Δικά μου

Αντε τώρα να γράψω ποστ από το κινητό με την οθόνη μικρή κ τα γραμματάκια τόσα δα. Αλλά θα το κάνω αφού εδώ κοτσαμ Γουρουνέλλα τα καταφέρνει εγώ γιατί όχι;
Διάβασα ένα ποστ απίστευτα νοσταλγικό για τα μπλογκ που ανθισαν πριν κάποια χρόνια και τώρα με το τουιτερ βρίσκονται στην παρακμή τους. Το ποστ ήταν της Κροτ που γράφει τόσο όμορφα κ με κάνει να δακρύζω με τα κείμενα της. Τα κάνω τουι για να δουν το λινκ να τα διαβάσουν κ άλλοι αλλά τι τα θες το ίδιο είναι να κάθομαι εδώ να γράφω τις σκέψεις μου κ να διαβάζω τις δικές σας κ το ίδιο να κάνω ένα βλακοτουι;
Δλδ όσο κ αν το μισησα το τουιτερ τελικά εκεί πάω για ειδήσεις κ εκτονωση ή για νεύρα ανάλογα.
Το θέμα είναι ότι από τον πολύ καιρό που έχω να μπλογκαρω, κανείς δε με διαβάζει πια. Όπως τον παλιό καλό καιρό εκεί στο 2006 που έφτιαξα πρώτη φορά το μπλογκ κ το θεωρούσα ηλεκτρονικό ημερολόγιο. Τελικά όντως ήταν αλλά με την τεράστια διαφορά ότι το διάβαζαν κ άλλοι.
Τεσπα. Έκανε κύκλο κ γύρισε στην αρχή. Όπως όλα, όπως οι άνθρωποι, που ξεκινάμε αβοηθητοι κ πεθαινουμε έτσι.
Πολύς θάνατος τα τελευταία χρόνια. Έχασα τη μητέρα μου από τον καταραμένο καρκίνο. Την τρισαθλια αυτή ασθένεια που κακό ψοφο ναχει κ άλλο άνθρωπο να μην βασανίσει ποτέ.
Δεν έχει περάσει ακόμα χρόνος κ δεν το έχω αποδειχτεί. Τα συναισθήματα εναλλασσονται με απότομο τρόπο. Όλα φαίνονται δύσκολα τη μια στιγμή, μετά όχι κ τόσο τραγικά. Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα καν πως έφτασα να γράφω για αυτό το θέμα εδώ. Μάλλον γιατί είτε γράψω είτε όχι όλο αυτό σκέφτομαι. Κ όσο περνά ο καιρός λιγοστευουν οι άνθρωποι που έχεις να σε ακούσουν. Πιστεύουν ότι πρέπει να το έχεις πια ξεπεράσει. Δεν ρωτούν, δεν νοιάζονται, ίσως δεν ξέρουν αν πρέπει να στο θυμίζουν; Λες κ υπάρχει περίπτωση να το έχεις ξεχάσει.