tag:blogger.com,1999:blog-86412810622178794072024-03-16T03:11:47.922+02:00Life... everywhere...oh life is bigger it's bigger than you and you are not me R.E.M.DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.comBlogger568125tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-27557589601351232262024-03-03T12:00:00.000+02:002024-03-03T12:00:00.124+02:00Mi manchi <p style="text-align: justify;">Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. </p><p style="text-align: justify;">Κι όσο κι αν κρατιέμαι κι όσο κ αν σωπαίνω κάποια στιγμή τα λόγια σαν χιονοστιβάδα ξεχύθηκαν κι ανέβηκε ένα κείμενο. Κι ο καημός με πλημμύρισε με όνειρα που κι ακόμα και κατά τη διάρκεια που τα έβλεπα, με βασάνιζαν και δεν ικανοποιούσαν απολύτως τίποτα. </p><p style="text-align: justify;">Αλλά.. αλλά μετά άλλαξα γνώμη, έχασα το θάρρος μου, ή το μετάνιωσα, ή θέλησα να το διατυπώσω καλύτερα, ή απλά ήταν υπερβολικά..</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtpWJE98HiTfDwSFajbbWh2wtt1IylwaDJtZzjUbGtwA2b_zM6C83_NBXbCSTY9YgOYJiyCWYzCi6SUXXL9E5x8ZZgCSmXDcjSJpK3ZxM6xPMXpeq42q-MUBOM3l44k2o46hJci3Jahap_AUCBUaOxNhWY5i6mM20HbH5PwruK3gc51faoD355i6EeZ0I/s1069/Screenshot_20240103_100737_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1069" data-original-width="1038" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtpWJE98HiTfDwSFajbbWh2wtt1IylwaDJtZzjUbGtwA2b_zM6C83_NBXbCSTY9YgOYJiyCWYzCi6SUXXL9E5x8ZZgCSmXDcjSJpK3ZxM6xPMXpeq42q-MUBOM3l44k2o46hJci3Jahap_AUCBUaOxNhWY5i6mM20HbH5PwruK3gc51faoD355i6EeZ0I/w622-h640/Screenshot_20240103_100737_Chrome.jpg" width="622" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">..ειλικρινές το κείμενο, υπερβολικά γεμάτο με το τι ακριβώς ένιωθα την ώρα που το έγραφα και τίποτα δεν είχε κατασταλάξει μέσα μου. Κι έτσι έκανα κάτι που στο μπλογκ προτιμώ να αποφεύγω: το έκανα unpublished. </p><p style="text-align: justify;">Όμως ο πόνος είναι αληθινός. Επίσης η χαρά, όταν είσαι κοντά, είναι τόσο δυνατή κι αληθινή. Γιατί όσα ένιωσα κοντά σου, και τα πάνω και τα κάτω, είχαν κι έχουν, φοβερή ένταση και πάθος. </p><p style="text-align: justify;">Κι όσο κι αν παλεύω με τους δαίμονές μου και με τον εαυτό μου, άλλο τόσο πονάω κι ακόμα νιώθω τόσο εξαιρετικά δυνατά συναισθήματα. </p><p style="text-align: justify;">Με πείραξε πολύ που πίστεψες ένα damaged, flawed app (πράγμα που οι ίδιοι οι δημιουργοί παραδέχτηκαν) από ένα άνθρωπο, που σε εμπιστεύτηκε και σε έβαλε στη ζωή του. Που εκμυστηρεύτηκε σε σένα πράγματα που δεν είπε ούτε σε πολύ κοντινά του άτομα. Ένιωσα ότι η στάση μου, η συμπεριφορά μου, δεν έπαιξαν απολύτως κανένα ρόλο, ώστε να έχεις, έστω λίγη εμπιστοσύνη σε μένα. Χωρίς εμπιστοσύνη προχωράς, χωρίς να πας κατευθείαν στον γκρεμό;</p><p style="text-align: justify;">Κι ο γκρεμός έχει σιωπή. Πώς μπορείς να πείσεις άνθρωπο που στέκεται με ακραία δυσπιστία απέναντι σου; Ένα άνθρωπο ο οποίος, δεν εμπιστεύεται, δεν θέλει να ακούσει, έχει ήδη δικάσει ερήμην και καταδικάσει; </p><p style="text-align: justify;">Ομως, κι αν έφυγα, όλα τα συναισθήματα ζουν όπως και ζουν κι οι εφιάλτες. </p><p style="text-align: justify;">Και κάποια στιγμή, το φράγμα με τα ανείπωτα λόγια σπάζει και τρέχουν από τα μάτια οι καημοί και φεύγουν από τα δάχτυλα οι λέξεις και γίνονται άλλο ένα κείμενο, που θέλει απεγνωσμένα να ακουμπήσει.</p><p style="text-align: justify;">Κλαίω και θρηνώ για μια απώλεια, που ίσως να ήταν προαναγγελθεισα, παρόλα αυτά δεν πόνεσε λιγότερο. Δεν έπαψε να είναι βαθιά. </p><p style="text-align: justify;">Κλαίω κι ακούω μουσική και ο πόνος εκτοξεύεται στη στρατόσφαιρα, δεν μπορεί να μετρηθεί με απολύτως τίποτα, είναι τόσο βαθύς που αλλάζει τα πάντα, ό,τι ακουμπά. Και τα ακουμπά όλα. </p><p style="text-align: justify;">"Έφυγες τη στιγμή που σου'χα αφεθεί, που είχα αφεθεί. Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ."</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Mi-CPJDomaSDDzY7-agjnq-XhqzxGhoFeMc-Te1ivCGHgjgRQHbLi5aYagYbt-Vc4DiP4OHLG142Opyaa2UNxjhNqyzGAT0yX4nh35H1hngz6GtEwho9hHzGlmlcJKEuRjmR0mYCPc1GTQY_HiYEF96a95xNSEXmSfuP3jIbpPkyaWcAEu7zOGBbqEw/s3828/Screenshot_20240217_111335_DaVinci.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3512" data-original-width="3828" height="368" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0Mi-CPJDomaSDDzY7-agjnq-XhqzxGhoFeMc-Te1ivCGHgjgRQHbLi5aYagYbt-Vc4DiP4OHLG142Opyaa2UNxjhNqyzGAT0yX4nh35H1hngz6GtEwho9hHzGlmlcJKEuRjmR0mYCPc1GTQY_HiYEF96a95xNSEXmSfuP3jIbpPkyaWcAEu7zOGBbqEw/w400-h368/Screenshot_20240217_111335_DaVinci.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;">Ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν ήδη έγινε, σε αγαπώ πάρα πολύ.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-19393012633638004352024-01-03T10:57:00.002+02:002024-01-03T11:00:06.699+02:002024 at long last! <p style="text-align: justify;">Συνήθως δεν κάνω απολογισμούς στο τέλος του χρόνου. Αν κάνω θα είναι κοντά στα γενέθλιά μου, ή κοντά στην πραγματική αρχή της χρονιάς, που είναι ο Σεπτέμβριος.</p><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Παρόλα αυτά, ίσως και λόγω της πανδημίας, περίμενα το 2024 εδώ και κάμποσα χρόνια. Το τι περίμενα και τι θα φέρει στην πραγματικότητα, το πιο πιθανό είναι να είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά δεν πειράζει γιατί κάποτε η αλλαγή για την αλλαγή με ικανοποιεί.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTz592cbVuv1HOMnwiUO4QJsUowWy6Px31s3n6tiY-uiNjNj79zKnzG1MNd2-DaIhzSBBAUDWojx3v_kcmMHMBv-SzVc_UG7vjySL6Efpdl6APBDf_IBfnmnlB4dWjrpvKHzbEQijXVPBzflrf8dk8AEtvyoTBNMgx8xMIHDisj-Ci2IKiFzlFwT03ZIA/s1431/Screenshot_20240103_105208_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1431" data-original-width="930" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTz592cbVuv1HOMnwiUO4QJsUowWy6Px31s3n6tiY-uiNjNj79zKnzG1MNd2-DaIhzSBBAUDWojx3v_kcmMHMBv-SzVc_UG7vjySL6Efpdl6APBDf_IBfnmnlB4dWjrpvKHzbEQijXVPBzflrf8dk8AEtvyoTBNMgx8xMIHDisj-Ci2IKiFzlFwT03ZIA/w260-h400/Screenshot_20240103_105208_Chrome.jpg" width="260" /></a></div><p style="text-align: justify;">Το 2024 λοιπόν το καλοκαίρι θα φέρει τους Ολυμπιακούς αγώνες και έχοντας χάσει εντελώς το 2020 την ευκαιρία να χαρώ έστω και λίγο τους αγώνες (που έτσι κι αλλιώς έγιναν το 2021 το χειμώνα αν θυμάμαι καλά) θέλω να δω από την αρχή όλα τα αθλήματα που θα μπορέσω. </p><p style="text-align: justify;">Χαίρομαι που θα γίνουν στο Παρίσι, που θα γίνει η τελετή έναρξης στο Σηκουάνα, νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα κοινό λόγο χαράς και τα αθλήματα προσφέρουν απλόχερα αυτό το λόγο.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-18075119110443426722023-12-11T20:00:00.001+02:002023-12-11T20:00:00.138+02:00Ανείπωτος ο έρωτας <p> Ο Αλμπέρ Καμυ είχε πει:</p><p style="text-align: justify;">"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, έναν μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας."</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFykaG-R7O__VVP2LYtbREjYuQISxGeDPbD6F0HYtz31FwPo-mor4geeof-o2q8XPj_3wMyYM4jAjnP8oSRaYOfr5DnefppPI94FheppkdgiaFsE2_AADeOyndKhIfFuBw_j08WIXdz8i7qgvwPrsxGJ1yKwkP6ACrTBX5xPSxt-2R3LMSzvNkA-gygKg/s1323/20231017_214519.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1323" data-original-width="908" height="385" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFykaG-R7O__VVP2LYtbREjYuQISxGeDPbD6F0HYtz31FwPo-mor4geeof-o2q8XPj_3wMyYM4jAjnP8oSRaYOfr5DnefppPI94FheppkdgiaFsE2_AADeOyndKhIfFuBw_j08WIXdz8i7qgvwPrsxGJ1yKwkP6ACrTBX5xPSxt-2R3LMSzvNkA-gygKg/w400-h385/20231017_214519.jpg" width="400" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Κάποιες φορές το αισθάνομαι έντονα αυτό, γιατί ακούω μουσική που με ακουμπάει σε κάποιο σημείο, που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει μέσα μου, και τα μάτια γεμίζουν κι η καρδιά σπαρταρά.</p><p style="text-align: justify;">Κάποιες άλλες φορές όμως, όταν σε έχω μέσα στο μυαλό και την καρδιά σαν καημό, σαν άσβεστο κι απλησίαστο πόθο, πώς εξηγούνται, πώς μεταφράζονται αμέσως όλοι οι "αδικιολογητοι" λυγμοί;</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrQs945Cz3FG9VScE5COmtt7WGO7FoL7UDGx5b2MHF8sur50PSlbgJ9oTMSJ939e5dP-JzfrVf-t_DPSrPcotTnsPEM7KfDBD_nB57MtqDISIfUQxb7SUvhrnEdkAiqUQbg2XEER5r_GEq023b0rR5HmP97hJoTWAwnM2zcFkkC3uF3SmEjTrNVyrK-wA/s1402/Screenshot_20231124_212652_X.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1402" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrQs945Cz3FG9VScE5COmtt7WGO7FoL7UDGx5b2MHF8sur50PSlbgJ9oTMSJ939e5dP-JzfrVf-t_DPSrPcotTnsPEM7KfDBD_nB57MtqDISIfUQxb7SUvhrnEdkAiqUQbg2XEER5r_GEq023b0rR5HmP97hJoTWAwnM2zcFkkC3uF3SmEjTrNVyrK-wA/w309-h400/Screenshot_20231124_212652_X.jpg" width="309" /></a></div><p style="text-align: justify;">Ας είμαι όμως δίκαιη, <u>είσαι</u> ο πιο γλυκός καημός έτσι κι αλλιώς. </p><p style="text-align: justify;">Πώς να εξηγήσουν οι λέξεις όλα τα συναισθήματα; Είναι φτωχές και λίγες, δεν μπορούν. Ίσως μόνο οι ποιητές να πλησιάζουν λίγο στην έκφραση του ανείπωτου. </p><p style="text-align: justify;">Παρόλα αυτά προσπαθούν οι λέξεις, έστω και με πεζά κείμενα, να εκφράσουν τη μέσα τρικυμία, γιατί άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Αν δεν εκφραστούν, σε πνίγουν τα θεόρατα, δυνατά κύματα των συναισθημάτων. </p><p style="text-align: justify;">Η αλήθεια είναι ότι ένα άγγιγμα θα μπορούσε να μεταφέρει πολύ περισσότερα από κείμενα πολλών λέξεων και μια αγκαλιά θα μπορούσε να πει όσα τα χείλη δε θα τολμούσαν ποτέ. Πώς όμως και πότε να καταφέρουν τα κορμιά να ακουμπήσουν; </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0vcir04i_IiKeCxYbRy2hbE69YPN9u_vksMzMZFo5W3NSL9kHILz-guAXZ7x7rOv6NWlrkmrANpjBBOAedX07tBtx5cOPrTFwaB0pG8jpmKmsSnv6nDhV1945wvQLWxx9erpaB6Nqr4GbLUqF4i3aammxnDE41IWuA23DWDmodWIX4hO2nDe83hCVpLs/s1219/20231018_205541.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1219" data-original-width="976" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0vcir04i_IiKeCxYbRy2hbE69YPN9u_vksMzMZFo5W3NSL9kHILz-guAXZ7x7rOv6NWlrkmrANpjBBOAedX07tBtx5cOPrTFwaB0pG8jpmKmsSnv6nDhV1945wvQLWxx9erpaB6Nqr4GbLUqF4i3aammxnDE41IWuA23DWDmodWIX4hO2nDe83hCVpLs/w512-h640/20231018_205541.jpg" width="512" /></a></div><p style="text-align: justify;">Θέλω να σε νιώσω, έστω μια φορά κι ας είναι όσο έντονα αντέχουμε. Αλλά από το έντονα στο μακριά, μια απουσία δρόμος. </p><p style="text-align: justify;">Όχι πως είσαι μακριά· είσαι κοντά. Μήπως η καυτή ανάσα της απόστασης που νιώθω κάποτε, να είναι από την έντονη ανάγκη να είμαστε πιο κοντά; Γιατί από τη μια επικοινωνούμε, αλλά από την άλλη νιώθω κιόλας την παρουσία σου σε μια άλλη διάσταση, με ένα τρόπο ανεξήγητο, αν θέλεις ακόμα και μαγικό, σαν αερικό. Αν αυτός ο τρόπος (ο μυθικός, ο ανεξήγητος), μειωθεί, ή αλλοιωθεί, πονάει, πονάει πολύ. </p><p style="text-align: justify;">Ούτε μπορώ να σκεφτώ πως θα είναι αν χαθεί. Μόνο να διαβάσω αυτή την πρόταση είναι αρκετό για να νιώσω πόνο. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx0a-V3QofSW3hORj1HNVf34pvNtVItJJ7bCYNaBheMSHTjzRyUs5h7viffLZ5jowTQolJ9fHRwNBm4-ciGr3ZDBq4TlqwdxGxEliuTk81kCQFn0ppFHvpthoPaoSa5rhBh_XoF4a-W2PJZ5fDVSVkdVCmntjCp1GHUuq1Mwg_IG3FVWyuZy34gy29hok/s1096/20231019_213656.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1096" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjx0a-V3QofSW3hORj1HNVf34pvNtVItJJ7bCYNaBheMSHTjzRyUs5h7viffLZ5jowTQolJ9fHRwNBm4-ciGr3ZDBq4TlqwdxGxEliuTk81kCQFn0ppFHvpthoPaoSa5rhBh_XoF4a-W2PJZ5fDVSVkdVCmntjCp1GHUuq1Mwg_IG3FVWyuZy34gy29hok/w394-h400/20231019_213656.jpg" width="394" /></a></div><p style="text-align: justify;">Αν λοιπόν, μετά από τόσο καιρό δεν είμαι ερωτευμένη, δεν σε αγαπώ, δεν σε θέλω, δεν είμαι τρελή για σένα, τότε τι; </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIYlmDh7xiffUZjP0_N42y5MpgF4g0wg2XiH_Of-DsXplUdrcuMW_nbItQp7efQ0mET7c65E17evXWp-Sj_73J5V6szf361v89AIpGR9toic4VkdWu3aNPBziyLh3hTH7vvoQnrQH3_xGZMOEGjmhyphenhyphenXgDX816BrojIqwUEGrSTDgEskTm9YcjN71vZBK8/s1027/20231020_195045.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="679" data-original-width="1027" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIYlmDh7xiffUZjP0_N42y5MpgF4g0wg2XiH_Of-DsXplUdrcuMW_nbItQp7efQ0mET7c65E17evXWp-Sj_73J5V6szf361v89AIpGR9toic4VkdWu3aNPBziyLh3hTH7vvoQnrQH3_xGZMOEGjmhyphenhyphenXgDX816BrojIqwUEGrSTDgEskTm9YcjN71vZBK8/w400-h265/20231020_195045.jpg" width="400" /></a></div><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;">ΥΓ.: η αέναη κίνηση, κάθε φορά που κάνω βήμα μπροστά, κάνεις βήματα πίσω. </span><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/clipdata/clipdata_bodytext_231020_194626_466.sdocx--></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;">ΥΥΓ.: κάθε φορά που εκφράζω τι νιώθω, φοβάμαι. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;">ΥΥΥΓ.: να μπορούσα να σε ακούσω; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: 18px;"><br /></span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"> </p><p style="text-align: justify;"><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-54193893712747372242023-12-04T20:44:00.001+02:002023-12-04T20:44:00.125+02:00Happy Birthday to my blog! <p style="text-align: justify;">Πάνε πια 15 ολάκερα χρόνια από το <a href="http://skotadi-fos.blogspot.com/2008/12/life.html">πρώτο ποστ στο μπλογκ</a>, που δεν ήταν άλλο από λίγους στίχους από αγαπημένο τραγούδι. Δεν ήξερα και τι να γράψω. Έγραφα σε άλλη ιστοσελίδα με συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά είχα ανακαλύψει τα μπλογκς κι ήθελα να γράψω κάτι δικό μου.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKrau3yuN8pwxrXg4KWrFJhxi7V3DXPb0fUPJNHTDS6bwVhoMvlCqvyPBI9RWAIudbGHsi9rfK5jmMzSHbmV615rYgr0AA6ZrlfUGVA_5LpxFqsAXhY_GamICGp0CPVqJS7pXL3PGAd_LKMBhncXSK8hXezVsX_x8NvvQTM5TM7vcfoKDIrP-CQTb1Afo/s1176/Screenshot_20231110_205534_Chrome.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1176" data-original-width="1079" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKrau3yuN8pwxrXg4KWrFJhxi7V3DXPb0fUPJNHTDS6bwVhoMvlCqvyPBI9RWAIudbGHsi9rfK5jmMzSHbmV615rYgr0AA6ZrlfUGVA_5LpxFqsAXhY_GamICGp0CPVqJS7pXL3PGAd_LKMBhncXSK8hXezVsX_x8NvvQTM5TM7vcfoKDIrP-CQTb1Afo/w368-h400/Screenshot_20231110_205534_Chrome.jpg" width="368" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Για κάποια χρόνια έγραφα αρκετά συχνά, τα τελευταία αρκετά πιο αραιά, αλλά για μένα σημασία έχει ότι γράφω, ότι το μπλογκ μου υπάρχει, δεν το εγκατάλειψα, δεν το ξέχασα και το αγαπώ όσο ποτέ.</p><p style="text-align: justify;">Έχω πολλές ιστορίες να διηγηθώ και το μπλογκ είναι ένα είδος scrapbook που μπορούν να διαβάζουν κι άλλοι εκτός από μένα. Ένα είδος άλμπουμ αναμνήσεων. Μα και κανείς να μην το διαβάζει εκτός από μένα, η διαδικασία του να γράφω και να ανεβάζω ένα ποστ με ευχαριστεί. </p><p style="text-align: justify;">Δυστυχώς, ο Δεκέμβριος είναι ένας υπερβολικά δύσκολος μήνας κάθε μα κάθε χρονιά, από το 2006 που πέθανε η γιαγιά μου. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι έχω από τόσα χρόνια να τη δω και να της μιλήσω. Μου λείπει φριχτά, όπως και στην ίδια έλειπε πάντα η μαμά της, η Μαρία.</p><p style="text-align: justify;">Ακόμα πιο δύσκολος ο Δεκέμβριος από το 2015, που στις αρχές του πέθανε η δική μου μαμά από καρκίνο.</p><p style="text-align: justify;">Απώλειες και πόνο αυτός ο μήνας. Πάντα προσπαθώ να πάρω όσες ανάσες μπορώ πριν έρθει, γιατί πάντα τον βγάζω δύσκολα κι ανυπομονώ να φύγει να έρθει ο Ιανουάριος, νέος μήνας και νέα χρονιά, να έχω πολύ καιρό μπροστά πριν ξαναφανει. </p><p style="text-align: justify;">Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι σκοτεινιάζει από νωρίς και όλη η εποχή, έτσι κι αλλιώς, επηρεάζει την ψυχολογία μου αρνητικά. </p><p style="text-align: justify;">Όπως και να έχει, είχα ανάγκη να γράψω για αυτό το δύσκολο μήνα, αλλά το ότι γιορτάζει το μπλογκ μου 15 χρόνια ύπαρξης, είναι ένα χαρούμενο φωτάκι στη μαυρίλα των ημερών. Να το χαίρομαι και να γράφω!</p><p style="text-align: justify;">HAPPY BIRTHDAY BLOG! </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-17345940588702834952023-11-03T10:55:00.002+02:002023-11-03T11:08:39.091+02:00Ο Καζαντζάκης και το πάθος <p></p><div style="text-align: justify;">Στην ώριμη ηλικία των 47 μου χρόνων ανακάλυψα (αφότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου) τον Καζαντζάκη και έχω γεμίσει χαρά για αυτή την ανακάλυψη. Γιατί; Επειδή μέχρι τώρα τον φοβόμουν, νόμιζα ότι ήταν "δύσκολος". </div><div style="text-align: justify;">Τώρα, έχοντας διαβάσει λίγο, καταλαβαίνω ότι απλά είχα αρχίσει λάθος ή είχα επιλέξει τη λάθος στιγμή να διαβάσω Καζαντζάκη. Τώρα κατανοώ ότι δεν είναι δύσκολος, είναι παθιασμένος και αν υπάρχει κάτι, που καταλαβαίνω και νιώθω είναι το πάθος.</div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAyRy2qnDCwjqQVvLNMjSAp4yQjLURGRrM-k0S3dZjVGxrHtZWU4fMIVpJ_d9JjzgI3yuLEk7Y8CKlOCyc0Z6xRjRPx969PQC0K_jGCfxALUDmxx_s23NqJ0-zdZSL6xHolQHVHm7ryAfAbZ3Dmjopd368FFR9bWOwDwHSKMoUyxgTdTGwb2DCLdBW_5Q/s1019/IMG_20231102_111529_135.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1019" data-original-width="815" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAyRy2qnDCwjqQVvLNMjSAp4yQjLURGRrM-k0S3dZjVGxrHtZWU4fMIVpJ_d9JjzgI3yuLEk7Y8CKlOCyc0Z6xRjRPx969PQC0K_jGCfxALUDmxx_s23NqJ0-zdZSL6xHolQHVHm7ryAfAbZ3Dmjopd368FFR9bWOwDwHSKMoUyxgTdTGwb2DCLdBW_5Q/w512-h640/IMG_20231102_111529_135.jpg" width="512" /></a></div><br /></div><span><p><span></span></p><a name='more'></a></span><div style="text-align: justify;">Αφορμή για να "επιστρέψω" κατά κάποιο τρόπο, για να ξαναδοκιμάσω τον Καζαντζάκη, στάθηκε το δώρο από τον πατέρα μου, τα Χριστούγεννα που πέρασαν, τρία βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη από τις εκδόσεις Διόπτρα: Η Ασκητική, Ο Πρωτομάστορας [Η Θυσία] και Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5U8T2GTKRWmi7ccC6uPb7q5CFfVRszTKLquz1gy9IBdwgbx_HfVaeYMG0QQrRHURJU-qwQzRS5ldhswKsv4cijhAv7o0AX1Gtx4HHRwIYLIjAYkHQSb1vgRPTKqj3OO5lcjN9U3ETqGzH0oGLXd039xXrQoRL7JPS4fjCUFJBpOTL0RupehonKum_7U/s1179/IMG_20231102_111529_182.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1179" data-original-width="944" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU5U8T2GTKRWmi7ccC6uPb7q5CFfVRszTKLquz1gy9IBdwgbx_HfVaeYMG0QQrRHURJU-qwQzRS5ldhswKsv4cijhAv7o0AX1Gtx4HHRwIYLIjAYkHQSb1vgRPTKqj3OO5lcjN9U3ETqGzH0oGLXd039xXrQoRL7JPS4fjCUFJBpOTL0RupehonKum_7U/w512-h640/IMG_20231102_111529_182.jpg" width="512" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p></p><p style="text-align: justify;">Όταν ήμουν μαθήτρια είχαμε στο σπίτι μια δερματόδετη έκδοση της "Αναφοράς στο Γκρέκο" και όταν προσπάθησα να διαβάσω δεν κατάλαβα παρά ελάχιστα. Ήταν μια έκδοση με περισπωμένες και δασείες κι αν και ήμουν του κλασσικού (έκανα αρχαία, λατινικά κι ιστορία καθημερινά) μου φάνηκε δύσκολο κείμενο. Η σύντομη αυτή επαφή άφησε μια αρνητική εικόνα στο μυαλό μου και μια γεύση στυφή. </p><p style="text-align: justify;">Έπειτα στο σχολείο για λογοτεχνικό βιβλίο είχαμε τον "Καπετάν Μιχάλη" του Καζαντζάκη. Ήταν το μόνο λογοτεχνικό βιβλίο, το που επέλεξα συνειδητά να μην διαβάσω. Κάτι κλωτσουσε μέσα μου, δεν ήθελε να με αφήσει να ασχοληθώ. Ενώ όλα τα άλλα λογοτεχνικά βιβλία που μας έβαζαν, τα διάβαζα κι ας μην έκανα τις ασκήσεις (τη Γαλήνη του Ηλία Βενεζη, το Μεγάλο Περίπατο Του Πέτρου της Άλκης Ζέη, την Παναγιά τη Γοργόνα του Στρατή Μυριβήλη. Εντυπωσιάζω τον εαυτό μου που τα θυμάμαι ακόμα, χωρίς καν να ψάξω ή να σκαλίσω για να θυμηθώ ποια ήταν.)</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP9kYD8Zd9bs1p2SiF35Ctcy8UgDZuzNtU_bgfEs7GXHWJ0OJjZ5D-mVdhUu_w97853652a0caQUBxMgIQyYXF54JT3Yb3AJBeM6wIpEv1FsjH-OL3tFOUKUo00OMvkCVo2Zi7DHorGLNhDZ4paeZtEw-fGjVW0Moe-Whyphenhyphen5r_hoBXSA2D6-JUdRoTbAHA/s1024/-ebiho.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="726" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP9kYD8Zd9bs1p2SiF35Ctcy8UgDZuzNtU_bgfEs7GXHWJ0OJjZ5D-mVdhUu_w97853652a0caQUBxMgIQyYXF54JT3Yb3AJBeM6wIpEv1FsjH-OL3tFOUKUo00OMvkCVo2Zi7DHorGLNhDZ4paeZtEw-fGjVW0Moe-Whyphenhyphen5r_hoBXSA2D6-JUdRoTbAHA/w454-h640/-ebiho.jpg" width="454" /></a></div><div style="text-align: justify;">Όπως και να έχει, όπως κάθε πράγμα που είναι να γίνει κάποια στιγμή στη ζωή, έτσι και αυτό, ήρθε η ώρα τώρα να εντρυφήσω στον κόσμο του Νίκου Καζαντζάκη και το κάνω με μεγάλη χαρά αλλά και έντονο πάθος! Ό,τι αγαπώ με παθιαζει και με κάνει χαρούμενη που μπορώ να το χαρώ και ειδικά τα βιβλία μου δίνουν πολλές αγνές χαρές και συγκινήσεις. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ. Πέρυσι τα Χριστούγεννα κυκλοφόρησε για πρώτη φορά ένα νέο βιβλίο του Καζαντζάκη με τίτλο "Ο Ανήφορος" και χωρίς να ξέρω τι δώρο επέλεξε ο πατέρας μου για μένα, εγώ έκανα αυτό το βιβλίο δώρο στον πατέρα μου. Έτσι το έχουμε στην οικογένεια και θα το διαβάσω μετά τον Αλέξη Ζορμπά :) </div><p style="text-align: justify;"><br /></p><p></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-75023120900333846742023-10-24T19:18:00.002+03:002023-10-24T19:27:34.240+03:00Rasputin by Douglas Smith <p style="text-align: justify;">Με αφορμή το ποστ "<a href="http://skotadi-fos.blogspot.com/2022/01/2.html">Αγαπημένα τεράστια βιβλία 2</a>" (ο τίτλος είναι λινκ για το ποστ αν θέλετε να το διαβάσετε), θέλω να γράψω ένα ποστ μόνο για το βιβλίο Rasputin by Douglas Smith που διάβασα πρόσφατα και ήταν απλά εξαιρετικό.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic8-dG3Lig0kAHzhSzU7KzV1nNfDwJFE60ca2f8YBLvwE8S5po3AGozjK1KSDHlzwi3EZM5UJ6Q_sBlenj6WXULSmAWTF19XzodvSNsqdGNBAivLv-1hzrGFhPvqvb2xT7QPVPmW3HvTe9GtZd-SnCvyvjdYmbIeFowNX9cYJOklSQkHYS2TofUFvPOwQ/s1813/Screenshot_20231024_185555_X.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1813" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic8-dG3Lig0kAHzhSzU7KzV1nNfDwJFE60ca2f8YBLvwE8S5po3AGozjK1KSDHlzwi3EZM5UJ6Q_sBlenj6WXULSmAWTF19XzodvSNsqdGNBAivLv-1hzrGFhPvqvb2xT7QPVPmW3HvTe9GtZd-SnCvyvjdYmbIeFowNX9cYJOklSQkHYS2TofUFvPOwQ/w382-h640/Screenshot_20231024_185555_X.jpg" width="382" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Αγαπημένο μου είδος βιβλίου είναι οι βιογραφίες και μετά οι αυτόβιογραφιες. Αυτό ανήκει στην κατηγορία των βιογραφιών και είναι πάρα πολύ καλογραμμένο. Πέρα από το ότι ο συγγραφέας είναι ειδικός στη Ρωσία και την ιστορία της, έχει κάνει έξι χρόνια έρευνα ειδικά για αυτό το βιβλίο και οι σελίδες με τη βιβλιογραφία στο τέλος είναι πάρα πολλές. Επίσης έχει διαβάσει και είχε πρόσβαση σε ανέκδοτο υλικό για τον άνθρωπο Ρασπουτιν, ή αλλιώς Gregory Yefimovitch Rasputin.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPDN9fWcQy1KBl5GIVr8i0al36I1Co8SIb7qlkec4tpaHXTx-l3Nm-tCU762JhHTxnpED4JJnOLHGuaL4O4yEdB7SuwbdCflY2LrQCrEATiN8P2lnz3jK_-GNZ_AGqAvLDoBTdR9_bnA8eCy74iRVxpnVQYjn0GFCtUSUIc1KPeIq6Fia78l5rXPESD4U/s1071/Screenshot_20231006_214846_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1071" data-original-width="954" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPDN9fWcQy1KBl5GIVr8i0al36I1Co8SIb7qlkec4tpaHXTx-l3Nm-tCU762JhHTxnpED4JJnOLHGuaL4O4yEdB7SuwbdCflY2LrQCrEATiN8P2lnz3jK_-GNZ_AGqAvLDoBTdR9_bnA8eCy74iRVxpnVQYjn0GFCtUSUIc1KPeIq6Fia78l5rXPESD4U/w570-h640/Screenshot_20231006_214846_Chrome.jpg" width="570" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;">Σε όλη την ιστορία κάνει μια πάρα πολύ πετυχημένη προσπάθεια να ξεχωρίσει και να διαχωρίσει τον άνθρωπο, όπως ήταν όταν ζούσε, από τον μύθο που τον ακολουθούσε τόσο εν ζωή, αλλά πολύ περισσότερο μετά το θάνατό του. </p><p style="text-align: justify;">Για ένα ζωντανό μύθο όπως ο Ρασπουτιν, το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά ο συγγραφέας το πετυχαίνει με εξαιρετική μαεστρία. Ειδικά αν σκεφτώ πόσο ενδιαφέρουσα κάνει την ιστορία, σε σημείο που διάβασα 700+ σελίδες σε δύο εβδομάδες.</p><p style="text-align: justify;">Επίσης, ή όλη ιστορία ξύπνησε πάρα πολύ έντονα μέσα μου την ανάγκη να μάθω πιο πολλά για τους Ρομανοφ και τη ζωή τους με το τραγικό τέλος της. </p><p style="text-align: justify;">Ένα άλλο παρά πολύ θετικό ήταν ότι, ακόμα κι όταν δεν το διάβαζα σκεφτόμουν την ιστορία και ανυπομονούσα να διαβάσω τι έγινε μετά. Η πιο ξεκάθαρη ένδειξη όμως, ότι είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, ήταν ότι όταν κόντεψα στο τέλος αργοπορουσα όσο γινόταν να το τελειώσω. </p><p style="text-align: justify;">Όταν δε, τελείωσα το διάβασμα του αισθάνθηκα την ανάγκη να μην πιάσω άλλο βιβλίο αμέσως μετά. Αυτό το παθαίνω με τα πάρα πολύ καλά βιβλία μόνο. Αλλιώς και συνήθως, μόλις τελειώσω ένα βιβλίο έχω έτοιμο το επόμενο ή τα επόμενα βιβλία, από τα οποία θα επιλέξω ποιο θα διαβάσω. </p><p style="text-align: justify;">Είχα κάμποσα χρόνια να βρω βιβλίο να με συνεπάρει όσο αυτό και το γεγονός ότι κάθομαι να γράψω ειδικό ποστ, δείχνει πόσο μου άρεσε και με επηρέασε. </p><p style="text-align: justify;">Έγραψα (όπως κάνω με όσα βιβλία διαβάσω) και κριτική στο Goodreads, αλλά ένιωσα ότι δεν ήταν αρκετή για να αποδώσει το εύρος της επιρροής του βιβλίου, αλλά και του πόσο πραγματικά καλό ήταν.</p><p style="text-align: justify;">Δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά αν διαβάζετε αγγλικά σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!</p><p style="text-align: justify;">Ίσως ακουστεί σαν υπερβολή, αλλά τώρα που πέρασαν λίγες μέρες που το έχω τελειώσει, μπορώ να πω ότι μου λείπει. </p><p style="text-align: justify;">Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι το είχα συνδέσει με ένα συγκεκριμένο κομμάτι κλασσικής μουσικής (Mapa de soledad του Jacob Gurevitch), που κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι την σκηνή που τραβούσαν το πτώμα του να το μεταφέρουν πάνω στον πάγο. Λυπητερή μουσική και λύπη μου προκάλεσε η δολοφονία του κι ας ήξερα από την αρχή ότι είχε δολοφονηθεί. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-4799844966867980542023-05-15T18:56:00.006+03:002023-12-10T17:04:31.038+02:00It's in the eyes <p style="text-align: justify;">Your eyes; oh my god how could I ever begin to explain what those eyes have done.</p><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">It's painful to feel them and even more painful not to feel them, but feel them I do. And I love them but it's not just love, oh no there are so many complicated and mixed feelings. </p><p style="text-align: justify;">I don't even know what I'm doing writing these words because how can I ever begin to express how I'm feeling. If I could draw maybe I could use the colours that would show. </p><p style="text-align: justify;">I don't even know where I'm going with this or why I even began writing in the first place. </p><p style="text-align: justify;">Maybe all the things I'm not telling you have come up to the surface and are suffocating me and I just gotta let them out somewhere other than my head.</p><p style="text-align: justify;">Maybe I gotta take the advice of the lyrics and get over the whole thing. (Is it advice and to whom?) </p><p style="text-align: justify;">I wish I could come out with everything and just be real and true but it would be unfair and unnecessary and frankly too embarrassing. For both of us. </p><p style="text-align: justify;">I haven't even read back to what I've wrote and I've no idea if it makes any sense, even to me. </p><p style="text-align: justify;">That early nighties photo was a revelation. Another piece of the 'puzzle'.</p><p style="text-align: justify;">It feels like I'm chasing rainbows or a multicoloured rare butterfly that will come near if you remain still enough and the moment you move the tiniest muscle is gonna fly away. </p><p style="text-align: justify;">And it also feels like I'm on a tightrope trying to balance when the rope is already cut and the only possible outcome is to hit the ground as fast and as hard as possible.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzCTYjpGpVLQAGZ3OgnkW98821d2-MS6R5fCulDf5SGNy38aQKFIWcWc_BHpaec4HTGcplxyiPcX6tKvd6znGxBdSK52o8YoRB7z69hNt7PbmaSRGifke6HvzZKTxnorS8jxsCzOER2zgyFoyWiniX8MaFieL7DTFL3xcazL2V2I69YoCKrnvKt9XC/s2626/Polish_20230515_205649287.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1260" data-original-width="2626" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzCTYjpGpVLQAGZ3OgnkW98821d2-MS6R5fCulDf5SGNy38aQKFIWcWc_BHpaec4HTGcplxyiPcX6tKvd6znGxBdSK52o8YoRB7z69hNt7PbmaSRGifke6HvzZKTxnorS8jxsCzOER2zgyFoyWiniX8MaFieL7DTFL3xcazL2V2I69YoCKrnvKt9XC/w400-h268/Polish_20230515_205649287.jpg" width="400" /></a></div><br /><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-533248634270478612023-04-09T12:58:00.003+03:002023-04-09T13:24:35.789+03:00Το Πάσχα του 2023 και τα λοιπά <p style="text-align: justify;">Πίστευα ότι θα είχα γράψει πολλά ποστ μέχρι τον Απρίλιο της φετινής χρονιάς, αλλά παρόλες τις καλές μου προθέσεις αυτό δεν έγινε κ σε λιγότερο από εβδομάδα έρχεται το φετινό Πάσχα.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9VFRYMBBOdg49W83_8u4uNtq73hgnhTFaPNVSa36DYGqFi9JTWRfDP2_cxcltiKdUbVKh4VMkk9go0bZhHcEg4C_00qRTv8irUtaDW7bPxu4E13KfNmymD3Nqpa0TPBG1EAOqZGbpB-_UlqcTjQJOdOu4IKWgFQsU37DjqhXUzWeYiTXCeJPdga9B/s4000/20230405_093621.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="1848" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9VFRYMBBOdg49W83_8u4uNtq73hgnhTFaPNVSa36DYGqFi9JTWRfDP2_cxcltiKdUbVKh4VMkk9go0bZhHcEg4C_00qRTv8irUtaDW7bPxu4E13KfNmymD3Nqpa0TPBG1EAOqZGbpB-_UlqcTjQJOdOu4IKWgFQsU37DjqhXUzWeYiTXCeJPdga9B/w392-h400/20230405_093621.jpg" width="392" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Το Πάσχα είναι μια γιορτή που πάντα αγαπούσα, ίσως επειδή συμπίπτει κάθε χρόνο με την αναγέννηση της φύσης, ή και γιατί έχει τόσο ελπιδοφόρο μήνυμα: τη νίκη του θανάτου και την ανάσταση.</p><p style="text-align: justify;">Φέτος λοιπόν, το Πάσχα είναι στο μέσο του Απριλίου κι ο καιρός, αν και πιο ζεστός από ότι τον Μάρτιο, δεν είναι και όσο ζεστός είναι όταν το Πάσχα πέφτει αρχές Μαΐου. </p><p style="text-align: justify;">Ουσιαστικά είναι αρκετή συννεφιά, ίσως και πιο πολλή από ότι είχε τον φετινό Φεβρουάριο που ήταν ηλιόλουστος και θερμός. </p><p style="text-align: justify;">Τι να πω για το 2023, βρίσκεται ακόμα στην αρχή του. Μετά τα μαύρα χρόνια του κορονοϊου, φέτος μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε επιτέλους κοντά στο τέλος αυτού του βάσανου, χωρίς να ξέρουμε όμως ποια νέα βάσανα μας περιμένουν στη γωνία.</p><p style="text-align: justify;">Όλους τους μήνες που δεν έγραφα σκεφτόμουν ιστορίες που μπορώ να διηγηθώ εδώ στο μπλογκ, αλλά τώρα που κάθισα να γράψω δεν βγαίνει κάτι. </p><p style="text-align: justify;">Ίσως το μόνο θετικό που θα μείνει από τα χρόνια του κορονοϊου είναι ότι στράφηκα στη γυμναστική και την κίνηση και για πρώτη φορά τα αγάπησα όπως δεν μπορούσα να τα αγαπήσω όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν. </p><p style="text-align: justify;">Μπροστά σε όλα όσα γράφονται κι είναι ειπωμένα, τα άλλα, τα ανείπωτα είναι πολύ περισσότερα μα δεν ξέρω πώς να τα εκφράσω ή αν είναι δυνατόν να εκφραστούν. </p><p style="text-align: justify;">Τώρα θυμήθηκα ότι πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε το Bookdepository από το οποίο αγοράζω από το 2011 το 99% των βιβλίων που διαβάζω, ότι στις 26 Απριλίου 2023 θα κλείσει οριστικά. Στεναχωρήθηκα πολύ με αυτή την ανακοίνωση γιατί δεν υπάρχει από ότι γνωρίζω, άλλη εταιρία που να στέλνει βιβλία ανά το παγκόσμιο χωρίς χρέωση μεταφορικών κ με πολύ καλές κι ανταγωνιστικες τιμές. Φαίνεται ότι το είχε αγοράσει το 2011 η Amazon κ φέτος αποφάσισε να το κλείσει. Πριν κανένα χρόνο είχαν σταματήσει το delivery σε πολλές χώρες, αλλά μετά στις πιο πολλές ξαναξεκινησε και τώρα αυτό.</p><p style="text-align: justify;">Μου θύμισε το παλιό <a href="http://skotadi-fos.blogspot.com/2010/12/blog-post_26.html" target="_blank">βιβλιοπωλείο Ιωαννιδη </a>που υπήρχε για δεκαετίες στο κέντρο της Λεμεσού και το Δεκέμβριο του 2010 είχε κλείσει για να το διαδεχθεί υποτίθεται ένα μαγαζί με αθλητικά είδη.</p><p style="text-align: justify;">Είχα χρόνια να περάσω απ' έξω γιατί σχεδόν όλοι οι δρόμοι έχουν πεζοδρομηθει ή γίνει μονόδρομοι, αλλά πρόσφατα πέρασα και πλέον είναι άδειο το κτίριο κ βαμμένο όλο με ανακατεμένα σύμβολα που αν τα χαρακτηρίσεις ως γκράφιτι θα είναι προσβολή στο γκράφιτι. Είναι απλά βρωμιές χωρίς νόημα που καλύπτουν τα πάντα. </p><p style="text-align: justify;">Γενικά το κέντρο της Λεμεσού τα τελευταία χρόνια έχει δει μια δραματική αλλοτρίωση. Τα περισσότερα μαγαζιά έκλεισαν και αυτό που υποτίθεται ότι θα γινόταν, να αναβαθμιστεί λόγω της λειτουργίας του πανεπιστημίου, απλά δεν ήρθε ποτέ. Το κέντρο της Λεμεσού έχει πέσει σε ένα τεράστιο τέλμα κι ένα μαρασμό από τον οποίο δεν βλέπω επιστροφή ή τρόπο από τον οποίο να ξεφύγει. Κάθε κίνηση κι επιλογή για αναβάθμιση ήταν ένα βήμα για περαιτέρω καταστροφή του. Απλά κρίμα.</p><p style="text-align: justify;">Για να κλείσω με μια χαρούμενη κουβέντα, να πω ότι κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες νέο άλμπουμ η λατρεμένη Lana Del Rey, το Did You Know That There's A Tunnel Under Ocean Boulevard. Οκ σαν τίτλος δεν λέει, αλλά η μουσική και οι στίχοι στα πιο πολλά τραγούδια αξίζουν τον κόπο κι είναι μεθυστικά. Επίσης το artwork του άλμπουμ είναι πολύ όμορφο. Σε βάζει σε ένα mood που ταιριάζει στην εποχή, περισσότερο από ότι ταιριάζει στη μουσική και τα τραγούδια. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxyYkYgRF-Pb7Qy67KRd6WWpL6x9cd3546BhRwr07IAK1vCfzKNy6-S3_hEripJcn8uG8iXZsxMlx8tYrOjyspuM2OoqsWrVq6NM-9H6qaB1ueoMf3vcFwHT7bgl7vkgEfR0OllvP5k5q97fBa1RvZDjRrtA6VNTXC_BE3k0-ZvroWb3LewG964dwa/s1080/Screenshot_20230409_131129_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1075" data-original-width="1080" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxyYkYgRF-Pb7Qy67KRd6WWpL6x9cd3546BhRwr07IAK1vCfzKNy6-S3_hEripJcn8uG8iXZsxMlx8tYrOjyspuM2OoqsWrVq6NM-9H6qaB1ueoMf3vcFwHT7bgl7vkgEfR0OllvP5k5q97fBa1RvZDjRrtA6VNTXC_BE3k0-ZvroWb3LewG964dwa/s320/Screenshot_20230409_131129_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh83-h7MlwAlIgrssWyA9T8psYHrYSNh2-ej9P-I7AnYwndEzSOBYHE3Yi2WxOmPb_RvzjZzZXtgi8uo1Xo2Jrl9fRInxO9MnDzR3Efkr1ZfQXcHwp-nC4-_lG-rIFmJCrBi4jRdS5nQfTYSiOQVgrlWGK0W11Pi6ygK0PoWBMcZF_OV8ldJxKBIAeH/s1080/Screenshot_20230409_131142_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1073" data-original-width="1080" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh83-h7MlwAlIgrssWyA9T8psYHrYSNh2-ej9P-I7AnYwndEzSOBYHE3Yi2WxOmPb_RvzjZzZXtgi8uo1Xo2Jrl9fRInxO9MnDzR3Efkr1ZfQXcHwp-nC4-_lG-rIFmJCrBi4jRdS5nQfTYSiOQVgrlWGK0W11Pi6ygK0PoWBMcZF_OV8ldJxKBIAeH/s320/Screenshot_20230409_131142_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJb5EXZlKhniYqFdWn5ZyrPULh71xtijhMb19Me5DSDevMXcmOYFdLCep6Ri2pqPGZT_0swJhci76XATc08JBNkwuTAeDfok4RWRS-lW7dPL1OMqJsu2k5db-mg4RkUDSPej8Y65yBVqjTYXUV2A4i-iCdfS2wLUMmbEI_A9meSunwg5VttaXXhWdA/s1080/Screenshot_20230409_131152_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJb5EXZlKhniYqFdWn5ZyrPULh71xtijhMb19Me5DSDevMXcmOYFdLCep6Ri2pqPGZT_0swJhci76XATc08JBNkwuTAeDfok4RWRS-lW7dPL1OMqJsu2k5db-mg4RkUDSPej8Y65yBVqjTYXUV2A4i-iCdfS2wLUMmbEI_A9meSunwg5VttaXXhWdA/s320/Screenshot_20230409_131152_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbqrwv5yi-lbq1w1WXnZu4eFaQd6g4hONFfFK7zjmg6Ge0kkvOEegGqNKus65pRzXIkO7SBNoiWT_65AloH9qF1euLPoQNiJoIbaUTkjDEt8A9wzYHqoy8jCZiHtn2MOAaoiCadhodKlNAEd_fHBpMoTMDXuDhRw6NwnlQ2c-Cgm1BvT0qaSACD-Nl/s1080/Screenshot_20230409_131257_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="712" data-original-width="1080" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbqrwv5yi-lbq1w1WXnZu4eFaQd6g4hONFfFK7zjmg6Ge0kkvOEegGqNKus65pRzXIkO7SBNoiWT_65AloH9qF1euLPoQNiJoIbaUTkjDEt8A9wzYHqoy8jCZiHtn2MOAaoiCadhodKlNAEd_fHBpMoTMDXuDhRw6NwnlQ2c-Cgm1BvT0qaSACD-Nl/s320/Screenshot_20230409_131257_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><p style="text-align: left;">Πολύ θα ήθελα να συζητήσουμε για το νέο άλμπουμ της, ή έστω να το ακούσεις και να μου πεις τη γνώμη σου, όπως τότε με το Norman Fucking Rockwell!!! Θυμάσαι άραγε τι είχες πει; 🤔 </p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-17726077782520210522022-12-02T09:00:00.001+02:002022-12-02T09:00:00.188+02:00Happy Birthday στο μπλογκάκι μου 💜<p style="text-align: justify;">Άλλη μια χρονιά κοντεύει να τελειώσει και το καλό νέο για μένα είναι ότι φέτος έγραψα αρκετά κείμενα στο μπλογκ μου.</p><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Εστω και οκτώ κείμενα που έχω ανεβάσει μέχρι τώρα, είναι πιο πολλά από άλλες χρονιές κι αυτό με χαροποιεί γιατί αγαπώ το μπλογκ όσο κανένα άλλο τρόπο επικοινωνίας.</p><p style="text-align: justify;">Όταν γράφεις ένα κείμεενο έχεις χρόνο να σκεφτείς, να νιώσεις, να θυμηθείς, να αναπολησεις.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy0_XtyIbjkxlSHEy7UZxSwjiF8KUvhgcmVexFaDfkLV9IqgZnPSIiDPTi-wGIWlusB7KNq1_Cr95uncjsblV_hgTryDVB5xzmudyrT0y8boqe5Jcl_N-hhWBWYiDuXkToP2zQACCHbQDwzqAIIi4e8999-FmL932lxkRzJ0-SA3ATkWNX_gPd-zL8/s4000/20221112_125507.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="1848" height="369" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhy0_XtyIbjkxlSHEy7UZxSwjiF8KUvhgcmVexFaDfkLV9IqgZnPSIiDPTi-wGIWlusB7KNq1_Cr95uncjsblV_hgTryDVB5xzmudyrT0y8boqe5Jcl_N-hhWBWYiDuXkToP2zQACCHbQDwzqAIIi4e8999-FmL932lxkRzJ0-SA3ATkWNX_gPd-zL8/w400-h369/20221112_125507.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;">Πάνε που λέτε 14 ολόκληρα χρόνια από το 2008 που άρχισα να γράφω εδώ και έχω αλλάξει με πολλούς τρόπους και μέσα μου αλλά και εμφανισιακά.</p><p style="text-align: justify;">Αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει δεν είναι αλήθεια, ή δεν χρειάζεται να είναι, γιατί όλοι μπορούμε να αλλάξουμε αν το θέλουμε αρκετά κι αν προσπαθήσουμε και συνεχίσουμε να προσπαθούμε για να διατηρήσουμε την αλλαγή.</p><p style="text-align: justify;">Έρχονται τα Χριστούγεννα όπου ναναι και μαζί τους φέρνουν μια νέα χρονιά, το 2023 που πραγματικά εύχομαι και χρειάζομαι να σβήσει εντελώς η πανδημία από την καθημερινότητα σε σημείο να μπορέσουμε σιγά σιγά να την ξεχάσουμε. Δεν ξέρω καν αν είναι εφικτό να ξεχαστεί στη διάρκεια της δικής μας ζωής, αλλά είναι ένας στόχος επειδή ήταν και εξακολουθεί να είναι τραυματική εμπειρία που όλους, τον καθένα διαφορετικά, μας σημάδεψε.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEZX5Xm6z3yrF5--F62SvPfitl5SxtC4HLcbprGiDf2S8wZs5p7tla5cZY3mpix9TunGloQdbY4hftQTQarTJ2M3Jv96STxe_xvPshnzThi6PQhdUASB3M3qfb6CT_QKNFJ2oadiIceWb0ej1Frj796hnJGmU6M-xUbJ8wCOHjmzEStwsVMgvGrHWf/s600/20201213_201904.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="500" height="358" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEZX5Xm6z3yrF5--F62SvPfitl5SxtC4HLcbprGiDf2S8wZs5p7tla5cZY3mpix9TunGloQdbY4hftQTQarTJ2M3Jv96STxe_xvPshnzThi6PQhdUASB3M3qfb6CT_QKNFJ2oadiIceWb0ej1Frj796hnJGmU6M-xUbJ8wCOHjmzEStwsVMgvGrHWf/w400-h358/20201213_201904.png" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;">Happy Birthday μπλογκάκι μου και να συνεχίσω να γράφω σε σένα ό,τι θέλω να εκφράσω κι ιστορίες που θέλω να μοιραστώ 🙂😏😉🤘🏻</div><p style="text-align: justify;"><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-42895531327901312322022-11-04T18:49:00.003+02:002022-11-04T18:49:29.023+02:00Ας κάνουμε νέα λάθη <p style="text-align: justify;">Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που θέλω να γράψω ένα κείμενο κι έχω σκεφτεί θέμα ή ίσως και θέματα, αλλά καιρό δεν έχω βρει να κάτσω να το οργανώσω. Είναι και η δυσκολία ότι δεν έχω πια pc στο σπίτι και τα κείμενα γράφονται στο κινητό, που δεν μου επιτρέπει να οργανώσω τις σκέψεις μου όπως παλιά.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9fI1SnFQWMG0Kn3OAS6JoniphYb09De6O1mHzY_vaJm47Ui_MM5BxzW72mS7d6KpXW6qGx4QxUym4i4JzFVJKJN77eq1OmtLfi1vRXrU7CeKR6080g-slNSpFxmDwWu6VutJAi-piv_wdqLiwGJax1MD9ICozodtS9d1U5M53s9cz_gAGa6RC1fJm/s4000/20221029_163743.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="1848" height="528" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9fI1SnFQWMG0Kn3OAS6JoniphYb09De6O1mHzY_vaJm47Ui_MM5BxzW72mS7d6KpXW6qGx4QxUym4i4JzFVJKJN77eq1OmtLfi1vRXrU7CeKR6080g-slNSpFxmDwWu6VutJAi-piv_wdqLiwGJax1MD9ICozodtS9d1U5M53s9cz_gAGa6RC1fJm/w406-h528/20221029_163743.jpg" width="406" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Όπως και να'χει εκείνο το κείμενο ή τα κείμενα κάποια στιγμή είναι πιθανό να τα γράψω, όμως ήθελα να αποτυπωσω την αίσθηση των ημερών μετά την πανδημία.</p><p style="text-align: justify;">Ίσως η λέξη απογοήτευση να είναι αρκετή για να ζωγραφίσει τη ζοφερη πραγματικότητα που ζούμε. Κανένας από όσους έμειναν ζωντανοί μετά την πανδημία, δεν έμεινε αλώβητος: Είτε γιατί πέρασε κορονοϊο και υποφέρει ακόμα από συμπτώματα, είτε γιατί είχε δικό του άνθρωπο που ασθενησε σοβαρά, ή πέθανε, είτε γιατί έμεινε με ένα σωρό άγχη και φοβίες, επιπλέον από όσα είχε πριν την πανδημία.</p><p style="text-align: justify;">Για μένα το χειρότερο αντίκτυπο είναι στους νέους και τα παιδιά και ακόμα και τώρα βλέπουμε μόνο την αρχή των επιπτώσεων των εγκλεισμων και της ακραίας αβεβαιότητας που έζησαν σε τρυφερή ηλικία.</p><p style="text-align: justify;">Υπάρχει πάρα πολύς θυμός και αυξημένες ψυχικές διαταραχές από όλη αυτή την εμπειρία και πιστεύω ότι με την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη θα χρειαστεί μια δεκαετία για να ξεπεράσουμε τις άμεσες συνέπειες όλου αυτού του παρατεταμένου τραυματικου χρονικού διαστήματος. Όσο για τις έμμεσες συνέπειες, αυτές θα ταλαιπωρούν αρκετές γενιές ακόμη.</p><p style="text-align: justify;">Θυμάμαι αρκετά έντονα κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών, την αίσθηση ότι συμμετείχαμε όλοι άθελά μας σε ένα τεράστιο πείραμα βασανιστηριων, χωρίς να βλέπουμε τέλος. Λες κι είχαμε μπει σε ένα κατασκοτεινο τούνελ χωρίς να μπορούμε να δούμε φως κι έξοδο.</p><p style="text-align: justify;">Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Επειδή η μνήμη, τόσο η ατομική όσο κι η συλλογική, έχει την τάση μετά από το τραυματικο συμβάν, είτε να το ωραιοποιει, είτε να μειώνει τη σημασία και τις συνέπειες του. Ίσως αυτό να μην γίνεται συνειδητά αλλά σαν ένα είδος μηχανισμού για να αντεπεξέλθει ο άνθρωπος. Όμως δεν θέλω να ξεχάσω πόσο πραγματικά εφιαλτική ήταν η πραγματικότητα κάθε λεπτού και η συνεχιζόμενη αβεβαιότητα. Είναι βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα βρεθούν πολλοί "αναλυτές" και "επιστήμονες" που θα πουν τα δικά τους, που θα μειώσουν ή θα εξαλείψουν τις αρνητικές συνέπειες της ασθένειας και των lockdown. Ας πείσουν όσους θέλουν να ξεγελούν τους εαυτούς τους κι όσους θα έχουν ξεχάσει.</p><p style="text-align: justify;">Ένα τραυματικό γεγονός πρέπει να είναι κάτι που θυμόμαστε ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, ώστε τουλάχιστον αν γίνεται, να κάνουμε νέα λάθη. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-56705519539288653882022-09-18T19:27:00.004+03:002022-09-18T19:32:43.524+03:00Τέλος εποχής, αρχή νέας χρονιάς <p style="text-align: justify;">Με το τέλος του Αυγούστου τελείωσε άλλη μια δύσκολη χρονιά και μια νέα ξεκίνησε την 1η του Σεπτέμβρη.</p><p style="text-align: justify;">Ανεξάρτητα αν έχεις οποιαδήποτε σχέση με σχολεία η κανονική αρχή του χρόνου είναι η 1η του Σεπτέμβρη κι όχι η 1η του Ιανουαρίου. Η πρωτοχρονιά είναι για τα πάρτυ και για ξεκούραση, όχι όμως αρχή.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsjSCUNle5YUmEUVhlv3QgsGkNF0go6Y8yMRFFdP7sP4LJjQJ2pc2cjyPyqFzFttZeVL2QJR0Ri-Iu0r-icnHC0ziVNmtQUX6-fctRNnf-GdD3eZovfUCx5mrrE0imZM7Q9t1srCAY6ajhdNmczFBgyy5xOtXoox3aSET53K31-2to5oqmDyKZjS8E/s1078/Screenshot_20200703-222458_Tumblr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="809" data-original-width="1078" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsjSCUNle5YUmEUVhlv3QgsGkNF0go6Y8yMRFFdP7sP4LJjQJ2pc2cjyPyqFzFttZeVL2QJR0Ri-Iu0r-icnHC0ziVNmtQUX6-fctRNnf-GdD3eZovfUCx5mrrE0imZM7Q9t1srCAY6ajhdNmczFBgyy5xOtXoox3aSET53K31-2to5oqmDyKZjS8E/w398-h436/Screenshot_20200703-222458_Tumblr.jpg" width="398" /></a></div><p style="text-align: justify;"><span></span></p><a name='more'></a>Τουλάχιστον εγώ αυτό ένιωθα πάντα και κάθε νέος χρόνος που περνάει το επιβεβαιώνει.<p></p><p style="text-align: justify;">Αρχή νέας χρονιάς λοιπόν και προμηνύεται δύσκολη αν και με διαφορετικό τρόπο από ότι ήταν οι χρονιές της πανδημίας.</p><p style="text-align: justify;">Αισθάνομαι ότι οι πιο πολλοί είναι λες και βγήκαν ή βγαίνουν από βαθύ λήθαργο, γεμάτοι πληγές, σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά, κι εκείνο το αίσθημα που τους βαραίνει πιο πολύ ή που εξωτερικευουν πιο εύκολα, είναι ο θυμός.</p><p style="text-align: justify;">Υπερβολικά πολύς θυμός που εκτοξεύεται με ψίλου πηδημα κατά πάντων κι όποιον αρπαξουν τα σκάγια.</p><p style="text-align: justify;">Δεν ξέρω αν θα μπορέσει η ανθρωπότητα να περάσει αυτό το κύμα θυμού, μίσους κ εσωστρέφειας, αλώβητη, (ίσως κάτι τέτοιο να μην είναι καν εφικτό), αλλά ξέρω ότι δεν έχει άλλη επιλογή από το να το περάσει.</p><p style="text-align: justify;">Δεν έχω κάτι αισιόδοξο να αναφέρω γιατί δεν αχνοφαίνεται φως στο σκοτεινό τούνελ σκοταδισμού, συντηρητισμου και οπισθοδρόμησης, στο οποίο τρέχουμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, χωρίς επιστροφή.</p><p style="text-align: justify;">Ίσως η μόνη ελπίδα να είναι οι επόμενες γενιές που θα βρουν το θάρρος και τη δύναμη να βγουν από το μεσαίωνα στον οποίο θα γεννηθούν και τον οποίον χρειάζεται να διαλύσουν, όπως έκαναν οι γενιές των δεκαετιών μετά το Β' παγκόσμιο πόλεμο. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-36028510049968860242022-08-10T21:32:00.003+03:002023-12-10T17:04:51.610+02:00Για σένα; <p style="text-align: justify;">Πόσο με ευχαριστεί να γράφω για σένα, κυρίως επειδή με αυτό τον τρόπο περνώ χρόνο μαζί σου στο μυαλό μου, αλλά υπάρχει μια πιθανότητα να διαβάσεις κάποτε αυτά που γράφω. Έτσι δεν είναι το ίδιο με το ημερολόγιο ή το κλειδωμένο μπλογκ ή οτιδήποτε άλλο.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzb0OkGPdRBTpMJMOzoHW60MfFhwmMFTorf3ZJQ6fELQPxrA3cIxnpaOMth2mC2UYtG9P87uSp7ct5HVE9FScaCqOYAH5wf5c41YCZe0AYI1P75lWMhl5RkuJdbWCUTLTW9fZHTTVbLBbsrqSI0a-YbWG70vIoYTkMwnAsLDZ6b042NMjM1vsIeSdH/s4000/20220810_201344.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="467" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzb0OkGPdRBTpMJMOzoHW60MfFhwmMFTorf3ZJQ6fELQPxrA3cIxnpaOMth2mC2UYtG9P87uSp7ct5HVE9FScaCqOYAH5wf5c41YCZe0AYI1P75lWMhl5RkuJdbWCUTLTW9fZHTTVbLBbsrqSI0a-YbWG70vIoYTkMwnAsLDZ6b042NMjM1vsIeSdH/w316-h467/20220810_201344.jpg" width="316" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Και μου αρέσει να περνώ χρόνο μαζί σου στο μυαλό μου επειδή μόνο εκεί περνώ χρόνο μαζί σου.</p><p style="text-align: justify;">Κάποιες φορές με αφήνω και σε σκέφτομαι συνέχεια. Κάποιες άλλες με συγκρατώ και σε σκέφτομαι πολύ πιο λίγο.</p><p style="text-align: justify;">Κάποτε μπορώ να ακούω τη μουσική και να νιώθω κοντά σου.</p><p style="text-align: justify;">Κάποτε δεν μπορώ να την ακούω καθόλου, γιατί με κάθε νότα βιωνω εκ νέου την απώλεια.</p><p style="text-align: justify;">Δεν το προγραμματησα αυτό το ποστ, όπως τα πιο πολλά που έχω γράψει, βγήκε αυθόρμητα και δυνατά.</p><p style="text-align: justify;">Ίσως επειδή με πειράζει που εξακολουθείς πίσω από ανώνυμους λογαριασμους να με παιδευεις; Ίσως επειδή τα βάζω με μένα που σου επιτρέπω να με παιδευεις;</p><p style="text-align: justify;">Κάθε φορά με πονάει η σκέψη σου, αλλά εκεί είναι δεν λέει να φύγει, να τερματιστεί, να αλλάξει.</p><p style="text-align: justify;">Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι το χιούμορ σου και το γέλιο σου όταν μιλούσαμε συχνά.</p><p style="text-align: justify;">Και ναι κι αυτό το κείμενο πονάει που το γράφω, αλλά θέλω να βγάλω όλα όσα είναι κρυμμένα για να τα ξεφορτωθώ.</p><p style="text-align: justify;">Κι όλο σε αποχαιρετώ κι όλο πίσω μένω όταν εσύ έχεις φύγει προ πολλού. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-27820294010318492422022-07-14T22:44:00.000+03:002022-07-14T22:44:07.840+03:00Είσαι το καλοκαίρι μου*<p style="text-align: justify;"> Πάω να γράψω ένα σχόλιο σε ποστ αλλού μπλογκ για το καλοκαίρι και κάτι με κρατάει πίσω. Ας είναι. Το ακούω και προχωρώ να γράψω το δικό μου καλοκαιρινό κείμενο.</p><p style="text-align: justify;">Αν με διαβάζετε εδώ ή στο τουιτερ ή βλέπετε τις φώτο στο ινσταγκραμ, θα ξέρετε καλά πόσο αγαπώ το καλοκαίρι.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidRibJve_ElEBhhupeONGhslCd7CO7V_n-vjDrjYWpdan9ayMqz8iqX6SBjTUKrWnjSrhGZBJBMMBpfANNpO_UItdUD7n-7KcNiIkG-mTUCDnE8l-JYQMb5SgZrqw9YKoL_v9elESiYH5GMeeP617CT2o7CgkalQ6o5U4PN2ZnK9Y9niSLwYoKpJ8_/s4000/20220625_101946.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="402" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidRibJve_ElEBhhupeONGhslCd7CO7V_n-vjDrjYWpdan9ayMqz8iqX6SBjTUKrWnjSrhGZBJBMMBpfANNpO_UItdUD7n-7KcNiIkG-mTUCDnE8l-JYQMb5SgZrqw9YKoL_v9elESiYH5GMeeP617CT2o7CgkalQ6o5U4PN2ZnK9Y9niSLwYoKpJ8_/w350-h402/20220625_101946.jpg" width="350" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Αυτό που θα αποκαλύψω για πρώτη φορά εδώ είναι ότι σαν παιδί πάντα έλεγα και πίστευα ότι αγαπώ το χειμώνα, μάλλον επειδή τον αγαπούσε πάρα πολύ η μαμά μου.</p><p style="text-align: justify;">Όμως έχω γεννηθεί καλοκαίρι, το καλοκαίρι πάμε διακοπές, φτιάχνουμε όμορφες αναμνήσεις για όλη τη χρονιά. Το καλοκαίρι πάμε θάλασσα και οτιδήποτε περιέχει τη θάλασσα το λατρεύω.</p><p style="text-align: justify;">Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα, ίσως επειδή τη λάτρευε ο μπαμπάς μου κ μας έπαιρνε συχνά να δούμε τα πλοία. Όταν πηγαίναμε κολυμπούσα κ έπαιζα μέσα χωρίς να βγαίνω καθόλου, δεν μπορούσα να χορτασω τη χαρά που μου έδινε. </p><p style="text-align: justify;">Όσες φορές ταξιδέψαμε με πλοίο (κι ήταν πολλές) τις θυμάμαι καλά. Πήγαμε στα νησιά του Αιγαίου: Ρόδο, Κω, Μυτιλήνη, Λήμνο, Κάλυμνο, στη Θεσσαλονίκη, στον Πειραιά, πήγαμε στο Ισραήλ, στην Αίγυπτο. Τέλη δεκαετίας του '90 που υπήρχε η δυνατότητα να πας με πλοίο σχεδόν παντού.</p><p style="text-align: justify;">Αλλά ξεμακραινω από το καλοκαιρινό θέμα, ή ίσως και όχι.</p><p></p><div style="text-align: justify;">Η θάλασσα λοιπόν μεγάλη τεράστια αγάπη κι έρωτας και μαζί το καλοκαίρι. Όχι πως τη θάλασσα δεν την αγαπώ όλες τις εποχές, όλες τις εκδοχές της τις αγαπάω, ίσως λίγο παραπάνω τη φουρτουνιασμένη θάλασσα, αυτή που μαίνεται που δεν σου χαρίζεται εύκολα, που σου δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να σε κάνει δική της. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2LBQpwVQ-ST-82mj0_LbTuqejsuFbN7DGjHiH-Nv5Gsw8XR1M-P0j5Eu__hyaqKz-nlQ5aCf-x6yxL1U64cb95PTSe70albCwKuqkK_e24xgsUAhFo6fRfokBpvPknmCUig0JmUATLaTKHBATfuoGaww_gn8S4EKU6IHOjGaixJ8hW_ussNym5H7/s4000/20220403_151918.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="362" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2LBQpwVQ-ST-82mj0_LbTuqejsuFbN7DGjHiH-Nv5Gsw8XR1M-P0j5Eu__hyaqKz-nlQ5aCf-x6yxL1U64cb95PTSe70albCwKuqkK_e24xgsUAhFo6fRfokBpvPknmCUig0JmUATLaTKHBATfuoGaww_gn8S4EKU6IHOjGaixJ8hW_ussNym5H7/w383-h362/20220403_151918.jpg" width="383" /></a></div><div style="text-align: justify;">Όπως λέει και το Summerime το αγαπημένο τραγούδι που το έχουν πει πάρα πολλές τραγουδίστριες και τραγουδιστές Summerime when the livin' is easy. Γιατί όντως η ζωή είναι πιο εύκολη το καλοκαίρι, έστω στα μικρά, απλά, καθημερινά της. Η ζέστη σου δίνει κίνητρο να βγεις, να μιλήσεις, να μην κλειστείς μέσα αν μη τι άλλο.</div><p></p><p style="text-align: justify;">Κι έπειτα όλες οι αναμνήσεις που έχουν χρώματα γεμάτα με χαμόγελα το καλοκαίρι ζωγραφιζονται συνήθως, όταν μπορέσεις έστω και για λίγο να κλέψεις στιγμές που μπορείς να πεις ότι είναι ανέμελες.</p><p style="text-align: justify;">Τέλος το καλοκαίρι ξυπνά και το σώμα, θέλει έρωτα, θέλει να νιώσει επαφή, άγγιγμα. Το γυμνό σώμα ζητά να το ακουμπήσεις, το σώμα με την αλμύρα της θάλασσας να το γευτείς.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYkIfh_QxoVLxdUSunI7wZ1Iwpiha21jmHfche_wPlPlantHiAYrL4aUHSyWZYIVV46qqdCCQQtn_FHf2DoxeCNkF7Gd0k8Ghid8RjUf_1X74G_YFvELAa9igrz-tD5YXW0YUmhqeotq8xKgoCMHttlUHHuT8WvDu7MC3tkQLn7FZMBdSBPNMj5o-u/s4032/20211106_085029.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYkIfh_QxoVLxdUSunI7wZ1Iwpiha21jmHfche_wPlPlantHiAYrL4aUHSyWZYIVV46qqdCCQQtn_FHf2DoxeCNkF7Gd0k8Ghid8RjUf_1X74G_YFvELAa9igrz-tD5YXW0YUmhqeotq8xKgoCMHttlUHHuT8WvDu7MC3tkQLn7FZMBdSBPNMj5o-u/w472-h640/20211106_085029.jpg" width="472" /></a></div><i>*είσαι το καλοκαίρι μου κι αυτό τα λέει όλα ομορφιά μου</i><div><br /></div><div>Όλα τα λένε αυτοί οι στίχοι 🙂🙃<br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p></div>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-90068599753048406302022-05-17T18:12:00.002+03:002023-12-10T17:05:14.519+02:00Ο γλυκός τρόπος που με παιδεύει <div style="text-align: justify;">Όλα τα λέει ο τίτλος. Επειδή κι όταν φεύγεις, ακόμα κι όταν αυτό πολύ πονάει, έχει μια ανεξήγητη, αλλά δυνατή γλύκα αυτός ο πόνος.</div><div><div style="text-align: justify;">Ο λόγος που θέλω να φεύγεις, να με αφήνεις όσο κι αν πονάει; Επειδή έτσι νιώθω να είμαι πιο κοντά σου από ότι όταν είμαστε μαζί.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFf4N84EiSOs-rAaOvLS-F-XekQwrwL3OjnXUVPyYQe5m3ZHfirqCNKnLidAuU1fGegRrS7wP2E14uUSFnHQ7hM8p5kdO8iywxYQFYT6jNHooRdABRlWF09oKF6HW-CJkr7iqYs3_cxWIcFMxh4a2X8c2L8ei5xzjsclPLwLKg3IU4Cp_Jjwq8ESq/s400/Tumblr_l_792827835477501.gif" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="169" data-original-width="400" height="135" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKFf4N84EiSOs-rAaOvLS-F-XekQwrwL3OjnXUVPyYQe5m3ZHfirqCNKnLidAuU1fGegRrS7wP2E14uUSFnHQ7hM8p5kdO8iywxYQFYT6jNHooRdABRlWF09oKF6HW-CJkr7iqYs3_cxWIcFMxh4a2X8c2L8ei5xzjsclPLwLKg3IU4Cp_Jjwq8ESq/s320/Tumblr_l_792827835477501.gif" width="320" /></a></div><br /><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;">Ξέρω ακούγεται τρελό ή ανάποδο, αλλά είναι αλήθεια. Όταν είμαστε μαζί νιώθω ότι θέλω να έρθω πιο κοντά ότι όσο κοντά κι αν είμαστε δεν είναι αρκετό ότι κάτι λείπει. </div><div style="text-align: justify;">Ενώ όταν δεν είμαστε μαζί κι ανεξάρτητα του πόσο αυτό με πονά, τότε νιώθω ότι είμαι πιο κοντά σου επειδή σε κουβαλάω μέσα μου, επειδή επηρεάζεις κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε σκέψη κάθε δεπτερολεπτο.</div><div style="text-align: justify;">Εκείνο το τραγούδι που έστειλες Only when you're gone by Madrugada το λέει ειρωνικά, αλλά πραγματικά είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει.</div><div style="text-align: justify;">Ποιος άλλος εκτός από εσένα θα μπορούσε με ένα τραγούδι να εντοπίσει ακριβώς το πώς νιώθω και να μου το χαρίσει; ΚΑΝΕΝΑΣ σε ολόκληρο το σύμπαν. Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μια στο δισεκατομμύριο να μπορέσει άλλος άνθρωπος να πετύχει ακριβώς στο κέντρο με μια ματιά, μια κουβέντα, μια επιλογή.</div><div style="text-align: justify;">Σκεφτόμουν τις προάλλες με τη λογική και προσπαθούσα να βρω τι είναι αυτό που με έκανε να σε ερωτευτώ τόσο. Αδύνατο να το εντοπίσω. Ο λόγος είναι γιατί ο έρωτας είναι πάνω και εκτός λογικής. </div><div style="text-align: justify;">Δεν παύει όμως να είναι δυνατός και καθοριστικός όσο μόνο το αντίθετο του, ο θάνατος, μπορεί να είναι.</div><div style="text-align: justify;">Μην ρωτάς αν με καθορίζεις γιατί είναι δεδομένο. Με ορίζεις και με καθορίζεις και αν ποτέ δεν έρθουμε ξανά κοντά θα σε έχω μέσα μου και θα πονάω σιωπηλά που σε έχασα. </div><div style="text-align: justify;">Ίσως αυτό το κείμενο να είναι άλλος ένας τρόπος να σου πω αντίο. Κι ελπίζω να μην το διαβάσεις ποτέ γιατί σε θέλω κοντά κι όσο σε διώχνω τόσο πιο πολύ σε θέλω και σε αναζητώ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ. Γράφτηκε τέλος Απριλίου όταν έφυγες ξανά κ ανεβαίνει τώρα γιατί αλλιώς θα είναι άλλο ένα που δε θα ανέβει ποτέ κ θέλω τόσο να γράψω κάτι για να ξεχαστώ από όλα τα προβλήματα υγείας κτλ που με παιδεύουν.</div><div style="text-align: justify;">Για σένα λοιπόν και αυτό το κείμενο</div>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-48220379084092021962022-04-09T20:54:00.013+03:002023-12-10T17:05:54.628+02:00Η μουσική σου <p style="text-align: justify;">Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ανακάλυψα τη μουσική σου, αλλά σίγουρα δεν ήταν επειδή μου την σύστησες εσύ.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNpb0HfNjH2k_-b3JyR4kjBJ86Kn7c5O9M2qhQkNetqQsjm375baKKI5uYF3zPLVf8ECsG2ZwpiRUTX4-2yD30EeahsYAwk5hIvMDK0o2a2NhcR6HxnyOhNfvn1cST-KzYouf1DM1UNV9TdUG9Hi0CGuY92kym7TYps12psDymINmtIklbPtThu7V9/s960/20210914_144253.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="642" data-original-width="960" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNpb0HfNjH2k_-b3JyR4kjBJ86Kn7c5O9M2qhQkNetqQsjm375baKKI5uYF3zPLVf8ECsG2ZwpiRUTX4-2yD30EeahsYAwk5hIvMDK0o2a2NhcR6HxnyOhNfvn1cST-KzYouf1DM1UNV9TdUG9Hi0CGuY92kym7TYps12psDymINmtIklbPtThu7V9/s320/20210914_144253.jpg" width="320" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Πάντως και ανεξαρτήτως από το ότι, όχι μόνο δεν επιδιωξες να μου την συστήσεις, αλλά δεν φάνηκε ποτέ να θέλεις να ξέρω ότι φτιάχνεις μουσική, σε πείσμα της πραγματικότητας, το ένστικτο μου την βρήκε.</span></p><p style="text-align: justify;">Κι όταν την βρήκα είδα την άλλη πλευρά. Όχι εκείνη που είχα γνωρίσει που ήταν η πίσω πλευρά του φεγγαριού, αλλά η μπροστινή μεριά, η χαρούμενη, φωτεινή μεριά.</p><p style="text-align: justify;">Και η μουσική σου, είναι φως. Είναι μουσική που δίνει μια αισιοδοξία, μια ανάταση, μια μεγάλη χαρά. Ίσως να μην είσαι εσύ η μουσική σου, αλλά δεν παύει να είναι ένα μεγάλο κομμάτι σου.</p><p style="text-align: justify;">Ένα κομμάτι που λάμπει κι αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς. Άλλωστε έχεις παρά πολύ ταλέντο και έμπνευση στη μουσική. </p><p style="text-align: justify;">Το ξέρεις πόσο την αγάπησα και πόσο πολύ μου έλειψε όταν πια δεν μπορούσα να την ακούσω για λόγους που ξέρω και ίσως υποπτεύεσαι. Δεν μιλήσαμε ποτέ για τα γιατί. Δεν ήθελες να ξέρεις και δεν είχα δικαίωμα να πω οτιδήποτε.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-C8KNRMnSEydH1TaXnsycEp26EDIrArwMPHxY8ufmgXJqBxSOw0UyX2ZtUtyVJIBqiQvOR6uu1Gtw0DxoLpgpzjVbux-tXOS74QXJykUcC-TYeGYGzrX8c8foOQRBFfamHcMGnfz559mPuLp0DyR-b4OK5-aen357F4KMZUYyIUkfzlPBa6CF3Zk/s1056/Screenshot_20220409-203656_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1056" data-original-width="676" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhm-C8KNRMnSEydH1TaXnsycEp26EDIrArwMPHxY8ufmgXJqBxSOw0UyX2ZtUtyVJIBqiQvOR6uu1Gtw0DxoLpgpzjVbux-tXOS74QXJykUcC-TYeGYGzrX8c8foOQRBFfamHcMGnfz559mPuLp0DyR-b4OK5-aen357F4KMZUYyIUkfzlPBa6CF3Zk/s320/Screenshot_20220409-203656_Chrome.jpg" width="205" /></a></div><p style="text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Οπως και να έχει, ίσως να έχεις καταλάβει ότι την αγαπώ κι αν είναι το μόνο που έχει μείνει, δεν σταματώ να την αγαπώ.</span></p><p style="text-align: justify;">Δεν θέλω να πω πολλά, δεν έχει σημασία. Έχεις δικαίωμα να μην θέλεις να την στηρίζω ή να σε στηρίζω. Το έδειξες άλλωστε έμπρακτα. Όμως έχω δικαίωμα να την ακούω όταν και αν δεν πονάει.</p><p style="text-align: justify;">Στο είχα πει κάποτε ότι η μουσική σου γιατρεύει. Γι αυτό με πόνεσε τόσο όταν την έχασα και δεν μπορούσα να την ακούσω πια.</p><p style="text-align: justify;">Να είσαι καλά να φτιάχνεις μουσική! 🎶 </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-22495131842467113042022-01-04T20:00:00.004+02:002022-01-05T10:48:54.947+02:00Αγαπημένα τεράστια βιβλία 2<p style="text-align: justify;">Ξαναθυμήθηκα το παλιό ποστ με τον τίτλο "<a href="https://skotadi-fos.blogspot.com/2018/04/blog-post.html?m=0" target="_blank">Αγαπημένα τεράστια βιβλία</a>" που γράφηκε το 2018 και από τότε διάβασα κι άλλα τεράστια βιβλία που έχω ζήσει μαζί τους και έχω αγαπήσει και θέλω πολύ να μοιραστώ μαζί σας.</p><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Το πρώτο είναι από ένα λατρεμένο συγγραφέα που έχω αγαπήσει σφόδρα τα τελευταία χρόνια τον Haruki Murakami. Το πρώτο του βιβλίο που με έκανε αμέσως φαν ήταν το Kafka On The Shore. Το τεραστίων διαστάσεων βιβλίο του που αγάπησα και βασανίστηκα μαζί του για κάμποσο καιρό είναι το IQ84. Έχει υπέρ αρκετές αδυναμίες και σε κάποιες φάσεις κουράζει, αλλά έχει και σκηνές που μένουν μαζί σου, και είναι αξέχαστες. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhtZ32tw4LLbm6NN_oeVrPdj3IMzeLxT_Z0I42zfaErSYBvdr2cGHV68er3pdOfhxmKQwkf48_QY3CrOsCI3Aq5SEvDTcdt6YMjUUNe6yFQUVPDvcTr3Ne1CEVVoKczzE6JTtIGhUDdszxS9AddPU_P-E9R24tnQo8ETE6iTO_ph5Q3JDDxxL4SM98_=s1272" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1272" data-original-width="775" height="354" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhtZ32tw4LLbm6NN_oeVrPdj3IMzeLxT_Z0I42zfaErSYBvdr2cGHV68er3pdOfhxmKQwkf48_QY3CrOsCI3Aq5SEvDTcdt6YMjUUNe6yFQUVPDvcTr3Ne1CEVVoKczzE6JTtIGhUDdszxS9AddPU_P-E9R24tnQo8ETE6iTO_ph5Q3JDDxxL4SM98_=w232-h354" width="232" /></a></div><p style="text-align: justify;">Ένα άλλο βιβλίο που διάβασα και πέρασα πολύ καιρό μαζί του ήταν το The Brontes της Julie Barker που γράφει για την ιστορία της οικογένειας Brontë όχι μόνο των κοριτσιών, αλλά όλων, του πατέρα κι ακόμα και του αγνώστου αδελφού τους που πέθανε χωρίς να έχει γράψει κάτι. Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι σαν παιδιά και οι τέσσερις είχαν γράψει ιστορίες σε πολύ μικρά σημειωματάρια τα οποία ήταν γραμμένα με απίστευτα μικρά γραμματάκια και αν δεν κάνω λάθος σώζονται κάποια από αυτά. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgvlQnuWcI__knV2IeNJCImabh4ZbhbFqsO_NixJpDpjcjcjuqiO-Bx2DgH5N9h5hOl3KUcxQ3478y9euVzNFgaxgYO0KZVCm4JKXbf_JhRHv741_93-rqc_YAloohfvtk1Cx1cF6qdr7IlXbjKz-vyMWQqqFfdORQbp2KIh_vSeTfDiZcntvl-71wW=s1114" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1114" data-original-width="727" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgvlQnuWcI__knV2IeNJCImabh4ZbhbFqsO_NixJpDpjcjcjuqiO-Bx2DgH5N9h5hOl3KUcxQ3478y9euVzNFgaxgYO0KZVCm4JKXbf_JhRHv741_93-rqc_YAloohfvtk1Cx1cF6qdr7IlXbjKz-vyMWQqqFfdORQbp2KIh_vSeTfDiZcntvl-71wW=s320" width="209" /></a></div><div style="text-align: justify;">Τρίτο τεράστιο βιβλίο που διάβασα ήταν το Anna Karenina του Leo Tolstoy. Είχα διαβάσει όταν ήμουν μικρή το 'Πόλεμος και Ειρήνη' του Τολστόι σε 4 τόμους αν θυμάμαι καλά και μου άρεσε πάρα πολύ έτσι αποφάσισα να διαβάσω αυτό τώρα. Ένα μόνο θα πω, αν αφαιρούσε ένα ήρωα οι σελίδες θα ήταν πάρα πολύ λιγότερες και η ιστορία πολύ πιο δεμένη. </div><div style="text-align: justify;">Σαν γυναίκα έχει ενδιαφέρον να δεις πώς συμπεριφερόταν η κοινωνία σε μια γυναίκα που απατούσε τον άντρα και αντίστοιχα πώς αντιμετώπιζαν τον άντρα που απατούσε τη γυναίκα του. Δυστυχώς οι διαφορές με σήμερα δεν είναι όσο μεγάλες θα θέλαμε να πιστεύουμε. Στον κοινωνικό τομέα η ανθρωπότητα βρίσκεται 1-2 αιώνες πίσω. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhapapoXlenBbUKdc-5fj2BIv4P5sLSfb4955sAIbcrzKi8_oH8PFj-pHuOvnDHxxscEfB4T8mtU0M6dA-a4hc5JbttftfL6iK76QcD7lHzWAgrYPOUt_-P6Bnm6C8gqdq31KqpC47SifLo8ge3y7tnBDOp66BDFyQ9ES5fr2kibvquBZ18fOf40Xrd=s587" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="587" data-original-width="429" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhapapoXlenBbUKdc-5fj2BIv4P5sLSfb4955sAIbcrzKi8_oH8PFj-pHuOvnDHxxscEfB4T8mtU0M6dA-a4hc5JbttftfL6iK76QcD7lHzWAgrYPOUt_-P6Bnm6C8gqdq31KqpC47SifLo8ge3y7tnBDOp66BDFyQ9ES5fr2kibvquBZ18fOf40Xrd=s320" width="234" /></a></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας άλλος αγαπημένος συγγραφέας που απολαμβάνω, είναι βέβαια ο Stephen King. Όπως είναι γνωστό έχει γράψει πολλά τεράστια βιβλία που αγάπησα. </div><div style="text-align: justify;">Ένα που με δυσκόλεψε το είχα αφήσει για χρόνια και το διάβασα σχετικά πρόσφατα μέχρι τέλους, είναι το The Stand. </div><div style="text-align: justify;">Ένα άλλο που επίσης διάβασα σχετικά πρόσφατα είναι το It που έχει γίνει και ταινία βέβαια, αλλά πάντα προτιμώ να διαβάσω το βιβλίο πάρα να δω την ταινία. Εδώ ας επαναλάβω για άλλη μια φορά ότι για μένα το καλύτερο του με διαφορά είναι το Under The Dome. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4EJwrMoPrJEZ67jReinsEbSyJcbyrR-E9cbaOevXLbTp6C4ghOyaIhEpW6cQ4hcBW8AAvcEeDzG89U01CfGwo43PbZH02axFmJNVclsaFm0G0birka1iLWAdW70MjpaQAjOOby_gnl--0v7tlreYRnivewsWnfQfxSQtIzkDjywluEzz8FWkTv8RA=s4032" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4EJwrMoPrJEZ67jReinsEbSyJcbyrR-E9cbaOevXLbTp6C4ghOyaIhEpW6cQ4hcBW8AAvcEeDzG89U01CfGwo43PbZH02axFmJNVclsaFm0G0birka1iLWAdW70MjpaQAjOOby_gnl--0v7tlreYRnivewsWnfQfxSQtIzkDjywluEzz8FWkTv8RA=s320" width="240" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQLrOiLpfeRpOg5lT2ZNP8C271qC9ne0XMQwGmGw2LDL2ttj4z-tOCmwImobZuk5IoxRyXmkUqWpjhl3F3z9ZZ4eYfbZaHQ6TEebt4mr4y0plF7Y0JTXmpr6pGYQH1Bm64o947pWuYU2D3VIhUp1lir7DpfUsC6YV8yCRkp33W0W8dRyXJapLent6K=s1334" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1334" data-original-width="946" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEhQLrOiLpfeRpOg5lT2ZNP8C271qC9ne0XMQwGmGw2LDL2ttj4z-tOCmwImobZuk5IoxRyXmkUqWpjhl3F3z9ZZ4eYfbZaHQ6TEebt4mr4y0plF7Y0JTXmpr6pGYQH1Bm64o947pWuYU2D3VIhUp1lir7DpfUsC6YV8yCRkp33W0W8dRyXJapLent6K=s320" width="227" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: justify;">Για τέλος προτείνω ένα βιβλίο που ήταν πρόταση του Stephen King. Τον κάνω φολλοου στο Twitter και τα βιβλία που προτείνει πάντα είναι διαφορετικά και αξίζουν τον κόπο. Αυτό είναι ένα βιβλίο που από μόνη μου δε θα το είχα επιλέξει ποτέ. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και υπερβολικά διαφορετικό από ότι έχω διαβάσει πριν ή μετά από αυτό. Είναι πολύ μεγάλο και ακολουθεί τη ζωή μιας οικογένειας. Δεν γίνεται τίποτα εκτός του συνηθισμένου, αλλά σε τραβά με ένα περίεργο τρόπο να το διαβάσεις κι έχει κάτι που σε ενδιαφέρει χωρίς να ξέρεις ακριβώς τι. Ονομάζεται We are not ourselves και ο συγγραφέας είναι ο Mathew Thomas.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: justify;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiKykQoxEDN-9-0rzXGjH-Sq5yf2hL8Szc0TmDjqVjOVfK233WErEcO6xpgGqCPrVa7sBmYdFMShP9HpXgIJZtmsAufDUdjPitAw1vcryYALay1reNRzOKP6iVq07mT8jGveAoKb-RmF_0EYD7FYKaIuBDeRbZz6RaEqnpwOR5iOwN_HNVkUlOdDysP=s631" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="631" data-original-width="411" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEiKykQoxEDN-9-0rzXGjH-Sq5yf2hL8Szc0TmDjqVjOVfK233WErEcO6xpgGqCPrVa7sBmYdFMShP9HpXgIJZtmsAufDUdjPitAw1vcryYALay1reNRzOKP6iVq07mT8jGveAoKb-RmF_0EYD7FYKaIuBDeRbZz6RaEqnpwOR5iOwN_HNVkUlOdDysP=s320" width="208" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;">Ξέρω ότι οι προτάσεις μου είναι για αγγλόφωνα βιβλία κι ο λόγος είναι γιατί διαβάζω λίγα βιβλία στα ελληνικά. Οι λόγοι πολλοί, και ίσως τους αναλύσω σε κάποιο πόστ αν δεν το έχω κάνει ήδη στο παρελθόν. </div><div><br /></div><div><div style="text-align: justify;">Καλή Χρονιά και Πολύ Διάβασμα σε όλους και όλες μας! </div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br />DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-55190629936956684432021-12-31T10:56:00.021+02:002023-12-10T17:06:10.237+02:00Πώς.. να σε αφήσω στην χρονιά που φεύγει; <p style="text-align: justify;">Αυτό που λέει ο τίτλος είναι κάτι που ρωτάω τον εαυτό μου συχνά.</p><p style="text-align: justify;">Έχω άλλωστε προσπαθήσει αρκετές φορές να σε αφήσω, χωρίς επιτυχία.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjw3IBVm_GbK0RjRdPmxrLBNCT0WzMZ-Aii3fIalPpfe9gvQeQh8Z0_GDMezO8lZl15b6Ud26aUIgrwN8YuUpMj3JoyV1NZ3kPVFTyRXpdehd9iESgEj6VVX0OGrUToOAl0DAWPmiafcHd-baKgFV8CujlvwQiI_tET4zw5Dys5jRoCaQpKx5X7vN0l=s1279" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1279" data-original-width="1078" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjw3IBVm_GbK0RjRdPmxrLBNCT0WzMZ-Aii3fIalPpfe9gvQeQh8Z0_GDMezO8lZl15b6Ud26aUIgrwN8YuUpMj3JoyV1NZ3kPVFTyRXpdehd9iESgEj6VVX0OGrUToOAl0DAWPmiafcHd-baKgFV8CujlvwQiI_tET4zw5Dys5jRoCaQpKx5X7vN0l=s320" width="270" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Και ξαφνικά χθες, εντελώς απροσδόκητα ανοίγω το photos google app και βρίσκω όλες τις φωτογραφίες που είχα κάνει delete μετά από δική σου παράκληση.</p><p style="text-align: justify;">Επειδή σεβάστηκα το θέλω σου κ είχα σβήσει τα πάντα.</p><p style="text-align: justify;">Κάπου όμως είχε κρατήσει εκείνο το αππ αυτά που έσβησα και το ότι τα βρήκα χθες μου έδωσε πρωτόγνωρη χαρά. Όχι γιατί πιστεύω ότι θα γυρίσεις, αλλά γιατί θέλω για πρώτη κι ίσως τελευταία φορά, να κρατήσω ενθύμια από κάτι που τελείωσε.</p><p style="text-align: justify;">Ναι το ξέρω ότι τελείωσε. Μην βλέπεις τα λόγια στο τουιτερ και παρασύρεσαι να νομίζεις ότι εθελοτυφλω ή αυτοπαραμυθιαζομαι τόσο ώστε να νομίζω ότι υπάρχει κάτι πια.</p><p style="text-align: justify;">Ίσως να μπορούσε να υπάρξει αν επέστρεφες, ζητούσες συγνώμη κ ήθελες με σιγουριά αυτό που κι εγώ ήθελα. Δεν το έκανες ούτε θα το κάνεις ποτέ, γιατί απλά δεν είσαι φτιαγμένος για να αναγνωρίζεις και να παραδέχεσαι λάθη και πάθη. Το γνωρίζω καλά αυτό.</p><p style="text-align: justify;">Άρα δεν υπάρχει πια τίποτα, ούτε ελπίδα, ούτε απελπισία, αλλά μια χαρά έμεινε όταν σε σκέφτομαι. Δεν ξέρω γιατί και δεν το ψάχνω ιδιαίτερα, αλλά η σκέψη σου σε δύσκολες στιγμές έχει την ίδια επίδραση πάνω μου όπως όταν κοιτάω τη θάλασσα ή τον ουρανό και μαγευομαι.</p><p style="text-align: justify;">Ε λοιπόν ναι αυτό είναι, αυτή τη μαγική επίδραση δεν μπόρεσες να την πάρεις μαζί σου φεύγοντας κι είναι μεθυστική κι απολαυστική και τη θέλω.</p><p style="text-align: justify;">Πώς φεύγω από αυτή τη εντελώς προσωπική χαρά που μόνο με σένα αισθάνομαι;</p><p style="text-align: justify;">Ιδέα δεν έχω!</p><p style="text-align: justify;">Κι ίσως το 2022 να την έχω ακόμα μαζί μου. Δεν είναι άλλωστε κάτι που ποτέ θα σε ενοχλήσει ή θα ζητήσει ή θα πλησιάσει ξανά εσένα.</p><p style="text-align: justify;">Είναι σχεδόν σαν τη μουσική σου, η σκέψη της παρουσίας σου. Η μουσική σου, που ακόμα δεν μπορώ να ακούσω όσο κι αν θέλω. Πίστεψε με θέλω πάρα πολύ. Τη θυμάμαι καλά.</p><p style="text-align: justify;">Ας σταματήσω εδώ όμως γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο.</p><p style="text-align: justify;">Πονάει.</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">ΥΓ. Το έχω ξαναπεί, ξαναγράψει αλλά το επαναλαμβάνω άλλη μια φορά ότι αφού αυτό θες θα κρατηθώ μακριά. Το τι νιώθω, αν νιώθω, είναι δικό μου θέμα άλλωστε. 🙂</p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">ΥΓ2. Ναι είχες δίκιο, μπορεί να βάζεις ένα emoji στο τέλος οποιουδήποτε μηνύματος χωρίς αυτό να αντικατοπτριζει το πώς αισθάνεσαι ή την έκφραση που πραγματικά έχεις. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-44896922668975002732021-12-21T21:59:00.003+02:002023-12-10T17:06:23.720+02:00Το πάθος δεν είναι λάθος <p style="text-align: justify;">Ο έρωτας είναι ένα θέμα που από τη μια το έχω εξαντλήσει στο μπλογκ γιατί έχω γράψει πάρα πολλά ποστ, αλλά από την άλλη είναι ένα ανεξάντλητο θέμα για το πώς με κάνει να αισθάνομαι μέσα μου. <span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4HRvL2zdCCiep2-ZNOwKtOVflEIsWa9_EhzCnCiAIHloKQa5eyN7wHXkHmZ4aZjOzu0UOoO2mbR01GkaBnEtydTp2W6n-Tmb8TtolqU0NVUuhxq9tyiL3SIlF-2aDgVANJCv51tGS8q53O6PKBNk_zj2fymIxNZBAuIA_5VVL4Tot4J-pop_P94Vi=s540" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="423" data-original-width="540" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEj4HRvL2zdCCiep2-ZNOwKtOVflEIsWa9_EhzCnCiAIHloKQa5eyN7wHXkHmZ4aZjOzu0UOoO2mbR01GkaBnEtydTp2W6n-Tmb8TtolqU0NVUuhxq9tyiL3SIlF-2aDgVANJCv51tGS8q53O6PKBNk_zj2fymIxNZBAuIA_5VVL4Tot4J-pop_P94Vi=w351-h292" width="351" /></a></div><a name='more'></a><p></p><p style="text-align: justify;">Μην αναρωτιέσαι αν θα γράψω για σένα, δεν χρειάζεται καν αυτή η ερώτηση γιατί η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Ο τρόπος που με κάνεις να νιώθω ήταν κι εξακολουθεί να είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος. Δεν έχω ιδέα γιατί ή πώς γίνεται αυτό, αλλά υπάρχει αδιαμφισβητητα κάτι μεταξύ μας ανεξήγητο, μαγικό και δυνατό. </p><p style="text-align: justify;">Το πώς νιώθω κάθε φορά που φεύγω δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. <br /><span></span></p><p style="text-align: justify;">Όπως το πώς νιώθω όταν φεύγεις εσύ και το έχεις κάνει τόσες φορές που το έχεις αναδείξει σε επιστήμη πια. </p><p style="text-align: justify;">Όμως επέστρεψες, όχι όπως ήθελα, όχι όπως φανταζόμουν, όπως απαιτούσα, όπως χρειαζόμουν. Ήρθες όμως πίσω, κρυφά, βασανιστικά, ερωτικά. Όπως μόνο εσύ μπορεί να ξέρεις το πώς. Όπως εσύ ξέρεις το τι με κάνει να νιώθω όλη αυτή η επαφή, η στιγμιαία, η αστραπιαία, η φευγαλέα, η ανεξήγητη, η απροσδόκητη και τόσο δυνατή. Όλα μπορούσες να τα κρύψεις βέβαια, όχι το πώς με κανείς να νιώσω όμως. </p><p style="text-align: justify;">Είναι τόσο μοναδικό αυτό που προκαλείς μέσα μου που γεννιέται και πεθαίνει μαζί σου. Χωρίς εσένα απλά δεν υπάρχει τίποτα. Είναι σαν ένα λουλούδι που ανθιζει μια μόνο φορά, ένα βράδυ κάθε χρόνο. </p><p style="text-align: justify;">Κι αν κάποτε είχες αμφιβολία για το πώς ένιωσα για σένα αυτή θα έχει πλέον εξαφανιστεί, ο καιρός κι η ένταση θα σε έχουν πείσει όπως δεν μπόρεσαν να κάνουν οι λέξεις. Ό,τι δεν είπαν οι λέξεις το είπε ο καιρός, η σιωπή, το πάθος που όχι όχι μωρέ δεν είναι λάθος. </p><!--more--><p></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-27060356935344140142021-12-06T18:29:00.003+02:002021-12-06T18:29:16.201+02:00Τα γενέθλια του μπλογκ 😏<p style="text-align: justify;"> Άλλη μια χρονιά που γιορτάζει το μπλογκακι μου, το έχω από το 2006 αλλά γράφω από το Δεκέμβριο του 2008. Πόσα άλλαξαν από τότε, πολλές ζωές πέρασαν στα τελευταία 13 πια χρόνια.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipnsbsVsi4FjAF0I15lsnWx6xKeC9l8dmCbarB7939Y3RIjgfYUFuGTUH-be-Gn0u035MAu-tNIGLJnPqWODXje6gcs2VgfTRp1x3bJCOObntwIYu4gtDrV8wV0GuY1azFUkUHWamY8UOCs3tTOn84AFYnf1BOnvmBmadFVh5Bd2TIdTkEth_X4cK-=s1216" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1216" data-original-width="840" height="365" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEipnsbsVsi4FjAF0I15lsnWx6xKeC9l8dmCbarB7939Y3RIjgfYUFuGTUH-be-Gn0u035MAu-tNIGLJnPqWODXje6gcs2VgfTRp1x3bJCOObntwIYu4gtDrV8wV0GuY1azFUkUHWamY8UOCs3tTOn84AFYnf1BOnvmBmadFVh5Bd2TIdTkEth_X4cK-=w275-h365" width="275" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p style="text-align: justify;">Έγινα μάνα που αυτό το γεγονός από μόνο του σε αλλάζει καταλυτικά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η αλλαγή είναι πάρα πολλές, όσες φαίνονται κι άλλες πιο βαθιές που δεν φαίνονται αλλά είναι ουσιαστικές κι υπαρκτές.</p><p style="text-align: justify;">Μία τέτοια καθοριστική αλλαγή ήταν ο έρωτας που στάθηκε αφορμή πάρα πολλά να αλλάξω, πρώτα και βασικά εμένα την ίδια.</p><p style="text-align: justify;">Η αλλαγή του ίδιου σου του εαυτού είναι το πιο δύσκολο project αλλά και το πιο ικανοποιητικό που θα κάνεις ποτέ.</p><p style="text-align: justify;">Ειδικά αν είσαι τελειομανής δύσκολα θα πετύχεις επειδή ο στόχος όλο και μετατίθεται, αλλάζει, βελτιώνεται.</p><p style="text-align: justify;">Όπως και να έχει θέλω να συνεχίσω να γράφω πολλά ακόμα χρονιά στο μπλογκ μου είτε το διαβάζει κανένας είτε όχι.</p><p style="text-align: justify;">Το μπλογκ είναι ένας τρόπος να πάω πίσω στον τότε εαυτό, στον τότε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς. Παρά πολύ διαφορετικό από τις ωραιοποιημενες αναμνήσεις των φωτογραφιών. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-82029623742587343282021-10-01T08:49:00.005+03:002021-10-01T09:04:49.703+03:00ΔΙΆΒΑΣΕ! <p style="text-align: justify;">1η Οκτωβρίου σήμερα και είναι αργία γιατί γιορτάζει η Κυπριακή δημοκρατία.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB20sXVoFiuReBdZhI-5BhMvQ-V8ntjLbsZt2KRcDZD9SZDpZv3ioXiwqoWA0UBv-QROrs7qZaVQfmxhNshtWSX-gP8isxiNlCSFRNly0rdVy_cq_jhLxNN_wasJbCELhxCXwm4o9PDT0/s1009/Screenshot_20211001-084558_Chrome.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="629" data-original-width="1009" height="199" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjB20sXVoFiuReBdZhI-5BhMvQ-V8ntjLbsZt2KRcDZD9SZDpZv3ioXiwqoWA0UBv-QROrs7qZaVQfmxhNshtWSX-gP8isxiNlCSFRNly0rdVy_cq_jhLxNN_wasJbCELhxCXwm4o9PDT0/s320/Screenshot_20211001-084558_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><p><span></span></p><a name='more'></a><div style="text-align: justify;">Μία καλή ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο μου που είναι πάνω από 700 σελίδες και το διαβάζω τόσο αργά, που δυστυχώς το στόχο που έχω βάλει στο Goodreads (το αππ για όσους διαβάζουν κι αγαπούν τα βιβλία) για το πόσα βιβλία θέλω να διαβάσω το 2021 φοβάμαι ότι με μεγάλη δυσκολία θα τον φτάσω. Το καλό είναι ότι ακόμα δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα, ειδικά επειδή έχω και βιβλία ποίησης να διαβάσω. Ως γνωστό, τα βιβλία ποίησης τα διαβάζω μονοκοπανιά, δεν αντέχω να τα διαβάσω λίγο-λίγο, τα καταπίνω μονορούφι. Αγαπάω την ποίηση πάρα πολύ. Το αγαπημένο μου βιβλίο το έχω ξαναγράψει νομίζω, είναι Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη. Ανεξάρτητα πώς αισθάνομαι κάθε φορά που θα το διαβάσω νιώθω απόλυτα δυνατά και με κάνει να κλαίω. Ειδικά αν είμαι ερωτευμένη με ρίχνει και με γεμίζει και με ανεβάζει. Όλα τα συναισθήματα μαζί μου βγάζει. "Θα πενθώ πάντα για σένα, μ'ακούς, μόνος στον παράδεισο."</div><div style="text-align: justify;">Απ'εξω ξέρω κομμάτια του γιατί δεν κάνω ποτέ απλή ανάγνωση, αλλά το ζω μέχρι το μεδουλι. Αν δεν έχεις πάθος με τη ποίηση, τη μουσική, τη λογοτεχνία τότε με τι; </div><p></p><p style="text-align: justify;">Κάθε μέρα που δεν διαβάζω νιώθω μια απογοήτευση ειδικά με μένα που πάλι σπατάλησα το χρόνο μου σε ανούσια τουι και άλλα σόσιαλ αππ.</p><p style="text-align: justify;">Εσείς διαβάζετε κάθε μέρα; Ας το βάλουμε όλοι στόχο φέτος και κάθε μέρα, βδομάδα, μήνα, χρόνο ΝΑ ΔΙΑΒΆΖΟΥΜΕ! 📚 📖 💖 📙 </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-14054494577758304272021-09-30T22:49:00.004+03:002021-09-30T22:49:47.098+03:00ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΒΊΑ ΕΝΑΝΤΊΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΏΝ! <p style="text-align: justify;">Με αφορμή την δίκη για την τύπισσα που έριξε βιτριολι, αλλά και όλη τη βία εναντίον των γυναικών αναρωτιέμαι σε τι κόσμο έχουμε φέρει τα παιδιά μας.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvGvnztYryft4qmM4tQ9CqIZcEHmAU7EpyF5CKE-YsDCRef1yeAtirGeSQdDaW9R7QypvktI28KdKXGpX31qk_AS9FPbKy_s7kVp7-Y39QSvP-RjEQArsislXCsobwuc15nMfPkxmJQKc/s659/Screenshot_20210930-224423_Chrome.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="522" data-original-width="659" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvGvnztYryft4qmM4tQ9CqIZcEHmAU7EpyF5CKE-YsDCRef1yeAtirGeSQdDaW9R7QypvktI28KdKXGpX31qk_AS9FPbKy_s7kVp7-Y39QSvP-RjEQArsislXCsobwuc15nMfPkxmJQKc/s320/Screenshot_20210930-224423_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><p><span></span></p><a name='more'></a><div style="text-align: justify;">Η εμφυλη βία είναι συνυφασμένη με τη ζωή μας σε σημείο που οι πιο πολλοί την αποδέχονται σαν κάτι φυσιολογικό ή και αναμενόμενο.</div><div style="text-align: justify;">Όλες έχουμε φίλες που δέχτηκαν ή δέχονται ακόμα κάποιας μορφής βία από τον άντρα, τον σύζυγο, τον σύντροφο, τον πατέρα, τον αδελφό. </div><p></p><p style="text-align: justify;">Όλες έχουμε δεχτεί ίσως σιωπηλά, ίσως όχι τόσο παθητικά βίαιη, επιθετική, άσχημη συμπεριφορά στη δουλειά. </p><p style="text-align: justify;">Ο καιρός να αντιδράσουμε, να αλλάξουμε, να παλέψουμε εναντίον όλου αυτού του συρφετου της βίας είναι χθες! Έχουμε αργήσει πολύ ήδη. Ήδη τα παιδιά μας μεγαλώνουν με βία, ήδη μαθαίνουν να τη βλέπουν σαν κάτι αποδεκτό, φυσιολογικό, κάτι στο οποίο δεν αντιδρούν.</p><p style="text-align: justify;">Έχουμε ήδη αργήσει πολύ! Ο καιρός για δράση από μας, από κάθε γυναίκα, σε κάθε χώρα, σε κάθε ευκαιρία είναι τώρα. Αρκετές έχουν δολοφονηθεί, κακοποιηθει βάναυσα. <span style="font-family: verdana; font-size: x-large;">ΤΕΡΜΑ</span>! </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-34822910915961265172021-09-19T22:30:00.000+03:002021-09-19T22:30:00.669+03:002021 γυμναστική και χαμόγελο <p style="text-align: justify;">Γράφοντας για μπλογκ στο τουιτερ, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω γράψει ούτε ένα ποστ φέτος και σχεδόν φεύγει το 2021.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_8VgiXMg9KcL8nYZjPL1FLCxXMXnA4r0JV3zx-gMV9-xC1_D_mRz3zSi_PkOgcZeKovdaAHxQWsj850y927zqVJZc5xjEbf1oQZhIklEGO_-s_wLyVlK1y46tC0CYYUCE_zqxamMrxyI/s1030/Screenshot_20210919-221759_Chrome.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="686" data-original-width="1030" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_8VgiXMg9KcL8nYZjPL1FLCxXMXnA4r0JV3zx-gMV9-xC1_D_mRz3zSi_PkOgcZeKovdaAHxQWsj850y927zqVJZc5xjEbf1oQZhIklEGO_-s_wLyVlK1y46tC0CYYUCE_zqxamMrxyI/s320/Screenshot_20210919-221759_Chrome.jpg" width="320" /></a></div><p style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"><span></span></span></p><a name='more'></a>Σε συνέχεια λοιπόν του τελευταίου ποστ της προηγούμενης χρονιάς θέλω και πάλι να γράψω για την κίνηση και συγκεκριμένα για τη γυμναστική.<p></p><p style="text-align: justify;">Μετά την απώλεια κάμποσου βάρους και έχοντας γίνει συνήθεια το καθημερινό περπάτημα το 2020, φέτος έβαλα στο πρόγραμμα και την γυμναστική. Λίγα βαράκια, λίγη γυμναστική για πόδια και κοιλιακούς. Όσο περνάει ο καιρός προσπαθώ να αυξήσω σταδιακά όλα όσα κάνω. Ναι, είναι για να βοηθήσουν στη σύσφιξη, αλλά και γιατί μου αρέσει όλο και πιο πολύ αυτή η διαδικασία.</p><p style="text-align: justify;">Όσοι με ξέρουν θα καταλάβουν πόσο αντίθετο ακούγεται αυτό με μένα που σαν μαθήτρια μισούσα τη γυμναστική και έκανα όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια, αποφεύγοντας σε κάθε ευκαιρία.</p><p style="text-align: justify;">Όσο πιο ελαφριά όμως είσαι κι όσο πιο πολύ κινήσε τόσο πιο πολύ θέλεις. Εκτός από αυτό η ενέργεια που σου δίνει κι η αλλαγή στη διάθεση είναι εγγυημένα και δύσκολο να τα πετύχεις με οποιοδήποτε άλλο τρόπο.</p><p style="text-align: justify;">Όπως και να έχει μόνο η γυμναστική είναι το θετικό και αυτής της χρονιάς. Το 2021 είναι μια ακόμα δύσκολη από πάρα πολλές απόψεις, χρονιά κι ειλικρινά δεν έχω πια πολλές ελπίδες ούτε για την επόμενη.</p><p style="text-align: justify;">Ο κορονοϊος ήρθε για να μείνει κι έχει αφαιρέσει τη χαρά από τα πάντα σχεδόν.</p><p style="text-align: justify;">Δεν ήταν εύκολη ή τέλεια η ζωή πριν τον κορονοϊο απλά τώρα έχει αποκτήσει μια χροιά έντονης απελπισίας. Ειδικά τα παιδιά θα πληρώσουν το τίμημα του για πολλά χρόνια κι ήδη έχουν χάσει μεγάλο μέρος της παιδικότητας και της ανεμελιάς που είχαν.</p><p style="text-align: justify;">Με άλλα λόγια εμείς οι μεγάλοι τα έχουμε κάνει μαντάρα. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-38614898308221661062020-12-29T17:39:00.008+02:002020-12-29T17:39:57.539+02:00Η χαρά της κίνησης <p></p><div style="text-align: justify;">Ίσως είναι λίγο κλισέ αλλά είναι αλήθεια ότι η φετινή χρονιά, το 2020 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για πάρα πολύ κόσμο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt4NBjnk7foV6TnsFiohGXt94_erF-mpiU9hv-m3_BYJyhBYSgv1-BusHII7MhBwbce9WSEFVmnmrZEAdxZW06pOSwvVeFhjYmEPdPn5mcF8mslFCEvnujNkKk6Dt_4I6Zxp8YqF0QqHo/s624/20201229_173612.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="556" data-original-width="624" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjt4NBjnk7foV6TnsFiohGXt94_erF-mpiU9hv-m3_BYJyhBYSgv1-BusHII7MhBwbce9WSEFVmnmrZEAdxZW06pOSwvVeFhjYmEPdPn5mcF8mslFCEvnujNkKk6Dt_4I6Zxp8YqF0QqHo/s320/20201229_173612.jpg" width="320" /></a></div><span><a name='more'></a></span><p></p><p style="text-align: justify;">Ο φόβος της αρρώστιας σε συνδυασμό με τον εγκλεισμό. Η ενίσχυση του φόβου του άλλου, του άγνωστου, όλα δούλεψαν αρνητικά και συνεχίζουν. </p><p style="text-align: justify;">Είχε όμως και λίγα θετικά όλη αυτή η δυσκολία. Πρέπει να προσπαθήσεις για τα βρεις αλλά υπάρχουν αν έχεις την καλή διάθεση να ψάξεις. </p><p style="text-align: justify;">Για εμένα προσωπικά το θετικό ήταν ότι άρχισα από το Μάρτιο με την πρώτη καραντίνα, να περπατάω. Στην αρχή δειλά-δειλά μια φορά τη βδομάδα. Τώρα πια καθημερινά και για μια ώρα και, κάθε φορά.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPjUfSIQcdkU6HDUcJsWIbsDu_te55r5Ivmux5T3-83BTGRaIztIIZPh5DEP3bIIYu2ZBiq4fJQ_g1PGeAaebJMwJXQ4OJqpzSRKBzN_h4Wd30_-I3Rra3vOgq7YToskCDF9rz_hmqUQ/s902/20201229_173519.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="588" data-original-width="902" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYPjUfSIQcdkU6HDUcJsWIbsDu_te55r5Ivmux5T3-83BTGRaIztIIZPh5DEP3bIIYu2ZBiq4fJQ_g1PGeAaebJMwJXQ4OJqpzSRKBzN_h4Wd30_-I3Rra3vOgq7YToskCDF9rz_hmqUQ/s320/20201229_173519.jpg" width="320" /></a></div><p style="text-align: justify;">Ξανανακαλυψα τη μαγεία της κίνησης. Του πόσο καλά αισθάνεται το σώμα σου και κατ'επεκταση και πόσο βελτιώνεται η διάθεσή σου όταν κινείσαι. Το ξέρω ότι δε λέω κάτι νέο. Αλλά είναι πολύ διαφορετικό να στο λέει άλλος ή να το διαβάζεις και διαφορετικό εντελώς να το βιώνεις.</p><p style="text-align: justify;">Έπειτα με τον εγκλεισμό το περπάτημα δούλεψε και σαν ψυχοθεραπεία. Έφευγα από το σπίτι με σκοτούρες ή αρνητική διάθεση και επέστρεφα με χαμόγελο και αισιοδοξία. </p><p style="text-align: justify;">Λίγα πράγματα μπορούν να σου χαρίσουν αυτή τη χαρά και δύναμη όσο η κίνηση. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να μην κινείται. Υποφέρει στην αδράνεια ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιεί. </p><p style="text-align: justify;">Έτσι από τη τρομερή χρονιά του κορονοϊου κρατάω τη χαρά της κίνησης που ξαναβρήκα και θέλω να την κρατήσω για όσο μπορώ, να την έχω ενταγμένη στην καθημερινότητα μου ο,τι κι αν κάνω, να είναι μέρος της ζωής μου, που μου χαρίζει ψυχική και σωματική ευεξία κι υγεία. </p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-46523655841069231982020-12-07T07:01:00.002+02:002020-12-07T07:01:54.353+02:00He is extra special <p>
This blog is 12 years old now. I never thought I'd still be writing in
it, albeit very rarely.
</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvz3WRC1PcFVj2evUHeptOEVhrAEL3hurzFPn6NAQRwQ6JGvT58nmyGY6uBM7itddNkMO_vpHDn7FsPyoyuPP5TVCa-yKfnwMfzK6xZemUT5sHJiXi0ZrISBqO9h1lLPG4vSCBpuvpGwM/s1162/Screenshot_20201024-210751_Instagram.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1162" data-original-width="1079" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvz3WRC1PcFVj2evUHeptOEVhrAEL3hurzFPn6NAQRwQ6JGvT58nmyGY6uBM7itddNkMO_vpHDn7FsPyoyuPP5TVCa-yKfnwMfzK6xZemUT5sHJiXi0ZrISBqO9h1lLPG4vSCBpuvpGwM/s320/Screenshot_20201024-210751_Instagram.jpg" /></a></div><br /><span><a name='more'></a></span><p>I'm still in love with him and we still talk from time to time but things are
different, better and so much worse at the same time. </p>
<p>
The way he makes me feel when he's around though is special and strong and
irreplaceable.
</p>
<p>There's no doubt in my mind I will always love him. </p>
<p>
The letter I sent him and he touched and read and saved and all the little
gifts I included.
</p>
<p>
His rage and his smile and everything he's passionate about I'm passionate
about as well.
</p>
<p>He's a strong magnet and I'm not even trying to get away. </p>
<p>And I love love love him. </p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNfTsafWwuow_qaHkrdlSUfGhByFhpBPbmPIy78NHDyHcmCiL7XF8mYBzGTNH5HpK_49LcLdrKWZLY7pKK5VnChmABM9HQZLoQxUSG256Aifbf4jdLJfqTKl0ZKO4sCIsRojuyBtZ1PfQ/s1078/Screenshot_20201111-062744_Tumblr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="691" data-original-width="1078" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNfTsafWwuow_qaHkrdlSUfGhByFhpBPbmPIy78NHDyHcmCiL7XF8mYBzGTNH5HpK_49LcLdrKWZLY7pKK5VnChmABM9HQZLoQxUSG256Aifbf4jdLJfqTKl0ZKO4sCIsRojuyBtZ1PfQ/s320/Screenshot_20201111-062744_Tumblr.jpg" width="320" /></a></div><br />DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8641281062217879407.post-48314324248522999122020-08-19T09:21:00.000+03:002020-08-19T09:21:03.603+03:00Always love you <p> We will always have each other some way, somehow. We both love each other so much, we've exchanged everything we could we have connection on several apps but you leaving twitter where we met still hurts. I'm left with your absence and all the memories of how we used to be and I fucking miss you too much. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFLbtILOEg0BgYXRpiXOkcep9nHS49b4kO3C2x-ysOTg3Li1t9tV_Pu-8upQvDzk1siaLe9JwdaZJEEbHuJmyClGB0rER4rMcdgNGX5fdmnWdlbluZVCzYDwIk8EVQ74xuEipjqeO33Oo/s1480/20200818_230239.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1480" data-original-width="1080" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFLbtILOEg0BgYXRpiXOkcep9nHS49b4kO3C2x-ysOTg3Li1t9tV_Pu-8upQvDzk1siaLe9JwdaZJEEbHuJmyClGB0rER4rMcdgNGX5fdmnWdlbluZVCzYDwIk8EVQ74xuEipjqeO33Oo/s640/20200818_230239.jpg" /></a></div><br /><p></p><p><br /></p>DaisyCrazyhttp://www.blogger.com/profile/14837147362117832160noreply@blogger.com0