29 Οκτ 2011

Φίλοι δι'αλληλογραφίας

Όταν ήμουν μαθήτρια υπήρχε ένα πρόγραμμα που σε έφερνε κοντά με άλλους μαθητές και γινόσουν penpal (φίλος δια αλληλογραφίας μάλλον ειναι η μετάφραση) - μιλάμε βέβαια για την εποχή πριν το ιντερνετ, πριν τα κομπιουτερ κτλ. Τελοσπάντων είχα αλληλογραφία με πολλά παιδιά από διάφορες χώρες. Αυτές που ξεχώριζαν ήταν μια γιαπωνέζα που μου έστελνε συνέχεια μικροδωράκια και μια Ιταλίδα που κράτησα αλληλογραφία μαζί της μέχρι το πανεπιστήμιο και ξέρω ότι σπούδαζε γιατρός. Είχαμε δηλαδή αλληλογραφία για καμιά 10ετία, είχε έρθει και στην Κύπρο κι είχαμε γνωριστεί αλλά όταν με κάλεσε να πάω στο Τορίνο δε με άφηναν φυσικά οι γονείς μου...

Όταν πήγα να σπουδάσω λοιπόν μου έλειπε η αλληλογραφία αρκετά (εκτός απ'την Ιταλίδα με τους υπόλοιπους είχαμε εντελώς χαθεί, Valeria την έλεγαν και θυμάμαι και το επίθετο της!!) και έτσι αποφάσισα μια μέρα να βάλω αγγελία για αλληλογραφία σε ένα νεανικό περιοδικό της εποχής που ούτε το όνομα του δεν μπορώ να θυμηθώ πια. Έλαβα πάρα πολλές απαντήσεις (ξαναθυμίζω ήταν η εποχή πριν απ'τη διαδεδομένη χρήση του ιντερνετ και τα κομπιουτερ τα βρίσκαμε μόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστήμιου) και άρχισα αλληλογραφία με αγόρια και κορίτσια από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Κάποιοι πρότειναν να γνωριστούμε, αλλά μόνο ένας μου έκανε κλικ και δέχτηκα να γνωριστώ μαζί του. Τον έλεγαν Δημήτρη κι έμενε αν θυμάμαι καλά σε μια περιοχή κοντά στην Κατεχάκη. Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα για καφέ και τα είπαμε από κοντά και μετά μιλούσαμε απ΄το τηλέφωνο αφού εγώ έμενα Καλλιθέα κι εκείνος αρκετά μακριά για τη συγκοινωνία. Κατά τύχη το κέντρο που έκανα την πρακτική μου ήταν στην περιοχή του και κάποιες μέρες συναντηθήκαμε για καφέ κοντά στο σπίτι του. 

Αυτό που έκανε τον Δημήτρη να ξεχωρίζει απ'όλους κι όλες όσες άρχισα να αλληλογραφώ και μάλλον ο λόγος που με έκανε να θέλω να τον γνωρίσω ήταν ότι είχε απίστευτα έντονες μεταπτώσεις στη διάθεση του. Στη πρώτη μας συνάντηση μιλούσε, γελούσε, έκανε χειρονομίες και γκριμάτσες ακατάπαυστα. Σχεδόν δεν είχα την ευκαιρία να αρθρώσω λέξη. Στα τηλεφωνήματα που μου έκανε (μερικά από τα οποία διαρκούσαν 5-6 ώρες) πάντα μίλαγε ασταμάτητα και πεταγόταν με απίστευτη ταχύτητα απ'το ένα θέμα στο άλλο. Ήταν τόση η γρηγοράδα που το έκανε αυτό που δεν μπορούσα συχνά να παρακολουθήσω τι έλεγε. Και όσο γρήγορα μιλούσε τόσο αιφνιδιαστικά έκλεινε το τηλέφωνο γιατί κάτι είχε προκύψει.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με την πιο πάνω συμπεριφορά υπήρχαν φορές που δε μιλιόταν καθόλου. Ό,τι κι αν έλεγα δεν άνοιγε κουβέντα. Οι απαντήσεις του μονολεκτικές και η διάθεση του πεσμένη απίστευτα χαμηλά. Απ'τις αρχές που είχε πει ότι πέρνει κάτι χάπια χωρίς να διευκρινίσει τι χάπια ήταν αυτά κι εγώ από διακριτικότητα δεν ρώτησα λεπτομέρειες. Σε κάποια φάση μου'χει εκμυστηρευτεί επίσης ότι είχε κάνει σοβαρά ατυχήματα με το αμάξι κι ότι είχε φτάσει στο σημείο να κινδυνεύει να μείνει παραπληγικός απ'τη σοβαρότητα των κτυπημάτων του.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα κάποιων μηνών και ενώ είχαμε κανονίσει να βρεθούμε ο Δημήτρης εξαφανίστηκε από προσώπου της γης. Δεν μπορούσα να τον εντοπίσω πουθενά και δεν είχα ιδέα αν ήταν καλά ή όχι. Στην πορεία ανακάλυψα ότι είχε κάνει άλλο ένα σοβαρό ατύχημα με το αυτοκίνητο και επειδή ήταν σε φάση ανάρρωσης δεν ήθελε να έχει επαφή με κανένα. Αυτά μου τα είπε η βασανισμένη η μάνα του, που με προέτρεψε αν ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο το βράδυ εκείνης της μέρας μπας και του ανέβαζα το ηθικό.

Τον πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απάντησε και πάλι κι όταν κάποια στιγμή βγήκε στη γραμμή η μάνα του μου είπε ότι δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα. Κάπου εκεί αποφάσισα να σταματήσω να ασχολούμαι γιατί πίστευα ότι όλα τα έκανε για να τραβά την προσοχή κι όχι γιατί είχε κάτι σοβαρό.

photo from www.bipolardisorder-symptoms.org
Κανένα μήνα μετά με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος και όντας για πρώτη φορά ήρεμος χωρίς να είναι κατατονικός μου αποκάλυψε ότι ήταν μανιοκαταθληπτικός και τα ατυχήματα με το αυτοκίνητο ήταν απόπειρες αυτοκτονίας.  Τα δε χάπια που έπερνε ήταν για μανιοκατάθλιψη.

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα και δε θυμάμαι τι του είπα ή πως αντέδρασα ακριβώς. 'Ολα αυτά μου τα έλεγε απ'το τηλέφωνο και ήταν δύσκολο να τα χωνέψω. Ένιωσα και ενοχές ότι τον εγκατάλειψα όταν έπαθε το τελευταίο "ατύχημα" όμως τι να έκανα αφού δεν ήθελε να μου μιλήσει;

Νομίζω απ'όλους τους ανθρώπους που γνώρισα όσο ήμουν φοιτήτρια ήταν ο πιο παράξενος κι ο πιο ενδιαφέροντας. 

25 σχόλια:

  1. :/ μανιοκαταθλιψη; ακούγεται φοβερό...
    πάντως κι εγώ που είμαι της γενιάς του υπολογιστή και των email παλιά είχα αλληλογραφία με μια ξαδέρφη μου από γερμανία , μπορεί να ήμασταν ξαδέρφες αλλα μου ήταν άγνωστη :/
    μετά από λίγο καιρό αλληλογραφίας χαθηκαμε
    είναι καλύτερα τώρα ο άνθρωπος αυτος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν νομίζω να μπορούσες να τον βοηθήσεις.
    Από τα λίγα που γνωρίζω για την ασθένεια, με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή ελέγχεται αλλά δεν θεραπεύεται, σωστά;
    Φαντάζεσαι όμως να σε διαβάζει τώρα; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος29/10/11, 10:31 μ.μ.

    επικίνδυνα πράγματα οι αλληλογραφίες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σωστά, η ασθένεια αυτή δεν θεραπεύεται, με διάφορα χάπια μπορεί η ασθένεια να ισορροπήσει προσωρινά η για χρόνια. Το άσχημο είναι ότι είναι κληρονομική. Ελπιζω να μην παντρεύτηκε, γιατί θα είναι όλοι τους δυστυχισμένοι, εάν όχι χωρισμένοι.

    Φίλη μου στην σημερινή μας εποχη είναι ακομη πιο επικίνδυνη η αλληλογραφία, ήσουν πολύ τυχερή!

    Καλή Κυριακή! Πολλά φιλιά δροσερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος30/10/11, 9:24 π.μ.

    Εγω έχω ακομη και τωρα μια φίλη με μανιοκαταθλιψη! Περιοριζω τις επαφες μου μαζι της στο τηλεφωνο γιατι δεν μπορω να διαχειριστω τη κατασταση απο κοντα.

    Ειναι περιεργο να συμβαινει σε ανθρωρπους αυτο, δηλαδη να γινεται η ψυχη μανταρα και να μην ξερεις πως να τους φερθεις.

    Δυστυχως δεν ειμαι ψυχολογος και δε μπορω να την βοηθησω! Αλλά παντα ειμαι εκει οταν με χρειαστει να ακουσω τους φοβους της και τις ανασφαλειες της παντα διακριτικα και με αγαπη!

    Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν ξέραμε τι κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του!!μα...
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ουφ! μου χαθήκαμε και δεν έμαθα ποτέ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. christina ξέρεις τι είναι φοβερότερο της ίδιας της ασθένειας; Η προκατάληψη που συνοδεύει όλα τα ψυχικά νοσήματα. Αν κάποιος έχει οποιαδήποτε άλλου είδους ασθένεια τον κοιτάμε με συμπάθεια ενώ για τα ψυχικά νοσήματα έχουμε όλοι δυστυχώς μια λανθασμένη εικόνα ότι κατά κάποιο τρόπο είναι λάθος του ατόμου..
    Όπως είπα και στην ουφ πιο πάνω δεν ξέρω τι έγινε μαζί του

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Lilith μου έχεις δίκιο δεν μπορούσα.
    Πολύ σωστά γράφεις, ελέγχεται αλλά δε θεραπεύεται. Πολλοί δε θέλουν κι όλας να θεραπευτούν γιατί με τα χρόνια γίνεται μέρος του ποιοι είναι και αν γίνουν "φυσιολογικοί" θα χάσουν ένα μεγάλο μέρος της προσωπικότητας τους..
    Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο πάντως πολλοί "διάσημοι" έχουν διαγνωστεί με bipolar disorder http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_people_with_bipolar_disorder

    Αν με διαβάζει... δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτεί.. κι είναι απ'τις λίγες φορές που δεν άλλαξα ονόμα ατόμου... ουπς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Dark13Sun μπααα ίσα-ίσα ενδιαφέρουσα εμπειρία :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Evie μου θα διαφωνήσω μαζί σου. Πολλές ασθένειες έχουν κληρονομικό υπόβαθρο αλλά δεν λέμε στους ασθενείς να μην αποκτήσουν οικογένειες. Γιατί αυτό να ισχύει για όσους πάσχουν από ψυχικές ασθένειες;
    Γιατί λες ότι είναι επικίνδυνη η αλληλογραφία;
    Καλη Κυριακή και καλή βδομάδα!!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Coula στην φάση που έχουν εξάρσεις είναι δύσκολη η επαφή από κοντά αλλά είναι θετικό που διατηρείς επαφή΄μαζί της. Είμαι σίγουρη πως το εκτιμά, όλοι άλλωστε ένα συνάνθρωπο δε θέλουμε να μας ακούσει; :)
    Καλό απόγευμα!!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ΦΟΥΛΗ δεν ξέρουμε και μερικές φορές βιαζόμαστε να βγάλουμε λανθασμένα συμπεράσματα ε;

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πόσο δίκιο έχεις σε αυτό που επισημαίνεις για την προκατάληψη που συνοδεύει τα ψυχικά νοσήματα.
    Κι εγώ αναρωτιόμουν αν κρατήσατε επαφές και πώς είναι τώρα το παιδί. Απάντησες, ήδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δύσκολη υπόθεση.. κ πραγματικά όταν δεν ξέρεις κάποιον πιο πριν κάνεις υποθέσεις για το τι του συμβαίνει, αναρωτιέσαι τι έγινε κ μαθαίνει πως εχει μανιοκατάθλιψη. Κεραμίδα πρέπει να σου πέσε.. όταν τ 'ακουσες..!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ντέζη μου χάθηκα λίγες μέρες , λόγω πίεσης χρόνου, αλλά ήρθα και έμαθα τα νέα σου.
    Σου εύχομαι Καλό μήνα!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Κρίμα ρε παιδί μου. Πολύ κρίμα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Να είναι καλά το παιδί και εύχομαι να το έχει ξεπεράσει. Γιατί άμα θέλει εγώ πιστεύω ότι θα μπορέσει κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι μου θύμισες. Γενικά η αλληλογραφία με ό,τι αυτή περιέχει -φάκελους,γραμματόσημα- είναι μια μοναδική εμπειρία -η αγωνία να περιμένεις κάποιο γράμμα απ' το εξωτερικό-. Δυστυχώς τα μέηλς έχουν αντικαταστήσει αυτή τη γλύκα αλλά ο καθένας επιλέγει τι του ταιριάζει καλύτερα. (έχω μια κούτα από γράμματα όταν αλληλογραφούσα με φίλους απ' το εξωτερικό. Παραμένουν ανεκτίμητα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. absentminded μου το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους ψυχικά πάσχοντες είναι η προκατάληψη και η απομόνωση. Την ασθένεια τους μπορούν να την αντιμετωπίσουν με καλά ή όχι και τόσο καλά αποτελέσματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Sia δεν μου έπεσε κεραμίδα. Ίσα-ίσα που όταν μου το είπε αυτό συνειδητοποίησα γιατί συμπεριφερόταν με αυτό το συγκεκριμένο τρόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. χρυσάνθη καλό μήνα και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ex Estrella τα ψυχικά νοσήματα δεν είναι επιλογή και σίγουρα δεν μπορεί με τη θέληση να τα ξεπεράσει όπως δεν μπορεί να ξεπεράσει μόνο με τη θέληση οποιοσδήποτε άλλος ασθενής το νόσημα του. Μακάρι να ήταν τόσο απλό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. the elf at bay ναι η αλληλογραφία είχε κάτι πιο άμεσο και γλυκό που χάθηκε με τα ηλεκτρονικά μέσα. Η αναμονή για το γράμμα, το σκίσιμο του φακέλου, η μυρωδιά του χαρτιού κι η αίσθηση ότι κρατάς ένα κομμάτι που κρατούσε ο άλλος πριν λίγες μέρες ήταν μέρος της μαγείας. Κι εγώ έχω φυλαγμένα τα γράμματα από τότε. Τώρα τα μέηλ τι να σου κάνουν...; Φτηνά υποκατάστατα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Ανώνυμος26/10/17, 6:18 μ.μ.

    ειναι ολα μαλακιες

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...