Τι είναι αυτό που αν δεν το κάνεις μπορεί να πεθάνεις;

Μπορεί ο νους σας να πήγε στο πονηρό..
Και ως γνωστό όπως όταν δεν κάνεις σεξ μιλάς γι'αυτό έτσι κι εγώ αφού δεν κοιμάμαι θα μιλήσω για τον ύπνο.
Κάποτε στην εφηβεία μου κοιμόμουν πολυυυυυυυυυυυυυυ. Με τις ώρες. Για να με ξυπνήσουν οι γονείς μου έπρεπε να κάνουν μεγάλο σαματά. Πόσες φορές δεν έχασα το σχολείο γιατί.. κοιμόμουν χιχι

Μετά στα φοιτητικά χρόνια ξενυχτούσα, από επιλογή. Τη νύχτα βρίσκαμε οι της παρέας πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνουμε, πάρτυ, χαβαλές στα σπίτια ο ένας του άλλου, συζητήσεις μέχρι το πρωί. Μόλις ξημέρωνε όμως ο ύπνος ύπνος ε!
Κάποια φάση προς το τέλος της φοιτητικής ζωής άρχισα να κοιμάμαι για κάποιο ανεξήγητο λόγο ασταμάτητα. Ανεξαρτήτως πόσες ώρες είχα κοιμηθεί ξυπνούσα όλο κουρασμένη. Άσε που μες το κατακαλόκαιρο με 40 βαθμούς να σκάει ο τζίτζικας εγώ κρύωνα και σκεπαζόμουν. Ώσπου ανακάλυψα μετά από ένα χρόνο σε γιατρούς και αναλύσεις κτλ ότι έπασχα από υποθυροειδισμό. Άρχισα να πέρνω θυροξίνη λοιπόν και η ανάγκη για ύπνο μειώθηκε - πήγε στα κανονικά της δηλαδή. Η κούραση από τότε πάντα αυξημένη αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Κι ερχόμαστε στην περίοδο που είχα πρωτοβρεί δουλειά. Εκεί που στα φοιτητικά μου χρόνια κοιμόμουν στις 5 το πρωί ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έπρεπε να σηκώνομαι στις 5 για να πάω δουλειά. Δύσκολο, δε συνηθίζεται με τίποτα αλλά έστω και λίγες ώρες κοιμόμουν. Άσε που κοιμόμουν το απόγευμα μόλις σχόλναγα συνήθως.

Και φτάνουμε στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης. Εκεί αρχίζουν τα δύσκολα. Όποια στάση κι αν έπερνα στον ύπνο μετά από λίγα λεπτά πιανόμουν, άντε ν'αλλάξω, ξανά και ξανά που ύπνος; Κοιμόμουν όμως κοιμόμουν. Έστω και με πόνους, έστω και δύσκολα όμως κοιμόμουνα.
Κι έρχεται η όμορφη εκείνη μέρα που ήρθε στον κόσμο το αγγελούδι μας. Κι από τότε η λέξη ύπνος έγινε μια απίστευτα πονεμένη, τραγική λέξη. Γιατί μπορώ να λέω όσο θέλω τη λέξη ύπνος όμως ύπνο δεν κάνω. Από τότε που γέννησα αισθάνομαι ότι η μέρα και η νύχτα και η μέρα και η νύχτα λιώνουν η μια μέσα στην άλλη χωρίς διακρίσεις. Κοιμάμαι που και που κάτι διώρα, άντε τρίωρα το πολύ σε άσχετες φάσεις αλλά που ο ύπνος παλιώ εποχών;

Και μου λείπει βρε παιδιά πολύ ο ύπνος. Τόσο που μόλις ακουμπήσει το κεφάλι στο μαξιλάρι βλέπω χιλιάδες ζωντανά όνειρα. Είναι τόσο κουρασμένος ο οργανισμός μου που δεν περνά από φάση βαθύ ύπνου αλλά πάει πρός ολοταχώς για όνειρα.
Βλέπετε το αγγελούδι έχει τη μέρα για νύχτα και το αντίθετο. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να αντιστρέψω το συνήθιο αυτό αλλά πιστέψετε με μέχρι τώρα το πιο πολύ που έχει κοιμηθεί είναι κανένα 5ωρο. Όχι πως κοιμάμαι κι εγώ την ίδια ώρα όπως σου λένε να κάνεις. Γιατί στην αρχή που θα πέσει για ύπνο είμαι αγχωμένη μπας και ξυπνήσει έτσι "στήνω καραούλι" μπας και αρχίσει να κλαίει να την κουνήσω μπας και ξυπνήσει εντελώς. Μετά άμα κοιμηθώ στις 2 ώρες (κάνει δεν κάνει θόρυβο το μωρό) πετάγομαι πάνω να δω αν είναι καλά. Άντε να με ξαναπάρει ο ύπνος. Αν τον πετύχω, μέχρι να το καταφέρω συνήθως είναι ώρα να ξυπνήσει για να φάει κ.ο.κ.
Άρχισα να καταλαβαίνω ειλικρινά γιατί το να μη σε αφήσουν να κοιμηθείς είναι απ'τα χειρότερα βασανιστήρια. Δε μιλάμε τώρα να μην κοιμάσαι γιατί έχεις μια αυπνία που όλοι μας περνάμε κατά καιρούς. Αλλά λέμε να μπορείς να κοιμηθείς και να μη σε αφήνουν.
Ξέρω φάση είναι θα περάσει. Που θα πάει δε θα καταφέρω να κάνω ξανά τη μέρα μέρα και τη νύχτα νύχτα;