Έλα γρήγορα έλα καλή μου μην αργείς!

Να τος μπήκε κι αυτός ο μήνας, ο της απώλειας όπως τον σκέφτομαι. Γιατί μια βδομάδα πριν τα χριστούγεννα πριν οκτώ χρόνια (τόσα πολλά μου φαίνονται) έχασα τη γιαγιά μου και δεν την έχω δει, ακούσει, από τότε παρά μέσα από όνειρα. Κι ας ήταν μεγάλη κι η ώρα της να φύγει για τον άλλο κόσμο εμένα μου λείπει πολύ πολύ.

Όμως όπως λένε συχνά, η ζωή συνεχίζεται και χθες χωρίς να το θέλω ή να το διαλέξω ή να’χω λόγο πήγαν και πήραν δέντρο και στόλισαν τα παιδάκια μου. Έχω να στολίσω δέντρο καμιά εικοσαετία και μου φάνηκε παράξενο, αλλά όχι τόσο άσχημο όσο όταν το σκεφτόμουνα.

Εύχομαι κι ελπίζω αυτός ο Δεκέμβρης να’ναι καλύτερος ή όχι χειρότερος από προηγούμενους. Γιατί ένα άλλο Δεκέμβρη πριν λίγα χρόνια ήμουν έγκυος κι έχασα εκείνη την εγκυμοσύνη με το που μπήκε η νέα χρονιά. Γι’αυτό αυτές οι γιορτές είναι και θα είναι πάντα χρωματισμένες με λύπη. Είναι και η αλλαγή της ώρας που σκοτεινιάζει πιο νωρίς και κάνει έτσι κι αλλιώς δύσκολότερο να νιώσεις χαρά. Είναι όλα. Άντε να βιαστεί να’ρθει με το καλό η άνοιξη να φύγουν τα σύννεφα, να μας χαμογελάσει ο ήλιος!