Χαμογέλα παιδί μου!

1η φωτογραφία στη μέση του δρόμου - εγώ με τα μούτρα κατεβασμένα κι η γιαγιά να γελά

Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι κάθε φορά που θα βγάζαμε φωτογραφία μου έλεγαν "Χαμογελά!" κι εγώ χαμογελούσα για το φωτάκι. Όμως μια συγκεκριμένη φορά, δε θυμάμαι αν κάτι μου έκαναν ή όχι. Μπορεί να ήταν κοντά τότε που είχε έρθει η νέα αδελφούλα μου στο σπίτι και ζήλευα, πάντως όταν μου είπαν να χαμογελάσω δεν ήθελα με τίποτα. Ρε προσπάθησαν με καλοπιάσματα, ρε με απειλές, ρε με χάδια εγώ εκεί, αμετακίνητη με ένα κατσούφιασμα από δω μέχρι εκεί κάτω.

Στο τέλος είδε κι απόειδε ο μπαμπάς μου και αποφάσισε να βγάλει τη φωτογραφία με το μούτρο κατεβασμένο. Στέκομαι λοιπόν στη μέση του δρόμου (αρχές δεκαετίας του '80 το να ποζάρεις για φωτογραφίες στη μέση του δρόμου ήταν φαίνεται φυσιολογικό...;) και με αγκαλιάζει η γιαγιά μου σκασμένη στα γέλια. Εγώ; Επίτηδες το στόμα κατεβασμένο προς τα κάτω, μήπως υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι χαμογελώ και τα χέρια πεσμένα στα πλάγια να σφιχταγκαλιάζουν το ύφασμα απ'το καφε-άσπρο φορεματάκι.

photo from www.onlypositive.net

2η φωτογραφία στη τζαμαρία του σπιτιού με φόντο ένα σωρό παιχνίδια εγώ να γελώ κι αδελφή μου να σπαράζει στο κλάμα

Λίγα χρόνια μετά απ'την πρώτη φωτογραφία εγώ είχα μεγαλώσει κι ωριμάσει (λέμε τώρα) και αποφάσισε μια Κυριακή πρωί ο μπαμπάς να μας βγάλει φωτογραφία στη τζαμαρία του σπιτιού. Η τζαμαρία ήταν μια βεράντα που ένωνε το δωμάτιο των γονιών μου με το δικό μας (εμένα και της αδελφής μου) και την είχαν κλείσει με τζάμια και όπου ήταν μαζεμένα όλα τα παιχνίδια μας και για αρκετά χρόνια πηγαίναμε εκεί για να παίξουμε (ακόμα την βλέπω στον ύπνο μου καμιά φορά!). Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό είχε αποφασίσει ο μπαμπάς να μας αποθανατίσει στο χώρο παιχνιδιού μας λοιπόν με φόντο τα παιχνίδια, τις κούκλες και τα πράγματα μας και μας έστησε πλάι-πλάι να κρατάμε χέρι. 

Στην αρχική φωτογραφία που έβγαλε κοιτούσαμε αλλού κι έτσι πήγε να βγάλει άλλη μια που θα κοιτάγαμε εκστασιασμένες και με το υποχρεωτικό χαμόγελο το φακό. Έλα που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Κάτι έγινε απ'το ένα ενσταντέ μέχρι το άλλο μεταξύ εμένα και της αδελφής μου με αποτέλεσμα να την σπρώξω ή τσιμπίσω ή και τα δύο δε θυμάμαι καθαρά και να βάλει ένα γοερό κλάμα που δε σταμάταγε με τίποτα. Η αδελφή μου στα νιάτα της ήταν διάσημη για τα γοερά της κλάματα και τις στεντόριες τσιρίδες της. Προσπάθησε για λίγο και μάταια βεβαίως ο μπαμπάς να τη σταματήσει και στο τέλος τράβηξε τη φωτογραφία με μένα να γελάω κι εκείνη να πλαντάζει.

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Τώρα που θυμήθηκα αυτές τις φωτογραφίες συνειδητοποιήσα πόσο καλύτερες ήταν οι αυθόρμητες και φυσικές απ'τις στημένες. Ίσως γι'αυτό ο μπαμπάς μου δεν χολοσκούσε ιδιαίτερα και μας έβγαζε με χαμόγελο ή χωρίς.

leica-camera.com

Εννοείται φυσικά πως ο μπαμπάς έχει μεγάλη μανία με τη φωτογραφία. Όταν κάποιος συγγενής είχε πάει ταξίδι στην Σοβιετική Ένωση του είχε δώσει θυμάμαι λεφτά να του φέρει μια φωτογραφική μηχανή Leica που προφανώς ήταν διάσημες τότε και πολύ καλές. Νομίζω είχε ένα ξύλινο καφέ κουτί και έβγαζε πολύ καλές φωτογραφίες.

Θυμάστε που πηγαίναμε τις φωτογραφίες στο φωτογραφείο και περιμέναμε μια βδομάδα να εμφανιστούν να τις πάρουμε για να δούμε πως βγήκαν; Άσε που κάποιες δεν εμφανίζονταν ποτέ και  μας έλεγε ο φωτογράφος πως είχαν καεί. Πως γινόταν κάθε φορά να καίγονται οι καλύτερες ακόμα δεν κατάλαβα.