Low Bap

Στη μουσική δε βάζω όριο και περιθώρια. Λατρεύω διάφορα είδη και δε μ'ενδιαφέρουν οι ταμπέλες. Το '95 ανακάλυψα τους Active Member και κόλησα γερά. Για τον άψογο στίχο, την τρομερή μουσική. 

Είχα την τύχη να τους απολαύσω ζωντανά σε συναυλία στο παλιό Kingston. Όσοι θυμάστε είχε μια μικρή σκηνή το Kingston και καθόμουν μπροστά αριστερά, σχεδόν μπορουσα να αγγίξω τη Sadahzinia και τον B.D. Foxmoor. Ήξερα όλους τους στίχους απ' τα κομμάτια τους τότε και τα τραγουδούσα μαζί τους. Καταπληκτικοί από κοντά, όπως κι απ'τα cd τους.

Όλα αυτά να'ναι καλά το μαρούλι μου που μου τα θύμισε! Γιατί δυστυχώς είχα καιρό να ακούσω τη μουσική τους και σήμερα συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει. Όταν είχα αρχίσει το μπλογκιν' είχα κάνει μια ανάρτηση στο ΧΑΟS με τους στίχους του πιο αγαπημένου μου κομματιού των Active Member ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ  που τα λόγια του είναι τόσο δυνατά, προφητικά "Και νιώθω πρόσφυγας εδώ που έχω γεννηθεί/ σα τους προγόνους μου εδώ έχω στηθεί/ για να ξεπλύνω τύψεις και υποσχέσεις να εκπληρώσω/ πόσο ακόμα θα πληρώσω."

φώτο απ'το low bap δρομολόγιο

Βρήκα το πολύ καλό site της Sadahzinia http://www.sadahzinia.com/ που'χει και κομμάτια απ'το νέο της cd - όλα το'να καλύτερο απ'το προηγούμενο. Ξαναβρήκα και την ιστοσελίδα του low bap. Tότε που πρωτοξεκίνησαν η μουσική τους ήταν για τους λίγους. Με τα χρόνια έγιναν πολύ πιο γνωστοί κι αγαπητοί γιατί αξίζει η δουλειά τους, είναι πιστοί στις αξίες τους τόσο καιρό κι ότι επιλέξουν να κάνουν ξεχωρίζει γιατί δεν αντιγράφουν κανένα. 

Το Σάββατο 15/1 εμφανίζονται στον Ταύρο, κοντά στο παλιό μου διαμέρισμα στην Καλλιθέα.. Πόσο θα'θελα να ήμουν κι εγώ εκεί..

φώτο απ'το Eliot blog

Διαβάστε τους στίχους του νέου τραγουδιού της Sadahzinia που βρήκα στο μπλογκ: http://stixos.wordpress.com/ και μετά απολαύστε το!

Δεν είμαι κανενός

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Άρχισα μ’ ένα απόκοσμο και σιγανό μουρμούρισμα
για να ταιριάξω τη φωτιά δίπλα στου χρόνου το φτερούγισμα,
πικρό νανούρισμα διπλωμένο σα βεντάλια
με λέξεις αφόρετες και στιγμές ρετάλια.
Χωρίς παρακάλια και ούτε τον φόβο για άγκυρα
ψάχνω ένα κύμα αφού στα ψέμματα παράγυρα
κι από τα αδιάβατα ένα καλωσόρισες,
εκεί που αφήνουν τη συγνώμη τους κι οι φόνισσες.
Κι αν απόρησες, φέρε στο νου μια γύρα
το παρελθόν μου έχω βάψει με πορφύρα.
Αν μοιάζει με αίμα, μισή ντροπή δική σου,
στα σκιερά δεν αντέχει ακόμα η μπόρεσή σου.
Κι εγώ η στιχομάνα ψάχνω στα ψιλά τα γράμματα
μέρες σπαρμένες μάγια, νύχτες χωρίς κλάματα,
κουβέντες ακριβές και χρυσωμένες,
γκυκοταίριαστες με τις φαρμακωμένες.
Και στο λευτέρωμα μου πάνω το απρόσμενο
ψάχνω το πέρασμα με τ’ όνειρο το επόμενο
να μ’ απλώσει σα φως να μ’ αλαφρώσει
τώρα που σ’ έχω δίπλα μου στερνή μου γνώση.
Σύρε μαζί μου και στα όμορφα αφήσου
χρόνε αφέντη, εγώ δεν είμαι δουλευτής σου.
Είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός,
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.

Είμαι τα πλούτη όλα που αρνιέται ένας φτωχός,
τα αταίριαστα όνειρα που μοιράζεται ο τρελός
είμαι σαν έρωτας κρυφός και ζηλευτός
είμαι βροχή και δεν είμαι κανενός.
Είμαι σαν φόβος στα γόνατα γυρτός,
φθηνοπλήρωτη κατάρα που αφήνει ο εχθρός ,
μάγια σπαρμένα στη νύχτα σαν το φως
κι ευτυχώς — δεν είμαι κανενός.

Έκανα πρόβα τα ξόρκια μες στα σκοτάδια,

γέμισα φως στα νυσταγμένα μου βράδια.

Ύπνος και θάνατος, φόβος και ρώτημα

βουίζουν στα μελίγγια μου μουρμουριστά και μόνιμα.

Τόλμημα η ανάσα μου στα όνειρα τα επόμενα

μια ψίχα λογικής στυλώνει τ’ απρόσμενα

κι όλο το υπόλοιπο αέρας και ψιχάλα

με τα ηλιοφέγγαρα ξοπίσω μου φευγάλα.

Δε θα με πιάσουν κι η πείρα μου το ξέρει,

είμαι βροχή, σύννεφο, βουή και αγριοκαίρι.

Έτσι πετώ και τραγουδώ, στο χώμα πέφτω και χτυπώ

παρά τον πόνο μου ανασαίνω και γελώ.

Σε είχα πάρει απόμερα και στο ‘χα πει και πάλι

δεν είμαι κανενός, μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι

δένει τα χέρια μου γερά πισθάγκωνα,

μην αρπαχτώ απ’ τα ψέμματα και της συγνώμης τ’ άρωμα.

Βλέπω τριγύρω σκιές, είναι δικές μου και ξένες,

μπλέκουν στα πόδια μου διπλά μετανιωμένες.

Τις ξορκίζω, τις πατώ, στα περασμένα τις πετώ

με πορφύρα τις ξεπλένω, με νερό τις ξεδιψώ.

Όμως μ’ αρπάνε απ’ τον λαιμό και με κλειδώνουν στο χαμό

γίνομαι φόβος στο λεπτό, σαν κατάρα από εχθρό.

Τραβολογιέμαι εδώ κι εκεί μοιάζω μεγάλος, μικρός,

αλλά ευτυχώς δεν είμαι κανενός.