Μου λείπεις!

Γίνεται να σου λείπει κάποια φίλη με την οποία έχεις ακόμα φιλική σχέση κ με την οποία μιλάς συχνά ενιότε συναντιέσαι κι όλας; Δεν ξέρω για σας, αλλά για μένα γίνεται, δυστυχώς. Κι εξηγούμαι.

Με την καλύτερη μου φίλη συναντηθήκαμε στο γυμνάσιο και γίναμε καλές φίλες στο λύκειο. Όταν πήγαμε να σπουδάσουμε και μαζί εκεί γίναμε κολλητές κι είμαστε πια μαζί κοντά μια εικοσαετία. Στα φοιτητικά χρόνια συγκατοικήσαμε για 3χρόνια. Τα πιο πολλά βράδυα τα περνούσαμε μαζί ξενυχτώντας να μιλάμε για όλα κι όλους, ν΄αναλύουμε, σκεφτόμαστε, να μοιραζόμαστε τα πιο κρυφά μυστικά μας, να γελάμε, να κλαίμε, κάποτε να τσακωνόμαστε, να βγαίνουμε, να πίνουμε, να στηρίζει η μια την άλλη. 

Θυμάμαι έντονα πως όταν επιλέξαμε να μη μένουμε πια μαζί η μετακόμιση μας σε γκαρσονιέρες ήταν ουσιαστικά άσκοπη γιατί και πάλι τις πιο πολλές ώρες τις περνούσε η μια στο σπίτι της άλλλης. Θυμάμαι τι όμορφα που στόλιζε το δωμάτιιο της, είχε ένα ταλέντο να βάζει λίγα, απλά πράγματα μαζί και να φτιάχνει μια γωνιά ενδιαφέρουσα κι όμορφη συνάμα.

 

Θυμάμαι εκείνη την παραμονή Πρωτοχρονιάς που λογαριάζαμε να υποδεχτούμε τη νέα χιλιετία μαζί και μας έπιασε μια τόσο γερή γρίππη που τη βγάλαμε στο κρεβάτι να μην έχουμε δύναμη να πάμε ως την τουαλέτα, πόσο μάλλον να φτιάξουμε κάτι να φάμε, κι είχαμε χάσει κάθε δύναμη για να βγούμε απ¨το σπίτι να ψωνίσουμε κάτι.

Και πόσα δε θυμάμαι. Και μου λείπει, μου λείπει εκείνο το κορίτσι με τα μακριά μαλιά και το χαμόγελο στα χείλη που έκανε και βλακειούλες που μπορεί να ήταν κι επικίνδυνες αλλά που τελικά έμειναν μόνο αναμνήσεις χωρίς κάτι άλλο να συμβεί - θυμάμαι που της θύμωνα να προσέχει όταν τέλειωσα το πτυχίο και γύρισα κι εκέινη έμεινε άλλη μια χρονιά.

Θυμάμαι κι έπειτα που γύρισε, που ερχόταν και πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο παντού, κι όπου κι αν βγαίναμε για διασκέδαση κάθε φορά την καλύτερη διασκέδαση την κάναμε οι δυο μας στο αυτοκίνητο με δυνατή μουσική και πολλή πολλή κουβέντα. Θυμάμαι που όποτε με έπαιρνε στο σπίτι μετά από εξόδους που καθόμασταν μέχρι αργά έξω απ¨το σπίτι στο αυτοκίνητο και θυμόμασταν, γελούσαμε, αναλύαμε, σκεφτόμασταν. Τόσα βράδυα μαζί, τόσα απογεύματα, τόσα πρωινά, δειλινά, καλοκαίρια, χειμώνες, φθινόπωρα. Αρχές και τέλη που περάσαμε μαζί.

Κι η σχέση μας δεν άλλαξε ούτε όταν γνώρισα τον άντρα μου, έγινε κι εκείνος μέρος της παρέας μας, βγαίναμε μαζί για χρόνια, ρωτάγαμε την άποψη του για τα πάντα, γελούσαμε, διασκεδάζαμε. Δεν σταματήσαμε να βγαίνουμε κι οι δυο μας, να έρχεται στο σπίτι μου, να πηγαίνω εγώ στο δικό της, να μοιραζόμαστε τόσα μα τόσα πολλά, χαρές, λύπες, φόβους, προβληματισμούς, ελπίδες.

Κι ήρθε μετά  το 2009 και γνώρισε ένα τύπο (πάντα έλεγε ότι δε θα συμπαθούσα αυτόν που θα έκανε σοβαρή σχέση κι εγώ γελούσα θυμάμαι και της έλεγα "δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον συμπαθώ") που με τον τρόπο του την απομάκρυνε σταδιακά απ¨τη σχέση μας. Δεν είχα λόγο να μην τον συμπαθώ όμως δεν είχα λόγο και να τον συμπαθήσω ιδιαίτερα. Προσπάθησα απ¨την αρχή να ΄χω ανοιχτό μυαλό γιατί ήταν κάποιος σημαντικός για κείνη. Κι ας μην ήθελε να συναντήσει την καλύτερη φίλη της γυναίκας που αγαπούσε..

Τον τύπο τον παντρεύτηκε κάποιους μήνες μετά γιατί έμεινε έγκυος μαζί του. Μάλλον ήθελε να γίνει μάνα και δεν πρόσεχε, κι ας είχε διαφορετικές πεποιθήσεις για αυτά τα θέματα. Όπως και να΄χει παντρεύτηκαν και μετακόμισε αλλού, σ΄αλλη πόλη. Απόκτησε παιδί κι όπως ήταν φυσικό η σχέση μας άλλαξε, μπήκε σε νέα φάση. Ποτέ δε μου είπε κάτι αρνητικό για κείνο αλλά χαρούμενη δε φαινόταν. Κι έλεγα εγώ στον εαύτο μου ότι θα¨ναι απτην κουραση που΄ναι νέα μητέρα. Γιατί όποτε την ρώταγα "όλα καλά!" μου απαντούσε. 

Μέχρι που μια μέρα, δεν άντεξε και μου τα είπε όλα, πόσο πόλεμο της έκανε αυτός κι η οικογένεια του, πόσο προσπαθούσαν καθημερινά την κάνουν να συμπεριφέρεται όπως αυτοί ήθελαν, πόσες επιθέσεις δεχόταν απ΄την πεθερά της και πως αυτός όχι μόνο δεν την στήριζε αλλά την κατηγορούσε και έπερνε το μέρος της μάνας του. Μέχρι που έφτασε να την απειλήσει ότι θα τη διώξει και θα της πάρει το παιδί και δε θα την αφήσει ποτέ να το ξαναδεί. Κι η φίλη μου τον φοβόταν, έτρεμε. Μόνη της σε μια ξένη πόλη, μακριά από φίλους και οικογένεια.

Προσπάθησα να της μιλήσω, να την στηρίξω, να βοηθήσω όσο γινόταν, όσο μπορούσα. Όμως πέρα από κείνη τη φορά όποτε τη ρωτούσα μετά τι γίνεται πάντα η σταθερή απάντηση "όλα καλά! - ήταν υπερβολές μου, είναι καλός άνθρωπος ο άντρας μου" και κτυπούσα σε ένα τοίχος ψηλό κι απροσπέλαστο. Μέχρι 1 χρόνο μετά από την πρώτη φορά που δεν άντεξε, κάτι είχε γίνει πάλι και μου ανάφερε νέες απειλές και επιθέσεις που δεχόταν από κείνο και την οικογένεια του. Να μην την αφήνουν να φτιάξει φαί για το ίδιο της το παιδί, να μην την αφήνουν να επιλέξει πως να το μεγαλώσει, ακόμα και τα ρούχα του να τα διαλέγουν αυτοί και να κοροιδεύουν την κάθε επιλογή της ακόμα και στο παραμικρό. 

Αυτή τη δεύτερη φορά δεν άντεξα πια και της είπα καθαρά τι πίστευα γι¨αυτόν και όλο του το σόι. Της είπα να σηκωθεί να φύγει και ότι  αρκετά ανέχτηκε κι ότι αυτός δεν αξίζει ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. Ότι δεν υπήρχε περίπτωση να της πάρουν το παιδί όποιο μεγαλοδικηγόρο κι αν έβαζαν για το διαζύγιο και της ζήτησα, την παρακάλεσα να σταθεί στα δυο της πόδια και να δώσει τα σωστά μηνύματα στο παιδί της για να μεγαλώσει όχι με μια μάνα που φοβάται αλλά με μια μάνα μαχητική και θαρραλέα. Της είπα ότι δε συμπάθησα ποτέ στ΄αλήθεια τον τύπο που παντρεύτηκε και στεναχωριέμαι πραγματικά που τελικά είχα δίκιο να μην τον συμπαθήσω.

Δύο ακριβώς μήνες μετά απτην κουβέντα μας, κι ενώ πάλι είχε κλείσει σαν στρείδι και όποτε τη ρωτούσα έλεγε "όλα καλά!" μου ανακοινώνει μέσω μηνύματος ότι είναι έγκυος και πάλι. Δεν ήξερα τι να πω ή τι να σκεφτώ ή τι να κάνω. Ήξερα ότι η απαίσια συμπεριφορά τους δεν είχε αλλάξει κι ας μην μου έλεγε γι¨αυτή. Πως θα συνέχιζε να΄ναι μαζί του και να κάνουν κι άλλο παιδί; Προσπάθησα να της δείξω ότι είμαι δίπλα της, ότι τη στηρίζω, ότι είμαι εκεί να την ακούσω σε ότι χρειαστεί.

Ήρθε με το καλό ο καιρός και γέννησε το δεύτερο της παιδί. Δεν προλαβε να πάει σπίτι και την έβαλαν για άλλη μια φορά στη γωνιά αυτός κι η οικογένεια του, μόλις είχε γεννήσει, λεχώνα, ούτε σεβάστηκαν ότι είχε μικρό μωρό, ούτε τίποτε και της επιτέθηκαν ξανά. Και το χειρότερο; Μου τα έλεγε απτο τηλέφωνο κι έκλαιγε και με ρωτούσε "πως ν΄αλλάξω χαρακτήρα;" λες και αυτοί είχαν δίκιο και έπρεπε αυτή να συμμορφωθεί, να αλλάξει για να τους αρέσει. Την έφτασαν στο σημείο δηλαδή που με τις συνεχείς επιθέσεις τους, την έκαναν να πιστεύει ότι έχει εκείνη πρόβλημα και χρειάζετια να κάνει αλλαγή, ότι εκείνη φταίει κι εκείνοι είναι οι σωστοί.

Τις προάλλες πήγα να τη δω κι ευτυχώς ο τύπος φρόντισε να ξεπορτίσει μόλις μπήκα. Μάλλον δεν μπορώ να κρύψω την έντονη αντιπάθεια που του έχω και τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Όμως και που έλειπε δεν είχε και πολλή σημασία, γιατί να μου μιλήσει πια δεν μπορούσε. Χρησιμοποιήσε ως λόγο τα παιδακια που ήθελαν συνέχεια την προσοχή μας αλλά αυτή ήταν μόνο η αφορμή. Ουσιαστικά η σχέση μας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που εκεί που μιλούσαμε με τις ώρες για τα πάντα τώρα μόνο τυπικές κουβέντες μπορούμε να ξεστομίσουμε. Και δεν μπήκα καν στον κόπο να τη ρωτήσω κάτι ουσιαστικό γιατί δεν ήθελα ν΄ακούσω το γνωστό τυπικό "όλα καλά!" που κρύβει την αλήθεια - δεν τη εξαφανίζει όμως, δεν την αλλάζει.

Κι έτσι μου λείπει παρα πάρα πολύ η φίλη μου, η καλύτερη μου φίλη. Την βλέπω κι είναι λες και συναντιέμαι με μια γνωστή, μια γνωριμία που έκανα πριν λίγους μήνες κι όχι την κολλητή μου. Μου λείπει αφάνταστα.