Εφήμερα πυροτεχνήματα..

Πρόσκαιρος, εφήμερος ο έρωτας.

Πυροτέχνημα που καίει, ζεματάει, φωτίζει αλλά κάποια στιγμή φτάνει στο αποκορύφωμα του και μετά, σιγά-σιγά ξαναπέφτει στη γη.

Όμως άμα δε σε κάψει η φωτιά μου, άμα δε σου τσουρουφλίσει λίγο τα φτερά, άμα δε νιώσεις τη γλυκόπικρη γεύση στα χείλη, στο στόμα, στην καρδιά, τότε η ζωή είναι πεζή και φτωχότερη.

Δίνει χρώμα στις μουντές μέρες.. ο έρωτας.

Δίνει πνοή στα ξεψυχισμένα βράδυα.

Δίνει χαρά, πάθος για δημιουργία.

Δίνει πολλά...

Θέλει όμως αντάλλαγματα:

Ν’ αφεθείς..

Να του δοθείς...

Να ξεχαστείς...

Να γίνεις δικός του.. δικιά του..

Να του παραδοθείς...

Αμαχητί να γίνεις ένα μαζί του...

Να τον αφήσεις να σε συνεπάρει..

Να σε παρασύρει...

Να σε πάρει στην αγκαλιά του...

Να σε ταξιδέψει... 

Αλλά και να σε ρίξει απ’τη πιο ψηλή κορφή όταν τελειώσει..

Να σε παρατήσει και να φύγει χωρίς ένα πως... ένα γιατί... 

Να φύγει άμεσα, γρήγορα, βιαστικά..

Να σ’ αφήσει με πόνο στην καρδιά..

Με κομμένα τα φτερά...

Μ’ αδύναμιά να προχωρήσεις...

ΌΛΑ αυτά όμως είναι προσωρινά...

Αφήνοντας σε δε σε παρατάει γυμνό, όπως στην αρχή νομίζεις.

Σ’ αφήνει αγκαλιά μ’ ένα σωρό εμπειρίες, αναμνήσεις, εικόνες, αρώματα, μουσικές, αγγίγματα. Ένα κουβάρι μέσα σου σ’αφήνει. Ένα συνοθύλευμα που άλλοτε πονά, άλλοτε ματώνει, άλλοτε πληγώνει.. 

Μα στο τέλος... σ’ αφήνει πιο πλούσιο.. 

Κερδισμένο..