Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν

Μερικές φορές εγκλωβίζομαι στο παρόν μου και ξεχνώ το παρελθόν. Το να ζεις στο τώρα είναι υγεία, αλλά καλό είναι μη ξεχνάς τι έζησες. Αυτό το κείμενο της Ιφιγένειας (που  πρώτη φορά διάβασα το μπλογκ της, λόγω του βυτίου που έγραψε στο δικό του μπλογκ) με συγκλόνισε κυριολεκτικά.

Έχω ξαναγράψει στο 'Εγω ο εαυτός μου και το μπλογκιν' πως ήμουν άνεργη για κανένα οκτάμηνο. Ήταν άλλη εποχή τότε (όχι και πολύ μακρινή, το 2006) και δουλειές υπήρχαν, οι άνεργοι δεν ήταν πάρα πολλοί και είχα την τύχη να βρω δουλειά μετά απ'αυτό το χρονικό διάστημα. Το θέμα είναι ότι είχα ξεχάσει, μέχρι που διάβασα το κείμενο, πως ήταν τότε. Πως ένιωθα εντελώς άχρηστη και περιττή. Είχα συνειδητοποιήσει θυμάμαι ότι στην κοινωνία που ζούμε είσαι αυτό που κάνεις. Αν είσαι άνεργος δεν είσαι κάτι. Είναι σκληρό να το συνειδητοποιείς με αυτό τον τρόπο, αλλά δυστυχώς είναι αληθινό.

Κι όμως, αν και αυτή ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία, κατάφερα χωρίς να προσπαθήσω, να ξεχάσω πως ήταν η καθημερινότητα μου τότε. Πόση κατάθλιψη ένιωθα κάθε μέρα, πόση αγωνία για το μέλλον, πόσο άγχος. 

Το κείμενο της Ιφιγένειας μου το θύμισε με τον πιο δυνατό τρόπο και δεν ντρέπομαι να το γράψω ότι γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα - γιατί υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν να μη θέλουν τη ζωή τους αν χάσουν τη δουλειά τους, γιατί δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ έμπρακτα να κάνω για να βοηθήσω. Από τα λίγα κείμενα της Ιφιγένειας που διάβασα κατάλαβα ότι πρέπει να είναι δυνατός άνθρωπος που ξέρει να παλεύει. Δεν είμαστε όλοι όμως έτσι, δεν έχουμε όλη τη ψυχική δύναμη να παλεύουμε, πασχίζουμε, να κτυπιόμαστε με αντιξοότητες και δυσκολίες. Αν ρίξεις κάποιον που δεν ξέρει κολύμπι, στη θάλασσα ίσως να μάθει αναγκαστικά να κολυμπάει, αλλά ίσως και να πνιγεί. 

Ζούμε σε μια εποχή που οι κυβερνήσεις στις δυτικές κοινωνίες, έριξαν ή ρίχνουν τους λαούς στη θάλασσα, χωρίς να νοιάζονται αν αυτοί θα κολυμπήσουν ή θα πνιγούν. Προχωράμε αργά, αλλά δυστυχώς πολύ σταθερά σε ένα εργασιακό και κοινωνικό Μεσαίωνα (θυμάμαι αυτό να το λέει ο καθηγητής στο πανεπιστήμιο το 2001 και να μην τον πιστεύω, να σκέφτομαι ότι τα βλέπει όλα μαύρα και δυσοίωνα) με όλα τα συνεπακόλουθα που έχει κάτι τέτοιο στον καθένα προσωπικά και στις κοινωνίες συλλογικά. 

Όμως πάντα υπάρχουν όρια και περιθώρια. Νομίζω και ελπίζω ότι ο κόσμος δε θα αφήσει αμαχητί να τον στείλουν σε καθεστώς δουλίας στην ολιγαχρία, στα πλούτη και το κεφάλαιο. Νομίζω και ελπίζω ότι θα αντιδράσει, ατομικά και συλλογικά όχι για τα περιττά αλλά για να μην αρπάζουν οι λίγοι τον κόπο του, να μην ικανοποιούνται οι λίγοι με το να υποφέρουν οι πολλοί.

Και όχι η ιστορία δεν πάει μπροστά, δεν κινούμαστε σε μια ευθεία. Στην καλύτερη περίπτωση ακολουθεί μια ελλειπτική τροχιά, με πολλά πισωγυρίσματα.

photo from www.pitt.edu

Ως εδώ λοιπόν όπως λέει ο old boy. Ό,τι έκαναν έκαναν. Ας φύγουν τώρα όλοι αυτοί!