θωμά και έτσι μάθαμε ότι η Λία δε ρύθμιζε το διαβήτης της τον τελευταίο καιρό καθόλου μέχρι που δυστυχώς έχασε τη ζωή της απ'αυτό, έτρωγε μας είπε και πολλά γλυκά. Ο θάνατος ήρθε πολύ σύντομα μετά την αναγκαστική μετακόμιση κι ο Θωμάς έμεινε με ένα σωρό χρέη, είχε χάσει και τη δουλειά του και δεν είχε βοήθεια από πουθενά. Έδωσε το νέο του νούμερο στον άντρα μου αλλά όταν τον πήραμε τηλέφωνο το είχε ήδη αλλάξει.

Πολύ θα ήθελα να ήμουν δίπλα του να τον στήριζα. Μακάρι όπου κι αν είναι ό,τι κι αν κάνει να'ναι καλά και να προσέχει τον  εαυτό του.