16 Σεπ 2009

Ημερολόγια κι αναμνήσεις..

Είναι φορές που με πιάνει γραφωδιάρροια  - απ’το γλωσσοδιάροια βρε :) - και ετοιμάζω 4 - 5 ποστ την ίδια μέρα. Άλλες φορές δεν έχω τίποτα να γράψω αν και πάντα κάποιες σκέψεις για ποστ κυκλοφορούν κι οπλοφορούν μες το μυαλό μου.Συχνά θελω να γράψω για θέματα που με εκνευρίζουν, που με βγάζουν απ’τα ρουχα μου αλλά μετά το αναβάλλω επ’ αόριστον γιατί τότε θα τα διαβάζω και στο μέλλον και θα βγαίνω απ’τα ρούχα μου εκ νέου.. no sense in that!

Flashback: Όταν ήμουν 14 χρονών μου είχε χαρίσει η μητέρα μου ένα ημερολόγιο, από αυτά που έχουν μια λευκή σελίδα για κάθε μέρα της εβδομάδας, κι επειδή θα πηγαίναμε διακοπές μου πρότεινε να γράψω εκεί τις αναμνήσεις μου. Στις διακοπές εγώ είχα καλύτερα πράγματα να κάνω και δεν έγραψα κάτι. Αργότερα όμως, όταν ξεκίνησε το σχολείο άρχισα δειλά-δειλά να σημειώνω σκέψεις, προβληματισμούς κι άλλα διάφορα. Η συνήθεια αυτή συνεχίστηκε για 12 συναπτά έτη.


Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έγραφα ανελλιπώς και είχα γεμίσει αν θυμάμαι καλά 12 τετράδια. Στα ημερολόγια μου δεν έγραφα μόνο όμως, κολλούσα φωτογραφίες από περιοδικά, αντέγραφα ποιήματα, έγραφα γνωμικά που μου άρεσαν, σημείωνα όνειρα που είδα κι είχαν κάποια σημασία για μένα. Κι είχαν κάτι πολύ προσωπικό δικό μου, γιατί ανάλογα με τη διάθεση μου ο γραφικός μου χαρακτήρας ήταν διαφορετικός. Άλλοτε στρωτός, ήρεμος, άλλοτε ανάστατος, τόσο που σχεδόν αδυνατούσα να διαβάσω τι είχα γράψει μετά.

Όλα αυτά τα ημερολόγια όπως έχω πει και παλιά τα έχω πετάξει. Είχα φτάσει σε μια φάση τότε που δεν ήθελα να διαβάζω παλιές πληγές, παλιά λάθη, παλιά πάθη. Δεν ήθελα να επισκέπτομαι το παρελθόν και να το βλέπω έτσι όπως ήταν ξεγυμνωμένο κι αφτιασίδωτο μπροστά μου. Γιατί πολύ συχνά ανακάλυπτα ότι αλλιώς θυμόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις κι αλλιώς γράφαμε γι’ αυτά όταν συμβαίνανε.

Θυμάμαι τότε πήγα στο πατρικό μου, τα μάζεψα, τα ’χωσα σε μια μεγάλη σακούλα και τα κατέβασα στα σκούπιδια. Φαίνεται ακραία και δραματική κίνηση το ξέρω. Ίσως είχα ανάγκη να την κάνω τότε για να σηματοδοτήσω ένα τέλος στη ζωή μου.


Εκείνη τη φάση ξεκινούσε μια σημαντική σχέση και δεν ήθελα να υπάρχει ποτέ η πιθανότητα να διαβάσει έτσι ξεγυμνομένο το παρελθόν μου. Όπως και να’χει τα κατέβασα στα σκουπίδια και από μέσα μου είχα ένα φόβο μπας και τα βρει κάποιος άνθρωπος από αυτούς που ψάχνουν στους σκουπιδότοπους. Επειδή είμαι άτομο των άκρων θα προτιμούσα να τα είχα κάψει, αλλά φοβόμουν μη κάνω καμιά ζημιά στο σπίτι. Έτσι αρκέστηκα να τ' αποχωριστώ οριστικά.

Συχνά-πυκνά τα σκέφτομαι κι αν και δεν έχω μετανιώσει που τα άφησα, θα ήθελα να τα έβρισκα κάποια στιγμή ξανά. Ειδικά σε κάποια από αυτά είχα βάλει πολύ αγάπη και μεράκι για να τα φτιάξω κι ομολογώ μου λείπουν.


Τώρα με τη νέα σχολική χρονιά είδα στα μαγαζιά ωραία νέα τετράδια γεμάτα λευκές σελίδες έτοιμες για γέμισμα... και σκέφτομαι άραγε να ξαναρχίσω να γράφω; Ή ήταν μια φάση εκείνη που τέλειωσε και να την αφήσω έτσι; Γιατί τότε εκτός από τα ημερολόγια έγραφα και πολλά γράμματα στο εξωτερικό. Γενικά μου άρεσε πάντα να γράφω.

Τώρα φυσικά γράφω στο μπλογκ αντί για ημερολόγιο και στέλνω email αντί για γράμματα αλλά καμιά φορά μου λείπει εκείνη η ανυπομονησία που είχα να τρέξω στο γραμματοκιβώτιο, να δω αν ήρθε κάτι. Εκείνη η αίσθηση που άγγιζα το χαρτί που είχε αγγίξει κι αυτός που μου το έστελνε, που’χε τη μυρωδιά του, το γραφικό του χαρακτήρα.

Τώρα είναι σπάνιο να δεις τον γραφικό χαρακτήρα κάποιου. Κι όταν περάσουν χρόνια και ξαναδιαβάσεις τα παλιά email δε θα ’ναι το ίδιο με το να βρεις παλιά γράμματα, διπλωμένες σελίδες με κάποιες μουτσούρες κάποιες φορές και λίγη σκόνη απ’ το καιρό που τα φυλάς.


ΥΓ. Δεν ξέρω γιατί αλλά γράφοντας με έπιασε μια νοσταλγία...

8 σχόλια:

  1. Θυμάμαι ότι είχα πετάξει κάποτε ένα ημερολόγιο γιατί το διάβασε κάποιος που αγαπούσα και ήταν αυτό η αιτία να πληγωθεί...ακόμα το μετανιώνω που το πέταξα...

    Με άγγιξε πολύ το ποστ σου σήμερα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. εγώ τα έκρυβα, τα καταχώνιαζα μες το δωμάτιο μου.. όμως θέλοντας και μη είχαν σχεδόν σταθερό αναγνώστη τη μάνα μου, που δεν ήθελε να καταλάβει ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός της προσωπικής ζωής του καθένος. ίσως να έπαιξε ρόλο κι αυτό στο ότι τα πέταξα.

    ξέρεις είναι περίεργο, αλλά οι άνθρωποι αν βρουν κάτι γραμμένο το πιστεύουν περισσότερο από όλα όσα τους λες. ακόμα κι αν από τότε που έγραψες ό,τι έγραψες έχεις αλλάξει γνώμη, άποψη, στάση, ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παλιά έγραφα αλλά σε χαρτάκια σκόρπια..
    Στα φοιτητικά μου χρόνια άρχισα να γράφω σε ημερολόγιο με κλειδαριά..
    Κι ύστερα blogging.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αχ τι ωραίο post... κι εμενα με έπιασε μια νοσταλγια τώρα. Για χαρτί και μολύβι και ελαφρά τσαλακωμένους φακέλλους... πάω να δω αν ήρθε ο ταχυδρόμος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Τώρα είναι σπάνιο να δεις τον γραφικό χαρακτήρα κάποιου. Κι όταν περάσουν χρόνια και ξαναδιαβάσεις τα παλιά email δε θα ’ναι το ίδιο με το να βρεις παλιά γράμματα, διπλωμένες σελίδες με κάποιες μουτσούρες κάποιες φορές και λίγη σκόνη απ’ το καιρό που τα φυλάς."

    Ναι ρε γαμώτο, έτσι είναι.. Από την άλλη όμως είμαστε κι εμείς λίγο βολεψάκηδες και δε συνεχίζουμε την ομορφιά του "παίρνω μελάνη και γράφω.."
    Νοσταλγία δε λες τίποτα..

    Επίσης βάλτε με κι εμένα στο γκρούπ εκείνων που ξεφορτώθηκαν τα ημερολόγια τους λόγω..αδιάκριτων βλεμμάτων της μανούλας, χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Alice μου βλέπω δεν είμαι η μόνη που είχε δεχτεί επιθέσεις απ’τη μαμά.. :)

    Αναρωτιέμαι συχνά τι μας εμποδίζει να πάρουμε χαρτί και μολύβι και μετά φάκελο και γραμματόσημο και να στειλουμε ένα γράμμα; Τελικά η βολεψιά κι η ευκολία ειναι μεγάλο πράγμα..

    Πάντως, μεταξύ μας τώρα, έχω εδώ και πολύ καιρό μια συμμετοχή σε διαγωνισμό περιοδικού, έτοιμη, φακελωμένη, με τα γραμματόσημα, στη τσάντα μου κι όλο αμελώ να πάω να τη στείλω.. χμ... έχουμε παρασυνηθίσει μου φαίνεται το πάτημα ενός κουμπιού!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ όμορφο ποστ. κι εγώ έχω πετάξει ημερολόγια και το μετάνοιωσα...
    μετά όμως κατάλαβα πως άμα γράφω αυτά που πραγματικά νοιώθω και όχι συναισθήματα που ξέρω πως θα σβήσουν το επόμενο μισάωρο τότε δεν έχω καμιά ανάγκη να πετάξω τίποτα...

    ...αλλά να μην τα δει κανένας, ακούς μαμά; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ουφ! μου καλημέρα! Δεν το είχα σκεφτεί αυτό που λες.. έχεις δίκιο!
    Η μαμά δεν μπορεί πλέον να τα δει κι ο άνθρωπος μου είναι διακριτικό άτομο, δεν κάνει τέτοια ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...