Τα πάνω κάτω

Πριν δέκα και βάλε χρόνια είχα μετακομίσει ξανά στην Αθήνα για μεταπτυχιακό. Ήμουν τότε 24 χρονών και βρήκα για συγκάτοικο ένα κορίτσι την Εύα που ήταν τότε 18 και σπούδαζε γραφιστική. Δεν είχαμε πολλά κοινά, αλλά περνούσαμε καλά μαζί. Το σπίτι που μέναμε ήταν μεγάλο και πάντα γεμάτο με φίλους της Εύας ή δικούς μου. Σπάνια τύχαινε να καθόμαστε μόνες μια βραδυά μπροστά απ'τη tv. Καθημερινός επισκέπτης ήταν ο 20χρονος Ευρυπίδης, με τον οποίο η Εύα έκανε συχνά ομηρικούς καβγάδες, αλλά πάντα τα ξανάβρισκαν κι ήταν αγαπημένοι φίλοι. Εκείνος ήθελε κάτι παραπάνω από κείνη, αλλά η Εύα δεν πολυενδιαφερόταν, μάλλον τον εκμεταλλευόταν.

Εκείνη τη μέρα η Εύα είχε μόλις γυρίσει απ'την Κύπρο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Δεν είχε και πολύ όρεξη να'ρθει γιατί τα μαθήματα στη σχολή της αργούσαν κάπως ν'αρχίσουν, αλλά επέμενε η μάνα της και ήρθε πίσω με μισή καρδιά. Εγώ είχα ραντεβού στα τυφλά με ένα τύπο. Το'χε κανονίσει μια παλιά συμφοιτήτρια και δέχτηκα να πάω γιατί μ'είχε γεμίσει περιέργεια η περιγραφή που μου έκανε γι'αυτόν. 

Μπήκα στο μπάνιο κι άκουσα την Εύα να φωνάζει ότι πετάγεται στο σουπερμάρκετ για να πάρει λεμόνια. "Τι τα θέλει τα λεμόνια;" αναρωτήθηκα, όμως πριν προλάβω να τη ρωτήσω άκουσα την εξώπορτα να κλείνει. Τα παράθυρα του μπάνιου και της κουζίνας έβλεπαν και τα δύο στον ακάλυπτο. Σαπούνισα το κεφάλι μου και μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα μια τεράστια λάμψη.

photo from www.visualphotos.com

Φώναξα "Εύα! Εύα!" αλλά δεν απάντησε κανείς. Η λάμψη θέριευε. Βγήκα με τις σαπουνιές στα μάτια, ξαναφόρεσα τις πυτζάμες που μόλις είχα βγάλει και πήγα στην κουζίνα. Το τηγάνι είχε πιάσει φωτιά κι ακουμπούσε ήδη την πλαστική συσκευή του εξαερισμού. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν θυμάμαι καλά έβαλα νερό σε ποτήρι και το πέταξα στη φωτιά, πράγμα που φυσικά ήταν απολύτως λάθος. 

Πήγα στην πόρτα πανικόβλητη και φώναξα το γείτονα, τον Κυριάκο που ήταν κι εκείνος φοιτητής κι έμενε στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Μόλις ήρθε κι είδε τι γινόταν άρπαξε μια κουβέρτα απ'το καθιστικό και την πέταξε στη φωτιά. Αυτή άρπαξε και λαμπάδιασε αμέσως. Στο μεταξύ πρέπει να μαζευόταν κόσμος σιγά-σιγά γιατί εμφανίστηκαν κι άλλοι γείτονες που δεν γνώριζα και κάποιος ήρθε με ένα πράσινο μικρό πυροσβεστήρα. Η φωτιά στο μεταξύ είχε κάψει το φουρνάκι και το χάρτινο κουτί που ήταν από κάτω και θέριευε συνεχώς. Ο γείτονας που δεν γνώριζα, κατεύθυνε τον πράσινο πυροσβεστήρα στη φωτιά και... πφφφφφφφφφφ τίποτα. Δε λειτουργούσε.

Πήγα στο σπίτι του Κυριάκου δίπλα όπου ήταν η μάνα του που'χε εγχειριστεί τις προηγούμενες μέρες, και τηλεφώνησα στην Πυροσβεστική. Δε θυμάμαι τι είπα αλλά ήταν σίγουρα σε κατάσταση υστερίας. Η Εύα εντωμεταξύ άφαντη. Ο καπνός είχε αρχίσει να πυκνώνει κι ο Κυριάκος είχε τη φαεινή ιδέα να πηδήξει απ'το μπαλκόνι του δικό μας μπας και κάνει κάτι μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική (ο σταθμός της βρισκόταν πολύ πολύ κοντά στην πολυκατοικία μας, αλλά αργούσε φρικτά ή τουλάχιστον πάνω στον πανικό εμένα έτσι μου φαινόταν).  

Προσπάθησα να τον σταματήσω, όχι γιατί φοβόμουν μη πέσει - μέναμε στον 3ο όροφο - αφού ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει και δεν είχε κινδυνέψει ποτέ. Προσπάθησα να τον σταματήσω γιατί ο καπνός πύκνωνε και γινόταν επικίνδυνος. Σε μια φάση πήρε είδηση η μάνα του τι πήγαινε να κάνει και έμπηξε μια φωνή, γύρισα το κεφάλι να της μιλήσω και μέχρι να ξεστομίσω την πρώτη λέξη την βλέπω να ουρλιάζει "Κυριααααααααααααααααααακοοοοοοοοοοοοοο!!!" χωρίς όμως να την ακούω γιατί στο μεταξύ είχαν φτάσει τα αυτοκίνητα της Πυροσβεστικής (5 στον αριθμό όπως έμαθα μετά) και ο θόρυβος τους κάλυπτε όλους τους άλλους ήχους.  Γυρνάω και βλέπω ότι ο Κυριάκος είχε ήδη περάσει στην βεράντα και έψαχνε κάτι να κάνει. Ο καπνός όμως τον είχε ήδη περικυκλώσει και άρχισε να βήχει. Θυμάμαι τα μεγάλα μπλε μάτια του πίσω απ'τα χοντρά γυαλιά του να κοιτούν με ένα μείγμα απελπισίας και γέλιου - λες κι έλεγε "τι χαζός που είμαι!" 

Ευτυχώς οι σκάλες των πυροσβεστών είχαν στο μεταξύ φτάσει στο μπαλκόνι που ήμουν εγώ, έσπασαν το τζάμι που επικοινωνούσε με το δίπλανο διαμέρισμα και μπήκαν μέσα. Τράβηξαν τεράστιες μάνικες, ήταν ντυμένοι με πλήρη εξοπλισμό και άρχισαν να ρίχνουν νερό με πίεση. Κάποιος άρπαξε τον Κυριάκο που πνιγόταν στο βήχα και τον μετέφερε με ασφάλεια πίσω στο διαμέρισμα του. 
 

Στην αρχή με την επέμβαση των Πυροσβεστών αν μη τι άλλο πολλαπλασιάστηκε ο καπνός. Σιγά-σιγά όμως έσβησε η φωτιά και ο καπνός μειώθηκε αρκετά. Το διαμέρισμα του Κυριάκου κι όλη η σκάλα της πολυκατοικίας έγιναν ολόμαυρα. Το διαμέρισμα που μέναμε εμείς μαύρισε ολάκερο εκτός απ'τα υπνοδωμάτια που αν θυμάμαι καλά σκέφτηκα σε κάποια φάση πριν πάω δίπλα, να κλείσω τις μεσόπορτες. 

Η μυρωδιά σε όλο το σπίτι ήταν ανυπόφορη. Τα ρούχα μου και τα μαλιά μου βρωμοκοπούσαν καπνό.  Τεράστια καταστροφή στο σπίτι και την πολυκατοικία. Η κουζίνα έλιωσε ολόκληρη. Δεν έμειναν πιάτα, μαχαιροπήρουνα, τα ντουλάπια, το φουρνάκι αλλά και το ψυγείο ολόκληρο είχε εξαφανιστεί! 

Η Εύα σε κάποια φάση, αρκετά μετά που έσβησε η φωτιά έκανε την εμφάνιση της κλαίγοντας με λυγμούς. Ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο και την παρηγορούσαν οι γείτονες κι οι περαστικοί. Είπε ότι είχε βάλει το λάδι να καίει μέχρι να πάει να πάρει λεμόνια γιατί είχε σκοπό να τηγανίσει κούπες που είχε φέρει μαζί της. Δεν σκέφτηκε προφανώς κι ούτε ήξερε με πόση ευκολία και γρηγοράδα αναφλέγεται το λάδι όταν το τηγάνι είναι άδειο.  

Εκείνη τη μέρα δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί. Η οικογένεια του Ευρυπίδη προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει. Αργά το βράδυ στις ειδήσεις έδειξαν πλάνα απ'το διαμέρισμα μας να καίγεται. Ούτε ξέρω πως πέρασε εκείνο το πρώτο βράδυ στο πάτωμα του σαλονιού τους. Σε κάποια φάση με πήρε ο ύπνος από εξάντληση αλλά όταν ξύπνησα δεν ένιωθα καθόλου ξεκούραστη. 

Την επόμενη έφτασε εσπευσμένα η αδελφή της Εύας απ'την Κύπρο. Είχα γνωρίσει καλά την Μαρία προτού συγκατοικήσω με την Εύα κι είχαμε κάνει παρέα. Την είχα ξανασυναντήσει ένα μήνα πριν τη φωτιά όταν τη φιλοξενήσαμε με τον γιό της για μια βδομάδα. Ήταν γλυκιά και βασανισμένη κοπέλα και τη συμπαθούσα. Όταν ήρθε όμως στράφηκε αμέσως εναντίον μου κατηγορώντας με ότι εγώ έφταιγα για τη φωτιά αφού ήμουν μόνη στο σπίτι και χωρίς να μένω στο σπίτι της με πέταξε οκλωτσηδόν απ'το σπίτι (μετά από καιρό έμαθα ότι συμβουλεύτηκε δικηγόρο πριν έρθει στην Αθήνα και γι'αυτό συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο αμέσως). 

Τόσο απότομα και αιφνιδιαστικά ήταν όλα που δεν πρόλαβα να μαζέψω όλα τα πράγματα μου και ό,τι ξέχασα δεν μου τα γύρισαν ποτέ πίσω. Θυμάμαι σαν να'ναι τώρα να περπατώ απελπισμένη στη γειτονιά τους ψάχνοντας να βρω τον κεντρικό δρόμο με τη βαλίτσα στο χέρι και χωρίς τόπο για να μείνω. Ο πατέρας μου είχε επικοινωνήσει με κάποιους συγγενείς του για να περνούσα το βράδυ στο διαμέρισμα τους μέχρι να έβρισκα τι θα έκανα, αλλά αρνήθηκαν να με δεχτούν.
 
Με τον τύπο που έβγαινα εκείνο τον καιρό είχα χωρίσει πριν 1 μήνα και δεν ήθελα να τον πάρω. Οι φίλες μου απ'το πανεπιστήμιο έμεναν όλες μακριά και με τους δικούς τους, δεν ήθελα να βάλω κανένα και καμιά σε δύσκολη θέση να αναγκαστούν να μ'αρνηθούν να μείνω. Συνέχισα να περπατώ άσκοπα στη μέση του δρόμου με τη βαλίτσα στο χέρι. Αποφάσισα να γυρίσω στο καμένο σπίτι, εν ανάγκη θα έμενα εκεί τη νύχτα αφού δεν φαινόταν να'χω κάπου αλλού να πάω. Θα ήταν ευκαιρία να μαζέψω και τα υπόλοιπα πραγματά μου αφού δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναμείνω εκεί.   

Όσο μάζευα και πέταγα ό,τι βρω στις βαλίτσες μου, κτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε ο πατέρας μου ότι θα με φιλοξενούσε ένας παιδικός του φίλος που είχα χρόνια να δω. Μπρος στην ευγενική και ανιδιοτελή συμπεριφορά του και μετά απ'όλα όσα είχαν συμβεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα έβαλα τα κλάματα και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καμιά υποχρέωση να με βοηθήσει αλλά έκανε ό,τι περνούσε απ'το χέρι του για να το κάνει, εκεί που συγγενείς δεν νοιαζόντουσαν καθόλου αν τους είχα ανάγκη.  

Με τη βοήθεια ενός φίλου που είχε αυτοκίνητο και προθυμοποίηθηκε να με μεταφέρει μετακόμισα στο σπίτι τους και έμεινα μαζί τους 1 μήνα - μέχρι που βρήκα γκαρσονιέρα να νοικιάσω κοντά στο πανεπιστήμιο. Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα του φίλου του πατέρα μου κάθε μέρα με ρωτούσε τι ήθελα να φάω και επέμενε μέχρι να της πω ώστε κάθε μέρα μου μαγείρευε τα πιο αγαπημένα μου φαγητά. Με αγκάλιασαν με τόση αγάπη και στοργή που ό,τι κι αν κάνω γι'αυτούς τους ανθρώπους στη ζώη μου ποτέ δε θα'ναι αρκετό για να ξεπληρώσω την ανιδιοτελή προσφορά τους. Πάντα τους θυμάμαι, τους αγαπώ και τους αισθάνομαι σαν δεύτερους γονείς μου.  

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η Εύα με την αδελφή της εκμεταλεύτηκαν το γεγονός ότι στην αρχή πριν εμφανιστεί η αδελφή στο προσκήνιο, είχα προλάβει να κάνω μια ευνοϊκή για την Εύα κατάθεση στην Πυροσβεστική, μετά που μου το ζήτησε ένας αξιωματικός γιατί μου είπε ότι έτσι θα την γλύτωνα απ'το να πάει φυλακή. Πιάστηκαν απ'την κατάθεση μου και με έτρεχαν για κάποια χρόνια στα δικαστήρια ώστε να πάρουν χρήματα για να μοιραστούμε την αποζημίωση που χρειάστηκε να πληρώσουν στον ιδιοκτήτη, τους γείτονες και την πολυκατοικία.   

Αν και δεν έφταιγα (κι αν δεν υπήρχε το παράθυρο να δω τη λάμψη θα είχα κινδυνέψει κι εγώ) αν μου το ζητούσαν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο θα τους έδινα ένα μέρος των λεφτών. Οι γονείς μου ήταν πρόθυμοι να τους βοηθήσουν αφού ξέραμε ότι ήταν φτωχοί άνθρωποι. Όμως μετά που έμπλεξαν δικηγόρους και με τραβούσαν στα δικαστήρια δεν είχα σκοπό ούτε γω ούτε οι δικοί μου να τους δώσουμε δεκάρα.  

Στο τέλος, μετά από κάποια χρόνια κι αφού το θέμα πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, χωρίς να το ξέρω, πήγε η μάνα μου στη μάνα της, της έδωσε ένα ποσό και αποσύρθηκε η μήνυση που μου είχαν κάνει. Ίσως κι απλά να μην είχαν πια την οικονομική δυνατότητα να εργοδοτούν δικηγόρο δεν ξέρω.  Ίσως να συνειδητοποίησαν την άδικη και κακή συμπεριφορά τους απέναντι μου.. Δε θα μάθω ποτέ ούτε θέλω.  

Η ιστορία μου άφησε μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα για το ποιόν μερικών ανθρώπων. Για το πως μπορείς απ'τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς κυριολεκτικά στο δρόμο χωρίς να έχεις που την κεφαλή κλύναι. 

Όμως μέσα σε όλα τα αρνητικά μου έδειξε με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι υπάρχουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκεί έξω που στην ώρα που τους χρειάζεσαι θα σου σταθούν χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν. Πόσο ισχύει τελικά αυτό που λένε "η πραγματική οικογένεια μας είναι οι φίλοι μας".  

ΥΓ. Αυτή είναι η ιστορία για την οποία έγραψα στο Τ'ανείπωτα θα γίνουν ειπωμένα. Με βοήθησε να την ολοκληρώσω το ότι σας έγραψα γι'αυτήν και μου δώσατε κουράγιο να την καταγράψω επιτέλους, να φύγει από πάνω μου εντελώς. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΟΛΕΣ!!


ΥΓ2. Δείτε στο βίντεο τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση που πιάσει φωτιά το τηγάνι και ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΜΕ ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ!!!