Η επιλογή παίδιατρου όταν είσαι έγκυος είναι περίεργη εμπειρία. Όταν πας την πρώτη φορά προφανώς το βρεφάκι είναι ακόμα μέσα σου και όσες συμβουλές κι αν ακούσεις για να εμπιστεύεσαι τα έντσικτα σου μερικές φορές μπορεί να'ρθει η λογική να στα χαλάσει όλα.
Ο χώρος του ιατρείου ήταν τεράστιος με ξεχωριστό χώρο αναμονής για νεογέννητα και υγιή παιδιά κι αυτό μου άρεσε. Περιμέναμε αρκετή ώρα αλλά περίμεναν μαζί μας και νέες μανούλες με βρέφη που είχαν προτεραιότητα και έμπαιναν με σχετικά μικρή αναμονή. Κάποια στιγμή μετά από καμιά ώρα μπήκαμε στο ιατρείο και μιλήσαμε με τον παιδίατρο. Ωραία τα έλεγε.. αλλά κάτι δε μου κολούσε προσωπικά χωρίς όμως να είναι κάτι χειροπιαστό. Έσπρωξα λοιπόν τη διαίσθηση στην πάντα και ακολούθησα τη λογική επιλέγοντας τον να έρθει στη γέννα και να είναι ο γιατρός της μικρής μου κορούλας.
Όπως λένε η καλή μέρα απ'το πρωί φαίνεται και το γνωμικό έχει δίκιο αφού όταν τον ειδοποίησαν ότι γεννούσα δεν εμφανίστηκε παρά αφού είχε γεννηθεί το αγγελούδι μας και του είχαν κάνει τα απαραίτητα τεστ οι γυναικολόγοι αντί ο παιδίατρος. Ήταν βλέπετε πολύ απασχολημένος για να έρθει στην ώρα του...
Τις επόμενες μέρες δεν ήρθε παρά μια φορά αλλά έπερνε κάθε μέρα τηλέφωνο με μια δικαιολογία γιατί δεν μπορούσε να εμφανιστεί. Όλο αυτό το "ενδιαφέρον" μου φαινόταν περίεργο αλλά αφού ήταν το πρώτο μου παιδί και δεν είχα πείρα δεν μπορούσα να το εξηγήσω.
Κι έρχεται η τρίτη μέρα που ήμουν στην κλινική. Ο γυναικολόγος δεν έβρισκε λόγο να με κρατήσει παραπάνω και μου'πε να ρωτήσω τον παιδίατρο αν ήταν εντάξυ για να φύγουμε. Φυσικά δεν μπορούσα να τον βρω αλλά στο τέλος ήρθε αργοπορημένος κι αγκομαχώντας για να ρίξει μια ματιά στο μωρό (για εξέταση ούτε λόγος) και να μας πει να μην πάμε σπίτι αλλά να πάμε αμέσως στο ιατρείο του.. αφήνοντας να νοηθεί ότι ήταν άκρως απαραίτητο να πάμε αμέσως.
Μαζεύουμε τα πράγματα του μωρού και όλο άγχος για την πρώτη μας έξοδο στον μεγάλο, αφιλόξενο κόσμο με το μωράκι ξεκινάμε να πάμε στο ιατρείο του. Μας είχε υποσχεθεί ότι θα είχε συννενοηθεί με τις γραμματείς του (για κάποιο λόγο έχει τρεις..) για να μας περιμένουν αφού προφανώς πηγαίναμε χωρίς ραντεβού.
Πάμε και αρχίζει μια αναμονή που διάρκησε τελικά μια ολόκληρη ώρα! Περίμενε το νεογέννητο μια ολόκληρη ώρα για να δει το 'μεγάλο' (τρομάρα του!) γιατρό. Στη μια ώρα κι αφού είχαμε αγχωθεί πολύ με τον άντρα μου και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε (που μακάρι να 'χαμε φύγει νωρίτερα αλλά έτσι όπως μας τα είχε πει στην κλινική νομίζαμε ότι κάτι σημαντικό θα ακολουθούσε κι έτσι μέναμε) έρχεται μια απ'τις γραμματείς και μας λέει να την ακολουθήσουμε. Πάμε σε ένα χώρο έξω απ'το ιατρείο του, παγωμένο (αρχές Φεβρουαρίου ήτανε αλλά θέρμανση μηδέν) και μας λέει να ξεντύσουμε το μωρό. Πριν προλάβω να κάνω κίνηση ή να διαμαρτυθώ για το κρύο εμφανίζεται μια άλλη κοπέλα μεγαλύτερη σε ηλικία με ένα στυλό στο χέρι και κάτι χαρτιά και αρπάζουν μεταξύ τους το μωρό που ήταν μόλις 3 ημερών επαναλαμβάνω, και αρχίζουν να το ξεντύνουν άτσαλα κι απότομα. Η μεγαλοκοπέλα δε, κρατούσε ακόμα το στυλό στα χέρια. Και να σκεφτείτε ότι στην κλινική μας είχαν υπερτονίσει να προσέχουμε με απολυμάνσεις κτλ ενώ αυτή ακουμπούσε το μωράκι με το βρωμοχερο και το βρωμοστυλό της.
Το μωρό άρχισε φυσικά να κλαίει κι εγώ είχα τόσο κεραυνοβοληθεί από την όλη αντιμετώπιση που είχα μείνει εμβρόντητη να κοιτώ τις ηλίθιες αυτές χαζοβιόλες να ζυγίζουν και να μετρούν το ύψος του μωρού (είναι άραγε τυχαίο που το βρήκαν ένα πόντο πιο κοντό απ'ότι στη γέννηση;) Μας λένε να την κρατήσουμε και σε λίγο θα μας φωνάζει ο παιδίατρος και εξαφανίζονται αφήνοντας μας να περιμένουμε άλλο ένα τέταρτο με το μωρό μισοντυμένο στην αίθουσα αυτή έξω απ'το γραφείο του. Όταν αποφάσισε να τελειώσει το τηλεφώνημα που έκανε, ο σημαντικός αυτός τύπος, μας φώναξε να πάρει κάτι δείγματα για ελέγχους κτλ. Ούτε που κατάλαβα τι έλεγε γιατί βιαζόταν τρομερά αφού τα ραντεβού του είχαν όλα αργοπωρήσει. Σε πέντε λεπτά μετά από όλη αυτή την αναμονή μας είχε ξαποστείλει να πάμε έξω να πληρώσουμε για τις επισκέψεις που (δε) μας έκανε στην κλινική.
Είχα πια νευριάσει τόσο μα τόσο πολύ, το μωρό έκλαιγε πλέον γοερά, που το άρπαξα και βγήκα τρέχοντας απ'το τρελοκομείο εκείνο, αγνοώντας τις φωνές των γραμματέων να γυρίσω πίσω να πληρώσω. Φύγαμε και πήγαμε σπίτι με το μωρό και όταν φτάσαμε βρήκα 10 αναπάντητες απ'αυτές τις κιουρίες να πάμε να ξοφλήσουμε. Ο άντρας μου αποφάσισε να επιστρέψει να τους πληρώσει. Εγώ ήμουν έτοιμη να πάω εκεί μέσα και να αρχίσω να ουρλιάζω μπροστά στους υπόλοιπους γονείς με τα παιδιά τους μέχρι να με ακουσει όλη η πόλη.
Πέρασαν κάποιες μέρες και μας είχε κλείσει κι άλλο ραντεβού. Στο μεταξύ ξανασκέφτηκα το όλο σκηνικό και (έστω κι αν ήμουν σίγουρη ότι αυτό τον γιατρό ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελα να το ξαναδώ) είπα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Ξαναπήγαμε λοιπόν, και περιμέναμε με νεογέννητο μιας βδομάδας μισή ώρα για να δούμε την αφεντιά του. Δεν άφησα τις μέγαιρες να ακουμπήσουν το μωρό κι απαίτησα να ανάψουν τη θέρμανση για να την ξεντύσω, όμως πάλι αυτός βιαζόταν και στα 5 λεπτά ήμασταν έξω απ'το γραφείο του.
Εκείνη ήταν φυσικά και η τελευταία φορά που πήγαμε. Ρώτησα από δω κι από κει και βρήκα μια άψογη παιδίατρο που είναι πάνω απ'όλα άνθρωπος και δε βλέπει το κάθε παιδί σαν ευρώ. Που δίνει το χρόνο που χρειάζεται στην κάθε εξέταση, που μας έδωσε το δικαίωμα απ'τη πρώτη επίσκεψη να την πέρνουμε όποτε θέλουμε να τη ρωτούμε και την παραμικρή μας απορία σαν νέοι γονείς. Καμιά σχέση δηλαδή. Γιατί όλοι οι γιατροί έχουν πτυχία. Άνθρωποι όμως τελικά είναι πολύ λίγοι και θέλει αρκετό ψάξιμο για να τους βρεις. Εννοείται ότι και τώρα που μετακομίσαμε Λευκωσία πάμε Λεμεσό για να εξετάζει η ίδια το μωράκι μας και δεν θέλουμε να την αλλάξουμε με τίποτα.
Πρόσφατα κι εντελώς τυχαία έμαθα ότι αυτός ο 'μεγαλοπαιδίατρος' ο και καλά πολύ καλός είναι σε μια υψηλή θέση σε κάποιο οργανισμό, παράλληλα με το ιδιωτικό του ιατρείο. Τώρα εξηγούνται όλα σκέφτηκα, οι τρεις γραμματείς, η βιασύνη, τα τηλεφωνήματα, η αδιαφορία. Αν και το να είσαι αναίσθητος δεν έρχεται με τις θέσεις και τα αξιώματα.. είτε το έχεις είτε όχι.
ΥΓ. Αυτή την ανάρτηση την γράφω καιρό και στην αρχή μου ήταν αρκετά δύσκολο να θυμηθώ τι είχε γίνει γιατί αισθάνομαι μεγάλες ενοχές για τη λάθος επιλογή του παιδιάτρου. Ευτυχώς κατάφερα και την τέλειωσα και ξαλάφρωσα :)
Τις επόμενες μέρες δεν ήρθε παρά μια φορά αλλά έπερνε κάθε μέρα τηλέφωνο με μια δικαιολογία γιατί δεν μπορούσε να εμφανιστεί. Όλο αυτό το "ενδιαφέρον" μου φαινόταν περίεργο αλλά αφού ήταν το πρώτο μου παιδί και δεν είχα πείρα δεν μπορούσα να το εξηγήσω.Κι έρχεται η τρίτη μέρα που ήμουν στην κλινική. Ο γυναικολόγος δεν έβρισκε λόγο να με κρατήσει παραπάνω και μου'πε να ρωτήσω τον παιδίατρο αν ήταν εντάξυ για να φύγουμε. Φυσικά δεν μπορούσα να τον βρω αλλά στο τέλος ήρθε αργοπορημένος κι αγκομαχώντας για να ρίξει μια ματιά στο μωρό (για εξέταση ούτε λόγος) και να μας πει να μην πάμε σπίτι αλλά να πάμε αμέσως στο ιατρείο του.. αφήνοντας να νοηθεί ότι ήταν άκρως απαραίτητο να πάμε αμέσως.
Μαζεύουμε τα πράγματα του μωρού και όλο άγχος για την πρώτη μας έξοδο στον μεγάλο, αφιλόξενο κόσμο με το μωράκι ξεκινάμε να πάμε στο ιατρείο του. Μας είχε υποσχεθεί ότι θα είχε συννενοηθεί με τις γραμματείς του (για κάποιο λόγο έχει τρεις..) για να μας περιμένουν αφού προφανώς πηγαίναμε χωρίς ραντεβού.
Πάμε και αρχίζει μια αναμονή που διάρκησε τελικά μια ολόκληρη ώρα! Περίμενε το νεογέννητο μια ολόκληρη ώρα για να δει το 'μεγάλο' (τρομάρα του!) γιατρό. Στη μια ώρα κι αφού είχαμε αγχωθεί πολύ με τον άντρα μου και ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε (που μακάρι να 'χαμε φύγει νωρίτερα αλλά έτσι όπως μας τα είχε πει στην κλινική νομίζαμε ότι κάτι σημαντικό θα ακολουθούσε κι έτσι μέναμε) έρχεται μια απ'τις γραμματείς και μας λέει να την ακολουθήσουμε. Πάμε σε ένα χώρο έξω απ'το ιατρείο του, παγωμένο (αρχές Φεβρουαρίου ήτανε αλλά θέρμανση μηδέν) και μας λέει να ξεντύσουμε το μωρό. Πριν προλάβω να κάνω κίνηση ή να διαμαρτυθώ για το κρύο εμφανίζεται μια άλλη κοπέλα μεγαλύτερη σε ηλικία με ένα στυλό στο χέρι και κάτι χαρτιά και αρπάζουν μεταξύ τους το μωρό που ήταν μόλις 3 ημερών επαναλαμβάνω, και αρχίζουν να το ξεντύνουν άτσαλα κι απότομα. Η μεγαλοκοπέλα δε, κρατούσε ακόμα το στυλό στα χέρια. Και να σκεφτείτε ότι στην κλινική μας είχαν υπερτονίσει να προσέχουμε με απολυμάνσεις κτλ ενώ αυτή ακουμπούσε το μωράκι με το βρωμοχερο και το βρωμοστυλό της.
Το μωρό άρχισε φυσικά να κλαίει κι εγώ είχα τόσο κεραυνοβοληθεί από την όλη αντιμετώπιση που είχα μείνει εμβρόντητη να κοιτώ τις ηλίθιες αυτές χαζοβιόλες να ζυγίζουν και να μετρούν το ύψος του μωρού (είναι άραγε τυχαίο που το βρήκαν ένα πόντο πιο κοντό απ'ότι στη γέννηση;) Μας λένε να την κρατήσουμε και σε λίγο θα μας φωνάζει ο παιδίατρος και εξαφανίζονται αφήνοντας μας να περιμένουμε άλλο ένα τέταρτο με το μωρό μισοντυμένο στην αίθουσα αυτή έξω απ'το γραφείο του. Όταν αποφάσισε να τελειώσει το τηλεφώνημα που έκανε, ο σημαντικός αυτός τύπος, μας φώναξε να πάρει κάτι δείγματα για ελέγχους κτλ. Ούτε που κατάλαβα τι έλεγε γιατί βιαζόταν τρομερά αφού τα ραντεβού του είχαν όλα αργοπωρήσει. Σε πέντε λεπτά μετά από όλη αυτή την αναμονή μας είχε ξαποστείλει να πάμε έξω να πληρώσουμε για τις επισκέψεις που (δε) μας έκανε στην κλινική.
Είχα πια νευριάσει τόσο μα τόσο πολύ, το μωρό έκλαιγε πλέον γοερά, που το άρπαξα και βγήκα τρέχοντας απ'το τρελοκομείο εκείνο, αγνοώντας τις φωνές των γραμματέων να γυρίσω πίσω να πληρώσω. Φύγαμε και πήγαμε σπίτι με το μωρό και όταν φτάσαμε βρήκα 10 αναπάντητες απ'αυτές τις κιουρίες να πάμε να ξοφλήσουμε. Ο άντρας μου αποφάσισε να επιστρέψει να τους πληρώσει. Εγώ ήμουν έτοιμη να πάω εκεί μέσα και να αρχίσω να ουρλιάζω μπροστά στους υπόλοιπους γονείς με τα παιδιά τους μέχρι να με ακουσει όλη η πόλη.
Πέρασαν κάποιες μέρες και μας είχε κλείσει κι άλλο ραντεβού. Στο μεταξύ ξανασκέφτηκα το όλο σκηνικό και (έστω κι αν ήμουν σίγουρη ότι αυτό τον γιατρό ούτε ζωγραφιστό δεν ήθελα να το ξαναδώ) είπα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Ξαναπήγαμε λοιπόν, και περιμέναμε με νεογέννητο μιας βδομάδας μισή ώρα για να δούμε την αφεντιά του. Δεν άφησα τις μέγαιρες να ακουμπήσουν το μωρό κι απαίτησα να ανάψουν τη θέρμανση για να την ξεντύσω, όμως πάλι αυτός βιαζόταν και στα 5 λεπτά ήμασταν έξω απ'το γραφείο του.
Εκείνη ήταν φυσικά και η τελευταία φορά που πήγαμε. Ρώτησα από δω κι από κει και βρήκα μια άψογη παιδίατρο που είναι πάνω απ'όλα άνθρωπος και δε βλέπει το κάθε παιδί σαν ευρώ. Που δίνει το χρόνο που χρειάζεται στην κάθε εξέταση, που μας έδωσε το δικαίωμα απ'τη πρώτη επίσκεψη να την πέρνουμε όποτε θέλουμε να τη ρωτούμε και την παραμικρή μας απορία σαν νέοι γονείς. Καμιά σχέση δηλαδή. Γιατί όλοι οι γιατροί έχουν πτυχία. Άνθρωποι όμως τελικά είναι πολύ λίγοι και θέλει αρκετό ψάξιμο για να τους βρεις. Εννοείται ότι και τώρα που μετακομίσαμε Λευκωσία πάμε Λεμεσό για να εξετάζει η ίδια το μωράκι μας και δεν θέλουμε να την αλλάξουμε με τίποτα.
Πρόσφατα κι εντελώς τυχαία έμαθα ότι αυτός ο 'μεγαλοπαιδίατρος' ο και καλά πολύ καλός είναι σε μια υψηλή θέση σε κάποιο οργανισμό, παράλληλα με το ιδιωτικό του ιατρείο. Τώρα εξηγούνται όλα σκέφτηκα, οι τρεις γραμματείς, η βιασύνη, τα τηλεφωνήματα, η αδιαφορία. Αν και το να είσαι αναίσθητος δεν έρχεται με τις θέσεις και τα αξιώματα.. είτε το έχεις είτε όχι.
ΥΓ. Αυτή την ανάρτηση την γράφω καιρό και στην αρχή μου ήταν αρκετά δύσκολο να θυμηθώ τι είχε γίνει γιατί αισθάνομαι μεγάλες ενοχές για τη λάθος επιλογή του παιδιάτρου. Ευτυχώς κατάφερα και την τέλειωσα και ξαλάφρωσα :)
Αχ θεέ μου!! τα διαβάζω αυτά και νευριάζω!! αν είναι δυνατόν! Σε παρακαλώ να μας πεις το όνομα του... ειλικρινα έτσι άτομα μόνο ρεζίλι μένει να τα κάνουμε... Η δική μας παιδίατρος είναι μια γυναίκα μάλαμα! Είναι η ειρήνη Παφίτη και ειλικρινά είναι απίστευτη και απίθανη και δεν έχω λόγια... την ευχαριστώ με τα χίλια γιατί πάντα μας βοηθά....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο όνομα του εδώ δεν μπορώ για ευνόητους λόγους. Αν θες να στο στείλω στο μέηλ.. Είναι στη Λεμεσό ο τύπος... Τη δική σας θα την έχω υπόψη αν τη χρειαστώ για κάτι επείγον εδώ στη nic.
ΔιαγραφήΕυχαριστώ Ελένη μου κι αχρείαστοι να'ναι οι γιατροί :)
Ο δικός μας γιατρός είναι στο ΕΣΥ δεν έχει ιατρείο έξω, είναι Αλβανός,και άψογος, τι να σου λέω!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό είναι το ιδανικό, να βρεις καλό γιατρό και στο δημόσιο νοσοκομείο. Μπράβο βρε Φούλη.
ΔιαγραφήΕυτυχώς που το κατάλαβες νωρίς και έφυγες όσο ήταν καιρός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς δε λες τίποτα.. αν και μπορούσα να άκουγα τη διαίσθηση μου και να μη περνούσα αυτές τις άσχημες εμπειρίες..
ΔιαγραφήΝεογέννητο κι εσύ λεχώνα μόλις είχατε βγει από το μαιευτήριο και σας είπε να πάτε στο ιατρείο;;;; Τι απαράδεκτος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τα δικά μας, όταν γεννήθηκαν τα είδαν οι παιδίατροι του μαιευτηρίου (Αρεταίειο) και όταν πήγαμε σπίτι, μετά από 2-3 μέρες πήρα τηλέφωνο την αγαπημένη μας πια Βάσω Λεκέα (Παγκράτι) που ήρθε σπίτι, τα εξέτασε, απάντησε με υπομονή σε όλες τις ερωτήσεις μου και μάλιστα ξαναήρθε σπίτι για το πρώτο εμβόλιο στους δύο μήνες, γιατί ήταν καταχείμωνο και οι ιώσεις φουλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικά μας είπε κι επειδή ήμασταν άσχετοι πήγαμε. Και δε χρειαζόταν να πάμε απλά για κείνον χρειαζόταν για να πληρωθεί μη χάσει την αμοιβή για τις επισκέψεις που έκανε απ'το τηλέφωνο το ζώο. Άσε γιατί όποτε τα θυμάμαι νευριάζω εκ νέου. Τυχερή είσαι που έχεις καλή γιατρό. Ευτυχώς κι εμεις τώρα βρήκαμε.
ΔιαγραφήΚόβω το κεφάλι μου ότι τα αρχικά του ήταν Α.Α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου τον σύστησε η μισή Ελλάδα και η μισή Κύπρος μόλις πρωτοήρθα Λεμεσό και πραγματικά έπεσα από τα σύννεφα με το πόσο δεν κόλλαγε η φήμη του με αυτό που συνάντησα. Δεν πήγα δεύτερη φορά. Tον ξαπόστειλα από την πρώτη. :)
Όχι δεν είναι αυτά τα αρχικά του, αλλά για να τα γράφεις σημαίνει ότι έχει κι άλλους σαν και του λόγου του δυστυχώς. Καλά έκανες και τον ξαπόστειλες. Τέτοιοι γιατροί μόνο για μια φορά και πολλή τους είναι. Έτσι για να μείνουν χωρίς πελάτες να κοιτούν τους τοίχους και να αναρωτιούνται τι πήγε στραβά.. τα στραβάδια :)
ΔιαγραφήΤι να πεις, αφού δεν έγινε κάτι σοβαρό πάλι καλά να λές. Ξέρω περίπτωση γιατρού που παρολίγο να χάσει το παιδί της η άλλη. θα μου πεις "αυτά συμβαίνουν" ε όχι ρε φίλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩχ! Ε όχι δεν γίνεται να είσαι τόσο απρόσεχτος κι αναίσθητος και μετά να λες συμβαίνουν αυτά. Έλεος πλέον και έλεος για τους άλλους γιατρού που ενώ ξέρουν ότι είναι χάλια γιατροί τους καλύπτουν και εξακολουθούν να εξασκούν ιατρική εις βάρος της υγείας του κόσμου.
ΔιαγραφήΘυμήθηκα τώρα τον δικό μου παιδίατρο! Ήταν απίστευτος (με την καλή έννοια)! Πάντως, σε αυτά τα ζητήματα, όταν το ένστικτο σου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά, σχεδόν πάντα έχεις δίκιο, μιλάω εκ πείρας! Φιλιά πολλά :)
ΑπάντησηΔιαγραφή