Παιχνίδι ζωής

Η Coula με προσκάλεσε να μοιραστώ μαζί σας ένα παιχνίδι της ζωής, ή μια μεταφυσική εμπειρία που είχα. 

Παρακάμπτωντας λίγο τους κανόνες προσκαλώ όλους εσάς που έχετε μια τέτοια εμπειρία να τη μοιραστείτε κι εσείς μαζί μας στο μπλογκ σας :)
___________________________________________________________________


Όταν ήμουν στο λυκείο έκανα πολύ παρέα με μια συμμαθήτρια μου την Φωτεινή (την ιστορία της μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ κι εδώ). Η Φωτεινή ήταν μια κοπέλα χαμηλών τόνων, πολύ θρησκευόμενη, με μεγάλη αγάπη για τη μουσική. 

Η Φωτεινή είχε μια θεία που την έλεγαν Μαρία. Η κα Μαρία έμοιαζε πολύ στη Φωτεινή. Είχε λευκό δέρμα, σγουρά μαλιά που τα είχε πάντα πιασμένα πίσω και ένα χαμόγελο που φάνταζε μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της. Η θεία της Φωτεινής δούλευε σαν καθαρίστρια στο σχολείο μας. Όποτε τύχαινε να τη συναντήσουμε στο διάλειμμα σταματούσαμε και πιάναμε την κουβέντα μαζί της. Κάθε φορά που μας έλεγε κάποιες κουβεντούλες μίλαγε τόσο σιγά που χρειαζόταν να σκύψω για να ακούσω τη έλεγε. Πάντα όμως ήταν χαμογελαστή και πρόσχαρη. 

Όσο γνώριζα τη κα Μαρία τόσο περισσότερο τη συμπαθούσα, χωρίς να έχει κάνει κάτι συγκεριμένο, ίσως να ήταν τα μεγάλα θλιμμένα μάτια της που με έκαναν να νιώθω έτσι, δεν ξέρω. Πάντως αν κι ήμουν πολύ ντροπαλή γενικά και σπάνια μιλούσα σε μεγαλύτερους αν δε μου μιλούσαν πρώτα εκείνοι, τη κα Μαρία τη χαιρετούσα και της μιλούσα ακόμα κι αν τη συναντούσα μόνη μου.

Τον Ιούλο του '93 πήγαμε οικογενειακώς 10 μέρες διακοπές στο εξωτερικό κι όπως ήταν φυσικό αποτοξεινωθήκαμε από τις ειδήσεις. Ένα βράδυ προτού γυρίσουμε είδα ένα πολύ περίεργο και ζωντανό όνειρο. Είδα την κα Μαρία, ντυμένη με ολόλευκα ρούχα να κάθεται σ'ένα λευκό άλογο χαμογελώντας και να λάμπει ολόκληρη. Το όνειρο μου προξένησε γαλήνη. Ήταν δε τόσο έντονο και δυνατό που το θυμόμουν το άλλο πρωί όταν ξύπνησα.

Εκείνες οι διακοπές ήταν όμορφες, σε μια χώρα ζεστή κι εξωτική κι όταν γυρίσαμε δεν είχα όρεξη να πάω πίσω στο σχολείο. Η χρονιά που θα ξεκινούσε ήταν η τελευταία μου και ήξερα πως με περίμενε πολύ διάβασμα και άγχος.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου γυρίσαμε πίσω στα θρανία. Τρέχαμε όλοι στα φροντιστήρια, είχαμε πολύ διάβασμα κι ένα σωρό σκοτούρες. Περνούσαμε το διάλειμμα μαζί με τη Φωτεινή όπως τις προηγούμενες χρονιές αλλά δεν είχε τύχει να δούμε πουθενά τη θεία της. Ήθελα να τη ρωτήσω που ήταν και τι κάνει αλλά όλο ξεχνούσα.

Μια μέρα καμιά δυο βδομάδες μετά την αρχή των μαθημάτων, θα'ταν αρχές Οκτωβρίου, θυμήθηκα ότι είχα προσέξει πως  δεν είχε τύχει να συναντήσουμε τη κα Μαρία και ρώτησα τη Φωτεινή "Τι κάνει η θεία σου; Καιρό έχουμε να τη δούμε!". Αμέσως γύρισε απότομα και το συνήθως μειλήχιο βλέμμα της ήταν γεμάτο θυμό,

"Πλάκα μου κάνεις;!" είπε με μια εξαιρετικά δυνατή φωνή που δεν είχα ποτέ ξανακούσει απ'το στόμα της.

"Γιατί καλέ, αφού δεν την είδαμε απ'το Σεπτέμβρη είπα να ρωτήσω τι κάνει. Γιατί κάνεις έτσι;" ρώτησα χωρίς να μπορώ να κατανοήσω την αντίδραση της. Εκείνη όμως συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο.

"Σταμάτα να ρωτάς δεν είναι αστείο!" μου πέταξε απότομα και θυμωμένα. 

"Μα γιατί..;" δεν μπορούσα να καταλάβω κι επέμενα.

"Καλά που ήσουν τον Ιούλιο; Δεν άκουσες τι έγινε;" Παραξενεύτηκα και της απάντησα αμέσως πως είχα πάει διακοπές. 

"Αλλά τι σχέση έχει αυτό με τη θεία σου βρε συ Φωτεινή;"

Μαλάκωσε τότε λίγο και μου αποκάλυψε κάπως διστακτικά (λες και δεν πίστευε ότι δεν το ήξερα) ότι στα μέσα Ιουλίου ο άντρας της θείας της την είχε σκοτώσει. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τη ρωτούαα και τη ξαναρωτούσα αν είναι αλήθεια. 

Όταν ηρέμησα και συνειδητοποίησα ότι ήταν αλήθεια της περιέγραψα αμέσως το όνειρο μου έχοντας ανατριχιάσει κυριολεκτικά σε όλο μου το σώμα. Θυμόμουν το όνειρο ξεκάθαρα και της το περιέγραψα με κάθε λεπτομέρεια. Το πιο ανατριχιαστικό ήταν (κι εξακολουθεί να είναι) το ότι το είδα στο ταξίδι χωρίς να ξέρω ότι η κα Μαρία είχε πεθάνει. 

Όταν το άκουσε η Φωτεινή χαμογέλασε και μου είπε ότι μπορεί αυτό να σημαίνει ότι η θεία της είχε γίνει άγγελος. Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία γι'αυτό.

ΥΓ. Για κάποιο λόγο το βρήκα πάρα πολύ δύσκολο να γράψω αυτή την ιστορία που έγινε πριν τόσα χρόνια. Τελειώνοντας νιώθω ξανά ανατριχιασμένη και δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο μου.

Ο Θεός ν'αναπαύσει τη ψυχή της.