24 Μαρ 2010

Κρυφτούλι

Ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια όταν ήμουν μικρή ήταν το κρυφτό ("χωστό" το λέγαμε εμείς). Ήμασταν στη γειτονιά καμιά 10αριά παιδιά και βάλε κι όταν νύχτωνε τα καλοκαίρια παίζαμε πάντα κρυφτό. Κάποιος έπρεπε να τα φυλάει ("να τα καμμίσει" λέγαμε στα κυπριακά που σημαίνει να'χει τα μάτια κλειστά) και οι άλλοι να κρυφτούμε για να μας βρει. 

Άρχιζε λοιπόν αυτός ή αυτή που τα φύλαγε:
5-10-15-20-25-30-35-40-45-50-55-60-65-70-75-80-85-90-95-100-105! 
Φτου και βγαίνω!

Το σημείο που τα φύλαγε ήταν πάντα το ίδιο, ένα μεγάλο δέντρο με τεράστιο κορμό και καταπράσινο πυκνό φύλλωμα. Βρισκόταν σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, στη γωνιά που έκανε ο κάθετος δρόμος με το δρόμο που ήταν το σπίτι μου.

Στο άκουσμα του πέεεντε τρέχαμε οι υπόλοιποι σαν τρελοί να κρυφτούμε όπου βρίσκαμε. Πίσω από αυτοκίνητα καθόμασταν με μαζεμένο το σώμα ("τσουλοκάθομαι" λέγαμε), ή κρυβόμασταν πίσω από δέντρα, σε αυλές σπιτιών, σε γκαράζ. Όλη η γειτονιά ήταν ένας μεγάλος παιχνιδότοπος για μας. 

Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ να κρύβομαι. Ένιωθα άβολα να τα φυλάω. Ένιωθα μια μοναξιά και κάπως εκτεθειμένη κι ευάλωτη να φωνάζω τους αριθμούς ενώ οι άλλοι κρυβόντουσαν. Ενώ όταν κρυβόμουν ήμουν προστατευμένη, άτρωτη, κλεισμένη στον μικρόκοσμο μου. 

www.princeton.edu
 Αυτός που τον έβρισκαν πρώτο αναγκαζόταν να τα φυλάει την επόμενη φορά. Έτσι κι εμείς κρυβόμασταν όσο καλύτερα μπορούσαμε, στους πιο ευφάνταστους κι απίθανους χώρους για να μην χρειαστεί να τα φυλάμε. Όλοι δηλαδή εκτός από τον καλύτερο μου φίλο το Λουκά, που λάτρευε όσο τίποτε άλλο να τα φυλάει και να ψάχνει να μας βρει. 

http://josiahroad.com

 Πάντα πρόσεχα να μη με βρουν πρώτη αλλά μετά ήθελα να με βρουν γρήγορα γιατί αν έμενα τελευταία φοβόμουν ότι θα με ξεχνούσαν.. :)

Ένα βράδυ είχα κρυφτεί πολύ καλά πίσω από ένα μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο και δεν μπορούσαν να με βρει ούτε αυτός που τα φύλαγε, ούτε οι άλλοι που είχαν αρχίσει να τον βοηθούν. Είχα ξεχαστεί εκεί και χάϊδευα ένα μικρό γατάκι της γειτονιάς. Ένα άλλο ζεστό βράδυ δεν πρόλαβα να βρω κάπου καλά να κρυφτώ και ήμουν η πρώτη που βρήκε αυτός που τα φύλαγε γιατί ήρθε μια γατούλα και τριβόταν πάνω μου νιαούριζοντας δυνατά. 


Μια άλλη φορά που παίζαμε κρυφτό μέρα έτρεχα να κρυφτώ και σκουντούφλισα, έπεσα κάτω και άνοιξα το γόνατο μου. Δεν ξέρω αν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω ότι εκτός από αίμα είχε και κάτι πράσινο μέσα στην πληγή. Άρχισα να κλαίω κι έτρεξε η μάνα μου να δει τι έπαθα. Έτσι τέλειωσε άδοξα και πρόωρα για μένα το παιχνίδι.

Μια από τις λίγες φορές που τα φύλαγα εγώ μου έτυχε να με θέλουν οι γονείς μου την ώρα που έψαχνα να βρω τους άλλους που είχαν κρυφτεί. Έτσι έφυγα και τους αφήσα κρυμμένους. Μετά από λίγο βγήκαν από τις κρυψώνες τους και με έψαχναν αυτοί.


Αυτός που τα φύλαγε έπρεπε να προσέχει μην προλάβει κάποιος και τρέξει ως το δέντρο, το αγγίξει και φωνάξει:

Φτου ξελευθερία για όλουυυυυυυυυυυυς!

γιατί τότε όσοι είχαν μείνει κρυμμένοι μπορούσαν να βγουν κι εκείνος ο καημένος ήταν καταδικασμένος να τα ξαναφυλάει. 

Το κρυφτό είναι το παιχνίδι που παίζαμε για πολλά χρόνια, ακόμα κι όταν είχαμε πάει γυμνάσιο οι περισσότεροι (το γυμνάσιο το θεωρούσαμε δείγμα ότι πλέον μεγαλώσαμε). Μας άρεσε πάρα πολύ και παίζαμε με τις ώρες. Αν δε μας φώναζαν οι γονείς μας να πάμε μέσα μπορούσαμε να το παίζουμε μέχρι αργά το βράδυ.

Τώρα που τα θυμήθηκα όλα αυτά πεθύμησα να παίξω κρυφτούλι :)

11 σχόλια:

  1. Κι αυτό που με θλίβει τώρα είναι πως τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε παιδότοπους σαν φυλακισμένα και πρέπει να είναι χαρούμενα που υπάρχουν κι αυτοί.
    Νομίζω πως είμαστε από τις τελευταίες γενιές που προλάβαμε την ομορφιά της γειτονιάς και την ξεγνοιασιά των παιχνιδιών.

    Μέρα γλυκιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όντως Αναστασία μου έτσι είναι. Μετά από τη δική μας γενιά η αμέσως επόμενη έβγαινε πολύ λιγότερο έξω να παίξει στο δρόμο ή την αλάνα. Η τωρινή γενιά μικρών παιδιών στη γειτονιά δε βγαίνει καθόλου. Οι γονείς φοβούνται να τους αφήσουν να τρέξουν, να απομακρυθούν έστω και λίγο. Αναρωτιέμαι τι παιδιά μεγαλώνουμε...
    Ας ελπίσουμε να ικανοποιούν την ανάγκη για παιχνίδι στις αυλές των σχολείων...

    Καλήμερα σου γλυκιά μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. κι εμενα μου αρεσε να κρυβομαι με τον γιωργακη τον γειτονα!!!
    χαχαχαχαχαχα
    εως και το λυκειο μη σου πω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πότε θα (ξανα)μαζευτούμε να παίξουμε ένα?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ...!!!Τι μου θύμησες τώρα!!!Πόσο μου λείπουν εκείνα τα χρόνια!!Είμαι 15 χρονών,μπορείς να πείς παιδί ακόμα...Τι κάνουν τα παιδιά της ηλικίας μου?Βγαίνουν για καφέ,διασκεδάζουν στα μπουζούκια και στα κλάμπ!!Καλό δεν λέω...Μου λείπει όμως αυτή η παιδικότητα,η αθοώτητα.Να βγείς έξω και να βάλεις οτι βρείς μπροστά σου,να πέσεις κάτω και να λερωθείς.Όχι να κάθεσαι δέκα ώρες να ψάχνεις τι να βάλεις και να πρέπει να είναι και κάτι <>!!!Προσπαθώ όσο μπορώ να ξεφεύγω για λίγο απο όλα αυτά και να επιστρέφω ξανά στη παιδική μου ηλικία.Στην αρχή μπορώ να πω μου ήταν λίγο δύσκολο να συμβιβαστώ με αυτές τις αλλαγές...Τα τελευταία χρόνια,όταν έρχεται το καλοκαίρι και τα παιδιά παίζουν κρυφτό κάθομαι απλώς και τα χαζεύω απο το μπαλκόνι!!!
    Έργαψα πάρα πολλά...άρχισα να γράφω και παρασύρθηκα!!!Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τώρα τα παιδιά είναι κλεισμένα μέσα, και όλη μέρα στο λαπ τοπ!! βλεπω από τα ανίψια μου δίδυμα
    12χρονα κανένα ενδιαφέρον για παιχνίδι έξω !!!
    Κρίμα!
    καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος25/3/10, 2:30 μ.μ.

    Κι εμένα μου αρεσε αυτο το παιχνίδι!
    Και μου έμεινε χουσούρι μάλλον!
    Αν δω τα δύσκολα ακόμη και τώρα κρύβομαι!
    :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Στέλλα μου με το Γιωργάκη ε? ;)

    the BluElephant έλα ντε! Άλλωστε γιατί να περιοριζούμε την παιδικότητα μας? Να μαζευτούμε! :)

    anxiousgirl τι μου θύμισες τώρα. Μ'αρεσε πολύ να παίζω με το χώμα κι η μάνα μου θύμωνε. Τα παιδιά έχουν ανάγκη να 'ρθουν σε επαφή με τη φύση, να τη γνωρίσουν με όλες τις αισθήσεις.
    Χαίρομαι που παρασύρθηκες! Όλα τα σχόλια είναι καλοδεχούμενα, δεν έγραψες πολλά βρε :)

    ΦΟΥΛΗ μου καλό και το λαπ τοπ αλλά να παίζουν κι έξω. Είναι κρίμα να χάνουν αυτό το παιχνίδι που θα θυμούνται για χρόνια μετά.
    Καλή σου μέρα!

    Coula μου νομίζω σε όλους άρεσε τελικά. Στα δύσκολα κι εγώ κρύβομαι, αλλά όχι για πολύ.. μετά βγαίνω και τα πολεμώ! :)
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μόνο κρυφτό...!!!
    Άπειρες ώρες παιχνιδιού!
    Ειδικά τα καλοκαίρια.
    Μπορεί να παίζαμε μέχρι και τις 1 μετά τα μεσάνυχτα! Και οι γονείς μας ποτέ δε μας έλεγαν "ελάτε να κοιμηθήτε". Αυτοί καθόντουσαν στις βεράντες πίνοντας τις μπυρίτσες τους κι' εμείς παίζαμε μέχρι τελικής πτώσεως! :)
    Οι καλύτερες εποχές που έχω να θυμάμαι...!
    Αυτό που θυμαμαι συχνά και σκάω στα γέλια, είναι ο... ταύρος στο δρόμο για το σχολείο!
    Και εξηγούμαι...
    Στο δρόμο για το σχολείο, υπήρχε μια φάρμα με αγελάδες. Καμιά φορά όμως, για κακή μας τύχη, ο Ταύρος αποφάσιζε να βγει έξω να κάνει τη βόλτα του! Εμείς περνούσαμε κάθε πρωί με την ψυχή στο στόμα και δεν ήταν λίγες οι φορές που μας κοιτούσε με το... γνωστό ταυρίσιο βλέμμα έτοιμος να μας επιτεθεί! Πόσες φορές δεν είχαμε παραπονεθεί στον ιδιοκτήτη να τον κρατάει μέσα και να μην τον αφήνει ελεύθερο!!!
    Φωνή βοώντος...
    Περιττό να σου πω ότι το πρόβλημα λύθηκε όταν... πήγα Γυμνάσιο!!!
    Χαχαχαχαχαχααα!!!
    Λίγο άσχετη η ιστορία μου με το θέμα μας, αλλά το θυμήθηκα και είπα να σας δώσω την ευκαιρία να γελάσετε λίγο με τον παιδικό μου... πόνο. :)))

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Lilith μου όλες οι παιδικές ιστορίες κι αναμνήσεις μας είναι σχετικές. Εμείς είχαμε ένα σκύλο τον Ρεξ που τον φοβόμασταν πάρα πολύ όλα τα παιδιά στη γειτονιά. Αν δεν τρώγαμε το φαί μας οι γονείς έλεγαν θα το δώσω του Ρεξ να το φάει για να μας πείσουν :))

    Σίγουρα κι εμείς παίζαμε πολλά παιχνίδια αλλά το κρυφτό ήταν το καλύτερο μας. Ένα άλλο που θυμάμαι είναι το "ένα δύο τρια έτοιμη φωτογραφία" που έπρεπε να μείνουμε ακίνητοι μόλις ο άλλος έλεγε φωτογραφία κι όποιος έκανε κίνηση έχανε. Ήταν πολλά κι όλα ευχάριστα.

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν σήμερα στους παιδότοπους θα λένε πως τα δικά τους παιδιά δεν μεγαλώνουν σωστά. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Το παιχνίδι δε φεύγει απο την ψυχή των παιδιών είτε είναι κλεισμένο μέσα σε ένα δωμάτιο είτε όχι. Εξάλλου τα σημερινά παιδιά θα κληθούν να μεγαλώσουν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον απο αυτό μεγαλώσαμε εμείς. Οι γενιές προσαρμόζονται στις εποχές τους.

    Άσχετα με όλα τα προηγούμενα, όταν έπαιζα κρυφτό, το χειρότερό μου ήταν όταν καταλάβαινα οτι πλησιάζει η στιγμή να με ανακαλύψουν, τι αδρεναλίνη, λες και παίζαμε σε ταινία τρόμου ένα πράγμα!

    Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...