Το τέρας και η ομορφιά

"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά."

Μάνος Χατζιδάκις

 

Ο φόβος για την ασχήμια, την αδικία, τον πόνο, το αρνητικό είναι κινητήριος δύναμη. Χωρίς το φόβο αυτό το αρνητικό γίνεται συνήθεια, αφομοιώνεται και χάνονται οι όποιες αντιδράσεις σε αυτό. 
Είναι νομίζω το χειρότερο που μπορεί να συμβεί να συνηθίσουμε τη φρίκη και να καταντήσουμε να τρομάζουμε με την ομορφιά. Εύκολο πράγμα η συνήθεια της φρίκης, ειδικά όταν τη βλέπεις συνέχεια μπροστά σου, ή μέσα απ'την τηλεόραση να παίζει συνέχεια. Βλέπεις ανθρώπους να πεθαίνουν σε 'ζωντανή σύνδεση' και σου κάνει όση αίσθηση σου κάνει κι ο εικονικός θάνατος σε μια ταινία ή σ'ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. 

Τρομερές αδικίες παντού, πόνος, αίμα, βία-βια-βια-βια κι εσύ τι κάνεις; Απλά κοιτάς απαθέστατος να εξελίσσονται όλα μπροστά σου σαν κακογραμμένο, βαρετό σενάριο. Αφού δε συμβαίνει κάτι μες στη γειτονιά σου δεν αντιδράς. Σωπαίνεις. Κλείνεις μάτια, αυτιά και τα αποδέχεσαι όλα γιατί 'ωχου βρε αδελφέ τι να κάνουμε τώρα;'

Χωρίς να συνειδητοποιείς ότι η σιωπή σου ειναι αποδοχή, είναι επιβράβευση, είναι συμμετοχή στη φρίκη που εξελίσσεται μπρος στα μάτια σου.

Ξεχνάς προφανώς ότι αφού σήμερα δεν αντιδράς στη φρίκη των άλλων όταν αύριο η φρίκη θα'ρθει να επισκεφτεί το δικό σου σπίτι (γιατί έχει μια φοβερή ικανότητα να τους επισκέπτεται όλους αργά ή γρήγορα) τότε  θα'ναι η σειρά των άλλων να σωπαίνουν, όπως κάνεις τώρα εσύ για κείνους. 

Ίσως να πεις ότι σε τρομάζει η ομορφιά γιατί δεν τη συναντάς συχνά, γιατί μοιάζει με είδος προς εξαφάνιση. Τι κάνεις όμως εσύ κι εσύ κι εσύ κι εγώ και όλοι για να υπάρχει η ομορφιά παντού, γύρω και μέσα μας; Τι κάνουμε καθημερινά για να γίνει ο κόσμος μας πιο φωτεινός, πιο χαρούμενος, πιο χαμογελαστός; Πότε ήταν η τελευταία φορά αλήθεια που πολεμήσαμε για το γενικό καλό; Που κάναμε κάτι ανιδιοτελώς, μόνο και μόνο για να βοηθήσουμε το συνάνθρωπο μας, το περιβάλλον, τη γειτονιά, το χωριό, την πόλη, τη χώρα, τον πλανήτη μας; Η ομορφιά για να υπάρχει χρειάζεται τον καθένα μας ν'αγωνιστεί γι'αυτή ακούραστα, μεθοδικά και ασταμάτητα. 

Χρειάζεται να'χουμε τα μάτια ανοιχτά για να τη δούμε, αλλά και τα χέρια ανοιχτά για να τη δεχτούμε και την καρδιά ολάνοιχτη για να τη αφήσουμε να μας πλημμυρίσει και το μυαλό ανοιχτό για να φτιάξουμε τις προϋποθέσεις για να δημιουργηθεί, να υπάρξει, να πολλαπλασιαστεί και να μας γεμίσει τη ψυχή.

Φρίκη υπάρχει παντού. Ομορφιά υπάρχει παντού.
Ο καθένας βλέπει ό,τι έχει μέσα του άλλωστε κι αυτό εκπέμπει, αναπαραγάγει, ενισχύει. 
Εσύ τι θες να βλέπεις; Και το κυριότερο τι κάνεις γι'αυτό;