αναμνησεις και μια απειλή

Όταν το καλοσκεφτείς τι έχεις σ’ αυτή τη ζωή; Μόνο το παρελθόν σου. Μόνο τις αναμνήσεις. Το παρόν δεν το κατέχεις, απλά το ζεις και το μέλλον είναι μακρινό και άπιαστο.

Το χθες. Που το ’χεις σαν φυλακτό μες το μυαλό σου. Που είναι δικό σου και δεν μπορεί κανείς να σου το στερήσει.

Ώρες-ώρες τελευταία σου έρχονται στο μυαλό κάτι απίθανες λεπτομέρειες από καταστάσεις που έχεις ζήσει. Και συνήθως έρχονται στις πιο άσχετες στιγμές. Π.χ. την ώρα που ετοιμάζεσαι για τη δουλειά. Και βιάζεσαι. Πετάγεται μες το μυαλό σου μια εικόνα (πάντα θυμάσαι με εικόνες) από άσχετο πράγμα, όπως το δωμάτιο που ’χες νοικιάσει με τη κολλητή στο νησί εκείνο το καλοκαίρι. Κι είχατε μείνει μόνο 4 μέρες. Κι όμως ακόμα θυμάσαι τα πάντα σχεδόν με απίστευτες λεπτομέρειες. Είναι λες κι εκείνες οι 4 μερούλες να έχουν χαραχτεί μέσα σου πιο βαθιά και πιο έντονα από όλα τα προηγούμενα και επόμενα χρόνια.

Ή θυμάσαι το χρώμα της θάλασσας ένα απόγευμα σε άλλο αγαπημένο νησί. Τότε που κάτσατε ώρες και δεν μιλούσατε, αλλά αγναντεύατε τη γραμμή του ορίζοντα. Που κολυμπούσατε και χαμογελούσατε κι ήσασταν απλά μαζί. Δεν είναι καν μέρα ολάκερη αυτή η ανάμνηση. Είναι κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές. Κι όμως είναι εκεί με ανεξίτηλο μελάνι, μέσα σου.

Άλλες φορές σου ’ρχεται μια εικόνα από τη γκαρσονιέρα που νοίκιαζες. Ρετιρέ, μεγάλη βεράντα. Μόνο κάποιους μήνες ήσουν εκεί. Μα θυμάσαι.

Τη συνεχή βουή των αυτοκινήτων και των ασθενοφόρων στη κεντρική, παράλληλη λεωφόρο.

Τη δέλτα δυο στενά πιο κάτω.

Τα δυο όλα κι όλα δωματιάκια της γκαρσονιέρας.

Τα ξένα βιβλία που διάβαζες.

Το χρώμα του χαλιού και την τελευταία και πολύτιμη ανάμνηση ενός έρωτα εκεί.

Τη παλιά τηλεόραση που σου κρατούσε συντροφιά όσο ξενυχτούσες κι άμα κοιμόσουνα.

Ακόμα και την υπόσχεση που έδωσες στην πόλη και τον εαυτό σου, που τώρα που το σκέφτεσαι ακούγεται σαν απειλή: "θα ξαναγυρίσω, ό,τι κι αν γίνει, όσος καιρός κι αν χρειαστεί, το χρωστώ σε μένα, θα ξαναρθώ."