Ημερολόγια κι αναμνήσεις..

Είναι φορές που με πιάνει γραφωδιάρροια  - απ’το γλωσσοδιάροια βρε :) - και ετοιμάζω 4 - 5 ποστ την ίδια μέρα. Άλλες φορές δεν έχω τίποτα να γράψω αν και πάντα κάποιες σκέψεις για ποστ κυκλοφορούν κι οπλοφορούν μες το μυαλό μου.Συχνά θελω να γράψω για θέματα που με εκνευρίζουν, που με βγάζουν απ’τα ρουχα μου αλλά μετά το αναβάλλω επ’ αόριστον γιατί τότε θα τα διαβάζω και στο μέλλον και θα βγαίνω απ’τα ρούχα μου εκ νέου.. no sense in that!

Flashback: Όταν ήμουν 14 χρονών μου είχε χαρίσει η μητέρα μου ένα ημερολόγιο, από αυτά που έχουν μια λευκή σελίδα για κάθε μέρα της εβδομάδας, κι επειδή θα πηγαίναμε διακοπές μου πρότεινε να γράψω εκεί τις αναμνήσεις μου. Στις διακοπές εγώ είχα καλύτερα πράγματα να κάνω και δεν έγραψα κάτι. Αργότερα όμως, όταν ξεκίνησε το σχολείο άρχισα δειλά-δειλά να σημειώνω σκέψεις, προβληματισμούς κι άλλα διάφορα. Η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε για 12 συναπτά έτη.

Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έγραφα ανελλιπώς και είχα γεμίσει αν θυμάμαι καλά 12 τετράδια. Στα ημερολόγια μου δεν έγραφα μόνο όμως, κολλούσα φωτογραφίες από περιοδικά, αντέγραφα ποιήματα, έγραφα γνωμικά που μου άρεσαν, σημείωνα όνειρα που είδα κι είχαν κάποια σημασία για μένα. Κι είχαν κάτι πολύ προσωπικό δικό μου, γιατί ανάλογα με τη διάθεση μου ο γραφικός μου χαρακτήρας ήταν διαφορετικός. Άλλοτε στρωτός, ήρεμος, άλλοτε ανάστατος, τόσο που σχεδόν αδυνατούσα να διαβάσω τι είχα γράψει μετά.

Όλα αυτά τα ημερολόγια όπως έχω πει και παλιά τα έχω πετάξει. Είχα φτάσει σε μια φάση τότε που δεν ήθελα να διαβάζω παλιές πληγές, παλιά λάθη, παλιά πάθη. Δεν ήθελα να επισκέπτομαι το παρελθόν και να το βλέπω έτσι όπως ήταν ξεγυμνωμένο κι αφτιασίδωτο μπροστά μου. Γιατί πολύ συχνά ανακάλυπτα ότι αλλιώς θυμόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις κι αλλιώς γράφαμε γι’ αυτά όταν συμβαίνανε.

Θυμάμαι τότε πήγα στο πατρικό μου, τα μάζεψα, τα ’χωσα σε μια μεγάλη σακούλα και τα κατέβασα στα σκούπιδια. Φαίνεται ακραία και δραματική κίνηση το ξέρω. Ίσως είχα ανάγκη να την κάνω τότε για να σηματοδοτήσω ένα τέλος στη ζωή μου.

Εκείνη τη φάση ξεκινούσε μια σημαντική σχέση και δεν ήθελα να υπάρχει ποτέ η πιθανότητα να διαβάσει έτσι ξεγυμνομένο το παρελθόν μου. Όπως και να’χει τα κατέβασα στα σκουπίδια και από μέσα μου είχα ένα φόβο μπας και τα βρει κάποιος άνθρωπος από αυτούς που ψάχνουν στους σκουπιδότοπους. Επειδή είμαι άτομο των άκρων θα προτιμούσα να τα είχα κάψει, αλλά φοβόμουν μη κάνω καμιά ζημιά στο σπίτι. Έτσι αρκέστηκα να τ' αποχωριστώ οριστικά.

Συχνά-πυκνά τα σκέφτομαι κι αν και δεν έχω μετανιώσει που τα άφησα, θα ήθελα να τα έβρισκα κάποια στιγμή ξανά. Ειδικά σε κάποια από αυτά είχα βάλει πολύ αγάπη και μεράκι για να τα φτιάξω κι ομολογώ μου λείπουν.

Τώρα με τη νέα σχολική χρονιά είδα στα μαγαζιά ωραία νέα τετράδια γεμάτα λευκές σελίδες έτοιμες για γέμισμα... και σκέφτομαι άραγε να ξαναρχίσω να γράφω; Ή ήταν μια φάση εκείνη που τέλειωσε και να την αφήσω έτσι; Γιατί τότε εκτός από τα ημερολόγια έγραφα και πολλά γράμματα στο εξωτερικό. Γενικά μου άρεσε πάντα να γράφω.

Τώρα φυσικά γράφω στο μπλογκ αντί για ημερολόγιο και στέλνω email αντί για γράμματα αλλά καμιά φορά μου λείπει εκείνη η ανυπομονησία που είχα να τρέξω στο γραμματοκιβώτιο, να δω αν ήρθε κάτι. Εκείνη η αίσθηση που άγγιζα το χαρτί που είχε αγγίξει κι αυτός που μου το έστελνε, που’χε τη μυρωδιά του, το γραφικό του χαρακτήρα.

Τώρα είναι σπάνιο να δεις τον γραφικό χαρακτήρα κάποιου. Κι όταν περάσουν χρόνια και ξαναδιαβάσεις τα παλιά email δε θα ’ναι το ίδιο με το να βρεις παλιά γράμματα, διπλωμένες σελίδες με κάποιες μουτσούρες κάποιες φορές και λίγη σκόνη απ’ το καιρό που τα φυλάς.

ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί αλλά γράφοντας με έπιασε μια νοσταλγία...