Η άλλη πλευρά του blogging

Στο κείμενο 'Οι φυλές των μπλογκερ' παρουσίασα τη φωτεινή πλευρά του μπλογκινγκ. Όλα όσα με γεμίζουν χαρά και αισιοδοξία όταν τα συναντώ στα μπλογκ. Κάποιοι τότε είχαν σχολιάσει ότι αναφέρομαι με θετικά λόγια για όλους κι είναι αλήθεια. Διαλέγω συνήθως να κοιτώ τη χαρούμενη πλευρά των δραστηριότητων που αγαπώ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς υπάρχει και η άλλη πλευρά και εδώ θα αναφερθώ σ'αυτή, χωρίς αναφορά σε συγκεκριμένα μπλογκ, ή μπλογκερς όμως, γιατί όπως έχω γράψει πάρα πολλές φορές, ο καθένας στο μπλογκ του κάνει και γράφει ό,τι θέλει κι αν σε κάποιον δεν αρέσει απλά αποχωρεί. 

Στο παρελθόν λοιπόν είχα αρχίσει να παρακολουθώ κάποια μπλογκ γιατί βρήκα κάτι να με ενδιαφέρει σ'αυτά για να ανακαλύψω στην πορεία ότι ο μπλογκερ είχε μια μονομανία με κάποια συγκεκριμένο θέμα, ή κάποιο συγκεκριμένο τρόπο (διαστρεβλωμένο για μένα) θεώρησης της πραγματικότητας. 

Παρόλα αυτά επέμενα, συνέχιζα να διαβάζω και τύχαινε κάποιες φορές να ξεκολλήσει το άτομο και να γυρίσει σ'αυτά που με τράβηξαν αρχικά.  Έτσι κι αλλιώς είμαι άτομο που δίνει αρκετές ευκαιρίες και δεν απομακρύνομαι από κάποιον εύκολα, εκτός από ακραίες καταστάσεις. 

Κάποιες άλλες φορές όμως η μονομανία γινόταν εμμονή και έφτανα στο σημείο σε 3 συγκεκριμένες περιπτώσεις, να εκνευρίζομαι κάθε φορά που διάβαζα ποστ του μπλογκερ. Μια στιγμή έκανα ένα κλικ λοιπόν, βαρέθηκα να χαλιέμαι με τον αρνητικό αέρα που έπνεε τις αναρτήσεις και το μπλογκ και απομακρύνθηκα από τα μπλογκ αυτά τελειωτικά κι αμετάκλητα. Με γεια του με χαρά του, του μπλογκερ που'χε τις εμμονές, αλλά εμένα μ'είχε κουράσει και η απομάκρυνση πραγματικά μου έδωσε ανακούφιση. 

Ανακούφιση γιατί όταν ο άλλος είναι εξαιρετικά αρνητικό άτομο, αυτό κάποια στιγμή αντικατοπτρίζεται και στο μπλογκ του με αποτέλεσμα να περνά τον αρνητισμό του στους αναγνώστες του, σ'αυτούς τουλάχιστον που ασχολήθηκαν με την ανάγνωση του κάθε κειμένου του.

Το'χω ξαναπεί εδώ ότι διαβάζω όλα τα μπλογκ που παρακολουθώ κάθε φορά που ανανεώνονται. Αν δεν τα διάβαζα δε θα'χε νόημα για μένα να τα παρακολουθώ άλλωστε. Άρα όταν απομακρυνθώ από ένα μπλογκ απομακρύνομαι ολοκληρωτικά, δεν παραμένω σιωπηλός θεατής ή δε διαβάζω χωρίς να σχολιάσω έστω μια φορά στο τόσο. Πιστεύω ότι το σχόλιο έστω και μια φορά στο τόσο είναι καλό για τον μπλογκερ που έκανε τον κόπο να γράψει κείμενο.

Όπως και να'χει απομακρύνθηκα απ'αυτά τα μπλογκ και δε θα ξαναγυρίσω σαν αναγνώστης. Όλοι έχουμε τις αρνητικές σκέψεις και στιγμές μας, αλλά υπάρχουν κι όρια. Και τελοσπάντων δε θέλω να'χω στη ζωή και την e-ζωή μου αρνητικότατα άτομα που μόνο απαισιοδοξία και μαυρίλα έχουν να εκπέμψουν και να μοιραστούν..