Je vous remercie, Mme

Στη τρίτη γυμνασίου μας έκανε γαλλικά η κα Παπαδοπούλου. Ήταν κοντούλα, ξανθιά, χαμογελαστή. Ντυνόταν με την τελευταία λέξη της γαλλικής μόδας και φορούσε το άρωμα Issey Miyiaki που ήταν το αγαπημένο της, αφού έβαζε τόσο ώστε να αφήνει τη μυρωδιά της στους διαδρόμους του σχολείου και μετά που είχε φύγει να μπορείς να ξέρεις (θέλοντας και μη όταν έχεις δυνατή όσφηρηση σαν εμένα) από που είχε περάσει.

Πάντα είχα μια κλίση στη μάθηση ξένων γλωσσών και τα πήγαινα πολύ καλά συνήθως με τις καθηγήτριες ξένων γλωσσών. Η κα Παπαδοπούλου όμως ήταν η αγαπημένη μου. Κάτι την έκανε να ξεχωρίζει για μένα απ'τις άλλες καθηγήτριες. 

Για καλή μου τύχη ήταν καθηγήτρια γαλλικών και στο λύκειο που πήγα΄ έτσι ήμουν μαθήτρια της για 4 χρόνια.

 Είχε κάνει ομάδα γνωριμίας της Γαλλίας θυμάμαι και κάποια παιδιά που τα άφησαν οι γονείς τους φιλοξένησαν μαθητές από Γαλλία στην πρώτη Λυκείου. Ήταν μια πρωτόγνωρη και διαφορετική εμπειρία να έρθουμε σε επαφή με μαθητές από μια ξένη χώρα. Έφερε τη γλώσσα και τον γαλλικό πολιτισμό πιο κοντά σε μας. Την επόμενη χρονιά οι μαθητές που είχαν φιλοξενήσει μαθητές απ'τη Γαλλιά πήγαν οι ίδιοι στα σπίτια των Γάλλων μαθητών. Ανταλλαγή μαθητών και εμπειριών δηλαδή.

Τώρα συνειδητοποιώ ότι όλα όσα έκανε τα έκανε γιατί αγαπούσε τη δουλειά της και τους μαθητές της. Σε αντάλλαγμα όλοι οι μαθητές (ακόμα κι οι κακοί που δεν κόλωνε να τους κόψει όπως δεν τολμούσαν άλλοι καθηγητές) την συμπαθούσαν και της μιλούσαν με άνεση.

Θυμάμαι έντονα ένα πρωί που ήρθε στο σχολείο με ένα μαυρισμένο μάτι. Μας είπε ότι είχε αλλεργία στην κιμωλία... αλλά λίγοι πείστηκαν. Τουλάχιστον εγώ διαισθάνθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά κι η δυναμική, έξυπνη κι όμορφη καθηγήτρια μας είχε μια προσωπική ζωή διαφορετική απ'αυτή που της άξιζε.

 

Λίγο καιρό μετά το περιστατικό με την 'αλλεργία', ήταν τα καρναβάλια και είχαμε μασκαρευτεί όλοι οι μαθητές, κι όπως ήταν το έθιμο τότε γυρίζαμε στα σπίτια των καθηγητών μας. Πήγαμε και στο δικό της. Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο, κρατώντας το μικρό γιό της στην αγκαλιά της. Ο σύζυγος της μόλις μας είδε σηκώθηκε να φύγει. Μου φάνηκε άκρως αντίθετος από την ίδια, σκυθρωπός, στριμμένος, δίστρωπος άνθρωπος. Τι του βρήκε αναρωτιόμουν.

Η κόρη της τότε μικρό, χαριτωμένο κοριτσάκι ήταν κι αυτή εκεί και γελούσε μαζί μας. Δε σας κρύβω ότι τη ζήλεψα, ότι για λίγο θα ήθελα η κα Παπαδοπούλου να ήταν δική μου μαμά. Τόσο πολύ την αγαπούσα. 

Τέλειωσα το σχολείο κάποια στιγμή. Έφυγα για σπουδές. Πέρασαν τα χρόνια. Χαθήκαμε. Όταν έπιασα δουλειά ούτε που τη θυμόμουν.. μέχρι που ήρθε να δουλέψει εκεί που δούλευα! Ένιωσα απίστευτη χαρά που την έβλεπα μετά από τόσα χρόνια.

Μου'χε τύχει να συναντήσω κατά καιρούς κι άλλους καθηγητές απ'το σχολείο μα όλοι είχαν διαφορετική συμπεριφορά απ'αυτή που θυμόμουν. Όχι η αγαπημένη μου καθηγήτρια. Ήταν το ίδιο άνετη, χαμογελαστή, χαρούμενη, ευγενική κι ερωτευμένη με κάθετι γαλλικό όπως παλιά. Όλοι την συμπαθούν όπως και στο σχολείο.

Μου φαίνεται εντελώς φυσικό προσωπικά, γιατί τελικά αυτό που μένει στη ζωή είναι ο χαρακτήρας κι ο αυθεντινός άνθρωπος δε χαλά με τα χρόνια. Αντίθετα σαν το καλό κρασί με τα χρόνια αποκτά περισσότερη αξία.

Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή που ήμουν μαθήτρια της γιατί με δίδαξε πολύ περισσότερα πράγματα από ότι το στείρο μάθημα. Πάντα τη σκέφτομαι με αγάπη και πιστεύω ότι επηρέασε τη ζωή μου με πολλούς και διάφορους τρόπους. 

Μακάρι να υπάρχουν περισσότεροι καθηγητές και δάσκαλοι σαν κι εκείνη γιατί μόνο τέτοιοι άνθρωποι κάνουν το σχολείο ενδιαφέρον και συναρπαστικό - ένα μέρος που θες να πας και που κάνουν τη μάθηση χαρά αντί βαρεμάρα.