Γράψιμο και συγγραφείς..

Πριν κάποια χρόνια είχε γίνει έκθεση βιβλίου στη Λεμεσό. Είχαν καλέσει να μιλήσει μια 'μεγάλη' συγγραφέα που θαυμάζω και πήγαμε μαζί με μια φίλη να πάρουμε βιβλία και να την ακούσουμε. Όταν φτάσαμε ο χώρος που θα γινόταν η ομιλία ήταν ήδη μισογεμάτος και έτσι καθίσαμε κάπως μπροστά, κοντά στο τραπέζι που ήδη καθόταν η 'μεγάλη' συγγραφέας. Μέσα μου είχα ένα έντονο ενδιασμό γιατί ξέρω πως οι συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο με άτομα που θαυμάζεις από μακριά συνήθως σε ετοιμάζουν για απογοητεύσεις. Προσπάθησα να κρατήσω ανοιχτό μυαλό όμως.

Η ώρα πέρασε και ξεκίνησε η ομιλία. Η δική της ήταν εξαιρετικά σύντομη και περιεκτική, καθόλου κουραστική. Μετά δέκτηκε ερωτήσεις που ως επί τω πλείστω ήταν κουραστικές, ανούσιες και τετριμμένες. Τίποτα πρωτότυπο ή νέο ή διαφορετικό. 

Αυτό που μπορείς να παρατηρήσεις σε τέτοιες στιγμές δεν είναι τα λόγια που έτσι κι αλλιώς έχουν ξαναειπωθεί και θα ξαναματαειπωθούν πολλές φορές, αλλά η εξω-λεκτική συμπεριφορά, η λεγόμενη 'γλώσσα του σώματος'. Κι ίσως ενδόμυχα αυτός να'ταν και ο λόγος που ήθελα να τη δω από κοντά, όχι τόσο το τι είχε να πει, αφού αυτό το'χα διαβάσει αρκετές φορές μέσα απ'τα βιβλία της. Το σώμα της λοιπόν έλεγε κάτι διαφορετικό απ'τη γλώσσα της. Ενώ μιλούσε κοιτούσε αδιάφορα από δω κι από κει και φαινόταν να περιμένει να τελειώσει η όλη παρουσίαση όσο το δυνατό συντόμοτερα. Σε μια φάση χασμουρήθηκε. Όταν η ομιλία και οι ερωτήσεις τέλειωσαν κατέβηκε κάτω στην έκθεση βιβλίου και περιφερόταν ανάμεσα στα βιβλία. Κόσμος την προσέγγιζε και της μιλούσε. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο βαριεστημένα τους αντιμετώπιζε, μ' ένα αδιάφορο χαμόγελο και το βλέμμα αλλού συνεχώς.

Που θέλω να καταλήξω; Ότι το άτομο, δεν ήταν τόσο ενδιαφέρον όσο το έργο του υπενισσόταν. Ίσως για κείνη να ήταν μια αγγαρεία να κάνει την παρουσίαση κι είχε εξαναγκαστεί γιατί είχε κυκλοφορήσει πρόσφατα νέο της βιβλίο.. Για μένα πάντως καλύτερα θα'ταν να μη δεχτεί την πρόσκληση να παρεβρεθεί παρά να έρθει και να έχει τη συμπεριφορά που είχε. Ίσως να'μαι αυστηρός κριτής ανθρώπων που θαυμάζω και να 'πρεπε να είμαι πιο επιεικής. Όμως μου έκανε χείριστη εντύπωση η όλη στάση της και απέφυγα να την πλησιάσω.

Η στάση της ερχόταν σε άμεση αντιδιαστολή με μια άλλη συγγραφέα που είχα δει την προηγούμενη χρονιά σε έκθεση βιβλίου στη Λευκωσία. Κι εκείνη ήταν καλεσμένη να μιλήσει στην έκθεση. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος και όλοι κρεμμόμασταν απ'τα χείλη της. Όχι μόνο δεν απογοήτευσε κανένα, αλλά αντίθετως τα λόγια της ήταν εξίσου μαγικά με τα βιβλία της - πράγμα για μένα απίστευτο γιατί νομίζω ότι όταν είσαι καλός στο γραπτό λόγο στον προφορικό συνήθως χωλαίνεις. Η γλώσσα του σώματος της δε μου θύμισε μια ηρωίδα απ'τα βιβλία της και η αύρα που εξέπεμπε είχε μια μαγική χροιά λες και ήταν όντως η ηρωίδα κι όχι η συγγραφέας  που την έπλασε. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα από όσα είχε πει ήδη και διέρκησε παραπάνω απ'την ώρα που ειχαν προγραμματίσει οι διοργανωτές. Περιττό να πω ότι από τότε η συγκεκριμένη συγγραφέας ανέβηκε στην εκτίμηση μου.

Βιβλία και των δυο προαναφερθέντων συγγραφέων εξακολούθησα να διαβάζω. Η συνάντηση μαζί τους πέρασε κάπως στη λήθη και δεν επηρέασε ουσιαστικά τον τρόπο που αντιμετώπιζω τα έργα τους. Όμως δεν ξέρω αν είναι τυχαίο ή όχι, αλλά της πρώτης τα βιβλία έχουν φθίνει σε ποιότητα - δεν το λέω εγώ, αλλά οι περισσότεροι αναγνώστες της συμφωνούν σ'αυτό. Σε αντιδιαστολή της άλλης εξακολουθούν να κρύβουν τη χαρά και τη μαγεία που είχε το πρώτο της. Ίσως τελικά όσο κι αν δεν αρέσει αυτό στους ίδιους τους συγγραφείς, η προσωπικότητα και το ταμπεραμέντο τους να επηρεάζει πιο καθοριστικά το ίδιο το έργο τους απ'ότι οι ίδιοι θα ήθελαν..