Το καλοκαιρινό δωμάτιο μας

Όταν ήμασταν μικρές με την αδελφή μου μοιραζόμασταν το ίδιο δωμάτιο. Μεγάλο δωμάτιο μεν αλλά στενάχωρο δε.. που χώρος για παιχνίδι. Είχε τα κρεβάτια μας, ένα μεγάλο έπιπλο της γιαγιάς που έπιανε ένα ολάκερο τοίχο και καρέκλες για να απλώνουμε τις ποδιές μας μόλις γυρνούσαμε απ΄το δημοτικό σχολείο (μέσα της δεκαετίας του '80, δεν είμαι και καμιά γρια ακόμα!). Ίσα-ίσα που'χε μέρος ενδιάμεσα για να μπαίνουμε και να βγαίνουμε. 

Το προσκέφαλο των κρεβατιών ήταν ακουμπισμένο στον τοίχο και ακριβώς δίπλα απ'το κρεβάτι μου ήταν το παράθυρο, στα πόδια του κρεβατιού μια στενή μπαλκονόπορτα και δίπλα το έπιπλο της γιαγιάς που λέγαμε. Αυτή ήταν η χειμερινή διάταξη του δωματίου. Κατά τη θεωρία της μάνας μου έτσι είχαμε λιγότερο κρύο.

Το καλοκαίρι όμως η μητρική θεωρία έλεγε ότι θέλαμε περισσότερο αέρα. Επιστρατεύοταν λοιπόν ο πατέρας μου και άλλαζε τη διάταξη των επίπλων ώστε το δωμάτιο να καταστεί ευάερο και ευήλιο. Το προσκέφαλο των κρεβατιών γυρνούσε προς το τοίχο του παραθυρου και το έπιπλο της γιαγιάς μετακόμιζε στον τοίχο που ήταν τα κρεβάτια πριν. Οι καρέκλες εύκολα μεταφέρονταν δίπλα απ'τα κρεβάτια.. και να! έτοιμη η καλοκαιρινή διάταξη του δωματίου!

Τη λάτρευα αυτή την αλλαγή. Θυμάμαι την περίμενα πως και πως και όλο ρωτούσα πότε επιτέλους θα την κάναμε. Μ'αρεσε γιατί έδειχνε ξεκάθαρα τον ερχομό του καλοκαιριού, των παιχνιδιών, το κλείσιμο του σχολείου. Ένιωθα ότι ανάπνεα καλύτερα με το κεφάλι κάτω απ'το παράθυρο. Φυσικά σ'αυτό ίσως να έπαιζε και κάποιο ρόλο το ότι δεν είχα πάνω απ'το κεφάλι μου ένα τεράστιο αρχαίο κρεμαστάρι της γιαγιάς που κρεμότανε όλο τον υπόλοιπο χρόνο πάνω απ΄το κεφάλι μου. 

Αυτή η καλοκαιρινή διάταξη συνεχίστηκε μέχρι τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού γιατί μετά η μάνα μου έιχε άλλη μια φαεινή ιδέα (ούτε ο Κύρος Γρανάζης να ήταν!) να μας αγοράσει γραφεία για να έχουμε χώρο να μελετάμε στο δωμάτιο μας. Ίσως μας είχε βαρεθεί να γεμίζουμε με μολυβιές και σβησίματα το τραπέζι της κουζίνας δεν ξέρω. Όπως και να'χει αγοράστηκαν τα περίφημα γραφεία κι μια τουαλέτα (όχι το δωμάτιο καλέ, το έπιπλο με τον καθρέφτη από πάνω για να βλέπουν οι νεαρές κυρίες την εμφάνιση και το μαλλί πριν ξεπορτίσουν)' έφυγε το έπιπλο της γιαγιάς και πλέον η καλοκαιρινή διάταξη έγινε παρελθόν. Το δωμάτιο πια έμεινε με μια διάταξη χειμώνα-καλοκαίρ,ι αλλά έχασε λίγη απ'τη μαγεία του στα παιδικά μου μάτια. 


Πόσες φορές δεν παρακάλεσα τη μάνα μου να τα αλλάξουμε ξανά. Ήταν ανένδοτη δεν γινόταν να μπουν τα έπιπλα αλλιώς πλέον. Με άλλα λόγια πίστευε α) ότι πέτυχε την τέλεια διάταξη, ή β) ότι δεν υπήρχε περίπτωση να χωρέσουν τα έπιπλα μ' άλλο τρόπο. Έτσι το δωμάτιο έμεινε με όλο αυτά γεμάτο μέχρι που ήρθε η άγια ώρα που έφυγα για σπουδές κι απέκτησα για πρώτη φορά στη ζωή μου δικό μου δωμάτιο.


Με το που απέκτησα δικό μου χώρο όμως, δεν άντεχα να έχω την ίδια διαρρύθμιση πάνω από κανά δυο μήνες. Μου'μεινε με λίγα λογια απωθημένο; κουσουρι; Ήθελα να αλλάζω συνέχεια θέση στα πράγματα γύρω μου. Όταν έφτανα πια στο σημείο να έχω εξαντλήσει όλους τους πιθανούς συνδιασμούς τότε άλλαζα σπίτι! 

Η αδελφή μου όσο ήταν φοιτήτρια έμεινε στην ίδια γκρασονιέρα μέχρι που πήρε το πτυχίο της (πως άντεξε ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω). Εγω; Άλλαξα 6 διαμερίσματα, από διάρι μέχρι γκαρσονιέρα κι από τριάρι μέχρι στούντιο, με συγκάτοικους και μόνη. Ο λόγος δεν ήταν η καλοκαιρινή διάταξη που ακόμα νοσταλγούσα... αλλά έβαλε κι αυτή το δακτυλάκι της λιγουλάκι.. ;)