Η δροσερή παραλία..

Για να χαρούμε τη θάλασσα πάμε στο λέιντις μάιλ. Το νερό είναι από κρύο-παγάκι ως απλά δροσερό, εκτός από καμιά δυο φορές το χρόνο που'ναι χλιαρό. Όπως και να το κάνουμε το κρύο νερό σφίγγει το δέρμα. Αν κι ο Β. στον οποίο ανάφερα αυτή την καταπληκτική προσφορά του νερού στη σύσφιξη μου είπε ότι προτιμά να είναι όλο το σώμα του χαλαρό μια ζωή παρά να βουτά στα παγάκια... Εμένα πάντως μ' αρέσει έτσι.

Για να αποφύγουμε την πολυκοσμία πάμε ανάμεσα στο γλάρο και το επόμενο κέντρο. Εκεί έχουμε αρκετή απόσταση απ'τους γύρω μας ν' απλώσουμε τα πράγματά μας και να ξαπλώσουμε χωρίς κίνδυνο να μας γεμίσουν με άμμους οι άλλοι λουόμενοι που τρέχουν οι αθλούνται μανιωδώς - γιατί παραλία χωρίς τους "αθλητές" της που εξασκούνται για το γιούπλετον με ρακέτες θαλάσσης δε νοείται!

Στην παραλία πάντα πάμε απόγευμα ένεκα που έχω αυτό το ασπριδερό δερματάκι που δε μαυρίζει παρά μετά από αίμα-δάκρυα+ιδρώτα: δηλαδή καίγομαι μια χαρά, τσουρουφλίζομαι και γίνομαι ωσαν ξεπετσισμένος κουρκουτάς - ελληνιστί αλλάζω αργά και βασανιστικά δέρμα. Μετά από όλη αυτή τη διαδικασία μπορεί και να πάρω λίγο χρώμα. Μπορεί λέμε, μην το δέσουμε και ψιλό μαντήλι ε! Οπότε αποφεύγω όσο μπορώ την άνωθεν διαδικασία φορώντας γυαλιά και καπέλο εντός της θαλάσσης και δείκτη προστασίας 50+

Πάμε λοιπόν τ' απογεύματα στην παραλία και λόγω του ότι έχουμε αρκετή απόσταση ο ένας απ' τον άλλο και μια σχετική ελευθερία έχει τύχει να δούμε κατά καιρούς διάφορα γλυκά, τρελλά και άκρως καλοκαιρινά:

1) Πριν καμιά διετία σχεδόν όποτε πηγαίναμε βρίσκαμε ένα ζευγαράκι αγοριών όλο κέφι και μπριο που ήταν φουλ ερωτευμένο. Τι φιλάκια, τι αγκαλίτσες, τι χαδάκια, τι κυνηγητά στην παραλία, τι τρεχαλητά μέσα στο νερό, ένα σωρό ζουζουνιές είδαμε. Τα παιδιά ζούσαν τον έρωτα τους έντονα και χωρίς αναστολές. Μόνο σεξ δεν τους είδαμε να κάνουν. Την επόμενη χρονιά όμως είχαν χαθεί..

2) Πέρσι πετύχαμε μια φορά μια παρέα 15 μελαψών, νεαρών αγοριών και κοριτσιών. Πρέπει να ήταν πάνω-κάτω γύρω στα 20 και μόλις θα είχαν τελειώσει τη δουλεία. Τα αγόρια φορούσαν βερμούδες και κοντομάνικα μπλουζάκια. Τα  κορίτσια μακριά τζην και μακό μακρομάνικες μπλούζες. Έβγαλαν τα παπούτσια τα αγόρια, τις παντόφλες τα κορίτσια και βούτηξαν με τα ρούχα στο νερό. Άρχισαν τότε τα ουρλιακτά (από χαρά; από τρόμο για την απότομη επαφή με το κρύο νερό; δεν ξέρω) τα οποία στη συνέχεια μετατράπηκαν σε ξεφωνήματα χαράς και γλεντιού. Μόνο ένα αγόρι κι ένα κορίτσι είχαν μείνει έξω και τους κοιτούσαν. Όσοι είχαν μπει κυνηγιόντουσαν, ξεφώνιζαν, βύθιζε ο ένας τον άλλο, έριχναν κλωτσιές κι υγρές γροθιές και γενικά έκαναν του κόσμου το θόρυβο. Είχε ξεσηκωθεί όλη η παραλία να τους παρακολουθεί. Τώρα πότε ήταν η τελευταία φορά που πλύθηκαν αυτά τα ρουχαλάκια που φορούσαν μέσα στη θάλασσα θα σας γελάσω. Πάντως είχαν κάτι ύποπτες μαυρίλες από δω κι από κει..

3) Φέτος κάναμε ως τώρα 4-5 μπάνια και τα φχαριστηθήκαμε γιατί υπήρχε μεγάλη ηρεμία στην παραλία και τις πιο πολλές φορές δεν είχε τον αέρα που συνήθως φυσά με μανία εκεί. Την τελευταία φορά που πήγαμε λίγο πιο πέρα στ' αριστερά μας ήταν ένας 20άρης (ας τον πούμε Αντρέα) με την μικρή του αδελφή (ας την πούμε Κατερίνα). Την ώρα που εμείς βγαίναμε για να στεγνώσουμε έμπαιναν εκείνοι στη θάλασσα. Κολύμπησαν πρώτα και μετά άρχισε να την πείραζει, να τη γαργαλά, και σε μια φάση την ανέβασε στους ώμους του να κάνει τούμπα... όταν ξαφνικά... ήρθε η κάθοδος των μυρίων! Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτό που έβλεπα. Καμιά 30αριά γυναίκες με μαγιό και μπικίνι, ψηλές, κοντές, αδύνατες, γεματούλες, χοντρές χοροπηδούσαν μέσα στο κύμα σε σχηματισμό αποδημητικών πουλιών κρατόντας μπροστά τους ένα πλαστικό.. παλούκι να το πω; Ένα στενομάκρουλο πράγμα σε διάφορα χαριτωμένα χρώματα, ροζ, γαλάζιο, πράσινο, κίτρινο κτλ. 

Ο Αντρέας τι να έκανε παράτησε την αδελφή του και περίμενε (υπομονετικά;) να περάσουν για να συνεχίσει να παίζει μαζί της. Αυτές συζητούσαν, φώναζαν, γελούσαν και... υποτίθεται γυμνάζονταν υπό την καθοδήγηση μιας ψηλής που περπατούσε δίπλα τους λικνίζοντας το "φιδίσιο" κορμί της. Όσο προχωρούσαν στην ομάδα έτρεχαν να προστεθούν κι άλλα άτομα με αποτέλεσμα η ομάδα να αυξάνεται και πληθήνεται λεπτό με το λεπτό. 

Πέρασαν λοιπόν οι κυρίες με τα μπανιερά τους κι έπιασε ο Αντρέας την Κατερινούλα απ' τη μέση για να συνεχίσουν το παιχνίδι τους.. Έλα όμως που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή αποφασίσε η διδάσκαλος θαλάσσιας γυμναστικής να πει στην ομάδα να κάνει επαναστροφή. Βρουμ κάνουν όλες μεταβολή και πέφτουν ακόμα μια φορά πάνω στον φουκαριάρη τον Αντρέα που αμέσως παράτησε την δόλια αδελφή του σύξηλη στο κύμα και βγήκε όλο νεύρα στην παραλία.

Η ομάδα συνέχισε ορεξάτη και χαρούμενη τις ασκήσεις κατα μήκος της παραλίας μέχρι που έφτασε μπροστά απ' το κέντρο. Τότε σταμάτησαν κι άρχισαν τους σχηματισμούς. Σκεφτήτε ό,τι σχηματισμό από σμήνος πουλιών θέλετε, τον έχουν κάνει. Τι χελιδόνια, τι αηδόνια, τι πάπιες! Τίποτα δεν άφησαν πίσω. Ούτε η εθνική ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης να ήταν. 

Στο μεταξύ ο Αντρέας ντύθηκε, άρπαξε τη τσάντα του και χωρίς να περιμένει την καημένη την Κατερίνα, που του φώναζε με σπαραγμό ψυχής να την περιμένει να μαζέψει την πετσέτα απ' τον άμμο, άρχισε να τρέχει προς τ' αυτοκίνητο. Αρκετά είχαν δει προφανώς τα μάτια του. Είμαι σίγουρη ότι σ' εκείνο το σημείο δε θα ξαναπατήσει.

Το τι γέλια κάναμε με το όλο σκηνικό είναι νομίζω περιττό να το γράψω. Δυστυχώς δεν είχα πάρει μαζί το κινητό αλλιώς θα είχατε την "τύχη" να δείτε ιδίοις όμμασοι το μπουλούκι σε σχηματισμό! Πάντως πάω στοίχημα ότι όλες αυτές πλήρωναν αδρά την ψηλή για να τις γυμνάσει εντός του αλμυρού ύδατος, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να κατεβούν μόνες τους στην παραλία και να γυμναστούν μια χαρά τρέχοντας και χοροπηδώντας, αν ήθελαν, χωρίς να τα σκάσουν γερά. Κι αυτή όμως τι σκέφτηκε για να βγάλει τα προς το ζην ε; Μπράβο μυαλό!