Διάφορα και Σκόπελος

Πέρασε η φάση με τα τραγούδια νομίζω. Ήταν κάτι σαν μανία ή ξέπασμα δεν ξέρω.

Στο γραφείο είμαι μόνη αυτή τη βδομάδα κι αυτό κάνει τα πάντα ευκολότερα. Έχει πιο πολλή ησυχία. Φαίνεται άρχισαν οι περισσότεροι να πηγαίνουν διακοπές. Όπως και να’χει καλοδεχούμενη η ησυχία.

Αυτό το καλοκαίρι - όπως όλα τα καλοκαίρια που τα περνώ δουλεύοντας - δεν το αισθάνομαι. Είναι λες και περιμένω κάθε φορά να έρθει. Περιμένω. Περιμένω. Αλλά δεν έρχεται το ρημάδι.

Παλιά θυμάμαι το καλοκαίρι ήταν ανάσα ανεμελιάς, ξεκούρασης. Ήταν ευκαιρία να κάνω ό,τι εγώ θέλω για ένα χρονικό διάστημα. Η βλακεία είναι ότι πολύ συχνά τότε βαριόμουν.

Και τι δε θα δινα να μπορούσα να βαρεθώ τώρα το καλοκαίρι. Πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα ότι δε σου λείπει κάτι παρα μόνο όταν το χάσεις. Δεν αναγνωρίζεις την αξία του.

Και να ίσχυε αυτό μόνο για πράγματα ή εποχές.. καλά θα ήταν. Όμως ισχύει και για άτομα, για σχέσεις. Μερικές φορές τις πέρνω σαν δεδομένες. Όμως προσπαθώ να λέω και να υπενθυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου ότι τίποτα και προπαντών κανένας δεν είναι δεδομένος.

Ίσως το μόνο δεδομένο στη ζωή είναι ότι όλα αλλάζουν. Οι σχέσεις αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Οι δουλειές. Οι σκέψεις. Τα πάντα.

Σκόπελος

ΥΓ.: Χθες είδα το Μάμμα Μια! Και ερωτεύτηκα τη Σκόπελο και τις παραλίες της. Αυτά τα καταγάλανα νερά με ξετρέλαναν. Είναι φοβερά. Μπαίνει στα υπόψη για του χρόνου. Έχει παέι κανείς; Αν ναι ακούω εντυπώσεις!