22 Οκτ 2011

Πως τα φέρνει η ζωή

Δίπλα απ'το πατρικό μου μένει ένα αντρόγυνο, η κυρία Μαρία κι ο κύριος Αναξαγόρας. Έχουν δυό παιδιά που είναι πολύ πιο μεγάλα από μένα και είχαν φύγει απ'το σπίτι από τότε που εγώ ήμουν ακόμα στο δημοτικό (δεν τους θυμάμαι ποτέ να μένουν στη γειτονιά). Η κυρία Μαρία λοιπόν είχε για χόμπυ μια καθημερινή ασχολία που οι πιο πολλοί από μας θεωρούμε αγγαρεία. 

Ήταν μια γεροδεμένη, ψηλή γυναίκα (ή τουλάχιστον έτσι μου φαινόταν εμένα όταν ήμουν κοριτσάκι) με αγέρωχο ύφος και περπάτημα, με κοντό φουσκωτό μαλλί και θυμάμαι ότι φορούσε κάτι καφέ ή σκούρο μπλε φορέματα με ρούχενη ζώνη σφικτά δεμένη στη μέση. Η παρουσία της ήταν επιβλητική και δεν περνούσε απαρατήρητη. Είχε μια δυνατή, στεντόρια φωνή και κάθε μεσημέρι και βράδυ που πηγαίναμε από νωρίς για ύπνο σαν παιδιά που ήμασταν, αυτή στεκόταν στην κουζίνα και έπλενε πιάτα μιλώντας δυνατά στον άντρα ή την αδελφή της που μένει ακριβώς δίπλα της απ'τα αριστερά (εμείς είμαστε απ'τα δεξιά της) κι ακούγοντας ραδιόφωνο στη διαπασών. 

 Προσπαθούσαμε εγώ κι η αδελφή μου να κοιμηθούμε αλλά που να τα καταφέρουμε με την φωνάρα της κυρα-Μαρίας να αντηχεί στ'αυτιά μας και το κτύπημα των πιάτων ακατάπαυστο; Της έκανε παράπονο η μάνα μου πως μας ενοχλεί με το θόρυβο που κάνει και η απάντηση που πήρε ήταν: "Μα είναι το χόμπυ μου να πλένω πιάτα, μ'ευχαριστεί αφάνταστα, τι να κάνω κυρία Ελένη μου;" Φυσικά η μάνα μου απάντησε αμέσως "Να τα πλένεις άλλες ώρες όχι την ώρα που πάνε τα παιδιά για ύπνο!" Σιγά μην την άφηνε να ευχαριστηθεί το πλύσιμο με την ησυχία της.

Κάθε φορά που έκανε παράπονο η μάνα μου για λίγες μέρες μας άφηνε σε ησυχία η κυρά Μαρία για να ξανακυλήσει στις παλιές συνήθειες αμέσως μετά. Θυμάμαι όποτε την άκουγα εκνευριζόμουν και σκεφτόμουν για να βγάλω το άχτι μου ότι στεκόμουν έξω στην αυλή και πετούσα πετραδάκια στο τζάμι του παραθύρου της κουζίνας της για να την κάνω να σταματήσει το θόρυβο.

Η μάνα μου δεν τα πήγαινε καλά μαζί τους και συχνά-πυκνά τσακώνονταν για ηλίθια θέματα όπως 'γιατί να πέφτουν τα φύλλα του δέντρου σου στην αυλή μου;' ή 'έφτιαξες πολύ ψηλό φράχτη και μου κόβεις τη θέα' κι άλλα χαζά και ασήμαντα. Σε μια φάση είχαν φτάσει να μας κόψουν την καλημέρα ο κύριος Αναξαγόρας και η κυρά Μαρία.

Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα κι έφυγα απ'το σπίτι. Είχα χρόνια και χρόνια να δω την κυρά Μαρία και τον κύριο Αναξαγόρα (που ποτέ του δεν έκανε φασαρία, ήταν λες και έμενε μόνη της η κυρά Μαρία στο σπίτι) όταν πριν 6-7 χρόνια τους είδα να περπατούν στο δρόμο ένα απόγευμα που είχα πάει να επισκεφτώ τη μάνα μου. Ο κύριος Αναξαγόρας όπως τον θυμόμουν από παιδί, αλλά με άσπρο μαλλί κι η κυρία Μαρία... άλλος άνθρωπος. Σκυφτή, με πολλά παραπανίσια κιλά, περπατούσε υποβασταζόμενη από τον κύριο Αναξαγόρα και μια άλλη γυναίκα. Όταν τους χαιρέτησα μου χαμογέλασε και μου μίλησε γλυκά (κάτι που ποτέ δε τη θυμόμουν να είχε κάνει στο παρελθόν) αλλά δεν έδειχνε να με έχει γνωρίσει. Το βλέμμα της και το ύφος της σε τίποτα δε θύμιζαν τη γυναίκα των παιδικών μου χρόνων. 


Όταν πέρασαν απ'τη βεράντα μπήκα στο σπίτι και ρώτησα τη μάνα μου τι έπαθε η κυρά Μαρία. "Δε στο'πα;" μου λέει, "έπαθε Αλτσχάιμερ και ο κύριος Αναξαγόρας υποφέρει πολλά για να την περιποιείται".  Στεναχωρήθηκα ειλικρινά για την ίδια και τον κύριο Αναξαγόρα γιατί αυτή η γυναίκα που είδα δεν ήταν η γυναίκα που γνώριζα, η ασθένεια την είχε μετατρέψει σε κάποια άλλη. Με την πάροδο των χρόνων ο κύριος Αναξαγόρας δεν άντεξε και αναγκάστηκε να την βάλει σε κάποιο ίδρυμα που τη φροντίζουν όμως κάθε βδομάδα τη φέρνει στο σπίτι της και με τη βοήθεια μιας γυναίκας την πάει βόλτες στη γειτονιά και κάθεται μαζί της στο μπαλκόνι μέχρι το βράδυ. Τώρα πια δε θυμάται τίποτα απ'τη παλιά της ζωή και πολύ φοβάμαι ότι ούτε τον κύριο Αναξαγόρα θυμάται. Όμως εκείνος εξακολουθεί να τη στηρίζει όπως μπορεί.


Με τους γονείς μου έχουν καλές σχέσεις και μας μιλά λες και ήμασταν φίλοι χρόνια, όλες οι χαζοδιαφορές έχουν ξεχαστεί. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι περνά αυτός ο άνθρωπος με τη γυναίκα του βαριά άρρωστη, να μένει μόνος του και αφού έχει πια αφυπηρετήσει να περνά νύχτα και μέρα μόνος. Με τις αναμνήσεις; Με τη μοναξιά του; Γιατί τα παιδιά του δεν επισκέπτονται παρά σπάνια και εκείνος δεν πάει να τους δει. Μια μέρα εντελώς τυχαία σαν περνούσα έξω από ένα πρακτορείο στοιχημάτων τον είδα να κάθεται και να είναι απόλυτα συγκεντρωμένος στο κίνο. Μάλλον βρήκε αυτόν τον τρόπο να γεμίσει τις ατέλειωτες άδειες ώρες τις μοναξιάς του...

13 σχόλια:

  1. καλημέρα!:)
    το σενάριο που περιγράφεις το χω δει και το χω ζήσει τόσες φορές.. το χειρότερο είναι να τους ξεχνάνε όλοι και να τους παρατάνε.. ο κύριος Αναξαγόρας δεν την ξέχασε και δεν την παράτησε. Και μπορεί αυτή να μην θυμάται και να μην αναγνωρίζει, αλλά πιστεύω ότι νιώθει τη ζεστασια και την αγάπη και ότι αυτό της κάνει καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έτσι φωνακλού είμαι και εγώ ,όταν μιλάω νομίζουν στη γειτονιά ότι μαλώνω χαχαχα...
    Πιστεύω ότι κατά βάθος η Κυρία δεν ήταν κακός άνθρωπος...
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οπωσδήποτε η κυρία Μαρία κατά βάθος το καταλαβαίνει ότι οι άνθρωποι γύρω της τη στηρίζουν και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Κακό πράγμα το αλτσχάιμερ. Μακριά από μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. vanilla μου όχι δεν τη ξέχασε ούτε την παράτησε. Μπράβο του. Ελπίζω ο Θεός να του δίνει κουράγιο και δύναμη.
    Σίγουρα και που δε θυμάται δε σημαίνει ότι δε νιώθει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΦΟΥΛΗ μου σίγουρα δεν ήταν κακός άνθρωπος. Η μάνα μου είναι υπερβολικά στριμμένη :)))))
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. astakouli κι εγώ αυτό πιστεύω πως το αισθάνεται κι αυτό τη βοηθά. Τον κύριο Αναξαγόρα δεν ξέρω ποιος τον βοηθά..
    Μακριά το αλτσχάιμερ απ'όλους. Δεν μπορώ να φανταστώ χειρότερη αρρώστια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Έχω μπει 2 ή 3 φορές, αλλά κόμμεντ δε μου βγαίνει. Με ζορίζει το θέμα. Ούτως ή άλλως με συγκινεί η τρίτη ηλικία και τα σχετικά ζητήματα και προβλήματα, ένας λόγος παραπάνω όμως όταν πρόκειται για τόσο δύσκολες καταστάσεις.
    Έχω την εντύπωση ότι σε τέτοιες και ανάλογες περιπτώσεις είναι ακόμα πιο δύσκολο όταν από το ζευγάρι αυτή που νοσεί είναι η σύζυγος. Θα ευχηθώ κι εγώ ο Θεός να δίνει δύναμη στον κύριο Αναξαγόρα και σε όλους όσοι αντιμετωπίζουν ανάλογες καταστάσεις.
    Οι άνθρωποι με αλτσχάιμερ όπως και με άλλες μορφές άνιας δεν παύουν να αισθάνονται.. και την αγάπη και την φροντίδα, όλα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. το αλτσχάιμερ είναι μάστιγα δυστυχώς... και με το να μη δίνουμε σημασία στους ανθρώπους αυτούς τους κάνουμε να νιώθουν ακόμη χειρότερα... :(

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λυπητερό το πως καταντάμε!!! άσχημη ασθένεια και τα ειδικευμένα Ιδρύματα είναι καλλίτερα για τους ασθενείς αυτούς παρά το σπίτι. Το σύμπαν να ναι μαζί τους! ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. absentminded μου τι εννοείς με το κομμεντ; δε σε αφήνει ο μπλογκερ να σχολιάσεις;
    για την συγκεκριμένη ασθένεια πιστεύω ότι όποιος και να νοσεί, άντρας ή γυναίκα ο άλλος θα υποφέρει.
    και συμφωνώ απόλυτα ότι μπορεί να μη θυμούνται όμως αισθάνονται.
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. christina μου μάστιγα όπως λες. και όσο γερνά ο πληθυσμός σίγουρα δυστυχώς θα αυξάνονται τα περιστατικά.
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Evie μου έχεις δίκιο. Τα εξιδικευμένα ιδρύματα παρέχουν πολλαπλές υπηρεσίες που στο σπίτι είναι σχεδόν απαγορευτικό να προσφερθούν. Όμως οι οικογένειες δεν πρέπει να αφήνουν τον άνθρωπο τους εκεί να μην επισκέπτονται.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οχι, με άφηνε ο μπλόγγερ, εμένα δε μου έβγαινε το σχόλιο, επειδή με ζορίζει το θέμα τής ανάρτησης. Αυτό εννοούσα.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...