Το κλειδί της Σάρας και οι Γερμανοί

Κάποια βιβλία τα διαβάζω και προχωρώ στο επόμενο χωρίς να μου αφήσουν κάποια γεύση ή να με προβληματίσουν στο ελάχιστο. Κάποια αφήνουν τόσο δυνατές εντυπώσεις που κάνω καιρό μέχρι να μπορέσω να πιάσω άλλο βιβλίο στα χέρια μου. 

photo from bookdepository

Ένα τέτοιο  βιβλίο διάβασα πρόσφατα, το Sarah's Key της Tatiana De Rosnay. Πρόκειται για την ιστορία του τι συνέβηκε στις 16 Ιουλίου 1942, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όταν οι Γάλλοι αστυνομικοί μάζεψαν και έστειλαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως χιλιάδες εβραίους από βρέφη μέχρι ηλικιωμένους. Όταν το πρωτοάνοιξα σκέφτηκα: "όχι άλλο ένα βιβλίο για τον Β' Πάγκόσμιο!" Αλλά απ'τις πρώτες αράδες με άρπαξε απ'το λαιμό και με συγκλόνισε. Τόσο πολύ με τράβηξε που δεν άντεξα και το διαβάσα σε δύο μόνο μέρες.

Διαβάζοντας το σκεφτόμουν τι λαός είναι οι Γερμανοί που έκαναν τόσες θηριωδίες ενάντια σε πολλούς λαούς (όχι μόνο στους Εβραίους αλλά και στους Πολωνούς, τους Έλληνες κ.ο.κ.) και πως μπορούν σαν λαός να πορεύονται έχοντας στο συλλογικό τους ασυνείδητο τέτοια φρικτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Τέτοιες πράξεις δεν σβήνονται και φυσικά δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Ειδικά δε όταν η ψυχολογία που οδήγησε ένα λαό σε τέτοιες αγριότητες δεν έχει αλλάξει.

Γιατί με τη συμπεριφόρα της η Γερμανία στα οικονομικά θέματα αυτό δείχνει. Ότι σκοπός της είναι να κατακτήσει, να δείξει την ανωτερότητα και την υπέμετρη αξία της. Σε τι διαφέρει αυτός ο σκοπός απ'τους σκοπούς της χώρας πριν τον Α' ή τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο; 

Και αν αποδέχτηκαν ένα Χίτλερ για να τους κατευθύνει, σημαίνει για μένα ξεκάθαρα ότι ήταν έτοιμοι και ανοιχτοί στο να αποδεχτούν ένα τέτοιο ηγέτη. Γιατί σε πολλές χώρες μπορεί να υπάρξει ένας παρανοϊκός που να θέλει να επιβάλλει τις απόψεις του για παγκόσμια κυριαρχία, αλλά αν δεν βρει το πρόσφορο έδαφος, αργά ή γρήγορα θα παραμεριστεί και δε θα έχει οποιαδήποτε δύναμη. Αντιθέτως στη Γερμανία ο Χίτλερ άνθισε και έκανε ό,τι έκανε γιατί οι Γερμανοί είχαν τη ψυχοσύνθεση ως λαός να μεγαλώσουν ένα τέτοιο άτομο και να το αποδεχτούν.  Οι λίγες εξαιρέσεις (προσπάθεις αντίστασης από Γερμανούς) που υπήρχαν τότε απλά επιβεβαίωνουν τον κανόνα.

Μακάρι να'μαι μάντης κακών και να μην έχω δίκιο, αλλά το τωρινό κλίμα ευνοεί και πάλι την ανάπτυξη ενός νέου Χίτλερ και ο λαός της Γερμανίας έχει ακόμα την ίδια ψυχοσύνθεση που είχε όταν  αποδέχτηκε τα φρικτά εγκλήματα της ναζιστικής Γερμανίας.