Πάμε βολτίτσα στο πάρκο:

Στην περιοχή που μετακομίσαμε έχει ένα σωρό πάρκα, ένα σε κάθε γειτονιά και είναι πολύ καλή ευκαιρία να παίρνουμε τη μικρούλα για κούνια-μπέλα-όμορφη-κοπέλα. Την πρώτη φορά που την πήραμε ήταν τόσο μικρή που καλά καλά δεν μπορούσε να κρατηθεί απ’την αλυσίδα της κούνιας. Τώρα έχει γίνει εξπέρ και γυρίζει το κεφαλάκι της και πίσω της να βλέπει τα άλλα παιδάκια που παίζουν γύρω της.

Της αρέσει πάρα πολύ να βλέπει τα άλλα παιδάκια και τους γονείς τους κι έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στους μπαμπάδες. Ειδικά αν είναι μελαχρινοί και ψηλοί σαν τον μπαμπά της δεν γλυτώνουν τα χαμόγελα και τις φωνούλες.

Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι υπάρχουν παιδάκια (βρέφη αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας παιδιά) που συνοδεύονται στο πάρκο από την αλλοδαπή οικιακή βοηθό. Κι εντάξυ αν έχουν αυτές οι οικογένειες βοήθεια στο σπίτι και τύχει μια φορά να μην μπορούν να πάνε τα παιδιά στο πάρκο οι γονείς τους δεν υπάρχει πρόβλημα να τα πάει κι η κοπέλα αυτή.

Όμως μου’χει τύχει να δω 4 παιδιά με τις 2 οικιακές βοηθούς τους Σάββατο πρωί ή απόγευμα (δε θυμάμαι) που ήταν ή φαινόντουσαν τουλάχιστον, εξαγριωμένα, να παίζουν βίαια παιχνίδια και οι κοπέλες να μιλούν μεταξύ τους στη γλώσσα τους και να μην τους δίνουν σημασία. Μου’χει τύχει να δω άλλη οικιακή βοηθό να σπρώχνει βαριεστημένα ένα βρέφος στο καροτσάκι του, μιλώντας στο κινητό της.

Μια άλλη ένα απόγευμα είχε πάρει δύο αδελφάκια, αγόρι και κορίτσι. Τα παιδιά έπαιζαν κάπως επικίνδυνα παιχνίδια πάνω στη τσουλήθρα και τους θύμωνε, τους φώναζε και είχε ένα μούτρο κατεβασμένο μέχρι το πάτωμα. Ξαφνικά εμφανίζεται ένας τύπος με γαλάζιο πουκαμισάκι, γένι και ύφος χαμογελαστό και αποφασισμένο. Μόλις τον βλέπουν τα δύο αδελφάκια πετάγονται πάνω του ουρλιάζοντας «Μπαμπά! Μπαμπά!» κι αγκαλιάζοντας τον. Αυτός τα άφηνε να τον τραβολογούν και έπαιζε μαζί τους όπως ήθελαν εκείνα, σημάδι ενοχών νομίζω. Η οικιακή βοηθός που μέχρι πριν ένα δεπτερόλεπτο ήταν απίστευτα κακόκεφη, ξαφνικά άρχισε να γελά ασταμάτητα μ’ένα απίστευτα σπαστικό και ψεύτικο γέλιο και να κουνά πόδια και χέρια λες και το καταδιασκέδαζε.

 Όποτε δω παιδιά με οικιακές βοηθούς στο πάρκο αναρωτιέμαι που είναι οι γονείς, γιατί δεν έφεραν οι ίδιοι τα παιδιά τους στο πάρκο; Τι μπορεί να έκαναν που ήταν τόσο σημαντικό ώστε να μην μπορέσουν να αφιερώσουν μισή ώρα να πάνε τα παιδιά στο πάρκο; Ας μείνει πίσω η κομμώτρια ή η περιποίηση νυχιών, ή το ποδόσφαιρο ή οτιδήποτε άλλο· προτεραιότητα έχουν τα παιδιά τα σαββατοκύριακα, ειδικά όταν δουλεύεις την υπόλοιπη βδομάδα και οι ώρες που περνάς μαζί τους είναι περιορισμένες.

πηγή: www.guardian.co.uk

Δεν είναι κρίμα να βλέπεις μια βαριεστημένη οικιακή βοηθό να σπρώχνει ένα καροτσάκι ή να φωνάζει και να θυμώνει στα παιδιά; Δεν είναι κρίμα που τα παιδιά εισπράττουν την απόρριψη των γονιών τους που τα αφήνουν να τα μεγαλώσουν ξένοι; Άλλωστε όσο καλή συμπεριφορά και να έχουν οι άλλοι που φροντίζουν ένα παιδί, όση γνώση ή εξειδίκευση σίγουρα δεν έχουν την αγάπη που νιώθει ένας γονιός για το παιδί του. Κι αυτό χρειάζεται πιο πολύ ένα παιδί για να μεγαλώσει με χαρά κι υγεία. Αγάπη, αποδοχή, νοιάξιμο, χάδι, παιχνίδι.. από τους γονείς του.

Δε θέλω να κρίνω και να κατακρίνω γιατί ο καθένας κάνει τις επιλογές του και τα λάθη του. Ουδείς τέλειος. Όμως αφού δεν έχουν τη τύχη τα παιδιά μας να μεγαλώσουν στους δρόμους και τις αλάνες που είχαμε όταν μεγαλώναμε εμείς, που παίζαμε με τις ώρες και μόνο όταν νύχτωνε αγχωνόντουσαν οι γονείς μας να ψάξουν, ας αφιερώνουμε όσο χρόνο μπορούμε για να τα παίρνουμε εκτός σπιτιού, βόλτα, στο πάρκο και γενικά κάπου μακριά από οθόνες που εγκλωβίζουν τα πιο πολλά παιδιά από πολύ νωρίς μπροστά τους.