15 Οκτ 2011

Χαμογέλα παιδί μου!

1η φωτογραφία στη μέση του δρόμου - εγώ με τα μούτρα κατεβασμένα κι η γιαγιά να γελά
Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι κάθε φορά που θα βγάζαμε φωτογραφία μου έλεγαν "Χαμογελά!" κι εγώ χαμογελούσα για το φωτάκι. Όμως μια συγκεκριμένη φορά, δε θυμάμαι αν κάτι μου έκαναν ή όχι. Μπορεί να ήταν κοντά τότε που είχε έρθει η νέα αδελφούλα μου στο σπίτι και ζήλευα, πάντως όταν μου είπαν να χαμογελάσω δεν ήθελα με τίποτα. Ρε προσπάθησαν με καλοπιάσματα, ρε με απειλές, ρε με χάδια εγώ εκεί, αμετακίνητη με ένα κατσούφιασμα από δω μέχρι εκεί κάτω.

Στο τέλος είδε κι απόειδε ο μπαμπάς μου και αποφάσισε να βγάλει τη φωτογραφία με το μούτρο κατεβασμένο. Στέκομαι λοιπόν στη μέση του δρόμου (αρχές δεκαετίας του '80 το να ποζάρεις για φωτογραφίες στη μέση του δρόμου ήταν φαίνεται φυσιολογικό...;) και με αγκαλιάζει η γιαγιά μου σκασμένη στα γέλια. Εγώ; Επίτηδες το στόμα κατεβασμένο προς τα κάτω, μήπως υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι χαμογελώ και τα χέρια πεσμένα στα πλάγια να σφιχταγκαλιάζουν το ύφασμα απ'το καφε-άσπρο φορεματάκι.

photo from www.onlypositive.net
2η φωτογραφία στη τζαμαρία του σπιτιού με φόντο ένα σωρό παιχνίδια εγώ να γελώ κι αδελφή μου να σπαράζει στο κλάμα
Λίγα χρόνια μετά απ'την πρώτη φωτογραφία εγώ είχα μεγαλώσει κι ωριμάσει (λέμε τώρα) και αποφάσισε μια Κυριακή πρωί ο μπαμπάς να μας βγάλει φωτογραφία στη τζαμαρία του σπιτιού. Η τζαμαρία ήταν μια βεράντα που ένωνε το δωμάτιο των γονιών μου με το δικό μας (εμένα και της αδελφής μου) και την είχαν κλείσει με τζάμια και όπου ήταν μαζεμένα όλα τα παιχνίδια μας και για αρκετά χρόνια πηγαίναμε εκεί για να παίξουμε (ακόμα την βλέπω στον ύπνο μου καμιά φορά!). Εκείνο το κυριακάτικο πρωινό είχε αποφασίσει ο μπαμπάς να μας αποθανατίσει στο χώρο παιχνιδιού μας λοιπόν με φόντο τα παιχνίδια, τις κούκλες και τα πράγματα μας και μας έστησε πλάι-πλάι να κρατάμε χέρι. 

Στην αρχική φωτογραφία που έβγαλε κοιτούσαμε αλλού κι έτσι πήγε να βγάλει άλλη μια που θα κοιτάγαμε εκστασιασμένες και με το υποχρεωτικό χαμόγελο το φακό. Έλα που λογάριασε χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Κάτι έγινε απ'το ένα ενσταντέ μέχρι το άλλο μεταξύ εμένα και της αδελφής μου με αποτέλεσμα να την σπρώξω ή τσιμπίσω ή και τα δύο δε θυμάμαι καθαρά και να βάλει ένα γοερό κλάμα που δε σταμάταγε με τίποτα. Η αδελφή μου στα νιάτα της ήταν διάσημη για τα γοερά της κλάματα και τις στεντόριες τσιρίδες της. Προσπάθησε για λίγο και μάταια βεβαίως ο μπαμπάς να τη σταματήσει και στο τέλος τράβηξε τη φωτογραφία με μένα να γελάω κι εκείνη να πλαντάζει.

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Τώρα που θυμήθηκα αυτές τις φωτογραφίες συνειδητοποιήσα πόσο καλύτερες ήταν οι αυθόρμητες και φυσικές απ'τις στημένες. Ίσως γι'αυτό ο μπαμπάς μου δεν χολοσκούσε ιδιαίτερα και μας έβγαζε με χαμόγελο ή χωρίς.

leica-camera.com
Εννοείται φυσικά πως ο μπαμπάς έχει μεγάλη μανία με τη φωτογραφία. Όταν κάποιος συγγενής είχε πάει ταξίδι στην Σοβιετική Ένωση του είχε δώσει θυμάμαι λεφτά να του φέρει μια φωτογραφική μηχανή Leica που προφανώς ήταν διάσημες τότε και πολύ καλές. Νομίζω είχε ένα ξύλινο καφέ κουτί και έβγαζε πολύ καλές φωτογραφίες.

Θυμάστε που πηγαίναμε τις φωτογραφίες στο φωτογραφείο και περιμέναμε μια βδομάδα να εμφανιστούν να τις πάρουμε για να δούμε πως βγήκαν; Άσε που κάποιες δεν εμφανίζονταν ποτέ και  μας έλεγε ο φωτογράφος πως είχαν καεί. Πως γινόταν κάθε φορά να καίγονται οι καλύτερες ακόμα δεν κατάλαβα.

21 σχόλια:

  1. πολύ καλη ανάρτηση...ναι όντως παλιά οι καλύτερες φωτό καιγόντουσταν την τύχη μου...καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλημέρα!!! πολύ όμορφη ανάρτηση :)
    εγώ για κάποιο λόγο που ακόμη δεν έχω ακριβώς εντοπίσει σε όλες τις φωτογραφίες της παιδικής μου ηλικίας ήμουνα μουτρωμένη!! εγώ με κατεβασμένα μούτρα και η αδελφή μου δίπλα να χαμογελάει και να το παίζει χαριτωμένο κοριτσάκι!! γκρρρρρ...
    χιχιχιχιχιχιχιχι!! τωρα τις κοιτάμε και γελάμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φαντάζομαι εικόνεεες... Χαχαχ
    Γλυκιά ανάρτηση!
    φιλιά πολλά daisούλι μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι αυθόρμητα βγαλμένες φωτογραφίες είναι και οι καλύτερες! Φυλακίζουν την διάθεση της στιγμής, όποια και αν είναι αυτή...καλή , κακή. Αυτή άλλωστε για μένα είναι και η έννοια της φωτογραφίας. όχι τόσο να απεικονίζει πρόσωπα, όσο στιγμές με αυτά.
    Μου λύπει το παλίο κλασικό φιλμάκι...τώρα με τις ψηφιακές, εκτός του ότι σβήνεις ότι σε "χαλάει" , την στραβομουτσουνιά,( και είναι αυτή που θα σε κάνει να χαμογελάσεις όταν την δεις μετά από χρόνια ), οι ψηφιακές μένουν αποθηκευμένες στο pc στον αιώνα τον άπαντα...περιμένοντας την πολυπόθητη εκτύπωση!!

    φιλιά :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αχ αρχές του 80 μπορούσες να σταθείς στην μέση του δρόμου για φωτογραφία. Δεν γινόταν της μουρλής από αυτοκίνητα. Αχ έχεις μηχανή Leica?? Το φετίχ κάθε φωτογράφου!!
    Καλό σου βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. homemade να'σαι καλά!
    ξέρεις νομίζαμε ότι καιγόντουσαν οι καλύτερες γιατί δεν τις είχαμε δει και ποτέ σωστά; :)
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. vanilla μου σ'ευχαριστώ!
    τότε όλο και κάποιο λόγο θα είχες να'σουν μουτρωμένη. δε θα'ταν σημαντικός όμως αφού τον ξέχασες..
    είναι πολύ γλυκό κι όμορφο να κοιτάς παλιές φωτογραφίες.
    σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας θα βλέπουν μόνο τις 'καλές' που θα'χουμε διαλέξει, κι αυτές απ'το κομπιουτερ, όχι τυπωμένες και συνειδητοποιώ την τεράστια διαφορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Free Spirit μου γλυκιές οι αναμνήσεις που ξυπνούν οι φωτογραφίες!
    Φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. KaLLinaki μου συμφωνώ απόλυτα. Οι στιγμές κι όχι το στήσιμο έχουν σημασία. Τι γινόταν πριν και μετά το τράβηγμα, το πάτημα του κομβίου :)
    Μου λείπει κι εμένα η κλασσική φωτογραφική μηχανή γιατί έχει μια 'ανθρωπιά' που οι ψηφιακές μες την 'τελειότητα' τους χάνουν. Δε λέω ωραία είναι να βλέπουμε τι βγαλαμε μόλις ακουστεί το κλικ αλλά καλό είναι να κρατάμε και τις τρελές μαζί με τις 'καλές'.
    Από μια στιγμή και μετά πάντως είναι τόσες πολλές οι ψηφιακές που δεν πρόκειται να εκτυπωθούν οι πιο πολλές. Άσε που θα γεμίζαμε με αλπουμ το σπίτι! Έχει άλλη γλύκα όμως να κοιτάς τις φωτογραφίες στα άλμπουμ...

    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. mahler76 μπορούσες και παραμπορούσες! άσε που η γειτονιά είχε ελάχιστα αυτοκίνητα και τα παιδιά παίζαμε κάθε μέρα στη μέση του δρόμου :)
    Δεν έχω εγώ τη leica αλλά ο μανιακός με τη φωτογραφία ο πατέρας μου. Τώρα που τη θυμήθηκα θα τον ρωτήσω που την έχει γιατί έχω καιρό να τη δω. Είναι καλές ε; :)
    Καλό βράδυ και σε σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τώρα που το λες πολλές από τις παλιές μας φωτογραφίες είναι στον δρόμο! Δεν το είχα προσέξει όμως μέχρι τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γι' αυτό προτιμώ να διαβάζω μπλόγκερς τής γενιάς μου, της αναλογικής. Πώς να ξέρει και πώς να καταλάβει το 20χρονο ή και 25χρονο για φωτό που κάηκαν ή φιλμ που πήραν φως, πώς να νιώσει το στίχο "..όλα τέλειωσαν, όλα χάθηκαν, της αγάπης μας το φιλμ
    έχει πάρει φως.."

    ;)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. sunny μάλλον ήταν συνηθισμένο τότε ενώ τώρα μας φαίνεται τουλάχιστον περίεργο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. absentminded ποτέ δε σκέφτηκα ότι ανήκω στην αναλογική γενιά :)
    πολύ δυνατός στίχος και με πολλά βαθύτερα επίπεδα. που το θυμήθηκες; ταιριάζει απόλυτα!

    φιλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Όντως, σχεδόν όλες οι φωτογραφίες που έχω στον δρόμο είναι από τη δεκαετία του ογδόντα! Εκτός από τις leica θυμάμαι και τις φωτογραφικές zenit. Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα από αύριο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Dorothy κι εσύ φωτογραφίες στο δρόμο ε; :)
    όλοι μας τελικά εκεί βγάζαμε φωτογραφίες, λες και ξέραμε ότι μετά δε θα μπορούσαμε;
    ναι τώρα που το λες θυμάμαι κι εγώ τις zenit
    φιλιά και καλή βδομάδα να'χουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. νοσταλγικές οι τότε και οι μαυρόασπρες ακάμα καλύτερες,μα που είναι χάθηκαν γαμωτα...
    Καλησπέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ΦΟΥΛΗ μαυρόασπρες έχω μόνο σαν βρέφος. Μετά βγήκαν οι έγχρωμες και τις εκτόπισαν μάλλον..!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "με μένα να γελάω κι εκείνη να πλαντάζει"
    So much like you! :)))

    Τη Leica λέω να πείσεις τον μπαμπά να σου τη γράψει στην... προίκα σου. ;)

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Πες κάτι, ή μάλλον γράψε αυτό που σκέφτεσαι! :)

Mi manchi

Μου λείπεις τόσο πολύ, τόσο απερίγραπτα, αφάνταστα, αδιάκοπα, ασταμάτητα, που δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν πόσο.  Κι όσο κι αν κρατιέμα...