6 Σεπ 2010

Τα μπλογκς κύκλους κάνουν..

 Για άλλη μια φορά είπα να ασχοληθώ με τα μπλογκς.. Θέλω να αναφέρω τι μου αρέσει γιατί είναι πολλά που με τραβούν να αρχίσω να διαβάζω και στο τέλος να κολλήσω. Λοιπόν..
    Μ' αρέσουν τα μπλογκ που:
    • έχουν καθαρό φόντο και ξεκάθαρα γράμματα
    • έχουν σελίδες και λίγα θέματα στις πλαϊνές μπάρες
    • έχουν χαρούμενα χρώματα
    • έχουν κάτι ενδιαφέρον να πουν 
    • έχουν χιουμορ, στυλ, άποψη
    • ανανεώνονται συχνά αλλά όχι τόσο συχνά που να μην τα προλαβαίνω
    • έχουν άλλα λινκ άλλων μπλογκ στην μπάρα
    • προτείνουν ενδιαφέρουσες ιστοσελίδες
    • έχουν ελεύθερα σχόλια 
    • γίνεται κουβεντούλα μεταξύ των σχολιαστών
    • έχουν τίτλο που είναι κάπως σχετικός με το περιεχόμενο
    • παρέχουν επιλογή στο πότε θ' ακούσω μουσική
    • οι αναρτήσεις είναι ενδιαφέρουσες, με άποψη, φαντασία
    • προβληματίζουν 
    • σε κάνουν να σκεφτείς, να θυμηθείς, να γελάσεις, να θέλεις να συμμετέχεις κι εσύ 

    Νομίζω ότι το μπλογκ του καθένα αντικατοπτρίζει τον χρόνο που του διαθέτει, το μεράκι που έχει και μετά το χαρακτήρα, τα ενδιαφέροντα ή οτιδήποτε άλλο. Μπορεί κάποιος να είναι καλλιτέχνης και το μπλογκ του να είναι βαρετό γιατί δεν ασχολείται μαζί του. Ένα καλό μπλογκ θέλει πρώτα απ' όλα χρόνο και κόπο για να φτιαχτεί.

    Αυτό που παλιά δεν καταλάβαινα ήταν γιατί κάποια μπλογκ που τα είχαν όλα, στην πορεία έμεναν παρατημένα στο έλεος της μπλογκόσφαιρας. Αφού το σκέφτηκα κατέληξα ότι το πιο πιθανό είναι ο μπλογκερ ικανοποίησε την ανάγκη που τον έσπρωξε αρχικά να δημιουργήσει το μπλογκ και δυστυχώς το παράτησε με αποτέλεσμα το μπλογκάκι του να μένει σαν μισοβουλιαγμένη βαρκούλα στου πελάγου τ' ανοιχτά.. 

    Πάντα αναρωτιέμαι τι απέγιναν αυτά τα άτομα. Αν έφτιαξαν άλλο μπλογκ με άλλο ψευδώνυμο και τίτλο ή αν απομακρύνθηκαν εντελώς από τα μπλογκς μια και καλή. Κάποιος φίλος που ανήκει σ' αυτή την τάξη των μπλογκερς που αποσύρθηκαν, είχε πει κάποτε ότι τα περισσότερα μπλογκ στην καλύτερη περίπτωση μένουν ανοιχτά για 2-3 χρόνια και μετά τα παρατά ο δημιουργός τους. 

    Η περιδιάβαση στα μπλογκς τον επιβεβαιώνει πανηγυρικά. Σπάνια βρήκα μπλογκ που να υπάρχει και να ανανεώνεται συνέχεια για πάνω από 3 χρόνια. Ακόμα κι αυτά που υπάρχουν πιο πολλά χρόνια στην μπλογκοσφαιρα δεν ανανεώνονται πλέον τόσο συχνά όσο στην αρχή.

    Παλιοί μπλογκερ φεύγουν και χάνονται. Μερικοί ξεχνιουνται. Μερικοί μένουν για πάντα στη μνήμη. Με μερικούς κρατάς επαφή και μετά το κλείσιμο του μπλογκ. Με τους περισσότερους χάνεσαι. 

    Παλιοί μπλόγκερ καμιά φορά επιστρέφουν μετά από καιρό και συνεχίζουν αυτό που ξεκίνησαν. Το μπλογκ τους μπορεί τότε ν'αλλάξει μορφή απ' το αρχικό γιατί οι ίδιοι άλλαξαν. Θεμιτό κι επιθυμητό είναι κι αυτό.

    Νέοι μπλογκερ εμφανίζονται στο προσκήνιο. Έχουν μεράκι, όρεξη, δημιουργικότητα, φαντασία. Ξεκινούν με τις καλύτερες προοπτικές. Φτιάχνουν τα μπλογκσπίτια τους όμορφα, γερά, περιποιημένα.

    Άλλοι ξεκινούν με προοπτικές να φτιάξουν κάτι ενδιαφέρον αλλά τα παρατούν γρήγορα, ίσως γιατί κουράζονται, ίσως γιατί έχουν άλλα πράγματα που τους καταναλώνουν το χρόνο τους.

    Μοιάζει λίγο σαν τη ζωή. Κύκλους κάνουμε και στην μπλογκόσφαιρα. Άλλοι φεύγουν, άλλοι μένουν, άλλοι έρχονται.

    Εσείς τι θέλετε; Να μείνετε για όσο αντέχετε; Να πάρετε αυτό που γυρεύατε και να φύγετε; Ή ό,τι είναι να γίνει θα γίνει;

    30 σχόλια:

    1. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές νιώθω ότι... that was it! Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω, να πω.
      Νομίζω σε όλους μας συμβαίνει αυτό.
      Μέχρι στιγμής, επιστρέφουμε. :)
      Για πόσο, κανείς δεν μπορεί να πει.
      Υποθέτω, για όσο νιώθουμε ότι υπάρχει λόγος να το κάνουμε.
      Έτσι είναι όπως τα λες.
      Μοιάζει με τη ζωή. Άλλοι μένουν και άλλοι φεύγουν. Τίποτα δεν μένει σταθερό.
      Οι συνθήκες, τα συναισθήματα, οι άνθρωποι... αλλάζουν συνεχώς.
      Προς το παρόν χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας και που γνωρίζω ανθρώπους σαν και σένα, αγαπητή Daisy. :)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    2. Lilith μου εγώ ακόμα δεν το'χω νιώσει αλλά είμαι σίγουρη ότι και σε μένα θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Φυσιολογικό κι αναμενόμενο.

      Κι εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που είμαι μπλογκερ και που γνώρισα άτομα σαν εσένα Λιλιθάκι ;)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    3. Daisακιι:)
      Χαιρομαι που σε ξαναβρισκω!

      Λοιπον απ'ότι ειδες ειχα αλλαξει url, και σκοπιμα...
      ας πουμε οτι ηθελα να το χασουν καποια ατομα. καπως ετσι.

      Καποιους μπλογκερς τους εχασα ετσι, ομως με εχασαν και καποιοι που ηθελα να με χασουν... παντως το μπλογκ μου παραμενει σταθερα Ελευθερο Πνευμα:)

      οντως και οι μπλογκερς κυκλους κανουν... με αλλους χανομαστε, με αλλους κραταμε επαφη...

      οπως το ειπες, σαν τη ζωη:)

      Φιλακια!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    4. Καλησπερα γλυκεια μου!
      Μα φυσικα και το blogging ειναι σαν την ζωη αφου εμεις του δινουμε ζωη ειτε την ιδια με τη ''κανονικη'' ειτε απο τις ονειρεμενες μας..

      Μαρουλοφιλακια!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    5. πιστεύω ότι αν είναι ο καθένας ο εαυτός του, θα έχει πάντα κάτι να πει...
      καλησπέρα....

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    6. τραγουδάκι :-)
      http://www.youtube.com/watch?v=KBIdw7e4jg0

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    7. Que sera sera, απλά τα πράγματα.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    8. μμμμμ χτυπάει καμπανάκι αυτο το ποστ, και εγω το έχω αραιώσει πολυ το ποσταρισμα στο μπλογκ μου!! Η αλήθεια είναι οτι πλέον βρίσκω μεγαλύτερη ικανοποίηση στο να διαβάζω τι γράφουν οι υπόλοιποι παρα στο να γράφω κατι εγω

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    9. Free Spirit πάλι καλά που σε ανακάλυψα :)
      Σαν τη ζωή κι αυτό... χαθήκαμε και ξαναβρεθήκαμε! :))))))))))))

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    10. Marouli μου είπες το πιο σωστό: εμείς του δίνουμε ζωή. Άρα ακολουθεί τη ζωή μας ;)
      Φιλάκια

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    11. εύη μ'άρεσε αυτό το 'αφήνω το μέλλον στην τύχη του'.
      Δίκιο έχεις άλλωστε 'όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά' :)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    12. ΦΟΥΛΗ πόσο δίκιο έχεις. Όταν βγάζεις τον εαυτό σου εδώ και δεν προσποιήσε η ζωή σου δίνει πολλά θέματα για να αναπτύξεις..

      ..κι όμως και ο πιο ομιλητικός άνθρωπος κάποτε χρειάζεται τη σιωπή.. ε; :)

      Καλησπέρα

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    13. Ουφ! αυτό το τραγουδάκι το άκουσα πρώτη φορά σε έργο του Χιτσκοκ με την Γκρέης Κέλυ αν θυμάμαι καλά. Το έπαιζε στο πιάνο ένα αγοράκι. Μου άρεσε πάρα πολύ και για καιρό μετά το σιγανοτραγουδούσα.

      Δεν είναι πολύ χαρούμενο κι αισιόδοξο; :)

      ΥΓ. καλά θυμάμαι το βρήκα στο wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Que_Sera,_Sera_%28Whatever_Will_Be,_Will_Be%29
      Έκανα μόνο λάθος την ηθοποιό

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    14. mahler76 πολύ απλά :)

      <http://www.youtube.com/watch?v=yVuEC3r7a-o

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    15. zekia μου όντως έχεις αραιώσει και μου λείπουν οι αναρτήσεις σου.
      Όμως μπλογκιν' είναι και να αφήνεις σχόλια :)
      Φιλάκια

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    16. Ανώνυμος8/9/10, 5:23 μ.μ.

      Εγώ προσωπικά , σκέφτομαι να μείνω στον χώρο τον μπλογκς για πολύ ακόμα (ήδη κοντεύω τα 4 χρόνια)... Θα έλεγα "όσο ζω" , αλλά το θεωρώ υπερβολή ...
      Τόσο πολύ αγαπώ τον χώρο των Ιστολογίων .

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    17. Σίλια μου ξέρείς πόσο αγαπώ το μπλογκ σου. Ελπίζω να γράφεις όσο ζεις και γω να σε διαβάζω και να σχολιάζω τις αναρτήσεις σου όσο ζω :)

      Από τότε που έγινα μπλογκερ κι εγώ αγάπησα πολύ το χώρο τον μπλογκς. Εύχομαι και γω να γράφω για πολλά πολλά χρόνια ακόμη.

      Φιλάκια

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    18. τα blogs στην αρχή σε ειχαν συναρπάσει.Εγώ έκανα σαν τρελό στην αρχή.Θυμάμαι ακόμα το πρώτο σχόλιο που μου είχαν αφήσει...
      με τον καιρό ΟΜΩΣ έμαθα...
      πολλοί με διπλά και τριπλά nick names
      παλαβοί κομπλεξικοί που σε βρίζουν...απωθημένα αλλά και άνθρωποι με ευαισθησία..αλήθεια..συναίσθημα..χιούμορ ..κοφτερό μυαλό..απίθανη γραφή...
      Παλιά είχα ανοιχτά τα σχόλια..Τον τελευταίο όμως χρόνο έχω γίνει η αγαπημένη ενός παρανοικού που με βρίζει και βγάζει από το μυαλό του ιστορίες..κατόπιν είδα ότι το έχει χόμπυ..έχει βρίσει πολλές κοπέλες και δη κοπέλες που δεν του γράφουν...και αδιαφορούν...
      έτσι αναγκάστηκα να κλείσω τα σχόλια για τον απλούστατο λόγο πως έχω και ενα αγόρι και φίλες που με διαβάζουν και δε γουστάρω να βλέπω βρισιές από έναν παρανοικό...
      δε λέει...
      το βλοκινκ θα το συνεχίσω όσο δεν με κουράζει δε με φθείρει και δεν με τσαντίζει..όσο αποτελεί χόμπυ για μένα..όταν αρχίσει να με χαλάει θα το σταματήσω!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    19. υσ:ΜΕ ειχαν συναρπάσει

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    20. Πάντως Νταίζη μου, δεν πιστεύω να κατάλαβες απο την τελευταία μου ανάρτηση πως εγώ θέλω να κλείσω το blog μου.. για άλλον χτυπάει η καμπάνα.
      Στο θέμα που αναφέρεσαι, νομίζω πως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι πέρα απο όσους ορθά αναφέρεις, όπως, καθημερινή ρουτίνα, άγχος για το αύριο, ανεργία, τρεχάματα.. είναι.. είναι πολλά πίστεψέ με.
      Άλλοι πάλι κουράστηκαν, ή δεν είδαν το ποθητό αποτέλεσμα και έχασαν το ζήλο που είχαν αρχικά.
      Πάντως, για κάθε ένα που κλείνει, κάποια άλλα ανοίγουν στη θέση του, κι αυτό είναι το ελπιδοφόρο.
      Φιλιά :)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    21. Ανώνυμος9/9/10, 11:19 π.μ.

      εγώ έχω παρατηρήσει πως όταν νιώθω καλά δεν έχω την ανάγκη να γράψω και πως όταν όλα μου πάνε στραβά γράφω σα να μην υπάρχει αύριο... αυτός ήταν και ο λόγος δηλαδή που είχα ανοίξει το πρώτο μπλογκ πριν τρία χρόνια. Το καινούριο μου σπίτι στη wordpress το αγαπάω και έχω γνωρίσει τόσο πολύ κόσμο, δε θέλω να το κλείσω ποτέ...

      καλημέρες πολλές!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    22. Glayki πολύ λυπάμαι που βρέθηκε ένας κομπλεξικός που συμπεριφέρθηκε με αυτό τον τρόπο. Είναι ωραίο να'χεις ανοικτά τα σχόλια αλλά κατανοώ πλήρως τον λόγο που τα έκλεισες. Καλά έκανες.

      Ελπίζω να μην αρχίσει να σε χαλάει ποτέ και να συνεχίσεις να γράφεις για χρόνια :)

      υγ. με συναρπάζουν κι εμένα ;)

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    23. AATON μου νομίζω ότι κατάλαβα άλλα ντ'άλλων τελικά :))

      Αυτό που λες ότι για κάθε ένα που κλείνει πολλά ανοίγουν στη θέση του μου θύμισε τα κεφάλια της Μέδουσας.... lol

      Φιλιά

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    24. tattooedladylydia κι εγώ τ'αγαπάω το σπίτι σου. είναι φωτεινό και περιποιημένο :))))
      καλημέρα!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    25. Αγαπώ τον χώρο που φιλοξενεί στιγμές μου και κομμάτια από την ψυχή μου, δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω τον νιώθω σαν να χτυπά η καρδιά μου εκεί μέσα.
      Όμως πολλές φορές με απογοήτευσαν άτομα εκεί μέσα άλλοτε με πλήγωσαν και προσπάθησα να απομακρυνθώ.
      Πάντα όμως γυρνούσα πίσω, αυτό που με κρατά μακριά τώρα ξέρεις ποιο είναι;
      Βρήκα πολλά κομμάτια μου σε διάφορα φόρουμ ακόμη και σε άλλα μπλογκ σαν δική τους ανάρτηση χωρίς καν να αναφέρουν την πηγή που "δανείστηκαν" τα λόγια. Κι αυτό με έκανε έξαλλη, όσες σκέψεις αποτυπώνω σε "χαρτί" δεν έχω πια την διάθεση να τα γράψω στο μπλογκ μου γιαυτό οι τελευταίες αναρτήσεις μου δεν είναι λόγια δικά μου.
      Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κρατηθώ μακριά γιατί ο μισός μου εαυτός είναι εδώ μέσα, στα όσα γράφω και στα όσα διαβάζω από εσάς που σας θεωρώ μέρος της ζωής μου!!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    26. Σταλαγματιά μου να μην τον εγκαταλείψεις ποτέ. Γράφεις τόσο όμορφα και μας ταξιδεύεις με τα κείμενα σου. Κι αν δανείζεται κάποιος κάτι δεν το κάνει από κακία. Το κάνει γιατί σε θαυμάζει. Καταλαβαίνω ότι σε πειράζει αλλά μην το αφήνεις να σε επηρεαζει τόσο ώστε να μην μοιράζεσαι μαζί μας τις σκέψεις σου κι ό,τι άλλο θες.
      Φιλάκια πολλά πολλά!

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    27. Ανώνυμος9/9/10, 5:57 μ.μ.

      Από αυτά που παρέθεσες μου είναι πολύ σημαντικα τα καθαρα γράμματα, η επιλογή μουσικής και το ενδιαφερον περιεχομενο.

      Υπάρχουν πάντως 2-3 μπλόγκερ από τα παλιά που μου λείπουν πολύ. Ο Νίκος Δήμου, η zoi20 και ο Πιτσιρίκος πιστεύω ότι υπήρξαν διαμάντια στη μπλογκόσφαιρα. Η Ζωη το έκλεισε εντελώς και οι άλλοι δύο γράφουν ακόμα, μα χωρίς σχόλια, πράγμα που δεν το θεωρώ μπλογκινγκ γιατι πιστεύω ότι το μπλόγκινγκ είναι βασικά αυτή η ανταλλαγή αποψεων και χαρακτηρων που κάνουμε στα σχόλια.

      Όπως και να χει πολύ ενδιαφέρον ποστ Daisy

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    28. Καλή σου μέρα. Είμαι μπλόγκερ απο το 2006. Τότε ειμασταν το πολύ καμμιά 40αριά μπλόγκς που έγραφαν στα ελληνικά. Είχαμε γίνει κάτι σαν σύλλογος απο διάφορες προσωπικότητες, συχνά αταίριαστες.. Απο το 2006 μέχρι και ύστερα, τα περισσότερα προβλήματά μας ή/και ο τρόπος που έβλεπε ο καθένας το κόσμο, αποτυπώνονταν επί εικονικού χάρτου.
      Στη πορεία άνοιξαν 100άδες μπλόγκ..η παρεούλα μας μεγάλωσε, οι παλιοί..μείναν πίσω. Τώρα είμαστε το πολύ 5 που έχουμε μείνει και γράφουμε αραια και πού. Οι άλλοι σταμάτησαν για όποιους λόγους ή άλλαξαν λογότυπα και ΄ταυτότητες ώστε οι παλιοί φίλοι να μην τους αναγνωρίζουν πιά. Επιλογές.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    29. efi συμφωνώ. Μπλογκιν' δεν υπολογίζεται αν δεν έχει σχόλια. Αυτό του Πιτσιρίκου που το έχω υπόψη μου είναι μια δημοσιογραφική ιστοσελίδα. Αυτό και τίποτα άλλο. Δεν είναι κακό απλά δεν είναι μπλογκ.
      Κι εμένα μου λείπουν κάποια παλιά διαμάντια όπως λες κι εσύ αλλά βρίσκω συνέχεια νέα διαμάντια και χαίρομαι.

      ΑπάντησηΔιαγραφή
    30. Marina εγώ άνοιξα μπλογκ τότε που λες το 2006 αλλά εσάς τους 40 δεν σας βρήκα :)
      Φυσικά άργησα κανά δυο χρόνια για να αρχίσω να γράφω αλλά ήταν να μην πάρω φόρα!
      Εκτός από σένα ποιοι είναι οι άλλοι 4 που είστε παλιοί και γράφετε αραια και που; Θα με ενδιέφερε να μάθω τα μπλογκς τους αν θες να μου πεις.

      ΑπάντησηΔιαγραφή

    Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

    Mi manchi

    Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...