Φόβος

Μένω στο κέντρο της Καλλιθέας, στην Αγ. Πάντων απ'όπου περνά το "πράσινο" λεωφορείο για Πειραιά. Είμαι 21 χρονών και μένω μόνη για πρώτη φορά. Η γκαρσονιέρα μικρή σαν κουκλόσπιτο.

Έξω σκοτάδι, πρωινές ώρες μιας ακόμη Δευτέρας. Η Αθήνα κοιμάται. Η ησυχία τέτοια ώρα είναι εξίσου εκωφαντική με το θόρυβο της μέρας.

Η φαντασία μου οργιάζει. Ακούω διάφορους θορύβους απ'τα γειτονικά διαμερίσματα, από το ξύλινο παρκέ του δωματίου και τους ερμηνεύω σαν ανθρώπους που κρύβονται έτοιμοι να επιτεθούν. Κάθομαι στο κρεβάτι σκεπασμένη με την αγαπημένη γαλάζια κουβέρτα μου και τσιμπολογώ πατατάκια. Σηκώνομαι και ελέγχω κατά διαστήματα την πόρτα, τα παράθυρα.

Στη τηλεόραση παίζουν επαναλήψεις της Νταντάς, των πρωινάδικων, παλιών αμερικάνικων σειρών. Κάνω ζάππινγκ συνέχεια κι ώρες ώρες βλέπω για λίγο χαλιά που πουλιούνται. Αναρωτιέμαι ποιος ψωνίζει τέτοια ώρα χαλιά και τι νιώθει το πρωί όταν συνειδητοποιεί τι έκανε το προηγούμενο βράδυ.

Είμαι φοιτήτρια, έχω εξεταστική όπου να'ναι αλλά το μάθημα είναι βαρετό και δεν έχω όρεξη να το διαβάσω. Στο κρεβάτι δίπλα μου είναι πεταμένο το βιβλίο κι οι σημειώσεις απ'την παράδοση.

Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος που φαντάζει εκκωφαντικός μες τη σιγαλιά της νύχτας. Πετάγομαι απ'το κρεβάτι και με μια αστραπιαία κίνηση κλείνω τον ήχο απ'τη τηλεόραση. Κάποιος έφτασε με το ασανσερ στον όροφο μου και περπατά τρεκλίζοντας στο διάδρομο.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ποιος να είναι τρεις και μισή το πρωί; Απ'το ματάκι της εξώπορτας βλέπω το περίγραμμα του σαν περνά. Αρχίζω να σκέφτομαι σενάρια και τρόπους αντιμετώπισης του.

Όποιος κι αν είναι προσπερνά το διαμέρισμα μου και στέκεται στη διπλανή πόρτα. Κρατώ την αναπνοή μου. Ακούω κλειδιά να πέφτουν στο πάτωμα. Μια φωνή κάτι λέει. αλλά τα λόγια δε βγάζουν νόημα.

Η φωνή δυναμώνει και ακούγονται κλειδιά να μπαίνουν στην πόρτα. Κάποιος μπήκε στο διπλανό διαμέρισμα. Σχεδόν αμέσως ακούω την πόρτα της διπλανής κουζίνας να ανοίγει και χιλιάδες γυάλινα μπουκάλια να σπάζουν. Ο θόρυβος αντιλαλεί στον ακάλυπτο.

Τελικά είναι ο γείτονας που έχει γυρίσει απ'έξω. Η καρδιά μου πάει στη θέση της. Κάθομαι ξανά στο κρεβάτι και πριν ξανανοίξω τον ήχο στην τηλεόραση ακούω τη φωνή του να τραγουδά ένα παλιό λαϊκό. "Έχει κέφια απόψε φαίνεται" σκέφτομαι και χαμογελώ.