26 Νοε 2011

Τα πάνω κάτω

Πριν δέκα και βάλε χρόνια είχα μετακομίσει ξανά στην Αθήνα για μεταπτυχιακό. Ήμουν τότε 24 χρονών και βρήκα για συγκάτοικο ένα κορίτσι την Εύα που ήταν τότε 18 και σπούδαζε γραφιστική. Δεν είχαμε πολλά κοινά, αλλά περνούσαμε καλά μαζί. Το σπίτι που μέναμε ήταν μεγάλο και πάντα γεμάτο με φίλους της Εύας ή δικούς μου. Σπάνια τύχαινε να καθόμαστε μόνες μια βραδυά μπροστά απ'τη tv. Καθημερινός επισκέπτης ήταν ο 20χρονος Ευρυπίδης, με τον οποίο η Εύα έκανε συχνά ομηρικούς καβγάδες, αλλά πάντα τα ξανάβρισκαν κι ήταν αγαπημένοι φίλοι. Εκείνος ήθελε κάτι παραπάνω από κείνη, αλλά η Εύα δεν πολυενδιαφερόταν, μάλλον τον εκμεταλλευόταν.

Εκείνη τη μέρα η Εύα είχε μόλις γυρίσει απ'την Κύπρο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων. Δεν είχε και πολύ όρεξη να'ρθει γιατί τα μαθήματα στη σχολή της αργούσαν κάπως ν'αρχίσουν, αλλά επέμενε η μάνα της και ήρθε πίσω με μισή καρδιά. Εγώ είχα ραντεβού στα τυφλά με ένα τύπο. Το'χε κανονίσει μια παλιά συμφοιτήτρια και δέχτηκα να πάω γιατί μ'είχε γεμίσει περιέργεια η περιγραφή που μου έκανε γι'αυτόν. 

Μπήκα στο μπάνιο κι άκουσα την Εύα να φωνάζει ότι πετάγεται στο σουπερμάρκετ για να πάρει λεμόνια. "Τι τα θέλει τα λεμόνια;" αναρωτήθηκα, όμως πριν προλάβω να τη ρωτήσω άκουσα την εξώπορτα να κλείνει. Τα παράθυρα του μπάνιου και της κουζίνας έβλεπαν και τα δύο στον ακάλυπτο. Σαπούνισα το κεφάλι μου και μόλις άνοιξα τα μάτια μου είδα μια τεράστια λάμψη.

photo from www.visualphotos.com
Φώναξα "Εύα! Εύα!" αλλά δεν απάντησε κανείς. Η λάμψη θέριευε. Βγήκα με τις σαπουνιές στα μάτια, ξαναφόρεσα τις πυτζάμες που μόλις είχα βγάλει και πήγα στην κουζίνα. Το τηγάνι είχε πιάσει φωτιά κι ακουμπούσε ήδη την πλαστική συσκευή του εξαερισμού. Δεν ήξερα τι να κάνω. Αν θυμάμαι καλά έβαλα νερό σε ποτήρι και το πέταξα στη φωτιά, πράγμα που φυσικά ήταν απολύτως λάθος. 

Πήγα στην πόρτα πανικόβλητη και φώναξα το γείτονα, τον Κυριάκο που ήταν κι εκείνος φοιτητής κι έμενε στο ακριβώς διπλανό διαμέρισμα. Μόλις ήρθε κι είδε τι γινόταν άρπαξε μια κουβέρτα απ'το καθιστικό και την πέταξε στη φωτιά. Αυτή άρπαξε και λαμπάδιασε αμέσως. Στο μεταξύ πρέπει να μαζευόταν κόσμος σιγά-σιγά γιατί εμφανίστηκαν κι άλλοι γείτονες που δεν γνώριζα και κάποιος ήρθε με ένα πράσινο μικρό πυροσβεστήρα. Η φωτιά στο μεταξύ είχε κάψει το φουρνάκι και το χάρτινο κουτί που ήταν από κάτω και θέριευε συνεχώς. Ο γείτονας που δεν γνώριζα, κατεύθυνε τον πράσινο πυροσβεστήρα στη φωτιά και... πφφφφφφφφφφ τίποτα. Δε λειτουργούσε.

Πήγα στο σπίτι του Κυριάκου δίπλα όπου ήταν η μάνα του που'χε εγχειριστεί τις προηγούμενες μέρες, και τηλεφώνησα στην Πυροσβεστική. Δε θυμάμαι τι είπα αλλά ήταν σίγουρα σε κατάσταση υστερίας. Η Εύα εντωμεταξύ άφαντη. Ο καπνός είχε αρχίσει να πυκνώνει κι ο Κυριάκος είχε τη φαεινή ιδέα να πηδήξει απ'το μπαλκόνι του δικό μας μπας και κάνει κάτι μέχρι να έρθει η Πυροσβεστική (ο σταθμός της βρισκόταν πολύ πολύ κοντά στην πολυκατοικία μας, αλλά αργούσε φρικτά ή τουλάχιστον πάνω στον πανικό εμένα έτσι μου φαινόταν).  

Προσπάθησα να τον σταματήσω, όχι γιατί φοβόμουν μη πέσει - μέναμε στον 3ο όροφο - αφού ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει και δεν είχε κινδυνέψει ποτέ. Προσπάθησα να τον σταματήσω γιατί ο καπνός πύκνωνε και γινόταν επικίνδυνος. Σε μια φάση πήρε είδηση η μάνα του τι πήγαινε να κάνει και έμπηξε μια φωνή, γύρισα το κεφάλι να της μιλήσω και μέχρι να ξεστομίσω την πρώτη λέξη την βλέπω να ουρλιάζει "Κυριααααααααααααααααααακοοοοοοοοοοοοοο!!!" χωρίς όμως να την ακούω γιατί στο μεταξύ είχαν φτάσει τα αυτοκίνητα της Πυροσβεστικής (5 στον αριθμό όπως έμαθα μετά) και ο θόρυβος τους κάλυπτε όλους τους άλλους ήχους.  Γυρνάω και βλέπω ότι ο Κυριάκος είχε ήδη περάσει στην βεράντα και έψαχνε κάτι να κάνει. Ο καπνός όμως τον είχε ήδη περικυκλώσει και άρχισε να βήχει. Θυμάμαι τα μεγάλα μπλε μάτια του πίσω απ'τα χοντρά γυαλιά του να κοιτούν με ένα μείγμα απελπισίας και γέλιου - λες κι έλεγε "τι χαζός που είμαι!" 

Ευτυχώς οι σκάλες των πυροσβεστών είχαν στο μεταξύ φτάσει στο μπαλκόνι που ήμουν εγώ, έσπασαν το τζάμι που επικοινωνούσε με το δίπλανο διαμέρισμα και μπήκαν μέσα. Τράβηξαν τεράστιες μάνικες, ήταν ντυμένοι με πλήρη εξοπλισμό και άρχισαν να ρίχνουν νερό με πίεση. Κάποιος άρπαξε τον Κυριάκο που πνιγόταν στο βήχα και τον μετέφερε με ασφάλεια πίσω στο διαμέρισμα του. 
 
Στην αρχή με την επέμβαση των Πυροσβεστών αν μη τι άλλο πολλαπλασιάστηκε ο καπνός. Σιγά-σιγά όμως έσβησε η φωτιά και ο καπνός μειώθηκε αρκετά. Το διαμέρισμα του Κυριάκου κι όλη η σκάλα της πολυκατοικίας έγιναν ολόμαυρα. Το διαμέρισμα που μέναμε εμείς μαύρισε ολάκερο εκτός απ'τα υπνοδωμάτια που αν θυμάμαι καλά σκέφτηκα σε κάποια φάση πριν πάω δίπλα, να κλείσω τις μεσόπορτες. 

Η μυρωδιά σε όλο το σπίτι ήταν ανυπόφορη. Τα ρούχα μου και τα μαλιά μου βρωμοκοπούσαν καπνό.  Τεράστια καταστροφή στο σπίτι και την πολυκατοικία. Η κουζίνα έλιωσε ολόκληρη. Δεν έμειναν πιάτα, μαχαιροπήρουνα, τα ντουλάπια, το φουρνάκι αλλά και το ψυγείο ολόκληρο είχε εξαφανιστεί! 

Η Εύα σε κάποια φάση, αρκετά μετά που έσβησε η φωτιά έκανε την εμφάνιση της κλαίγοντας με λυγμούς. Ήταν κάτω στο πεζοδρόμιο και την παρηγορούσαν οι γείτονες κι οι περαστικοί. Είπε ότι είχε βάλει το λάδι να καίει μέχρι να πάει να πάρει λεμόνια γιατί είχε σκοπό να τηγανίσει κούπες που είχε φέρει μαζί της. Δεν σκέφτηκε προφανώς κι ούτε ήξερε με πόση ευκολία και γρηγοράδα αναφλέγεται το λάδι όταν το τηγάνι είναι άδειο.  

Εκείνη τη μέρα δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί. Η οικογένεια του Ευρυπίδη προθυμοποιήθηκε να μας φιλοξενήσει. Αργά το βράδυ στις ειδήσεις έδειξαν πλάνα απ'το διαμέρισμα μας να καίγεται. Ούτε ξέρω πως πέρασε εκείνο το πρώτο βράδυ στο πάτωμα του σαλονιού τους. Σε κάποια φάση με πήρε ο ύπνος από εξάντληση αλλά όταν ξύπνησα δεν ένιωθα καθόλου ξεκούραστη. 

Την επόμενη έφτασε εσπευσμένα η αδελφή της Εύας απ'την Κύπρο. Είχα γνωρίσει καλά την Μαρία προτού συγκατοικήσω με την Εύα κι είχαμε κάνει παρέα. Την είχα ξανασυναντήσει ένα μήνα πριν τη φωτιά όταν τη φιλοξενήσαμε με τον γιό της για μια βδομάδα. Ήταν γλυκιά και βασανισμένη κοπέλα και τη συμπαθούσα. Όταν ήρθε όμως στράφηκε αμέσως εναντίον μου κατηγορώντας με ότι εγώ έφταιγα για τη φωτιά αφού ήμουν μόνη στο σπίτι και χωρίς να μένω στο σπίτι της με πέταξε οκλωτσηδόν απ'το σπίτι (μετά από καιρό έμαθα ότι συμβουλεύτηκε δικηγόρο πριν έρθει στην Αθήνα και γι'αυτό συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο αμέσως). 

Τόσο απότομα και αιφνιδιαστικά ήταν όλα που δεν πρόλαβα να μαζέψω όλα τα πράγματα μου και ό,τι ξέχασα δεν μου τα γύρισαν ποτέ πίσω. Θυμάμαι σαν να'ναι τώρα να περπατώ απελπισμένη στη γειτονιά τους ψάχνοντας να βρω τον κεντρικό δρόμο με τη βαλίτσα στο χέρι και χωρίς τόπο για να μείνω. Ο πατέρας μου είχε επικοινωνήσει με κάποιους συγγενείς του για να περνούσα το βράδυ στο διαμέρισμα τους μέχρι να έβρισκα τι θα έκανα, αλλά αρνήθηκαν να με δεχτούν.
 
Με τον τύπο που έβγαινα εκείνο τον καιρό είχα χωρίσει πριν 1 μήνα και δεν ήθελα να τον πάρω. Οι φίλες μου απ'το πανεπιστήμιο έμεναν όλες μακριά και με τους δικούς τους, δεν ήθελα να βάλω κανένα και καμιά σε δύσκολη θέση να αναγκαστούν να μ'αρνηθούν να μείνω. Συνέχισα να περπατώ άσκοπα στη μέση του δρόμου με τη βαλίτσα στο χέρι. Αποφάσισα να γυρίσω στο καμένο σπίτι, εν ανάγκη θα έμενα εκεί τη νύχτα αφού δεν φαινόταν να'χω κάπου αλλού να πάω. Θα ήταν ευκαιρία να μαζέψω και τα υπόλοιπα πραγματά μου αφού δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναμείνω εκεί.   

Όσο μάζευα και πέταγα ό,τι βρω στις βαλίτσες μου, κτύπησε το τηλέφωνο και μου είπε ο πατέρας μου ότι θα με φιλοξενούσε ένας παιδικός του φίλος που είχα χρόνια να δω. Μπρος στην ευγενική και ανιδιοτελή συμπεριφορά του και μετά απ'όλα όσα είχαν συμβεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα έβαλα τα κλάματα και δεν μπορούσα να σταματήσω. Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε καμιά υποχρέωση να με βοηθήσει αλλά έκανε ό,τι περνούσε απ'το χέρι του για να το κάνει, εκεί που συγγενείς δεν νοιαζόντουσαν καθόλου αν τους είχα ανάγκη.  

Με τη βοήθεια ενός φίλου που είχε αυτοκίνητο και προθυμοποίηθηκε να με μεταφέρει μετακόμισα στο σπίτι τους και έμεινα μαζί τους 1 μήνα - μέχρι που βρήκα γκαρσονιέρα να νοικιάσω κοντά στο πανεπιστήμιο. Όλο αυτό το διάστημα η γυναίκα του φίλου του πατέρα μου κάθε μέρα με ρωτούσε τι ήθελα να φάω και επέμενε μέχρι να της πω ώστε κάθε μέρα μου μαγείρευε τα πιο αγαπημένα μου φαγητά. Με αγκάλιασαν με τόση αγάπη και στοργή που ό,τι κι αν κάνω γι'αυτούς τους ανθρώπους στη ζώη μου ποτέ δε θα'ναι αρκετό για να ξεπληρώσω την ανιδιοτελή προσφορά τους. Πάντα τους θυμάμαι, τους αγαπώ και τους αισθάνομαι σαν δεύτερους γονείς μου.  

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Η Εύα με την αδελφή της εκμεταλεύτηκαν το γεγονός ότι στην αρχή πριν εμφανιστεί η αδελφή στο προσκήνιο, είχα προλάβει να κάνω μια ευνοϊκή για την Εύα κατάθεση στην Πυροσβεστική, μετά που μου το ζήτησε ένας αξιωματικός γιατί μου είπε ότι έτσι θα την γλύτωνα απ'το να πάει φυλακή. Πιάστηκαν απ'την κατάθεση μου και με έτρεχαν για κάποια χρόνια στα δικαστήρια ώστε να πάρουν χρήματα για να μοιραστούμε την αποζημίωση που χρειάστηκε να πληρώσουν στον ιδιοκτήτη, τους γείτονες και την πολυκατοικία.   

Αν και δεν έφταιγα (κι αν δεν υπήρχε το παράθυρο να δω τη λάμψη θα είχα κινδυνέψει κι εγώ) αν μου το ζητούσαν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο θα τους έδινα ένα μέρος των λεφτών. Οι γονείς μου ήταν πρόθυμοι να τους βοηθήσουν αφού ξέραμε ότι ήταν φτωχοί άνθρωποι. Όμως μετά που έμπλεξαν δικηγόρους και με τραβούσαν στα δικαστήρια δεν είχα σκοπό ούτε γω ούτε οι δικοί μου να τους δώσουμε δεκάρα.  

Στο τέλος, μετά από κάποια χρόνια κι αφού το θέμα πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, χωρίς να το ξέρω, πήγε η μάνα μου στη μάνα της, της έδωσε ένα ποσό και αποσύρθηκε η μήνυση που μου είχαν κάνει. Ίσως κι απλά να μην είχαν πια την οικονομική δυνατότητα να εργοδοτούν δικηγόρο δεν ξέρω.  Ίσως να συνειδητοποίησαν την άδικη και κακή συμπεριφορά τους απέναντι μου.. Δε θα μάθω ποτέ ούτε θέλω.  

Η ιστορία μου άφησε μια πολύ πικρή γεύση στο στόμα για το ποιόν μερικών ανθρώπων. Για το πως μπορείς απ'τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς κυριολεκτικά στο δρόμο χωρίς να έχεις που την κεφαλή κλύναι. 

Όμως μέσα σε όλα τα αρνητικά μου έδειξε με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι υπάρχουν και ΑΝΘΡΩΠΟΙ εκεί έξω που στην ώρα που τους χρειάζεσαι θα σου σταθούν χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν. Πόσο ισχύει τελικά αυτό που λένε "η πραγματική οικογένεια μας είναι οι φίλοι μας".  

ΥΓ. Αυτή είναι η ιστορία για την οποία έγραψα στο Τ'ανείπωτα θα γίνουν ειπωμένα. Με βοήθησε να την ολοκληρώσω το ότι σας έγραψα γι'αυτήν και μου δώσατε κουράγιο να την καταγράψω επιτέλους, να φύγει από πάνω μου εντελώς. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΟΛΕΣ!!


ΥΓ2. Δείτε στο βίντεο τι πρέπει να κάνετε σε περίπτωση που πιάσει φωτιά το τηγάνι και ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΜΕ ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΟΝΤΕΣ!!!



30 σχόλια:

  1. στα δύσκολα φαίνεται ο άνθρωπος καλή μου και νομίζω η ιστορία σου το επιβεβαιώνει πλήρως. Καλή σου μέρα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απίστευτο το πόσο κακία μπορούν να βγάλουν μερικοί άνθρωποι για τα λεφτά!!
    Το βιντεακι κατατοπιστικότατο,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συγκλονιστικη ιστορία!
    έμαθες πολλά πραγματα με τον πιο δύσκολο τροπο!
    το βιντεο απαραιτητη γνωση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να πω...
    Καταρχήν, μπράβο σου που την έγραψες τελικά την ιστορία.
    Πάντως, για άλλη μια φορά, φαίνεται πόσο λάθος είναι όλο αυτό το σύστημα που υπάρχει γύρω μας. Τελειώνει ένα κοριτσάκι το σχολείο, 18 χρονών, του γεμίζεις μια βαλίτσα και το στέλνεις να σπουδάσει (και καλά) σε μια άλλη χώρα χωρίς να του έχεις μάθει τα βασικά που πρέπει να ξέρει για να ζήσει. Και μετά, αφού αποτελέσει κίνδυνο για τον εαυτό του και για τους άλλους, προσπαθείς να ρίξεις το φταίξιμο στους άλλους που το μόνο τους λάθος ήταν ότι συνάντησαν το παιδί σου στον δρόμο τους.
    Από την όλη εμπειρία, πάντως, πιστεύω ότι η φωτιά ήταν το μικρό τραύμα. Το μεγάλο ήταν η αδιαφορία των ανθρώπων όταν τους χρειάστηκες πραγματικά. Το ζευγάρι εκείνο που σε φιλοξένησε, όμως, 'καθάρισε' για όλους τους υπόλοιπους.
    Ήταν φοβερή η ιστορία σου και έκανες καλά που μας την έγραψες. Για πολλούς λόγους.
    Και το βίντεο, που... αχρείαστη να είναι η γνώση του, είναι θησαυρός.

    Φιλιά, Daisy μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τρομερο αυτο που εζησες, και χαιρομαι που τουλαχιστον μετα απο καιρο εξαντληθηκε το θεμα με τα δικαστηρια...Κριμα που μετα απο οσα ζησατε οι Ευα τελικα αφησε τους δικους της να παρουν το γεγονος στα χερια τους μ'αυτο τον τροπο. At least ειδες οτι καποιοι αλλοι φιλοι--αυτοι των γονιων σου--αξιζουν και σ'αγαπαν πραγματικα, χωρις να ζητουν ανταλαγμα. Και μπραβο για το κουραγιο σου να γραψεις για ολο αυτο. Ελπιζω from now on να εχεις καλη τυχη και ανθρωπους πραγματικους γυρω σου. Σε φιλω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος27/11/11, 9:53 π.μ.

    Έχω μείνει άφωνη!!!!
    Είχες δικιο που δυσκολευόσουν να γράψεις γι' αυτο.

    Η αλήθεια είναι πως μερικοί ξεχνάνε να είναι άνθρωποι αλλά και κάποιοι ειναι Ανθρωποι με το α κεφαλαίο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η μεγαλύτερη σπουδή είναι η ανθρωπιά...
    Κάποιοι την ξεχνούν ή δεν τη μαθαίνουν ποτέ.

    Δεν ξέρω πόσο δύσκολο σου ήταν να το γράψεις.
    Αναγνωρίζω το γιατί...
    Ενα κορίτσι που εκτιμά την προσφορά ..δεν την πετάει στα σκουπίδια..
    και η ευαισθησία σου σε εμπόδιζε να το "βγάλεις" από μέσα σου!

    Ενα μάθημα για όλους μας είναι η στάση σου απέναντι στα ΣΥΝ της ζωής..

    Να είσαι καλά πουλάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλά έκανες και τα είπες φιλενάδα, η τύπισα και η αδερφή της πολύ άκυρες εν τω μεταξύ, θυμήθηκα και τον Αδέκαστο μπάρα τώρα (σου είπα μην περιμένεις σοβαρό σχόλιο από μένα) :) Δεν μου έχει τύχει ποτέ κάτι παρόμοιο, αλλά καταλαβαίνω πως νιώθεις. Αλλά να ξέρεις ότι με τον καιρό απωθείς όοοοολες τις κακές στιγμές και θυμάσαι πια μόνο τα καλά. Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όντως μπορεί να τρομάξεις από την κακία ορισμένων ανθρώπων και φαντασου αυτών που έχεις μοιραστεί πράγματα μαζί.. αλλά ευτυχώς υπάρχουν και οι άλλοι που βγαίνει η καλοσύνη από μέσα τους. Το βιντεάκι πολύ δυνατό και χρήσιμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πλάκα κάνεις! Θέλει πολύ θάρρος για να βγεις αλώβητη από μια τέτοια κατάσταση. Μπράβο σου!

    Από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι κατάλαβα ακριβώς τι έγινε στο τέλος. Ενώ ήταν φτωχοί είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν δικηγόρο επί τόσα χρόνια, σωστά; Μόλις τους δώσατε ένα ποσό απέσυραν τη μήνυση. Λογικό. Αν δεν τους δίνατε αυτό το ποσό, πιστεύεις ότι θα σταματούσαν τα δικαστήρια, είχαν δεν είχαν λεφτά γι' αυτό; Ο "άκυρος" (που λέει και το αστακόπαιδο πολύ ευγενικά - γιατί εγώ θα το πω αλλιώς και δεν κάνει koueen πράμα) ο άνθρωπος δεν αλλάζει και κυρίως δεν συνειδητοποιεί. Όσο για τους "συγγενείς", πρέπει να είμαστε πολύ πολύ προσεκτικοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τελικά μερικές χαρακιές, ενώ πονάνε, αφήνουν στο τέλος μια καλή ανάμνηση γιατί βρέθηκε κάποιος να πει μια καλή κουβέντα, μια "ασήμαντη" βοήθεια μεγαλείου... Μπράβο σου που το χειρίστικές με τόση αξιοπρέπεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν εχω να πω τπτ μοναχα μια αγκαλια και ενα φιλι! :** <3

    Μαρουλοφιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ξέρεις τι μου άρεσε σε τούτη την ανάρτηση; Η κατανόηση που δείχνεις για τους λόγους που οδήγησαν σε τέτοιες συμπεριφορές τη συγκάτοικο και την οικογένειά της. Κι αυτή η "ματιά" μάλλον σε χαρακτηρίζει γενικότερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. διάβασα την ανάρτηση εδω και 3 μέρες.. και το χω συνεχώς στο μυαλό μου..
    αλλά δεν ξέρω αν με παίρνει να πω και κάτι..
    σου στέλνω μια ζεστη αγκαλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. mahler μου όντως στα δύσκολ φαίνεται.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μaya μου η αλήθεια είναι ότι αυτός είναι ο βασικός τρόπος που μαθαίνουμε, ο δύσκολος.
    Το βίντεο αχρείαστο να'ναι αλλά καλύτερα να ξέρεις τι να κάνεις αν χρειαστεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Lilith μου με ξαλάφρωσε το γράψιμο της. Ήταν δύσκολο αλλά απαραίτητο.
    Πολύ σωστά εντόπισες ότι η φωτιά ήταν το λιγότερο. Η συμπεριφορά των ανθρώπων ήταν το δύσκολο και απαραίτητο μάθημα που πήρα. Άλλο να ξέρεις θεωρητικά κάποια πράγματα κι άλλο να τα ζεις..
    Το ζευγάρι εκείνο είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνετι τον κανόνα και χαίρομαι που'χα την τύχη να βρεθούν στο δρόμο μου.
    Φιλιά Lilith μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. SeekingLight όντως ευτυχώς που τα δικαστήρια δεν προχώρησαν γιατί ήταν πολύ ψυχοφθόρο το όλο θέμα. Η Εύα ήταν σε μια ηλικία και μια νοητική κατάσταση που ότι της έλεγαν οι άλλοι το πίστευε και έπραττε αναλόγως. Δεν είχε τη δική της κρίση. Ελπίζω τώρα που μέγαλωσε και ωρίμασε να την έχει αποκτήσει.
    Σ'ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. CaCoula μου δυσκολευομουν αλλά τα κατάφερα :)
    Οι Άνθρωποι με Α κεφαλαίο μας γεμίζουν ελπίδες στη ζωή και μακαρι αν και όταν χρειαστεί να 'μαστε κι εμείς τέτοιοι.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αντιγόνη μου δεν είμαι απ'τη φύση μου αισιόδοξο άτομο αλλά με τα χρόνια έχω προπονήσει τον εαυτό μου ώστε κάθε αρνητικό που βλέπει αβίαστα να ψάχνει και να βρίσκει τα θετικά. Πάντα υπάρχουν απλά συχνά δεν έχουμε μάτια να τα δούμε.
    Σ'ευχαριστώ πολύ!
    Φιλάκια γλυκά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. astakouli μου ο Αδέκαστος ποιος είναι..;
    Οι κακές στιγμές δουλεύουν υπερ του να θυμάσαι πιο έντονα τις καλές βρε ;)
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Sia τρομάζεις ειδικά όταν έρχεται τόσο απότομα και χωρίς να την περιμένεις καθόλου.
    Η καλοσύνη κάποιων άλλων είναι το αντιστάθμισμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Koueen μου εντελώς αλώβητη δε βγήκα. Με περισσότερες εμπειρίες ναι.
    Το δικηγόρο δεν τον πλήρωναν απ'ότι ξέρω ήταν συγγενής τους που θα τους έπαιρνε λεφτά μόνο αν κέρδιζαν το δικαστήριο. Αν και ποτέ δεν ξεκαθάρισα πως έγινε ακριβώς και τι προηγήθηκε (το ποσό ή η απόσυρση) σημασία έχει για μένα ότι δεν παρατράβηξε αυτή η ιστορία κι άλλο.
    Αν είσαι άνθρωπος που βάζει τον εαυτό του στη θέση του άλλου αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα θέλω να πιστεύω.
    Η πραγματική συγγένεια είναι με ανθρώπους που είναι κοντά μας στις χαρές και τις λύπες μας. Όχι με κάποιους που έτυχε να μοιραζόμαστε κοινούς προγόνους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Michael οι χαρακίες μας ωριμάζουν και μας βοηθούν μακροπρόθεσμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Marouli Μαρουλάκι μου σ'ευχαριστώ πολύ για τη ζεστή αγκαλιά και τα φιλάκια σου!
    Να'σαι καλά!!!
    Φιλάκια κι από μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. absentminded μου η κατανόηση έρχεται με τον καιρό και από μακριά. Όταν μου συνέβαιναν όλα αυτά μόνο κατανόηση δεν είχα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. vanilla μου η ζεστή αγκαλιά σου είναι το καλύτερο δώρο :)
    Σ'ευχαριστώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. ΦΟΥΛΗ μου καταλάθος σε προσπέρασα και ζητώ συγνώμη.
    Το βιντεάκι έχει πολύ χρήσιμες πληροφορίες και καλό είναι να τις ξέρουμε πληροφοριακά.
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Α ρε γμτ. Είδες τι είναι οι άνθρωποι? Αφού δεν έπαθες τίποτα κούκλα μου, χέστους να πάνε από κει που ήρθαν. Πολύ συγκινητική η ιστορία σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Estrella μου σίγουρα δεν τους δίνω πια σημασία, αλλά δεν είναι υπόθεση που ξεχνιέται κι όλας

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...