Η μικρή ζουζού κρατά ένα κόκκινο πλαστικό κουταλάκι ψηλά στο μικρό της χεράκι και τρέχει με το αυτοκινητάκι της σε όλο το σπίτι. Από τότε που της πήραμε το αυτοκινητάκι έκανε τρελλές προόδους με αποτέλεσμα τώρα να κυκλοφορεί με άνεση όπου θέλει. Στις αρχές θυμάμαι τη βάλαμε μέσα και ούτε να κουνηθεί ούτε τίποτα. Της πατούσαμε τα κουμπάκια και κοίταγε με περιέργεια και έκπληξη τα φωτάκια του. Τώρα έχει μάθει όλα τα τραγουδάκια, πατά τα κουμπάκια, κουνά τους λεβιέδες και γενικά "οδηγά" πολύ καλά. Έτοιμη για βρεφικό δίπλωμα είναι!
Τις προάλλες φύλαγα τα ψώνια στην κουζίνα και η μικρή ήταν από πίσω μου με το αυτοκινητάκι. Πάω να κλείσω ένα συρτάρι που όπως όλα κλείνουν εξαιρετικά εύκολα και δεν έκλεινε.. Κοιτάω τη ζουζού και με κοιτά με μια απελπίσια στο βλέμμα και ξαφνικά μπήγει κάτι κλάμματα, απαρηγόρητη ήταν. Της είχα κλείσει τα δακτυλάκια της στο συρτάρι. Πήρα μια στεναχώρια. Ευτυχώς μπορούσε να τα κουνήσει και να πιάσει άρα δεν έγινε μεγάλο κακό αλλά λυπήθηκα που άθελα μου τη κτύπησα. Σε λίγο πάντως το'χε ξεχάσει κι έπαιζε χαρούμενα και πάλι.
Η παιδίατρος μου είπε ότι οι στράτες είναι επικίνδυνες γιατί μπορούν τα παιδιά να μπηχτούν παντούν, να τραβήξουν, να πιάσουν και να κτυπήσουν. Είναι όμως μια καλή επιλογή για να εξερευνήσουν και είναι ωραία να βλέπεις τη χαρά στο προσωπάκι της όταν μπορεί να επιλέξει τι θα κάνει και που θα πάει. Προσπαθούμε να την προσέχουμε όσο μπορούμε αλλά τα μικροατυχήματα είναι αναπόφευκτα. Άλλωστε το πέρνω και σαν μια προπόνηση για όταν αρχίσει να μπουσουλάει και περπατάει πιο μετά. Πρέπει να'χουμε το νου μας και τα μάτια μας 1014!
Είμαι απίστευτα φοβιτσιάρα! Οχι τώρα που μεγάλωσα αλλά και όταν τα παιδιά ήταν μικρά προσπαθώντας να μη το δείχνω... αλλά μάταια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά στη μικρή πριγκιπέσα!
Κι εγώ φοβάμαι! Ειδικά τις κατσαρίδες. Μια μέρα είδα μια την ώρα που θήλαζα τη μικρή και έμπηξα μια τσιρίδα, την άρπαξα κι άρχισα να τρέχω. Με κοιτούσε η καημένη λες και ήμουν τρελλή.. που στα μάτια της βασικά σίγουρα ήμουν χαχαχαχαχα
ΔιαγραφήΚαλά θα ήταν να μην της περάσω δικές μου φοβίες αλλά είναι δυνατό να μη γίνει αυτό;
Φιλάκια Αντιγονάκι μου
Όταν ήμουν γύρω στα 4, μια μέρα είχα σπάσει τόσο πολύ τα νεύρα της μάνας μου (ήμουν μια γλύκα, αλλά εξαιρετικά εκνευριστική όταν με έπιαναν τα... περίεργά μου), που με έκλεισε για λίγο στην αποθήκη για να με τιμωρήσει. Το γοερό μου κλάμα που ακολούθησε, νόμισε ότι οφειλόταν στο ότι φοβήθηκα το σκοτάδι. Αυτό που συνέβη όμως ήταν ότι μου είχε κλείσει η πόρτα τα δάκτυλα μέσα! Απώλειες: ένα ή δύο νύχια αν θυμάμαι καλά. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ καημένη η μάνα μου (που να σημειωθεί ότι υπό κανονικές συνθήκες ήταν και είναι τέρας ψυχραιμίας), μόλις κατάλαβε τι έγινε πήγε να πεθάνει από τη στεναχώρια της.
Μην ανησυχείς. Τα μικροατυχήματα στα παιδιά είναι αναπόφευκτα.
Άλλωστε, είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους θα μάθουν τη ζωή. :)
Φιλιά πολλά!
απαπαπα μπορώ να φανταστώ πως ένιωσε η καημένη η μαμά σου! μια φορά είπε να σε τιμωρήσει κι όριστε τι έπαθε. δεν νομίζω να ξαναεπιχείρησε τέτοια κόλπα ε; :)
ΔιαγραφήΦιλάκια!!
υγ. έτσι μαθαίνουμε ναι αλλά είναι σκληρό ε;
Αυτο είναι ένα τίποτα μπροστά σε ότι εκανα εγώ,ασαράντιστο το παιδί, τότε τα τυλίγαμε με πάνες σαν λαζαράκι, στην προσπάθεια μου να κλείσω την πάνα με την παραμάνα της σούβλισα το τρυφερό μπουτάκι,και η φάση είναι αφου ακομα δεν έκλεγε και δεν είχα πάρει χαμπάρι περασα την παραμάνα και προσπαθούσα να την κλείσω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήείπες κάτι; σε βλεπω ανατρίχιασες!!
ανατρίχιασα δε λες τίποτα! μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο! σουβλισμα κανονικό! της έμεινε σημάδι;
Διαγραφήοχι βρε,ήταν τριφερουδι,τωρα τα λέμε και γελάμε
Διαγραφήπάλι καλά :)
Διαγραφή