Blogging μου λείψες πολύ!

Ξύπνησα σε μια φάση χθες βράδυ κι άρχισα να σκέφτομαι πότε θα μπορέσω επιτέλους να ξαναμπω στο αγαπημένο μου μπλογκ. Τι θέματα να γράψω, πότε θα βρω χρόνο να περιδιαβάσω στις μπλογκογειτονιές να μπω στα λατρεμένα μπλογκοσπίτια σας που΄χω τόσο καιρό να επισκεφτώ. Χαρά και γαλήνη με πλημμύρισε που θα μπορούσα να σας ξαναβρω. Μου'χει λείψει αφάνταστα το μπλογκιν'.

Μπαίνω στο τουιτερ από το κινητό που υποτίθεται είναι μικρομπλογκιν' αλλά φίλοι και φίλες μου δε συγκρίνεται. Για να σας δώσω να καταλάβετε, αν έλεγα κάπου ότι είμαι μπλογκερ θα το'λεγα με περηφάνια και χαρά. Αν εξαναγκαζόμουν να πω ότι είμαι τουιτερού θα το'λεγα με ντροπή. Γιατί στο τουίτερ έχει μαζευτεί ένα σωρό κόσμος που βγάζει εκεί μέσα το χειρότερο εαυτό του, τη μικροπρέπεια, το μίσος, τη μισαλλοδοξία του. Ίσως να μην το κάνω εγώ (τουλάχιστον προσπαθώ να τ'αποφύγω αυτά) αλλά πολλές φορές μπαίνεις και σιχαίνεσαι τον εαυτό σου από αυτά που διαβάζεις και έχεις την ατυχία να δεις.

Φυσικά για να πω και του στραβού το δίκιο με έχει βοηθήσει το τουιτερ στα δύσκολα, για κάποια λεπτά να ξεφεύγω διαβάζοντας σκέψεις άλλων, ειδήσεις, κάνοντας σχόλια και συζητώντας κάποιες φορές με άλλους χρήστες.

Όμως το μπλογκιν' είναι τόσο πιο όμορφο, τόσο πιο γλυκό. Θέλει το χρόνο του και σου δίνει πίσω πολλαπλάσια οφέλη για το χρόνο που το χαρίζεις. Έχει δημιουργία μέσα του, έχει επαφή, ουσιαστική όχι επιφανειακή και ανούσια. Έχει αναμνήσεις, σκέψεις, αγάπες. Έχει ένα άρωμα μοσχοβολιάς και δε σας το κρύβω με συγκινεί να σκέφτομαι ότι κάποιος θα διαβάσει τις σκέψεις, τους προβληματισμούς, τις αναμνήσεις, τις χαρές και τις λύπες μου.

Έτσι λοιπόν μπορεί να έπιασε αράχνες λιγάκι το σπιτάκι μου, αλλά θα αλλάξω τα σεντόνια, θα βγάλω τα χαλιά, θα ανοίξω τα παράθυρα να μπει αέρας καθαρός, αισίοδοξος και γεμάτη αισιοδοξία θα ξαναξεκινήσω το μπλογκιν' με μανία όπως παλιά και πιο πολλή!

υγ. πως φαίνεται πως ξέχασα πως μπλογκάρουν.. γίνεται να ανεβάσω ποστ χωρίς labels όχι γίνεται; απαράδεκτη! :)