7 Οκτ 2010

Πες για-για... Πες πα-που

Η μάνα της μάνας μου γεννήθηκε λίγο μετά τον Α' παγκόσμιο πόλεμο σ'ένα ορεινό χωριό. Είχε πολλά αδέλφια, δεν ξέρω ακριβώς πόσα, αλλά ξέρω πως καμιά οικογένεια δεν έιχε λίγα εκτός κι αν είχε πρόβλημα η γυναίκα να κάνει παιδιά (τότε αν ένα ζευγάρι δεν έκανε παιδιά έλεγαν ότι έφταιγε πάντα η γυναίκα). 

Η γιαγιά μου η Μαρία ήταν όμορφο κορίτσι, ψιλόλιγνο, ξανθό με καταγάλανα μάτια. Με τέτοια εμφάνιση ξεχώριζε απ΄τις άλλες κοπέλες του χωριού γιατί οι πιο πολλές ήταν μελαχρινές με σκούρα καστανά μάτια και μαλιά. Η Μαρία δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τη μάνα της την Άρτεμις, κι έτσι σύντομα βρήκαν κάποιον να την παντρέψουν. Τον έλεγαν Μιχάλη.

Η Μαρία ήταν 14 χρονών κι ο Μιχάλης πολύ μεγαλύτερος. Αμέσως η Μαρία έμεινε έγκυος. Όταν το παιδάκι της ήταν δυο χρονών αρρώστησε. Παρακαλούσε η Μαρία το Μιχάλη να πάνε το παιδί στο γιατρό αλλά η απάντηση του ήταν σταθερή "εν έσιει τίποτε εννα του περάσει" (δεν έχει τίποτα, θα του περάσει).

Δεν πέρασε πολύς καιρός και το παιδάκι πέθανε. Σπάραξε απ'το κλάμα και τον θρήνο η Μαρία. Σκληρός άνθρωπος ο Μιχάλης της είπε "εν μπειράζει εννα κάμεις άλλο" (δεν μπειράζει θα κάνεις άλλο). Όντως μετά από λίγο απέκτησε κι άλλα τρια παιδιά τα οποία όμως αρρώστησαν και είχαν την ίδια τύχη με το πρώτο. Κάθε φορά που αρρωστούσαν δεν δεχόταν ο Μιχάλης να τα πάνε στο γιατρό. Πέθαναν όλα στα χέρια της. Όταν έμεινε έγκυος για 5η φορά ήταν πλέον αποφασισμένη να προστατεύσει το παιδί της με οποίο τρόπο μπορούσε. Ο Μιχάλης όμως στο μεταξύ αρρώστησε σοβαρά και δεν άργησε να πεθάνει κι αυτός. Η Μαρία ήταν μόνο 20 χρονών, χήρα μ'ένα μικρό κοριτσάκι τη θεία μου, την Άρτεμις. 

Παρόλα τα βάσανα και τις κακουχίες που'χε περάσει δίπλα στον Μιχάλη ήταν ακόμα πολύ νέα κι όμορφη κοπέλα. Την είδε ο παππούς μου ο Διομήδης που ήταν τότε χασάπης και την ερωτεύτηκε. Όταν έμαθε πως ήταν χήρα με ένα παιδί δεν πτοήθηκε καθόλου και την ζήτησε αμέσως σε γάμο. Επιλογές πολλές δεν είχε, με τους γονείς της δεν τα πήγαινε καλά κι έτσι δέχτηκε.

Ο Διομήδης ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος και της φερόταν σαν βασίλισσα. Έκανε ό,τι δουλειά υπήρχε για να συντηρήσει εκείνη και τα παιδιά που δεν άργησαν να'ρθουν. Απέκτησαν 3 παιδιά μαζί που ευτυχώς όλα έζησαν, μεγάλωσαν, έκαναν δικές τους οικογένειες. Δυστυχώς όμως η Μαρία είχε χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη της στο ανδρικό φύλο και δεν τον εκτιμούσε όσο του άξιζε. Τσακώνονταν συχνά για ψίλου πήδημα. 

Τα τελευταία χρόνια δεν έμεναν μαζί γιατί ο παππούς μου αρρώστησε κι έμενε σε οίκο ευγηρίας αφού χρειαζόταν συνεχή φροντίδα. Σπάνια πήγαινε να τον δει. Ίσως ποτέ της να μη σκέφτηκε ότι θα ερχόταν κι η σειρά της να αρρωστήσει και να θέλει επισκέπτες.

Ευτυχώς ο παππούς μου είχε τα παιδιά του και τα εγγόνια του που τον επισκεπτόμασταν συνέχεια. Σπάνια ρωτούσε τι κάνει η Μαρία. Ίσως και να την είχε ψιλοξεχάσει. Ίσως να τη θυμόταν που και που.. Ίσως να'χε ανακουφιστεί που δεν έμενε μαζί της.. Δεν ξέρω.


Ο παππούς Διομήδης πέθανε στα 94 του χρόνια. Όταν ήμουν μικρή καθόμουν δίπλα του κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι και του μιλούσα. Κάποτε ήξερε ποια είμαι, κάποτε νόμιζε πως ήμουν κάποια άλλη. Ακόμα κι όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο με ρωτούσε όποτε με έβλεπε σε ποια τάξη πάω. Μια μέρα καθώς καθόμασταν στη βεράντα μου λέει γεμάτος άγχος ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του "Πρέπει να πάω να κοιτάξω τα άλογα. Τα τάισε κανένας;" Του είπε η μάνα μου ότι δεν είχε πια άλογα, αλλά ήταν απτόητος. Μετά από λίγο ρωτούσε εμένα το ίδιο και δε μου έκανε καρδιά να του πω ότι του'χε πει η μάνα μου. Λίγα χρόνια πριν πεθάνει ρωτούσε συνέχεια "δε θα πεθάνω εγώ;". Σπάραζε η καρδιά μου να τον ακούω, ήταν λες και τον είχε ξεχάσει ο θάνατος και στεναχωριόταν γι'αυτό.

Η γιαγία μου πέθανε το Σεπτέμβρη του 2006 σε βαθιά γεράματα κι εκείνη. Τον τελευταίο χρόνο είχε αρρωστήσει βαριά κι όσο κι αν ήθελε να το αποφύγει, αναγκάστηκε τελικά να πάει και η ίδια σε οίκο ευγηρίας. Με ντροπή παραδέχομαι ότι μια-δυο φορές πήγα να τη δω. Όποτε πηγαίναμε έκλαιγε και μας έλεγε πως δεν περνούσε καλά. Ήθελε να φύγει από κεί, αλλά δυστυχώς δεν έφυγε ζωντανή.

24 σχόλια:

  1. Πόσα γράφει η ζωή στο πέρασμα της..
    Ιστορίες πικρές, που χωράνε σε μέσα σε λίγες αράδες ..που ανταμώνουν άλλες Μαρίες..
    Μπορεί να πλακώνουν την ψυχή μα είναι αυτή η ζωή που ζήσανε και είναι οι αλήθειες τους...
    Ξέρεις πόσο με συγκινούν όλα αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιγόνη μου δεν την ξέρω ολοκληρωμένη την ιστορία κι έτσι έγραψα ότι ήξερα. Δυστυχώς δεν ρώτησα πολλά πράγματα την ίδια όταν ζούσε. Συνήθως όταν την έβλεπα τότε που έμενε στο χωριό ήταν όλη η οικογένεια μαζί, αδέφλια, ξαδέφλια, θείοι, θείες κι άλλοι και δεν είχα ουσιαστικά την ευκαιρία. Τώρα ίσως θα μπορούσα να ρωτήσω τη μάνα μου τι ξέρει (που σίγουρα ξέρει αρκετά περισσότερα από μένα) αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα θέλει να μου πει. Πρέπει να την πετυχω στα καλά της και μπορεί να μάθω πιο πολλά. Είναι σημαντικό να ξέρεις τι πέρασαν οι πρόγονοι σου.

    Ευτυχώς για τη γιαγιά απ'τη μεριά του πατέρα μου ξέρω πιο πολλά αλλά πάλι όχι αρκετά.

    Αυτές οι ιστορίες των γιαγιάδων μου δε θέλω να χαθούν γιατί είναι πολύ ενδιαφέρουσες. Αν καταφέρω να μάθω πιο πολλά θέλω να τις καταγράψω κάποτε.

    Φιλία Αντιγονάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπερα! Καταρχην συνχαρητηρια που εχεις το κουραγιο να γραφεις ολα αυτα τα οχι και τοσο ευχαριστα πραγματα. Δευτερον ευχαριστουμε τουλαχιστον εγω που τα μοιραζεσαι μαζι μας. Να ζησεις να τους θυμασαι και τους 2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φαίνεται στο βλέμμα της...
    Η απογοήτευση, ίσως και το μίσος για το αντρικό είδος.
    Ποιος να την αδικήσει...
    Πολύ σκληρό να κάθεσαι και να βλέπεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια σου ενώ θα μπορούσαν να σωθούν.
    Ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πόσο πρέπει να τον μίσησε τον Μιχάλη!
    Και μετά, το μίσος αυτό το "κατάπιε" μέχρι τελευταία σταγόνα ο Διομήδης.
    Δυστυχώς έτσι γίνεται πάντα...
    Έσπειρε τους σπόρους της κακίας ο πρώτος και μετά έφυγε και άφησε τον επόμενο να θερίσει τους καρπούς.
    Πόσες και πόσες παρόμοιες ιστορίες, Daisy μου...!
    Καλά κάνεις που θέλεις να τις καταγράψεις.
    Δεν πρέπει να ξεχαστούν.
    Σ' ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας.

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι να πω εγώ, διάβασα όλη την ιστορία σαν νερό και με μάγεψε, σαν ταινία η ζωή μας τελικά.
    Δύσκολα χρόνια εκείνα και δύσκολα περισσότερο για τις γυναίκες, ποτέ κανείς δεν θα μάθει τι πραγματικά γίνονταν στην καρδιά της Μαρίας!!

    Να τους θυμάσαι πάντα!!
    Φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αχ βρε κοριτσάκι, τι ιστορία και αυτή!! και να ήταν η μόνη??
    καλημέρα καλό σκ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. lefo μου ήθελα να τα μοιραστώ απ'τη μια και να τα καταγράψω κάπου απ'την άλλη για να τα θυμάμαι. Χαίρομαι που είχες το κουράγιο να διαβάσεις όλο αυτό το κείμενο :)
    Καλό σ/κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Lilith μου τότε οι άνθρωποι δεν πίστευαν ότι οι γιατροί μπορούν να τους βοηθήσουν. Δεν προσπαθώ να τον δικαιολογήσω αλλά να το καταλάβω. Φυσικά μετά το 1ο παιδί έπρεπε να'χε καταλάβει ότι κάτι έπρεπε να κάνουν ν'αντιδράσουν. Αλλά ίσως να πιστευε ότι έτσι είναι η ζωή. Ποιος ξέρει;
    Δεν μπορώ να φανταστώ τι ένιωσε και πως πέρασε η γιαγιά μου σε μια πολύ τρυφερή ηλικία να έχει ζήσει τόσα πολλά.
    Φιλάκια κι ένα όμορφο σ/κ εύχομαι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σταλαγματιά μου όπως ακριβώς το λες ποτέ κανείς δε θα μάθει τι πραγματικά γίνονταν στην καρδιά της
    Ευτυχώς οι καιροί άλλαξαν κι οι γυναίκες έχουν δύναμη να παλέψουν και να προστατέψουν τα παιδιά τους.

    Φιλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΦΟΥΛΗ τραγική κι αληθινή ιστορία. Κι όπως λες δεν ήταν η μόνη.

    Όμορφο σ/κ να'χεις!
    Φιλιά

    υγ. τι καιρό έχει η Σύρος τέτοια εποχή; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ακόμα και να πίστευε ότι έτσι είναι η ζωή, αν είχε έστω και ένα ίχνος αγάπης μέσα του, θα φρόντιζε για το χατήρι της γιαγιάς σου να τα πάει δεχτεί να τα πάνε στον γιατρό.
    Μπορεί όμως και να σκέφτηκε ότι ένα παιδί λιγότερο σημαίνει και λιγότερα έξοδα.
    Όπως τον γερο-Λαδά στο "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" του Καζαντζάκη.
    Με τον ίδιο τρόπο άφησε τη μοναχοκόρη του να πεθάνει για να γλυτώσει την προίκα της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τελικά οι γυναίκες ήταν και εξακολουθούν να είναι βασανισμένα πράγματα. Όμως και τα γηρατειά είναι δύσκολο πράμα. Σκέφτομαι τώρα τη γιαγιά μου που μου έλεγε πρόσφατα ότι θέλει να μπορεί να περπατά ως το τέλος, να μην καθηλωθεί με κανένα τρόπο στο κρεβάτι... μακάρι να ικανοποιηθεί η επιθυμία της αυτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμος10/10/10, 10:50 π.μ.

    Εγω στεναχωρηθηκα που αυτοι οι δυο ανθρωποι πεθαναν σε οικο ευγηρίας!

    Δεν θα επέτρεπα ποτέ μα ποτέ να αφήσω τη μανα μου ή τον πατερα μου να ζήσουν και να πεθανουν σε οικο ευγηρίας!

    Για να απαλύνω λιγο το κλίμα, γιατί ήταν σκληρο το σχολιο μου, το ξέρω, θα σου πω πως η δικη μου γιαγια εχει καρκινο στο στομαχι, ειναι 92 ετών κι όμως ειναι στο σπίτι μας και την φροντίζει η μανουλα μου!
    Η γιαγια μου που λες δεν ηθελε να παντρευτει αλλα στα 32 της ηρθε η τυφλοβδομαδα! Μου λεει συχνα, Coula μη το παίζεις υπεράνω...πλησιάζεις κι εσυ στην ηλικία και την στιγμή που θα έρθει η τυφλοβδομαδα!

    χαχαχαχα

    με λιγα λογια ραφτειτε κοριτσια....σε λιγο πλησιαζω την ηλικια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Lilith μου πολύ πιθανό να σκέφτηκε έτσι όπως λες. Ποιος ξέρει;
    Το "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" δεν το'χω διαβάσει, μου χάλασαν την εικόνα για τον Καζαντζάκη στο σχολείο και δεν το έχω πιάσει από τότε.
    Σίγουρα πάντως πολλοί χαρακτήρες στη λογοτεχνία είναι γεννημένοι απ'τη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Σκουλουκούιν της το εύχομαι. Καλύτερα ο άνθρωπος να'ναι όρθιος ως το τέλος.
    Να της δείχνεις την αγάπη σου τώρα που την έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. (Cou) Coula έγιναν πολλά που δεν έχω αναφέρει εδώ. Η μάνα μου είχε πάρει κοντά της τον πατέρα της όταν πρωτοαρρώστησε πολύ πριν πάει σε γηροκομείο αλλά η γιαγιία μου που τότε ήταν μια χαρά της επιτέθηκε πως πήγε να τη χωρίσει απ'τον άντρα της με αποτέλεσμα να αναλάβουν τα άλλα παιδιά και να τον στείλουν στο γηροκομείο.
    Όσο για τη γιαγιά μου ποτέ δεν ήθελε να εξαρτάται από κανένα και ως το τέλος έμενε μόνη. Όταν πήγε στο γηροκομείο ήταν πολύ άρρωστη και δε δεχόταν να την περιποιηθεί κανένας. Ίσως και να μην ήθελαν τα παιδιά της αφού ήταν δύσκολος άνθρωπος.
    Δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση τους εγώ προσωπικά. Σίγουρα η λύση του γηροκομείου είναι η πιο επώδυνη και θλιβερή. Πάντα μ'έπιανε κατάθλιψη όταν πήγαιναμε να δούμε τον παπού μου.

    Όσο για την.. τυφλοβδομάδα όταν γνωρίσεις το άτομο που θα θες να είσαι μαζί του δε θα τη βλέπεις έτσι ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος11/10/10, 7:41 π.μ.

    κοριτσακι τι εξομολογηση ζωης!!να σαι καλα και μπραβο που το μοιραζεσαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. το κόκκινο φουστάνι ευχαριστώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Τι θα γίνει μ' αυτά τα themes, μου λες;
    Παιδάκι μου, τι σόι "σταθερό" ζώδιο είσαι;
    Εσύ είσαι πιο ασταθής και από Δίδυμο!!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καθε ζωη και μια εμπειρια...

    :)

    Γλυκια/μελαγχολικη ιστορια...
    σου αφηνει ενα παραξενο χαμογελο!

    Φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Lilith lol
    και σκέψου ότι έχω ωροσκόπο αιγοκερω, θα'πρεπε να χω μια σταθερότητα... θεωρητικά πάντα.
    στην πραγματικότητα σε κάποια θέμα σαν τα themes και τη δουλειά δεν έχω και πολύ σταθερότητα :))))))
    Επανήλθα όμως στο γαλάζιο γιατί στο άλλο ήταν καλοί οι συνδυασμοί των χρωμάτων αλλά ήταν πολύ σκούρο βρε παιδάκι μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Free Spirit είναι ιστορίες που έγραψε η ζωή. κι ως συνήθως η ζωή γράφει τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες - πολύ πιο ανατρεπτικές από όλες σχεδόν τις φανταστικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μια πίκρα μου άφησε για γεύση η ιστορία σου... Δύσκολα τα χρόνια τα παλιά, ειδικά για τις γυναίκες. Δύσκολη και η μοναξιά, σε όποια χρονιά κι αν την αντιμετωπίζει κανείς.

    Την καλησπέρα μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Fri δύσκολα και πολύ σκληρά για τις γυναίκες.

    Καλησπέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...