Σύγχρονες κοινωνίες;

Πρωί-πρωί στο αυτοκίνητο, παρκαρισμένη έξω από ένα εγκαταλελειμένο κτίριο, περιμένοντας να έρθει η ώρα να πάω στη στάση για το λεωφορείο.
Όλα ήσυχα, σιωπηλά.
Τα φώτα της πόλης μόλις έχουν σβήσει.
Σχεδόν έρχομαι σε επαφή με τη φύση κάθε πρωί, για κάποια λεπτά μόνο μα είναι αρκετά..

Ξαφνικά κάποιος πέφτει πάνω στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου μου.
Ψηλός, μια σκοτεινή φιγούρα. Κάτι κρατά στο χέρι, ένα μπουκάλι με κάποιο διάφανο υγρό. Στέκεται δίπλα από την πόρτα μου. Αναρωτιέμαι τι θέλει, τι σκοπό μπορεί να έχει.. Άλλα αυτοκίνητα δεν έχουν έρθει ακόμα..

Περιμένει κάποιον άλλο. Που ξεπροβάλλει από την ορθάνοιχτη πόρτα του κτιρίου.. Με μια μπουκάλα κι αυτός στο χέρι, από την οποία πίνει μια γουλιά και τρεκλίζει προς τη μεριά του άλλου που τον περιμένει. Φεύγουν.

Στο κτίριο αυτό πριν λίγο καιρό είχε βρεθεί άλλος ένας άστεγος νεκρός. Είχα γράψει τότε σχετικό ποστ.

Με αυτό που είδα συνειδητοποίησα ότι πιθανόν το ίδιο σκηνικό να επαναληφθεί. Πόσοι άνθρωποι μονάχοι, χωρίς ένα μέρος να μείνουν τριγυρνούν και κοιμούνται σε διάφορα εγκαταλελειμένα κτίρια; Γιατί δεν γίνεται τίποτα για να τους βοηθήσουμε; Μόνο όταν πεθάνει κάποιος από αυτούς, πάει η Αστυνομία, μαζεύει τη σωρό και σφραγίζει εικονικά το χώρο, με τη κίτρινη κορδέλα της.

Και μετά... Μετά το ξεχνάμε ξανά... Ως την επόμενη φορά...