9 Απρ 2009

αναμνησεις και μια απειλή

Όταν το καλοσκεφτείς τι έχεις σ’ αυτή τη ζωή; Μόνο το παρελθόν σου. Μόνο τις αναμνήσεις. Το παρόν δεν το κατέχεις, απλά το ζεις και το μέλλον είναι μακρινό και άπιαστο.


Το χθες. Που το ’χεις σαν φυλακτό μες το μυαλό σου. Που είναι δικό σου και δεν μπορεί κανείς να σου το στερήσει.


Ώρες-ώρες τελευταία σου έρχονται στο μυαλό κάτι απίθανες λεπτομέρειες από καταστάσεις που έχεις ζήσει. Και συνήθως έρχονται στις πιο άσχετες στιγμές. Π.χ. την ώρα που ετοιμάζεσαι για τη δουλειά. Και βιάζεσαι. Πετάγεται μες το μυαλό σου μια εικόνα (πάντα θυμάσαι με εικόνες) από άσχετο πράγμα, όπως το δωμάτιο που ’χες νοικιάσει με τη κολλητή στο νησί εκείνο το καλοκαίρι. Κι είχατε μείνει μόνο 4 μέρες. Κι όμως ακόμα θυμάσαι τα πάντα σχεδόν με απίστευτες λεπτομέρειες. Είναι λες κι εκείνες οι 4 μερούλες να έχουν χαραχτεί μέσα σου πιο βαθιά και πιο έντονα από όλα τα προηγούμενα και επόμενα χρόνια.


Ή θυμάσαι το χρώμα της θάλασσας ένα απόγευμα σε άλλο αγαπημένο νησί. Τότε που κάτσατε ώρες και δεν μιλούσατε, αλλά αγναντεύατε τη γραμμή του ορίζοντα. Που κολυμπούσατε και χαμογελούσατε κι ήσασταν απλά μαζί. Δεν είναι καν μέρα ολάκερη αυτή η ανάμνηση. Είναι κάποιες ώρες, κάποιες στιγμές. Κι όμως είναι εκεί με ανεξίτηλο μελάνι, μέσα σου.


Άλλες φορές σου ’ρχεται μια εικόνα από τη γκαρσονιέρα που νοίκιαζες. Ρετιρέ, μεγάλη βεράντα. Μόνο κάποιους μήνες ήσουν εκεί. Μα θυμάσαι.

Τη συνεχή βουή των αυτοκινήτων και των ασθενοφόρων στη κεντρική, παράλληλη λεωφόρο.

Τη δέλτα δυο στενά πιο κάτω.

Τα δυο όλα κι όλα δωματιάκια της γκαρσονιέρας.

Τα ξένα βιβλία που διάβαζες.

Το χρώμα του χαλιού και την τελευταία και πολύτιμη ανάμνηση ενός έρωτα εκεί.

Τη παλιά τηλεόραση που σου κρατούσε συντροφιά όσο ξενυχτούσες κι άμα κοιμόσουνα.


Ακόμα και την υπόσχεση που έδωσες στην πόλη και τον εαυτό σου, που τώρα που το σκέφτεσαι ακούγεται σαν απειλή: "θα ξαναγυρίσω, ό,τι κι αν γίνει, όσος καιρός κι αν χρειαστεί, το χρωστώ σε μένα, θα ξαναρθώ."


10 σχόλια:

  1. Καλημέρα Δωροθέα.Οι αναμνήσεις είναι σανίδα σωτηρίας και δεκανίκι στης ελπίδας τα καμώματα.
    Και αν τα όνειρα πολλές φορές είναι ουτοπικά οι αναμνήσεις είναι αυτές που πάντα μας συνοδεύουν σαν την σκιά μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ακριβώς φίλε μου :) κι είναι απόλυτα δικές μας και μοναδικές. κανένας δεν μπορεί να μας τις πάρει, ίσως μόνο ο χρόνος και κάποιες ασθένειες. αλλιώς θα τις κουβαλάμε μαζί μας ως το τέλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ θυμάμαι και μυρωδιές...και γεύσεις....
    και όποτε ζορίζομαι...εκεί ανατρέχω...
    Το απόλυτο καταφύγιο....
    :-)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. υπάρχουν καλύτερες πουτάνες από τις αναμνήσεις;
    φτηνές, πάντα πρόθυμες και στο τέλος σε κάνουν πάντα να δακρύζεις
    g r

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. aKanonisti δίκιο έχεις οι μυρωδιές πάντα ξυπνούν αναμνήσεις...

    Green_revenger μάλλον όχι, είναι οι καλύτερες :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι όμως ακόμα θυμάσαι τα πάντα σχεδόν με απίστευτες λεπτομέρειες. Είναι λες κι εκείνες οι 4 μερούλες να έχουν χαραχτεί μέσα σου πιο βαθιά και πιο έντονα από όλα τα προηγούμενα και επόμενα χρόνια.


    Δικό μου.. Όπου 4 βάλε 3 να είσαι μέσα.
    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. jacki δεν είναι εντελώς περίεργο και υπέροχο πως καταγράφονται μέσα μας στιγμές ενώ σβήνουν χρόνια; το βρίσκω μαγικό. και ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι ότι τη στιγμή που ζεις κάτι ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς τι και πως έχει καταγραφεί μέσα σου και τι θα χαθεί παντοτινά. μόνο μετά από καιρό, όταν ανασκαλεύεις τις αναμνήσεις τότε στον απολογισμό βρίσκεις διαμάντια εκεί που δεν το περιμένεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ολη μας η ζωη δυό εικονες και τρεις μυρωδιες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ναι
    είναι ένα κόλπο του εγκεφάλου για να ξεκουραστέι ,έστω και στιγμιαία, από την πίεση. Σου πετάει μια τέτοια ανάμνηση για να χαλαρώσει λίγο.
    Χρήσιμο είναι αυτό,αρκει να μη γίνει κανείς ονειροπαρμένος ;)))
    Τώρα, σχετικά με το παρελθόν, προσωπικα λέω " το γεγενημένον φυγείν αδύνατον" και όχι το "πεπρωμένον" Δηλαδή, το μόνο που δε μπορείς να αλλάξεις είναι αυτό που ήδη έχει γίνει. Αλλά δε μου αρέσει το πεπρωμένο, διότι συχνά-πυκνά εκεί φορτώνουμε τα λάθη και την τεμπελιά μας και δεν εχουμε ενοχές, ούτε βελτιωνόμαστε. Είναι γνωστή η φράση " Ήτανε Θέλημα Θεού η Πόλη να Τουρκέψει."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. suncitizen νομίζω ότι και το παρελθόν αλλάζει.. πολλές φορές μαθαίνουμε κάτι που τη στιγμή εκείνη δεν το ξέραμε και αλλάζει ο τρόπος που βλέπαμε τα πράγματα τότε. μάλλον αλλάζουμε οπτική γωνία..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...