Rasputin by Douglas Smith

Με αφορμή το ποστ "Αγαπημένα τεράστια βιβλία 2" (ο τίτλος είναι λινκ για το ποστ αν θέλετε να το διαβάσετε), θέλω να γράψω ένα ποστ μόνο για το βιβλίο Rasputin by Douglas Smith που διάβασα πρόσφατα και ήταν απλά εξαιρετικό.

Αγαπημένο μου είδος βιβλίου είναι οι βιογραφίες και μετά οι αυτόβιογραφιες. Αυτό ανήκει στην κατηγορία των βιογραφιών και είναι πάρα πολύ καλογραμμένο. Πέρα από το ότι ο συγγραφέας είναι ειδικός στη Ρωσία και την ιστορία της, έχει κάνει έξι χρόνια έρευνα ειδικά για αυτό το βιβλίο και οι σελίδες με τη βιβλιογραφία στο τέλος είναι πάρα πολλές. Επίσης έχει διαβάσει και είχε πρόσβαση σε ανέκδοτο υλικό για τον άνθρωπο Ρασπουτιν, ή αλλιώς Gregory Yefimovitch Rasputin.

Σε όλη την ιστορία κάνει μια πάρα πολύ πετυχημένη προσπάθεια να ξεχωρίσει και να διαχωρίσει τον άνθρωπο, όπως ήταν όταν ζούσε, από τον μύθο που τον ακολουθούσε τόσο εν ζωή, αλλά πολύ περισσότερο μετά το θάνατό του. 

Για ένα ζωντανό μύθο όπως ο Ρασπουτιν, το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο, αλλά ο συγγραφέας το πετυχαίνει με εξαιρετική μαεστρία. Ειδικά αν σκεφτώ πόσο ενδιαφέρουσα κάνει την ιστορία, σε σημείο που διάβασα 700+ σελίδες σε δύο εβδομάδες.

Επίσης, ή όλη ιστορία ξύπνησε πάρα πολύ έντονα μέσα μου την ανάγκη να μάθω πιο πολλά για τους Ρομανοφ και τη ζωή τους με το τραγικό τέλος της. 

Ένα άλλο παρά πολύ θετικό ήταν ότι, ακόμα κι όταν δεν το διάβαζα σκεφτόμουν την ιστορία και ανυπομονούσα να διαβάσω τι έγινε μετά. Η πιο ξεκάθαρη ένδειξη όμως, ότι είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, ήταν ότι όταν κόντεψα στο τέλος αργοπορουσα όσο γινόταν να το τελειώσω. 

Όταν δε, τελείωσα το διάβασμα του αισθάνθηκα την ανάγκη να μην πιάσω άλλο βιβλίο αμέσως μετά. Αυτό το παθαίνω με τα πάρα πολύ καλά βιβλία μόνο. Αλλιώς και συνήθως, μόλις τελειώσω ένα βιβλίο έχω έτοιμο το επόμενο ή τα επόμενα βιβλία, από τα οποία θα επιλέξω ποιο θα διαβάσω. 

Είχα κάμποσα χρόνια να βρω βιβλίο να με συνεπάρει όσο αυτό και το γεγονός ότι κάθομαι να γράψω ειδικό ποστ, δείχνει πόσο μου άρεσε και με επηρέασε. 

Έγραψα (όπως κάνω με όσα βιβλία διαβάσω) και κριτική στο Goodreads, αλλά ένιωσα ότι δεν ήταν αρκετή για να αποδώσει το εύρος της επιρροής του βιβλίου, αλλά και του πόσο πραγματικά καλό ήταν.

Δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά αν διαβάζετε αγγλικά σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

Ίσως ακουστεί σαν υπερβολή, αλλά τώρα που πέρασαν λίγες μέρες που το έχω τελειώσει, μπορώ να πω ότι μου λείπει. 

Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι το είχα συνδέσει με ένα συγκεκριμένο κομμάτι κλασσικής μουσικής (Mapa de soledad του Jacob Gurevitch), που κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι την σκηνή που τραβούσαν το πτώμα του να το μεταφέρουν πάνω στον πάγο. Λυπητερή μουσική και λύπη μου προκάλεσε η δολοφονία του κι ας ήξερα από την αρχή ότι είχε δολοφονηθεί.