Εγκληματικό βιβλίο

Μόλις ανακάλυψα ότι κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Πάνoυ Σόμπoλoυ το πήρα και το διάβασα σε λίγες μέρες παρά τις 480 σελίδες του. Ο τίτλος ενδεικτικός «Εγκλήματα που συγκλόνισαν την Ελλάδα». Στις πυκνογραμμένες σελίδες του αναφέρει κάμποσα εγκλήματα. Αρκετά απ’ αυτά τα είχα υπόψη, κάποια. ειδικά παλιότερα, όχι.

Είναι καλή ιδέα και αξιέπαινη προσπάθεια να μαζέψει εγκλήματα των τελευταίων περίπου 50 χρόνων σε ένα βιβλίο. Το πετυχαίνει με αναφορά στο καθένα πολύ περιεκτικά και σύντομα. Σε κάποια αναφέρει την εξέλιξη μετά τη σύλληψη του δράστη, ή δραστών, δηλαδή την απόφαση της δικαιοσύνης για τους θύτες των εγκλημάτων. Σε κάποια δεν κάνει καμιά αναφορά και σε αφήνει να αναρωτιέσαι. Αυτή είναι η πρώτη του αδυναμία. Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να ανάφερε σε κάθε περίπτωση τι αποφάσισε το δικαστήριο και τι απέγιναν οι δράστες μετά την ενδεχόμενη αποφυλάκιση τους.

 Το δεύτερο μεγάλο μειονέκτημα είναι η πλήρης απουσία φωτογραφιών, η οποία πιστεύω ότι πρέπει να ήταν συνειδητή. Δεν εξηγείται αλλιώς πως φωτογραφίες από δράστες που έχουν κάνει το γύρω των μέσων μαζικής ενημέρωσης απουσιάζουν παντελώς. Ίσως να ήταν και θέμα εξασφάλισης των πνευματικών δικαιωμάτων που θα ήταν δύσκολη η εξασφάλιση τους; Δεν ξέρω εικασίες κάνω. Δεν είναι απαραίτητες εντελώς, όμως η πλήρης απουσία τους είναι αρνητική για το βιβλίο ως σύνολο.

Κάτι άλλο που ενοχλεί τον αναγνώστη είναι η συνεχής, και άσκοπη κατά τη γνώμη μου, παράθεση ονομάτων των συνεργατών του συγγραφέα. Κατανοώ την ανάγκη να ευχαριστήσει με αυτό τον τρόπο άτομα με τα οποία συνεργάστηκε, αλλά θα μπορούσε, όπως κάνουν συγγραφείς τους εξωτερικού κατά κόρον, να κάνει παραγράφους ή ακόμα και κεφάλαιο με ευχαριστίες στο τέλος ή και στην αρχή του βιβλίου. Έτσι η ροή του κειμένου δε θα έσπαζε με αναφορά σε ονόματα που δε λένε κάτι στον αναγνώστη, ούτε προσθέτουν ή αφαιρούν από την αφήγηση.

Τέλος είμαι αναγκασμένη να πω ότι διαβάζοντας το συνειδητοποίησα ότι ο τίτλος είναι κάπως παραπλανητικός. Πιο σωστό θα ήταν να έλεγε «εγκλήματα που συγκλόνισαν το συγγραφέα» κι ο λόγος είναι ότι επιμελώς αποφεύγει να αναφέρει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα των τελευταίων χρόνων στο οποίο έπαιξαν τεράστιο ρόλο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κι αυτό είναι η δολοφονία της Αμαλίας Γκινάκη και αυτή που ακολούθησε του δολοφόνου της, του Σορίν Ματέι.

Φυσικά διαβάζοντας το βιβλίο καταλαβαίνεις γιατί το αποφεύγει. Ο απλός λόγος είναι ότι δείχνει την ανικανότητα και ανοργανωσιά της Αστυνομίας που στοίχισε τη ζωή μιας αθώας κοπέλας. Και ο συγγραφέας από όλα όσα γράφει, φαίνεται ξεκάθαρα ότι θεωρεί τουλάχιστον ήρωες τους αστυνομικούς. Οπότε πως θα μπορούσε να γράψει για μια πραγματικά πολύκροτη υπόθεση που δείχνει πέραν πάσας λογικής αμφιβολίας ότι μόνο ήρωες δεν είναι οι αστυνομικοί;

Παρόλα τα αρνητικά που αναφέρω πιο πάνω, ακόμα κι αν τα είχα υπόψη εξ’ αρχής, πάλι θα διάβαζα το βιβλίο που όπως είπα είναι μια σημαντική και αξιέπαινη προσπάθεια να μαζευτούν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και απασχόλησαν την κοινή γνώμη. 

Σίγουρα ο συγγραφέας είχε να αντιμετωπίσει μεγάλη δυσκολία στο γεγονός ότι πολλά από τα άτομα στα οποία αναφέρεται είναι εν ζωή και έχουν αποφυλακιστεί και επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Με το να μείνει στα γεγονότα όπως αναφέρονταν τότε από τα μέσα ξεπερνά αυτό τον πραγματικά μεγάλο και δυσθεόρατο σκόπελο, που ίσως άλλους επίδοξους συγγραφείς του θέματος να τους είχε παντελώς σταματήσει.

Αν σας ενδιαφέρουν τα εγκλήματα που έγιναν τα τελευταία χρόνια συστήνω ανεπιφύλακτα την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου.

  

Και μη ξεχνάτε: το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε τώρα στις γιορτές αλλά και κάθε εποχή, για κάθε ηλικία είναι ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Καλές γιορτές!