Αθήνα αχ Αθήνα μου

Όπως ίσως έχω ξαναγράψει εδώ ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και έφυγα αρχές του 2000 περίπου. Όσα χρόνια ήμουν εκεί πολλά θετικά βρήκα και πολλά μου άρεσαν τόσο που έκανα αρκετές προσπάθειες να μείνω βρίσκοντας δουλειά κτλ. 

Αυτό που μου άρεσε ήταν τελικά με άλλο μανδύα το ίδιο αυτό που μου τη σπάει (έτσι δεν πάει συνήθως;) κι αυτό είναι η μαχητικότητα του ελληνικού λαού που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και ό,τι τον ενοχλεί το πολεμά όπως, όποτε και για όσο μπορεί. 

Συνεπακόλουθο όμως αυτής της μαχητικότητας είναι ένα άλλο αρνητικό χαρακτηριστικό που είναι ιδιαίτερα έντονο στις μέρες μας (τώρα δικαιολογημένα) που απ’ότι βλέπω στα social media και διαβάζω στα μπλογκς καλά κρατεί. Κι αυτό είναι η μουρμούρα, η μιζέρια, η απαισιοδοξία κι η μαυρίλα που ευδοκιμεί σε βαθμό κακουργήματος σε πολλούς, πάρα πολλούς κατοίκους της Αθήνας.

Σε κάθε τι καλό που θα γίνει θα βρουν το αρνητικό, το μαύρο, το λάθος, το στραβό. Κι αυτό από μόνο του αρνητικό δεν είναι. Όμως που οδηγεί αυτή η ανεύρεση του αρνητικού; Στην απόρριψη, τη μιζέρια, την κατίφια, την απογοήτευση, την απαισιοδοξία και την μαύριλα. 

Για παράδειγμα τόσα χρόνια στην Αθήνα βρήκα ελάχιστους ανθρώπους που να τους αρέσει η πόλη. Κι όταν τους έλεγα πολύ (απλά κατά τη γνώμη μου), ‘γιατί δε φεύγετε;‘ η απάντηση ήταν ότι δε γινόταν, δεν μπορούσαν, δεν, δεν, δεν. Όμως αν όλοι όσοι μισούν την πόλη -κι είναι πολλοί δυστυχώς- την είχαν εγκαταλείψει και η επαρχία θα άνθιζε και η πόλη θα γινόταν πιο φιλόξενη και όμορφη. Ποιος ο λόγος άλλωστε να ζεις όλη τη ζωή σου κάπου που μισάς; Όλος ο αρνητισμός σου θα βγει είτε το θες είτε όχι, προς τα έξω και θα τον εισπράξουν οι άλλοι κι η ίδια η πόλη με αποτέλεσμα να γίνει κι αυτή χειρότερη γιατί εσύ ο αρνητικός ο απαισιόδοξος την βλέπεις έτσι.Άλλωστε τώρα με την ανεργία στα ύψη, δεν ισχύει για πολλούς καν το επιχείρημα του παρελθόντος ότι "μένω Αθήνα λόγω δουλειάς". Άρα η ανεργία δίνει άλλη μια ευκαιρία για να φύγουν όλοι όσοι δεν αγαπούν την πόλη.

Ως γνωστό η ομορφιά είναι στα μάτια αυτού που κοιτά (beauty is in the eyes of the beholder) άρα και η ασχήμια το ίδιο. Αν ξυπνάς απ’το πρωί και ό,τι βλέπεις, ακουμπάς, οσφρύζεσαι το μισάς δεν υπάρχει περίπτωση να βρεις κάτι καλό, να κάνεις κάτι θετικό και να βοηθήσεις είτε τον εαυτό σου είτε τους γύρω σου. Η αρνητικότητα κι η μιζέρια σου θα εξαπλωθούν σαν ανίατη, εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια και θα κατακλύσουν την πόλη, τους συμπολίτες σου και ό,τι σε περιτρυγυρίζει. Κι αν αυτό το κάνει κάθε μέρα για όσο ζήσεις σκέψου τι αποτελέσματα μπορεί αυτό να φέρει..

Και υπενθυμίζω εδώ ότι αυτές τις παρατηρήσεις τις έκανα όταν ζούσα εκεί, μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, κι όχι τώρα με την κρίση, τα μνημόνια κτλ. Είναι φοβάμαι σαν χόμπυ για μερικούς η γκρίνια κι η μιζέρια και για μένα είναι ένα από τα πιο αρνητικά και άσχημα χαρακτηριστικά που συνάντησα στην Ελλάδα. Γιατί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό συναντάται δυστυχώς σε όλη τη χώρα όχι μόνο στην πρωτεύουσα.

Αν θέλετε να μάθετε τη γνώμη μου ξεκάθαρα δηλώνω ότι η Αθήνα για μένα είναι μια πολύ όμορφη πόλη. Με τα αρνητικά και τα θετικά της όπως έχουν άλλωστε όλες οι πόλεις. Σου προσφέρει πολλές ευκαιρίες που αλλού δεν έχεις. Μπορείς παρόλο τον αρνητισμό να συναντήσεις και άτομα θετικά, πολύχρωμα, γελαστά. Υπάρχει αρκετή αποδοχή και ανοχή της δαιφορετικότητας τουλάχιστον στους νέους που συναναστρεφόμουν εγώ, και όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα μου λείπει και θα την αγαπάω.