Η Μαρία + UPDATE

Πριν κάποια χρόνια πριν είχα την τύχη να δουλέψω με παιδιά με ειδικές ανάγκες και ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down η Μαρία ήταν για μένα ιδιαίτερα ξεχωριστή. Όλα τα παιδάκια στο σχολείο αυτό που δούλευα τα θυμάμαι με αγάπη και χαμόγελο όμως η Μαρία ξεχωρίζει στις αναμνήσεις μου. Είχε καστανόξανθα απαλά μαλλάκια, φορούσε γυαλάκια αλλά εκείνο πυ την έκανε να ξεχωρίζει πραγματικά ήταν το χαμόγελο της. Ακόμα και τώρα είναι λες και βλέπω το προσωπάκι της να χαμογελά ολόκληρο και τα ματάκια της να λάμπουν με χαρά κάθε πρωί που ερχόταν στο σχολείο, το αγαπούσε πολύ-πολύ. 

 Μια μέρα στο διάλειμμα που καθόμουν και πρόσεχα τα άλλα παιδιά που έπαιζαν ήρθε δίπλα μου, κάθισε στη διπλανή καρέκλα και ενώ κοιτούσα τα άλλα παιδάκια μην κτυπήσουν μου έβαλε το χεράκι της στο χέρι μου. Ήταν μια απλή χειρομονία αλλά τόσο γλυκιά, τόσο τρυφερή.. Θυμάμαι έντονα την αίσθηση. Αυτό το κοριτσάκι είχε μόνο αγάπη μέσα της και τη μοίραζε απλόχερα χωρίς σκέψεις και ενδοιασμούς. Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο και τη θετική αύρα του πατέρα της που ερχόταν κάθε μεσημέρι για να την πάρει σπίτι.

Η Μαρία λάτρευε το σχολείο όπως είπα, κι ήταν το πιο καλόβολο, χαμογελαστό, πρόσχαρο παιδάκι. Ήταν χαρά μου να μπαίνω στην τάξη και να τη βλέπω στο θρανίο της. Μάθαινε εύκολα και με χαρά, χωρίς να δημιουργεί ποτέ κανένα πρόβλημα σε κάποιον απ'τους δασκάλους ή να έρχεται σε σύγκρουση με κάποιους απ'τους συμμαθητές της, ίσα-ίσα που όταν κάποιοι τσακώνονταν τους έλεγε με τη γλυκιά φωνή της "Είμαστε όλοι φίλοι" για να τους θυμίσει ότι δεν άξιζε να τσακώνονται. 

Όταν λοιπόν έμεινα έγκυος κι άρχισαν όλες αυτές οι αναλύσεις που υποβάλλονται όλες οι έγκυοι (είναι ένα σωρό κι άκρως αγχωτικές όπως καλά γνωρίζουν όλες όσες τις έχουν περάσει) ήρθε κάποια στιγμή και η σειρά του τεστ του 3ου μήνα που ανάμεσα σε άλλα σου δείχνει αν το παιδί σου πάσχει από σύνδρομο Down. 

Έπρεπε να το κάνω τον Αύγουστο την προηγούμενη μέρα απ'τη μέρα που φεύγαμε για διακοπές. Όμως το σκέφτηκα καλά και δε μου πήρε πολλή ώρα να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήθελα να το κάνω. Ο λόγος απλός, γιατί είτε το παιδί μου είχε το σύνδρομο είτε όχι δε θα έπαυε να είναι παιδάκι μου και δε θα το αγαπούσα λιγότερο. Εννοείται ότι για μένα δεν τιθόταν θέμα αμνιοππαρακέντησης ή άλλης επιλογής που θα έθετε το μωράκι σε κίνδυνο.

Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή αναρωτήθηκα θα'ταν τόσο άσχημο να αποκτήσω κι εγώ ένα παιδάκι σαν τη Μαρία αν μου το είχε στείλει ο Θεός; Η απάντηση ήταν βεβαίως όχι, κάθε άλλο! Θα'ταν δύσκολο μεν αλλά γεμάτο χαρά και χαμόγελα. Έτσι αποφάσισα να μην κάνω το scan και δεν το μετάνιωσα, για τον απλούστατο λόγο ότι οτιδήποτε κι αν ήταν το αποτέλεσμα του εγώ το παιδάκι αυτό το ήθελα όπως ακριβώς ήταν. 

Το κοριτσάκι μου δεν πάσχει από το σύνδρομο όμως πιστεύω ότι κι άλλη εγκυμοσύνη να κάνω στο μέλλον την ίδια απόφαση θα πάρω γιατί το κάθε παιδί έχει κάτι ξεχωριστό που φέρνει στη ζωή μας και δε χαρακτηρίζεται από τα σύνδρομα, αλλά απ'την αγάπη μου μας γεμίζει κι απ΄το χαρακτήρα του.

ΥΓ. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο που διάβασα για το θέμα είναι αυτό και το προτείνω ανεπιφύλακτα:  The Memory Keeper's Daughter από την Kim Edwards. Λίγα λόγια γι'αυτό: το χειμώνα του 1964 ένας γιατρός κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας ξεγεννά τη γυναίκα του που περιμένει δίδυμα. Το ένα είναι ένα υγιέστατο αγοράκι. Το άλλο ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down. Η γυναίκα του έχει χάσει τις αισθήσεις της κι αποφασίζει εκείνη τη στιγμή (έχοντας ο ίδιος μια αδελφή με σύνδρομο Down) να πει στη γυναίκα του ότι το κοριτσάκι πέθανε στη γέννα. Γι'αυτό το δίνει στη γεροντόκορη νοσοκόμα που είναι ο μόνος άλλος άνθρωπος που είναι παρούσα και τον βοηθά. Εκείνη το πέρνει για να το πάει σε ίδρυμα αλλά.. Η συνέχεια στο βιβλίο ψάξτε το!

UPDATE

Επειδή τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο στη ζωή σήμερα είδα διαφήμιση απ'το Μέγκα ότι θα'χει την ταινία που βασίζεται σττο βιβλίο που αναφέρω πιο πάνω αύριο Τετάρτη 21/3 παγκόσμια μέρα Συνδρόμου Down.