Πόσο με ευχαριστεί να γράφω για σένα, κυρίως επειδή με αυτό τον τρόπο περνώ χρόνο μαζί σου στο μυαλό μου, αλλά υπάρχει μια πιθανότητα να διαβάσεις κάποτε αυτά που γράφω. Έτσι δεν είναι το ίδιο με το ημερολόγιο ή το κλειδωμένο μπλογκ ή οτιδήποτε άλλο.
Και μου αρέσει να περνώ χρόνο μαζί σου στο μυαλό μου επειδή μόνο εκεί περνώ χρόνο μαζί σου.
Κάποιες φορές με αφήνω και σε σκέφτομαι συνέχεια. Κάποιες άλλες με συγκρατώ και σε σκέφτομαι πολύ πιο λίγο.
Κάποτε μπορώ να ακούω τη μουσική και να νιώθω κοντά σου.
Κάποτε δεν μπορώ να την ακούω καθόλου, γιατί με κάθε νότα βιωνω εκ νέου την απώλεια.
Δεν το προγραμματησα αυτό το ποστ, όπως τα πιο πολλά που έχω γράψει, βγήκε αυθόρμητα και δυνατά.
Ίσως επειδή με πειράζει που εξακολουθείς πίσω από ανώνυμους λογαριασμους να με παιδευεις; Ίσως επειδή τα βάζω με μένα που σου επιτρέπω να με παιδευεις;
Κάθε φορά με πονάει η σκέψη σου, αλλά εκεί είναι δεν λέει να φύγει, να τερματιστεί, να αλλάξει.
Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι το χιούμορ σου και το γέλιο σου όταν μιλούσαμε συχνά.
Και ναι κι αυτό το κείμενο πονάει που το γράφω, αλλά θέλω να βγάλω όλα όσα είναι κρυμμένα για να τα ξεφορτωθώ.
Κι όλο σε αποχαιρετώ κι όλο πίσω μένω όταν εσύ έχεις φύγει προ πολλού.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή