the end, no p.s.

Αν μια φορά κι ένα καιρό τα λόγια σε έφεραν πιο κοντά μου, αυτά στάθηκαν η αφορμή για να φύγεις. 

Λόγια, που για κάποιο ηλιθιο λόγο της ιστοσελίδας που ανέβηκαν, δεν μπορούν να κατέβουν ποτέ. Εκεί θα μείνουν να με κοροϊδεύουν. Να μου θυμίζουν, να με πονάνε. Λόγια γραμμένα πάνω στον θυμό και τον πόνο που καθόρισαν την συνέχεια και το τέλος.

Το τέλος που το εννοούσες από την πρώτη στιγμή κι εγώ ακόμα προσπαθώ να το επεξεργαστώ μέσα μου. 

Το τέλος που πονάει σαν μαχαίρι που στριφογυριζει σε μια πληγή που ακόμα αιμορραγει. Το τέλος που έρχεται ξανά και ξανά ακόμα και μετά που εσύ έφυγες, αλλά δεν λέει να τελειώσει μέσα μου. 

Έρχονται τα μάτια σου και με κοιτάνε, χωρίς να με βλέπουν, αλλά παρόλα αυτά με ακουμπούν με ένα τρόπο που δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Τα μάτια σου που για αυτά θα μπορούσα να γράψω δέκα κείμενα, που μέσα τους χάθηκα και δεν με βρίσκω. Τα μάτια σου, αυτά τα μάτια που αγαπώ. 

Ακόμα ένα κείμενο που σου γράφω, αλλά αυτό θα ανέβει. Έχω γράψει τόσα και τα κράτησα για μένα μόνο στα draft, αλλά αυτό θα ανέβει. Θα ανέβει για να μου θυμίζει ότι πάει καιρός από το τέλος, ότι  είναι καιρός να έρθει και μέσα μου ότι οι σπασμωδικές κινήσεις δεν βοηθούν, ότι τα λάθη δεν σβήνουν άλλα λάθη.

Κι ο πόνος της απόρριψης είναι μεγαλύτερος από τον σωματικό. Το λέω με πλήρη συνείδηση του τι λέω, πέρασα δυνατούς πόνους πρόσφατα μα δεν συγκρίνεται ο σωματικός πόνος με αυτόν τον παρατεταμένο, συνεχή κι αδιακοπο πόνο. Και ναι σ'αγαπησα, πολύ, πάρα πολύ. Μακάρι να μην είχα νιώσει έτσι, μπορεί να ήταν τα πράγματα αλλιώς.. αλλά όχι όχι! Δεν φταίω που σε ερωτεύτηκα. Αρκετά έχω κατηγορήσει τον εαυτό μου για αυτό το λόγο. Μερικές φορές δεν ελέγχεις αυτά που αισθάνεσαι. Ίσως να έπαιξε ρόλο και το ότι είχα δέκα χρόνια να ερωτευτώ. Τι σημασία έχει τώρα; 

Αν τα άλλα κείμενα σου μιλούσαν έστω και στη φαντασία, αυτό μιλά σε μένα. 

Μου λέει να σε αφήσω. Μου λέει ότι δεν σε είχα ούτε μια στιγμή. Πικρές αλήθειες που πρέπει να κοιτάω κατάματα.

ΤΈΛΟΣ

THE END

FIN

FINE.