Η χαρά της κίνησης

Ίσως είναι λίγο κλισέ αλλά είναι αλήθεια ότι η φετινή χρονιά, το 2020 ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για πάρα πολύ κόσμο.

Ο φόβος της αρρώστιας σε συνδυασμό με τον εγκλεισμό. Η ενίσχυση του φόβου του άλλου, του άγνωστου, όλα δούλεψαν αρνητικά και συνεχίζουν. 

Είχε όμως και λίγα θετικά όλη αυτή η δυσκολία. Πρέπει να προσπαθήσεις για τα βρεις αλλά υπάρχουν αν έχεις την καλή διάθεση να ψάξεις. 

Για εμένα προσωπικά το θετικό ήταν ότι άρχισα από το Μάρτιο με την πρώτη καραντίνα, να περπατάω. Στην αρχή δειλά-δειλά μια φορά τη βδομάδα. Τώρα πια καθημερινά και για μια ώρα και, κάθε φορά.

Ξανανακαλυψα τη μαγεία της κίνησης. Του πόσο καλά αισθάνεται το σώμα σου και κατ'επεκταση και πόσο βελτιώνεται η διάθεσή σου όταν κινείσαι. Το ξέρω ότι δε λέω κάτι νέο. Αλλά είναι πολύ διαφορετικό να στο λέει άλλος ή να το διαβάζεις και διαφορετικό εντελώς να το βιώνεις.

Έπειτα με τον εγκλεισμό το περπάτημα δούλεψε και σαν ψυχοθεραπεία. Έφευγα από το σπίτι με σκοτούρες ή αρνητική διάθεση και επέστρεφα με χαμόγελο και αισιοδοξία. 

Λίγα πράγματα μπορούν να σου χαρίσουν αυτή τη χαρά και δύναμη όσο η κίνηση. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να μην κινείται. Υποφέρει στην αδράνεια ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιεί. 

Έτσι από τη τρομερή χρονιά του κορονοϊου κρατάω τη χαρά της κίνησης που ξαναβρήκα και θέλω να την κρατήσω για όσο μπορώ, να την έχω ενταγμένη στην καθημερινότητα μου ο,τι κι αν κάνω, να είναι μέρος της ζωής μου, που μου χαρίζει ψυχική και σωματική ευεξία κι υγεία.