Το παλιό καπνεργοστάσιο έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Το "γνώρισα" τέλη του 2000 ένα πρωινό όταν γυρνούσα από το σπίτι του πρώην. Από τότε όποτε περνούσε το τρόλλεϋ από μπροστά κοιτούσα κάθε φορά με αγάπη το επιβλητικό και παλιό κτίριο.
Σιγά-σιγά έγινε ένα σύμβολο για μένα. Το έβλεπα έτσι παλιό κι εγκαταλελειμένο και με συγκινούσε, γέμιζαν δάκρυα στα μάτια μου. Ίσως να μου θύμιζε τη σχέση που δεν πήγαινε καλά..
Σημασία έχει ότι το αγαπούσα αφάνταστα. Το καλύτερο σημείο της μέρας για μένα ήταν όταν το έβλεπα. Το μυαλό μου γέμιζε με ιστορίες που ίσως να συνέβηκαν στο άδειο κουφάρι του. Τα ψηλά παράθυρα σε συνδυασμό με τη σειρά από λεύκες που υπήρχαν απ' έξω μου 'φερναν εικόνες και μυρωδιές μιας άλλης εποχής. Πολλές φορές φανταζόμουν πως θα ήταν να μπω στα άδεια, ψηλοτάβανα δωμάτια του, να περιπλανηθώ και να χαθώ στους διαδρόμους του.
Όταν πήγα Αθήνα το καλοκαίρι έφτασα ως την αρχή της Λένορμαν, εκεί που 'χει αυτές τις τεράστιες απαίσιες γέφυρες και την εκκλησία, αλλά δεν προχώρησα πιο πάνω να το δω. Κάτι με κράτησε μακρυά για κάποιο λόγο. Το θυμήθηκα όμως κι αναρωτιόμουν πως να είναι το άδειο και όμορφο κουφάρι του.
Σήμερα λοιπόν εντελώς κατά λάθος έπεσα σ'αυτό το άρθρο του in.gr. Ψάχνοντας το καλύτερα βρήκα και την πιο κάτω φωτογραφία..
Ομολογώ ότι αν κι έγινε όμορφο και είναι θετικό που είναι πάλι λειτουργικό - είναι πολύ καλό ειδικά που έγινε βιβλιοθήκη γιατί έτσι αποκτά πρόσβαση σε αυτό πολύς κόσμος - παρόλα αυτά όμως στεναχωρήθηκα που το είδα έτσι. Ευτυχώς που δεν ανηφόρισα λίγο πιο πάνω το καλοκαίρι να το δω έτσι "φτιασιδωμένο" από κοντά, γιατί θα πάθαινα σοκ. Έπαθα το σοκ τουλάχιστον από τις φωτογραφίες.
Μου φαίνεται ότι έτσι όπως έγινε έχασε λίγη από την μαγεία του, το μυστήριο και τη γοητεία που το περιέβαλε και ασκούσε πάνω μου...
Στο μυαλό μου θα το έχω όπως ήταν παλιά, αγαπημένο, γκρίζο, παρατημένο, κενό, μα τόσο-τόσο γλυκό.
Αυτη είναι η μοίρα των κτιρίων ή θα αλλάζουν ή θα χάνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλές φορές τα νιώθουμε σαν να έχουν ψυχή, ίσως και να έχουν.
Κομμάτια των ανθρώπων που πέρασαν από τα δωμάτια τους!
Είναι υπέροχο κτίριο!
κι εγώ θα προτιμούσα να φτιάξουν το εσωτερικό και να αφήσουν το εξωτερικό όπως είχε άλλα από το να γκρεμιστεί και να το κάνει κάνας Βωβός Mall καλύτερα αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταλαγματιά μου έχεις δίκιο. Σίγουρα κουβαλά τη ψυχή τόσων ανθρώπων που πέρασαν από κει. Αν ποτέ κατηφορίσεις Αθήνα κάνε μια βόλτα προς Περιστέρι μεριά και θα το δεις.. έστω κι έτσι που το κάνανε.
ΑπάντησηΔιαγραφήmahler76 ΣΥΜΦΩΝΩ ΚΙ ΕΠΑΥΞΑΝΩ. Σίγουρα είναι καλύτερα που δεν το κατεδάφισαν κι ούτε έφτιαξαν καμιά αηδία στη θέση του, δεν το συζητώ. Απλά τα χρώματα και όλο αυτό απ'έξω ξενίζει αρκετά πιστεύω.
εμένα πάλι μ' άρεσε πολύ έτσι. οπωσδήποτε σωστή η κίνηση. χρόνια πολλά δωροθέα!
ΑπάντησηΔιαγραφήπω πω εκεί ήταν το σπίτι που μέναμε μαζί με τον πρώην μου. Καταλαβαίνω ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Θυμάμαι το φθινόπωρο που μονίμως πλημμύριζε τριγύρω κι όταν τσακωνόμασταν έφευγα και πάντα έκανα τα παπούτσια μου μες τις λάσπες και μετά έκλαιγα μες το μετρό στα Σεπόλια και με ρώταγε μια φορά μια κυρία γιατί κλαίω και ντρεπόμουν να πω την αλήθεια της είπα γιατι λάσπωσα τα τακούνια μου :P
ΑπάντησηΔιαγραφήκούνελε χαίρομαι που σ'αρέσει. και σε μένα ίσως να άρεσε αν δεν το είχα γνωρίσει πριν το 'φτιασίδωμα' :)
ΑπάντησηΔιαγραφήLydia μου τελικά αυτό το κτίριο έχει κάτι από όλους όσους το έζησαν από κοντά ή μακριά. πολλές φορές κι εγώ έκλαιγα μες το τρόλλεϋ ή το λεωφορείο μ'αυτά τα δάκρυα που κυλούν σιωπηλά κι ασταμάτητα.. ακόμα και τώρα μερικές φορές με πιάνουν τα δάκρυα στο λεωφορείο που πάω δουλειά. δεν ξέρω ίσως να'ναι η ανωνυμία, η ησύχια, η διαδρομή. κάτι με εμπνέει και ξαλαφρώνω εκεί καλύτερα από οπουδήποτε αλλού