Μένω στο κέντρο της Καλλιθέας, στην Αγ. Πάντων απ'όπου περνά το "πράσινο" λεωφορείο για Πειραιά. Είμαι 21 χρονών και μένω μόνη για πρώτη φορά. Η γκαρσονιέρα μικρή σαν κουκλόσπιτο.
Έξω σκοτάδι, πρωινές ώρες μιας ακόμη Δευτέρας. Η Αθήνα κοιμάται. Η ησυχία τέτοια ώρα είναι εξίσου εκωφαντική με το θόρυβο της μέρας.
Η φαντασία μου οργιάζει. Ακούω διάφορους θορύβους απ'τα γειτονικά διαμερίσματα, από το ξύλινο παρκέ του δωματίου και τους ερμηνεύω σαν ανθρώπους που κρύβονται έτοιμοι να επιτεθούν. Κάθομαι στο κρεβάτι σκεπασμένη με την αγαπημένη γαλάζια κουβέρτα μου και τσιμπολογώ πατατάκια. Σηκώνομαι και ελέγχω κατά διαστήματα την πόρτα, τα παράθυρα.
Στη τηλεόραση παίζουν επαναλήψεις της Νταντάς, των πρωινάδικων, παλιών αμερικάνικων σειρών. Κάνω ζάππινγκ συνέχεια κι ώρες ώρες βλέπω για λίγο χαλιά που πουλιούνται. Αναρωτιέμαι ποιος ψωνίζει τέτοια ώρα χαλιά και τι νιώθει το πρωί όταν συνειδητοποιεί τι έκανε το προηγούμενο βράδυ.
Είμαι φοιτήτρια, έχω εξεταστική όπου να'ναι αλλά το μάθημα είναι βαρετό και δεν έχω όρεξη να το διαβάσω. Στο κρεβάτι δίπλα μου είναι πεταμένο το βιβλίο κι οι σημειώσεις απ'την παράδοση.
Ξαφνικά ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος που φαντάζει εκκωφαντικός μες τη σιγαλιά της νύχτας. Πετάγομαι απ'το κρεβάτι και με μια αστραπιαία κίνηση κλείνω τον ήχο απ'τη τηλεόραση. Κάποιος έφτασε με το ασανσερ στον όροφο μου και περπατά τρεκλίζοντας στο διάδρομο.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Ποιος να είναι τρεις και μισή το πρωί; Απ'το ματάκι της εξώπορτας βλέπω το περίγραμμα του σαν περνά. Αρχίζω να σκέφτομαι σενάρια και τρόπους αντιμετώπισης του.
Όποιος κι αν είναι προσπερνά το διαμέρισμα μου και στέκεται στη διπλανή πόρτα. Κρατώ την αναπνοή μου. Ακούω κλειδιά να πέφτουν στο πάτωμα. Μια φωνή κάτι λέει. αλλά τα λόγια δε βγάζουν νόημα.
Η φωνή δυναμώνει και ακούγονται κλειδιά να μπαίνουν στην πόρτα. Κάποιος μπήκε στο διπλανό διαμέρισμα. Σχεδόν αμέσως ακούω την πόρτα της διπλανής κουζίνας να ανοίγει και χιλιάδες γυάλινα μπουκάλια να σπάζουν. Ο θόρυβος αντιλαλεί στον ακάλυπτο.
Τελικά είναι ο γείτονας που έχει γυρίσει απ'έξω. Η καρδιά μου πάει στη θέση της. Κάθομαι ξανά στο κρεβάτι και πριν ξανανοίξω τον ήχο στην τηλεόραση ακούω τη φωνή του να τραγουδά ένα παλιό λαϊκό. "Έχει κέφια απόψε φαίνεται" σκέφτομαι και χαμογελώ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Mi manchi
Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο. Κι όσο κι αν κρατιέμα...
-
Στην ώριμη ηλικία των 47 μου χρόνων ανακάλυψα (αφότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου) τον Καζαντζάκη και έχω γεμίσει χαρά για αυτή την ανακάλυψη...
χαχαχα σε καταλαβαίνω απόλυτα,
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι ήμουν κι εγώ ως φοιτήτρια.
Ένα νυχτοπούλι που άκουγε όλους τους θορύβους και τους ονόμαζε περίεργους :)))
Μην το σκέφτεσαι καθόλου αλλιώς δεν θα το ξεπεράσεις ποτέ.
Φιλιά πολλά
Αναστασία
Αναστασία μου έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και το έχω ξεπεράσει ως ένα βαθμό :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
Εγώ φέτος είμαι στο πρώτο έτος της φοιτητικής μου ζωής, κι μέχρι στιγμής μπορώ να πω, πως όλα είναι τέλεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει να είναι, πολύ ωραία χρόνια!
Πολύ όμορφο κείμενο.
Καλημέρα! :)
Θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ αυτό το κείμενο. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν πολλά χρόνια... κι' εγώ φοιτήτρια τότε, μετά από ένα χρόνο συγκατοίκησης με συμφοιτήτρια, αποφάσισα να μείνω μόνη μου.
Είχα μια χαρά για το γεγονός!
Δεν φαντάζεσαι!
Θα είχα την ησυχία μου... η κοπέλα που συγκατοικούσα μέχρι τότε δεν ήταν καν φίλη μου και είχε αρχίσει να μου τη "βαράει" επικίνδυνα το πόσο αταίριαστες είμασταν!
Το πρώτο βράδυ όμως στο καινούριο σπίτι... μόλις νύχτωσε δηλαδή... μ' έπιασε ένας απίστευτος φόβος! Και δεν είχα καν τηλεόραση!
Ξάπλωσα στο κρεββάτι και ίσα που ανέπνεα!
Δεν ήθελα να κάνω θόρυβο για να μπορώ να ελέγχω τους διάφορους θορύβους.
Κατά τις 3 το πρωί, ήμουνα πτώμα απ' το στρες!
Και τότε λέω μέσα μου: "Ό,τι είναι να συμβεί, ας συμβεί! Άλλωστε, καλύτερα να πεθάνω από οτιδήποτε άλλο, παρά από τον φόβο μου!".
Αφού ξημέρωσε με το καλό η επόμενη μέρα, όλα μετά ήταν πιο εύκολα.
Φυσικά, ποτέ δεν έπαψα να αφουγκράζομαι θορύβους... ;)
Stratos να τα χαρείς τα φοιτητικά χρόνια. Είναι τα καλύτερα πιστεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφήLilith ώστε δεν είμαι η μόνη που είχε τέτοιες ιδέες όταν έμενε μόνη της :) Χρόνια μετά όταν ξαναέμενα μόνη πάλι αφουγκραζόμουνα θορύβους αλλά δεν είχα πρόβλημα να κοιμηθώ φτάνει να είχα ανοικτή τη τηλεόραση για συντροφιά. Όσο μεγαλώνουμε μαθαίνουμε..
περιέγραψες ακριβώς ότι ένοιωθα τον πρώτο καιρό που έμεινα μόνη μου φοιτήτρια!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήLilith από ένα σημείο και μετά σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο πράγμα! "αν έρθει κάποιος στη πολυκατοικία μου, στον όροφο μου, παραβιάσει τη πόρτα μου και μπει μέσα να με σφάξει, ε ας με σφάξει!!!" και κοιμήθηκα :-)))
Τι μου θύμισες τώρα... Την πρώτη χρονια που εμενα κι εγώ μονη μου ως φοιτήτρια κι ένα βραδυ, σαν κι εσένα καλή ώρα, διάβαζα αργά και για κάποιο λόγο είχα αγριευτεί οποτε είπα να βάλω μουσική να ξεχνιέμαι. The Cure. Boys don't cry.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όντως δούλεψε το σύστημα και ξεχάστηκα. Ούτε που άκουγα τη μουσική μέχρι που το CD έφτασε στο σημείο που ο βιαστής προλαβαίνει την κοπέλα κι αυτή ουρλιάζει και τελειώνει το τραγούδι? E καλά. Δεν έχω ξανατρομαξει έτσι στη ζωή μου!
Ουφ! μου προφανώς την περάσαμε πολλοί! Κι εγώ που νόμιζα ότι ήμουν η μόνη! Κούνια που με κούναγε :)
ΑπάντησηΔιαγραφήLalù α καλά εσύ τρόμαξες τον εαυτό σου! :))) Δεν παίζεσαι!
Καλημέρα. Όταν εγώ ήμουν φοιτητής ήμουν σα το γείτονα σου που γύριζε κεφάτος νωρίς-νωρίς... το πρωί από τις κρεπάλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίος ο γείτονας; Κάνε κάτι!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Πάντως με κατατρόμαξες προς το τέλος!).
καλημερα κουκλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήhackaday Καλημέρα. Η διαφορά ίσως είναι όμωε ότι αυτός γύριζε πάντα μεθυσμένος και παραπατούσε και τραγουδούσε. Γιατί μετά από αυτή τη 1η φορά το έκανε πολύ συχνά και πάντα τρέκλιζε κι έπεφτε πάνω στις εξώπορτες των άλλων διαμερισμάτων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάγισσα Κίρκη Μπα δεν ήταν κανένας όμορφος. Τότε εγώ ήμουν στα 21 κι εκείνος θα ήταν καμιά 40αριά. Από ότι είχα μαθει μετά ήταν μπεκρής. Όποτε με έβλεπε στο ασανσέρ ή στην είσοδο της πολυκατοικίας μου τραγουδούσε "πως θα περάσει αυτή η νύχταααα; Κάθε λεπτό της μοιάζει με ώραααα" :)))
spy_force Καλημέρα καλη μου Στελλίτσα! :)