17 Οκτωβρίου

Απόγευμα ήρθες να με βρεις. Σε περίμενα στη στάση. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να δω τα μάτια σου δακρυσμένα όταν έβγαλες το κράνος. Σε κοίταξα με απορία και κάτι ψέλισες ότι είχες αργήσει και έτρεχες να'ρθεις. Λες κι αυτό εξηγούσε τα δακρυσμένα μάτια σου που με βιασύνη σκούπιζες. Ποτέ ως τότε δε σ'είχα δει να κλαις.. ποτέ δε θα σε ξανάβλεπα..

Πήγαμε βόλτα με τη μηχανή; Πήγαμε για καφέ; Πήγαμε στην παραλία; Ούτε που θυμάμαι πια. Αυτό που θυμάμαι είναι στιγμές.. σκηνές.. πράξεις.. λέξεις.. αγγίγματα. Τα χέρια σου.. το ροζ.. το ολογάλανο.. τ' ανοικτά παράθυρα.. την τελευταία εκέινη στιγμη.

Σου'χα ζητήσει να μείνεις λίγο ακόμα κι είχες πει ότι είν'αργά και βιάζεσαι να γυρίσεις. Περίμενα δίπλα σου το ασανσέρ. Με φίλησες και μετά με κοίταξες μ'ένα περίεργο τρόπο.. λες κι ήθελες να καταγράψεις το πρόσωπο μου στο μυαλό σου, λες κι ήθελες να πάρεις κάτι μαζί σου.. Δεν ξέρω. Πριν μπεις στο ασανσέρ μου έσφιξες στιγμιαία το χέρι, τ'αριστέρο, και έφυγες.
Με τη λογική δεν ήξερα ότι το τέλος ήταν εδώ ήδη. Μα το συναίσθημα που σπάνια ξεγελιέται το ήξερε, το γνώριζε, μου το φώναζε, μου το μαρτυρούσε. Κι ας έκλεινα τα μάτια, τ' αυτιά, κι ας μην ήθελα να ξέρω.


Μπήκα μέσα. Έκλεισα την πόρτα κι έβαλα τα κλάματα. Ένιωθα και ήμουν απαρηγόρητη κι ας μου έλεγε η λογική ότι δεν υπήρχε λόγος να κλαίω.

~~~

Χαραγμένες στιγμές στη μνήμη. Στιγμές που το κάθετι είχε σημασία. Όταν συνέβαιναν όλα δεν το συνειδητοποιούσα μα το κάθε λεπτό εκείνης της μέρας καταγράφηκε με απίστευτα πολλές λεπτομέριες, με αρώματα, ήχους, γεύσεις. Λες κι όλες οι αισθήσεις ήταν σε εγρήγορση, λες κι ήθελαν να καταγράψουν τα πάντα χωρίς προτροπή.. και το έκαναν.